دو جنبه از XSL : تبديلات XSL و اشياء قالب بندي XSL

XSL، در واقع داراي دو راستا مي باشد، تبديلات XSL يا XSLT (نگارش 1.0 كه يك معرفي W3C است و نگارش 1.1 كه ارائه شده است) و اشياء قالب بندي XSL يا XSLFO. هر كدام هنگامي كه واردكار با داده هاي XML مي شوند، براي انجام وظايف متفاوتي طراحي مي شوند.

XSLT اجازه مي دهد محتواي XML را بگيريم و به هر شكل ديگري تغيير دهيم، ممكن است آن شكل ديگر، يك صفحة XTML يك فايل متني يا حتي يك سند XML ديگر باشد. مي توانيم محتوايي كه مي خواهيم نمايش داده شود را انتخاب كنيم و محتوا را اضافه كنيم يا حتي محتوايي را كه آنجا وجود دارد اجرا كنيم. XSLT با تبديل XML به HTML و افزودن اطلاعات شيوه CSS عمل مي كند بلكه اساس آن CSS است و اساساً از همان صفحات و مقادير استفاده مي كند. در اين صورت چه نيازي به آن داريم؟ چرا منحصراً از CSS استفاده نكنيم؟ يكي از نكات قوت XML، اين است كه مي توان در محيطهاي مختلف از آن استفاده كرد، نه تنها در مرورگر. به همين دليل است خود را در موقعيتي ببينيد كه محيط كاري شما، كد XML را مي شناسد ولي از HTML كه در برگيرندة اطلاعات شيوه است يا به آن مراجعه مي كند، چيزي متوجه نمي شود.

اشياء قالب بندي XSL به عنوان بخشي از «درخت نتيجه» كه بعد از تبديل به دست مي آيد، مي باشد، و مي توانند توسط هر برنامه كاربردي كه از آن پشتيباني كند، پردازش شود.

آماده سازي

براي استفاده از معرفي لازم است آخرين نگارش MSXML3 دريافت شود.

نصب  MSXML3

با وجود اينكه، دريافت و نصب MSXML3 شايد بسيار راحت به نظر برسد، گزارشات بسيار زياد از سيستم ها رسيده است كه پردازش كل XSL بعد از عمليات نصب، متوقف مي شود. كاربران دو گزينه انتخابي دارند:

نصب MSXML3 در مد "side- by- side" كه پيش فرض مي باشد. ابتدا از ايجاد backup در C;\windows\system\MSXML.DDL مطمئن شويد. اگر اين فايل خراب شد و پردازش XSL متوقف گشت، بايد با جايگذاري backup، حداقل اجازة استفاده از گزينة انتخابي زير را بدهد.

ادامه نصب پيش فرض و استفاده از پيش نويس كاري، اكثر اطلاعاتي كه در اين متن تحت پوشش قرار گرفته، براي هر دو حالت يكي هستند و ما فقط به يك استثنايي كه در آنجا مثل هم نيستند، اشاره خواهيم كرد. بعداً، هنگامي كه به پردازش XSLT روي سرويس دهنده (به جاي سرويس گيرنده) مي پردازيم، مي توانيم از معرفي كامل آن براي توليد صفحات XHTML استفاده كنيم كه در اين صورت لازم نيست در هنگام ساخت برنامة كاربردي خود، نگران پشتيباني مرورگر از XSL باشيم.

نصب MSXML3 از مراحل زير است:

1 – مطمئن باشيد كه بر روي ماشين خود برنامة Windows Installer داريد. مي توان از اين آدرس آن را دريافت كرد:

http:\www.microsoft.com/msdwnload/

اين نرم افزار را نصب كنيد، مرورگر را ببنديد و دوباره آن را باز كنيد.

2 – نرم افراز را از روي اينترنت دريافت كنيد. ما همراه اينترنت اكسپلرر  از نگارش منتشر شده MSXML3 استفاده مي كنيم كه اين نرم افزار در آدرس زير پيدا مي شود:

http:\msdn.microsoft. com/

هشدار: اگر نگارش قبلي MSXML را نصب كرده باشيد، شايد لازم باشد آن را در اينجا ارتقا دهيد. زيرا بعضي از نتايجي كه در اين فصل خواهيم ديد، با نگارشهاي قبلي متفاوت است.

3- از C:/windows/system/MSXL.DDL يك كپي به عنوان backup بگيريد، همان طور كه قبلاً به آن اشاره شد.

4 – با دو بار كليك كردن روي فايل msxm13.exe فايل دريافت شده از روي اينترنت را اجرا كنيد.

5 – گاهي اوقات، در صورتي كه پيش فرض، مد "side-by-side" باشد (كه DLL قبلي را دست نخورده نگه مي دارد) ممكن است نصب كامل نشود. شايد لازم باشد كه يك فايل نصب ديگر، xmlinst.exe را اجرا كنيد. كه آن را مي توان از آدرس زير دريافت كرد:

http:\msdn.microsoft. com/downloads/default.asp?URL=/

cod\sample.asp?url=/msdn-files/027/001/469/msdncompositedoc.xml

پس از اينكه آن را دريافت كرديد، روي آن دوباره كليك كنيد تا از حالت فشرده خارج شود. توجه داشته باشيد كه در كجا از حالت فشرده آن را خارج كرده ايد. در پنجرة اعلان فرمان (Commad Prompt) به آن شاخه برويد و اين را تايپ كنيد:

Xmlipst

در اين صورت، نصب كامل خواهد شد.

هشدار: با وجود اين، مايكروسافت هنوز هم هشدار مي دهد كه بعضي از سيستم هاي ممكن است بعد از اجراي xmlinst.exe ناپايدار شوند. پس تنها در صورتي كه نمي توانيد براي گذراندن تست به زير، به مرحلة نصب برسيد، آن را اجرا كنيد. براي خنثي كردن اثرات xmlinst.exe پيشنهاد مي شود به شاخة مناسب برويد و تايپ كنيد:

umlinst /u

معرفي جاوا

شايد توجه كرده باشيد كه تا به حال دربارة اينكه از چه سيستم عاملي استفاده مي كنيم، صحبت نكرده ايم، زيرا هيچ فرقي نمي كند. XML تنها متن است و بر روي هر سيستم عاملي كه بتوان يك فايل متني ساخت، مي تواند ساخته شود.

به هر حال معمولاً برنامه نويسي واقعي، محدودكننده تر از آن است. علاوه بر اين، شما هنوز نمي توانيد برنامه اي مثلاً براي اَپل مكينتاش بنويسيد و آن را به همان شكل در ويندوز 98 اجرا كيند.

البته، اين مساله به خوبي اصلاح شده است. عملكرد داخلي هر سيستم عامل و كامپيوتري با بقيه متفاوت است، بنابراين يك برنامه حتماً بايد زبان مناسب براي صحبت كردن با آنها را مي دانست. همچنين ممكن است تصور كنيد، اين كار با طبيعت وب چندان سازگار نيست، چون وب جايي است كه يك مطلب بايد بتواند به طور مجازي از طريق هر نوع سيستمي مورد دسترسي قرار گيرد. بنابراين، قبل از اينكه فردي بخواهد يك زبان فراگير و جهاني پيشنهاد كند، تنها اين مساله مهم بود.

در اين حالت، آن فرد شركت Sun Microsystems بود. سان پيش از آنكه اعلام كند كه روي جاوا (زبان برنامه نويسي كه در محيطهاي مختلف قابل اجراست) كار مي كند در حيطة كاري اينترنت وجهة خوبي داشت. زيرا در آن زمان، تمام سرويس دهنده هاي اينترنت روي سيستم عاملي به نام يونيكس اجرا مي شدند و درصد بالايي از آنها از سولاريس (نمونه اي از يونيكس شركت سان) استفاده مي كردند.

التبه، در آن زمان ماشينهاي روميزي زيادي وجود نداشتند كه از يونيكس استفاده كنند، بنابراين اختلاف زيادي بين نرم افزاري كه روي سرويس دهنده اجرا مي شد و نرم افزاري كه مي توانست روي مرورگر يا سرويس گيرنده اجرا شود وجود داشت.

جاوا تمام آنها را تغيير داد.

كليد موفقيت جاوا در ايدة JVM يا ماشين مجازي جاوا است. JVM بين كد و سيستم عامل قرار مي گيرد و به عنوان يك مفسر كار مي كند.

بنابراين تا زماني كه براي سيستم عامل شما اعم از ويندوز 98، يونيكس يا حتي هر چيزي كه خودتان نوشته باشيد يك JVM وجود داشته باشد كد جاواي يكساني بر روي سيستم اجرا خواهد شد. بدين ترتيب شعار «يكبار نوشتن، در هر جايي اجرا شدن» برقرار مي باشد.

توجه: كساني كه دقت بيشتري دارند توجه خواهند داشت كه در آخرين سالهاي دهة 90، بين توليد كنندگان اصلي بر سر نگارشهاي بهينة جاوا براي سيستم عاملهاي خاص عدم هماهنگي و اختلاف پيش آمد. اين مساله به برنامه هاي Java Compatible , 100% Pure Java, SUN منتهي شد. فقط بر نرم افزار Pure Java تكيه خواهيم كرد.

انتخاب عباراتي براي توصيف نوع JVM به عنوان يك مفسر، لازم بود. برنامه نويساني كه در زبانهايي مثل C++ حرفه اي هستند، متوجه خواهند شد كه دو نوع زبان وجود دارد: زبانهاي كامپايل شدني و زبانهاي تفسير شدني يك زبان كامپايل شدني (مثل C يا C++) ابتدا نوشته مي شود و بعد به زبان محلي سيستمي كه روي آن اجرا خواهد شد. ترجمه مي شود. اين روش عمليات را سريع مي كند. نقطه ضعف اين روش آن است كه چون برنامه اي به زبان محلي خاص آن سيستم ترجمه شده است. به طور كلي نمي تواند در يك محيط ديگر به كار رود، از طرف ديگر، يك زبان تفسير شدني مثل بيسيك يا هر زبان اسكريپت ديگر، تا هنگام به اجرا به زبان محلي ترجمه نمي شود كه اين ويژگي، قابليت حمل برنامه را بالاتر مي برد.

در اين صورت جاوا در كدام دسته قرار مي گيرد؟

در واقع، در جايي بين هر دو يك برنامة جاوا به «بايت كد» كامپايل، سپس در هنگام اجرا شدن توسط JVM تفسير مي شود. در دوراني كه جاوا معرفي مي شد، شركت سان يك كامپايلر JIT را هم اضافه كرد كه كد را درست قبل از اجرا شدن كامپايل مي كرد و سبب بهبود كارايي سيستم مي شد. به هر حال به منظور افزايش قابليت حمل، در حال حاضر تصور مي كنيم كه جاوا يك زبان تفسير شدني است.

پس، كل اين مباحث به چه معنا است؟

به اين معنا است كه چون جاوا به هيچ سيستم عامل خاصي مربوط نمي شود، يك انتخاب مناسب، براي توسعة برنامه هاي كاربرديي است كه به هيچ محيط خاصي مربوط نمي شوند. اكثريت ابزارها و برنامه هاي كاربردي توسعة برنامه هاي كاربردي XML در جاوا توليد مي شوند و ما هم از اين شيوه پيروي خواهيم كرد.

نصب Java 2 SDK

قبل از اينكه حتي بتوان در مورد اجراي برنامه هاي كاربردي و نوشتن هر برنامه اي در جاوا فكر كرد، بايد چند نرم افزار نصب كرد. ابتدا به يك JVM نياز داريم. همچنين كلاس هاي اصلي يا برنامه هايي كه ساختار زير بنايي زبان را شكل مي دهند لازم هستند، در نهايت، به كامپايلري احتياج داريم كه برنامة ما را به بايت كدي كه JVM را مي فهمد برگرداند.

محل گرفتن Java 2 SDK

جايي كه مي خواهيد از آن كامپايلري بگيريد به اينكه چه سيستم عاملي را اجرا مي كنيد بستگي دارد. SUN Microsystems از نگارشهايي براي مايكروسافت ويندوز، لينوكس و همين طور سولاريس پشتيباني مي كند. JVM هاي قابل دسترسي ديگري هم از شركتهاي ديگري مثل اپل، مايكروسافت و آي بي ام وجود دارند. براي دريافت كردن از شركت سان، آدرس روبه رو را به مرورگر خود بدهيد:

http:// java . sun .com/ j2se/

اگر نام سيستم عامل شما روي آن صفحه نبود به اين آدرس برويد تا ليستي از نگارشهاي موجود در را دريافت كنيد:

http:// java . sun .com/cgi-bin/java-ports.cgi

مطمئن شويد كه SDK را بگيرند نه اينكه فقط يك محيط زمان اجرا بگيريد. به عنوان مثال MacOS را پيدا مي كنيد و لينك مقابل آن را دنبال مي كنيد. صفحه اي را پيدا خواهيد كرد كه مراحل ضروري براي رسيدن به MRJ 2.2.2 را توضيح مي دهد. با وجود اينكه به آن هم نياز داريد، در صورتي كه بخواهيد واقعاً برنامه هاي جاوا را بنويسيد MRJ SDK هم لازم است. براي دريافت اين نرم افزار به لينك هاي آدرس زير مراجعه كنيد:

http://devworld.apple.com/ java/text/download.html

نكته:

دنياي برنامه نويسي مدتها قبل از به صحنه آمدن بيسيك، در مورد سرنامها سرگردان بود. متاسفانه، اكنون كه بازاريابي هم وارد صحنه شده، اين وضعيت بدتر شده است.

نرم افزاري كه براي ساختن برنامه هاي كاربردي جاوا لازم است با نام JDK يا Java Developer's Kit شناخته شده بود. (در واقع بعضي از توسعه دهندگان، هنوز هم به اين صورت به آن ارجاع مي كنند) اين نرم افزار شامل JVM، كامپايلر، javac و ابزارهاي متعدد ديگر بود. اولين نگارش ارائه شدة آن JDK1.0 بود.

سرانجام، بهبودهايي ايجاد شد تا اينكه به نگارش JDK1.1.8 رسيد. در آن زمان، شركت سان كانون توسعه را عوض كرد (و به اين ترتيب خصيصه هاي زيادي پياده سازي شدند) و تصميم گرفت نام محيط را به صورت Java 2  عوض كند.

متاسفانه، شركت سان شماره هاي نگارش را تغيير نداد. يعني در واقع Java 2 چيزي است كه بايد JDK 1.2 خوانده مي شد ولي در حال حاضر Java 2 Software Development Kit نگارش 2/1 مي باشد.

بنابراين اگر نمي توانيد "JDK" را پيدا كنيد، نگران نباشيد. همانجاست فقط نامش عوض شده است.

عمليات نصب

به دليل اينكه Java SDK، يك برنامة كاربردي مانند بقيه برنامه هاست، طبيعتاً در قالب يك نصب كننده به همراه يك ويزاد آزاد مي آيد تا شما را در بين گزينه هاي انتخابي نصب راهنمايي كند. عموماً نصب كردن در ويندوز شامل مراحل زير است (به همراه مجموعة مشابهي براي محيطهاي ديگر):

1 – پنجرة تمام برنامه هاي كاربردي باز را ببنديد.

2 – روي فايل دريافت شده از روي اينترنت (به عنوان مثال ‌j2sdk1-300-win.exe) دوبار كليك كيند تا كار نصب كننده شروع شود.

3 – licence agreement را بخوانيد و قبول كنيد.

4 – يك پوشه مقصد انتخاب كنيد، مي توانيد هر مقصدي كه راحت تر است را انتخاب كنيد، اما در تمام دستورالعملهاي اين كتاب فرض خواهد شد كه شما JDK را در شاخة اصلي نصب كرده ايد. اين پنجره، پوشة مقصد C:\jdk1.3 را مي سازد.

5 – مشخص كنيد كه چه چيزي را مي خواهيد نصب كنيد براي ساخت و اجراي برنامه هاي كاربردي جاوا، به فايل هاي برنامه نياز خواهيم داشت نه فايل هاي منبع اصلي. در صورتي كه فضاي ديسك شما كم است، بهتر است علامت Java Sources را برداريد.

پس از اينكه نصب كننده كامل شد، مي توانيد فايل دريافت شده را به منظور بازيابي فضاي ديسك حذف كنيد.

در حال حاضر، دو مرحلة بعدي كاملاً اختياري هستند. اما در غير اين صورت بايد مقداري تايپ كنيم (همچنين لازم خواهد بود براي برنامه هاي كاربردي آينده، اين دو متغير را تنظيم كنيم. بنابراين هم اكنون آن را انجام مي دهيم).

6 – حال، PATH را مقدار دهي كنيد. با وجود اينكه ما براي دستيابي به محيطي بر مبناي مرورگر تلاش مي كنيم، چند كار را از خط فرمان انجام مي دهيم، يعني اينكه، دستورالعملهاي را در داخل يك پنجرة Comman Prompt (يا چيزي شبيه آن) تايپ خواهيم كرد. مثلاً اگر بخواهيم از Javac استفاده كنيم بايد اين خط تايپ شود:

c:/jdk 1.3 /bin/java myFile. Java

گر چه واقعاً هيچ نكته اشتباهي در آن وجود ندارد، مي تواند مزاحم سرعت عمل باشد و احتمالاً باعث بروز اشكالات تايپي مختلفي مي شود. خوشبختانه، ويندوز با استفاده از متغير PATH روش ميانبري را براي پردازش فراهم مي كند. در عوض اگر خط را تايپ كنيد:

Java myFile.java

ويندوز هر شاخه اي را كه در متغير PATH فهرست شده است، بررسي مي كند و به دنبال برنامه اي با نام java  مي گردد. مي خواهيم اين خط را براي هميشه به متغير PATH اضافه كنيم (به جاي اينكه هر زماني كه لازم داشتيم آن را به كار بريم) توسط سيستم عامل مي توان اين روش را اعمال كرد.

براي ويندوز 95 يا 98، آن را در فايل AUTOEXEC.bat خواهيم گذاشت تا هر وفت كه ماشين دوباره راه اندازي شد، اجرا شود.

هشدار: قبل از تغيير دادن فايل AUTOEXEC.bat، يك نسخه پشتيبان از آن بسازيد. خطاهاي اين فايل مي تواند عذاب آور باشد و طبعاً مي تواند سيستم عامل را از ماشين بگيرد يا حتي در هنگام راه اندازي مشكل ايجاد شود.

پس از ايجاد AUTOEXEC.bat، فايل را در Notepad باز كنيد (نه در WordPad) و عبارت PATH را پيدا كنيد. عموماً چيزي شبيه اين است:

PATH C:\WINDOWS\COMMAND;C: \ WINDOWS:

شاخة bin را اضافه كنيد. بناراين نتيجة كار، چيزي شبيه اين خواهد بود:

PATH C:\WINDOWS\COMMAND;C: \ WINDOWS; C;\ jdk1.3\bin;

فايل را ذخيره كنيد.

براي آزمايش PATH (و اطمينان از اينكه خطايي وارد AUTOEXEC.bat نكرده باشيد) يك پنجرة اعلان فرمان را با انتخاب start/program/MS-Dos Prompt (يا چيزي معادل اين در سيستم عامل خود) باز كنيد تايپ كنيد:

autoexeC

كليد Enter را فشار دهيد. اين دستور همان اسكريپ را اجرا مي كند. و اجراي آن در هنگامي است كه كامپيوتر خود را روشن مي كنيد اگر خطايي وجود داشت، برويد و آن را اصلاح كنيد. در صورت لزوم، قبل از اينكه چيزي را تغيير دهيد و دوباره كامپيوتر را روشن كنيد، يك كپي از نسخه پشتيبان بسازيد.

در صورتي كه همه چيز به درستي اجرا شد، خط زير را تايپ كنيد:

Path

در پنجرة اعلان فرمان PATH را آزمايش كنيد. رشته اي از شاخه هايي را كه اضافه كرديم بايد ببينيد. در ويندوز NT يا ويندوز 2000 اين فرآيند بسيار ساده تر است. اين مسير را انتخاب كنيد:

Start/control panel/System/environment

در زير قمست PATH, User Variables را جستجو و متمايز كنيد. در انيجا مي توانيد مقدار را تغيير دهيد. و C:\jdk1.3\bin (يا شاخة مناسب) را به انتهاي متغير PATH اضافه كنيد. همين كار را تحت System Variables انجام دهيد.

هشدار: براي كاربران ويندوز 9x و هم براي كاربران ويندوز NT يا 2000 اگر يك نگارش نصب شدة قديمي از JDK داريد، مطمئن شويد كه مرجع آن را يا به روز رساني و يا حذف كرده باشيد يا حداقل مطمئن شويد مرجع جديد در ابتدا بيايد زيرا فقط اولين مورد استفاده خواهد شد.

تغييرات را اعمال كنيد و آنها را با باز كردن يك پنجرة اعلان فرمان و تايپ PATH آزمايش كنيد.

7 – CLASSPATH را تنظيم كنيد. در نگارش قبلي Java SDK لازم بود كه كاربران متغيري به نام CLASSPATH را اضافه كنند كه به برنامة كاربردي مي گفت در كجا به دنبال چندين كد مورد نياز بگردد. در واقع Java 2 بدون تنظيم CLASSPATH كار مي كند. در صورت لزوم، مسيرهاي ديگري براي فرستادن اطلاعات داخل يك برنامة كاربردي وجود دارد به هر حال، ابزارهاي ديگري هم نصب خواهيم كرد كه براي درست كار كردن به CLASSPATH نياز دارند. بنابراين اكنون به سراغ تنظيم آن مي رويم.

براي ويندوز 95 يا 98 تقريباً همان روش تنظيم PATH را در پيش مي گيريم. از فايل AUTOEXE.bat، backup بسازيد و آن را در Notepad باز كنيد. اگر مقدا دهي يك متغير، CLASSPATH نداريد در زير قسمت اعلام PATH، خطي مشابه اين اضافه كنيد:

SET CLASSPATH=.;

فايل را ذخيره و اجرا كنيد.

اين فرمان به برنامة كاربردي مي گويد كه براي هر كدي كه لازم دارد، شاخة جاري را نگاه كند اگر به همراه اطلاعاتي كه توسط برنامه هاي كاربردي ديگري مورد نياز است، يك تنظيم CLASSPATH موجود را داشتيد، بهتر است تا زماني كه شاخة جاري را مطابق آنچه نشان داده شد اضافه مي كنيد، آن شاخه را ترك كند. در ويندوز NT يا 2000 براي ايجاد تغييرات، مراحلي مشابه مقدار دهي متغير PATH را دنبال مي كنيم.

به منظور آزمايش تنظيم CLASSPATH، داخل پنجرة اعلان فرمان، خط زيرا تايپ كنيد:

SET

اين فرمان فهرستي از تنظيمات جاري و اينكه متغيرهاي آنها چه هستند را نشان مي دهد. يك فهرست براي CLASSPATH ببينيد.

8 – عمليات نصب را آزمايش كنيد. در اينجا، واقعاً نمي خواهيم كد جاوا بنويسيم بلكه تنها مي خواهيم مطمئن باشيم كه درست نصب شده باشد، براي انجام اين كار، دو خط زير را اعلان خط فرمان تايپ كنيد:

ed c:\ jk1.3\demo\ ifc\styleoad

java-jar styleped.jar

پس از گذشت چند ثانيه، اين فرمان بايد يك پردازشگر متن را به صورت پنجره اي با يك صفحه از Lewis Carroll's Alice in Wonderland بياورد.

توجه: اگر نگارش ديگري از JDK را دريافت (download) كرده باشيد، ممكن است نمونه هاي متفاوتي را ببينيد. عموماً ، اين نگارشها دو دسته هستند: كلاس هاي پايه اي جاوا يا jfe و اپلت ها. ما اصلاً از اپلت ها استفاده نخواهيم كرد، با اين وجود اگر آنها تنها نمونه هاي آزمايشي نرم افزار باشند، براي آزمايش نرم افزار، لازم است از appletviewer استفاده كنيد. به عنوان مثال، JDK استاندارد داراي اپلتي به نام TocTacToe است. براي آزمايش عمليات نصب توسط اين اپلت، دو خط زير را تايپ كنيد:

cd c:\jdk1.3\demo\applets\TicTacToe

appletviwer example 1.html

اين فرمان بايد بازي كوچك TicTacToe را بياورد.

در صورتي كه در عمليات نصب با مشكلي برخورد كرديد، عمليات در مورد عيب يابي در اين آدرس وجود دارد:

http://java.sun.com/j2see/1.3/install-windows

html#trobleshooting

 يا سايتي كه خود JDK را از آن دريافت كرده ايد.

نصب تجزيه كننده Xerces-J

اكنون كه جاوا نصب شده است و كار مي كند لازم است تجزيه كننده واقعي را نصب كنيم كه براي بررسي داده هاي خود از آن استفاده خواهيم كرد. توسعة نرم افزار، مخصوصاً آنهايي كه در برگيرندة XML هستند، بر طبق نظرية API يا واسط برنامه نويسي كاربردي مي باشد. اين نوع، مشابه زباني كوچكي است كه داراي يك لغت نامه مي باشد، در لغت نامه هر فرمان يا كلمه، معني خاصي دارد. برنامه هاي كاربرديي كه از همان API استفاده مي كنند، مي توانند با يكديگر صحبت كنند. به دليل اينكه، تعداد زيادي از برنامه هاي مربوط به XML به صورت پيمانه اي هستند، (بر اساس تمايل توليد كننده) در برنامه هاي كاربردي مختلف مي توانند به منظور مشتركي استفاده شوند.

اصطلاح جديد: رابط برنامه نويسي كاربردي ‌(API)- يك API مجموعه اي از فرمانهايي است كه برنامه نويسان براي انجام وظايف خاصي از آن استفاده مي كنند. در صورتي گفته مي شود يك برنامه با يك API پياده سازي شده است كه آن فرمانها بتوانند آن وظايف را انجام دهند.

اصطلاح جديد: پيمانه اي (Modulator)- يك برنامة پيمانه اي، برنامه اي است كه هر بخش كد، بدون تاثير بر بقية برنامة مي تواند عوض شوند.

اين مطلب در مورد تجزيه كننده ها نيز صادق است. تجزيه كننده هاي زيادي در دسترس هستند، اما يكي از رايجترين آنها Xerces از Apache Project  مي باشد.

Apache Project  پروژه اي به صورت منبع- باز است كه Apache Web server و محصولات پايه اي زياد ديگري را براي وب توليد كرده است. شركتهاي متعددي از قبيل، آي بي ام، سان و مايكروسافت پروژه هايي را به Apache  اهدا كرده اند كه آنها را براي مصرف عمومي و كاركردن به صورت رايگان در دسترس گذاشته اند.

Xerces و مخصوصاً نمونة جاواي آن ، Xerces-J، تجزيه كننده اصلي اي است كه با اغلب برنامه هاي كاربردي تجزية XML به كار مي روند (مانند (XML4J)) از شركت JAXP, ABM از شركت سان) ما مستقيماً از اين استفاده خواهيم كرد تا نكات مورد بحث در نصب را آسان كنيم.

نصب Xerces-J

تجزيه كننده Xerces-J در سايت زير پيدا مي شود:

Htpp://xml.apache.org/xerces-j/index.html

نگارش فعلي 1.2.3 مي باشد، اما اكنون بايد به حقيقت توسعة XML توجه كرد و اينكه بعضي چيزها تغيير داده مي شود. خصوصاً، پياده سازي استانداردهاي Xerces هنوز به پايان نرسيده است بنابراين، اگر تغييراتي به وجود آيد، Xerces به كار خود ادامه خواهد داد و اين خصوصيات فعلي را حفظ خواهد كرد. همچنين، كمي قبل گروهي كه روي پروژة Xerces-J كار مي كرد تصميم گرفت بيشتر تمركز كاري خود را براي افزودن سادگي و يك API جديد به نام JDOM تغيير دهد. به احتمال زياد، اغلب اين عملكردها پياده سازي خواهند شد، اما اكنون ما از API هاي موجود استفاده مي كنيم.

مساله مهمي كه بايد يادآوري كرد اين است كه با وجود اينكه شايد تركيب نحوي خاصي تغيير كند، مفاهيم به همان شكل باقي مي مانند. در صورتي كه از يك نگارش جديد استفاده مي كنيد و به نظر مي رسد بعضي چيزها درست كار نمي كنند، براي مشاهده اينكه آيا تغيير كرده اند يا خير، سندهاي ارائه شده را بررسي كنيد.

براي دريافت خود تجزيه كننده، روي دكمة Download كليك كنيد و، به دنبال فهرستهايي بگرديد كه به صورت "Latest Binaries" مي باشد. فايل zip را از روي اينترنت دريافت كنيد و آن را در همان شاخه اي كه Java SDK را نصب كرديد (نه شاخة خود جاوا) بگذاريد. بنابراين در صورتي كه شاخة جاوا C:\jdk1.3 باشد، فايل zip ار در C:\ بگذاريد.

براي خارج كرد ن فايل ها از حالت فشرده، از يك فايل جاوا به نام jar استفاده مي كنيم. به شاخه اي كه فايل zip را گذاشته ايد برويد و تايپ كنيد:

Jar Xerces-J_bin. 1.2.3 zip

اين كار چند دقيقه اي وقت مي گيرد و در نهايت شاخه اي به نام Xerces-1-2-3 در آنجا مي سازد.

تنظيم CLASSPATH

Xerces براي درست كردن به تنظيم CLASSPATH نياز دارد. ( به تنظيم PATH هم نياز دارد ولي ما آن را از قبل تنظيم كرده ايم.) خط زير را به همان روشي كه در طي مدت نصب Java.SDK، شاخة جاري اضافه كرديم به CLASSPATH خود اضافه كنيد.

C:\xerces-1_2_3\xerces.jar;c:\xerces- 1_2_3\xercesSample.jar;

به عنوان مثال در ويندوز 95 يا 98 اين خط را در فايل AUTOEXEC.bat  بايد به اين شكل خواند:

SET CLASSPATH=.;C:=\xerces-1-2-3\xerces.jar;

C:\xerces-1_2_3\xercesSamples.jar;

به خاطر داشته باشيد كه اگر در جاي ديگري نصب كرده باشيد، تنظيمات را بر طبق آن بايد انجام دهيد.

در ويندوز 95 يا 98 اين تغييرات تا زماني كه AUTOEXEC.bat  را اجرا نكرده ايد، تاثيري نخواهد داشت. اگر آن را به طور دستي اجرا كنيد، تغييرات فقط بر آن پنجره اعمال خواهد شد. بعد از راه اندازي مجدد كامپيوتر، تغييرات بر تمام پنجره ها تاثير خواهند گذاشت.

توجه: اگر روي يونيكس نصب مي كنيد، بايد (;) را به صورت (:) تغيير دهيد و (/) را به صورت (|)، همچنين بايد مرجع درايو C: را حذف كنيد.

آزمايش عمليات نصب

اگر همه چيز به خوبي پيش رود، اكنون شما يك تجزيه كننده فعال داريد كه روي سيستم خود نصب كرده ايد. به هر حال، مثلاً براي شروع برنامه نويسي با آن اصلاً آمادگي نداريم، بنابراين همانند جاوا با يكي از نمونه ها عمليات نصب را آزمايش مي كنيم.

در اينجا، نمونة بسيار مفيدي ارائه شده است. نمونة SAXCount يك فايل XML را براي تعيين بعضي از ويژگيهاي تحليل مي كند، مثلاً اينكه فايل شامل چه تعداد عناصر يا فضاهايي است و خروجي آن روي صحفه نمايش چيست.

علاوه بر اينكه اين نمونه بسيار مفيد و مناسب است، در مدت زمان كوتاهي خواهيد ديد كه به ما شانس مقدار دهي كردن داده ها را نيز مي دهد. به منظورآزمايش عمليات نصب فايل AUTOEXEC.bat   را اجرا (يا كامپيوتر را دوباره راه اندازي كنيد) و سپس دو خط زير را تايپ كنيد:

cd c:\xerces-1_2_3

java sax.SAXCount data/personal.xml-v

 اين فرمان به جاوا مي گويد برنامه SAXCount را براي تحليل فايل personal.xml در شاخة data اجرا كند و تا زماني كه آن در برنامه است، فايل را با ساختار تعريف شده مقايسه كند، شما بايد يك خروجي مشابه زير ببينيد.

data/personal.xml:2250 ms(37 elems, 18 attrs, 150 spaces 128 chars)

اگر با خطايي برخورد كرديد كه به شما مي گويد كلاس، تعريف نشده است يا پيدا نمي شود، از اينكه CLASSPATH براي آن پنجرة به فايل هاي Xerces مراجعه مي كند، مطمئن شويد. اگر لازم شد، در فايل AUTOEXEC.bat   تغييراتي به وجود آوريد و ماشين را دوباره راه اندازي كنيد.

اگر برنامه براي انجام وظيفه خوب و درست ظاهر شد ولي خود فايل XML به همراه خطاهايي به نمايش درآمد، تجزيه كننده به درستي مقدار دهي نمي شود و اين خطا ممكن است از فايل هاي كلاس قديمي در CLASSPATH شما باشد. اگر آنها را نمي توانيد پاك كنيد، حداقل مطمئن شويد كه آنها بعد از كلاس جديد ظاهر شوند.

پردازشگرهاي XSL

قبل از اينكه هر نرم افزاري را از روي اينترنت دريافت كنيم، اجازه دهيد در مورد اينكه به چه چيزي مي رسيم صحبت مي كنيم.

راجع به نحوة تبدل XML در مرورگر بسيار صحبت كرديم. آن صحبتها درست نيستند. در واقع كاري كه در تبديل صورت گرفت اين بود كه، يك پردازشگر XLS كار مي كرد تا كد XML را به چيزي ترجمه كند كه مرورگر بفهمد.

اين كار را با شيوه نامه انجام داديم و اهميت موضوع در اين است كه متوجه مي شويم اين كار انعطاف پذيري زيادي فراهم مي كند. به عنوان مثال، مي توانيم XML خود را نه تنها به HTML بلكه به هر چيزي تبديل كنيم. XML را مي توان به Plain text, Scalable Vector Graphics, HTML يا حتي مجموعه اي متفاوتي از برچسبهاي XML تبديل كرد. رمز كار اين است كه بدانيم در هر زمان كدام يك از آنها كاربردي است؟

Xalan

تجزيه كننده هاي XML و پردازشگرهاي XSL معمولاً هميشه در كنار هم هتسند. اغلب برنامه نويساني كه از تجزيه كنندة Xerces XML استفاده مي كنند، از پردازشگر xalan XSL نيز استفاده مي كنند كه از Apache Project به دست مي آيد. براي دريافت Xalan به آدرس زير مراجعه كنيد:

http: // xml.apache.org/xalan-j/index.html

اين صفحه، لينكي به آخرين نگارش Xalan-Java2 دارد.

هشدار: حتماً نگارش 2 از Xalan-Java از روي اينترنت دريافت شود (نگارش 1 كافي نيست) API كاملاً متفاوت است و اكثر كارهايي كه ما انجام مي دهيم با نگارش 1 كار نمي كند.

نصب Xalan

پس از دريافت فايل ^*zip يا ^*tar (كه به محيط كاري شما بستگي دارد) آن را به وسيلة unzip يا uncompress از حالت فشرده خارج كنيد. اگر آن را در شاخة اصلي بگذاريد به شاخه اي مشابه اين مي رسيد:

c: \xalan.j_2_0_D05

براي راحتي كار، آن را به اين صورت تغيير دهيد:

c: \xalan

بعد از اينكه فايلها نصب شدند، بايد ‌CLASSPATH را در سيستم به روزرساني كنيم. ‌CLASSPATH را به اين شكل تنظيم مي كنيم:

‌CLASSPATH=0;c:\xalan\bin\xerces.jar;c:\xalan\bin\xalan.jar

 در اين خط همه چيز براي انجام گرفته شده است.

توجه: اگر فايل ها را در شاخة ديگري نصب كرديد، براي اطمينان خاطر تغييرات مناسب را مشابه ‌CLASSPATH قبلي ايجاد كنيد.

توجه كنيد كه در واقع اين ‌CLASSPATH را جايگزين كنيد: به جاي آنكه اين را به آن اضافه كنيم، اكنون به نگارشي از Xerces كه در شاخة Xalan است، اشاره مي كنيم. دليل خوبي براي اين كار وجود دارد. معمولاً بهتر است بيشتر از يك نگارش برنامة خاص خود را روي ماشين خود نداشته باشيم. زيرا Xerces جديدتر يا قديمتري، ممكن است مشكل به وجود آيد. براي پيشگيري از بروز چين مشكلاتي، نگارشي را كه به همراه Xalan مي آيد در ‌CLASSPATH ليست مي كنيم. جاوا هميشه مكانها را به ترتيبي كه در ‌CLASSPATH نمايش داده شدند، بررسي مي كند. در اين صورت، اگر نگارش ديگري در يك جاي ماشين داشته باشيم، مشكلي پيش نمي آيد.

اجراي فايل AUTOEXEC.bat را فراموش نكنيد، در اين صورت ‌CLASSPATH جديد اثر مي كند.

آزمايش عمليات نصب

همان طور كه در مورد Xerces انجام داديم، از نمونه اي كه همراه Xalan ارائه شده است براي آزمايش عمليات نصب استفاده خواهيم كرد. كلاس Simple Transform در جاوا، فايل birds.xml را مي گيرد و با استفاده از شيوه نامة birds.xsl آن را تبديل مي كند. متن نتيجه به فايل birds.out فرستاده مي شود.

سرانجام، آمادة آزمايش عمليات نصب شديم. ابتدا، بايد Simple Transform.java را كامپايل كنيم. هنگام نوشتن برنامه هاي خود، در فرآيند دقت بيشتري خواهيم داشت. اما در حال حاضر تنها پنجرة اعلان فرمان را باز و خط زير را تايپ مي كنيم:

cd c: \xalan\samle Transform

javac Simple Transform. Java

java Simple Transform

خروجي بايد مطابق زير باشد:

*************The result is in brids.out *************

فايل birds.out را با هر فايل متني مي توانيد باز كنيد. بايد ليستي از كلاس ها و انواع bird را ببينيم.

اگر به خطايي برخورد كرديدكه مي گويد كلاس را نمي توانيد پيدا كند، مطمئن شويد كه CLASSPATH را درست تنظيم كرده باشيد و در صورتي با خطايي مواجه شديد كه مي گويد برنامه نمي توانند فايل birds.xml را بخواند، از اينكه هر دو فايل birds.xml و birds.xsl در همان شاخة Simple Transform باشند اطمينان حاصل كنيد.

اگر خطايي وجود نداشته باشد، اكنون يك پردازشگر XSL نصب شده داريد كه كار مي كند.

افزودن يك سرويس دهندة وب به محتواي مركب (Mix)

با وجود اينكه هدف، ساختن يك سايت وب است اما تا به حال دربارة يكي از مهمترين نكات كه خود سرويس دهندة وب است توضيحي نداده ايم. گاهي اوقات، روش كار بايد اين طور باشد يك سرويس دهندة وب بايد در زمينه بنشيند، توجهي نكند و بسيار آرام كار خود را انجام دهد.

چون تا به حال صفحات وب ايستا را ساخته ايم، مي توانستيم با يك مرورگر آنها را آزمايش كنيم و روي سرويس دهندة وب (هر جا كه باشد) قرار دهيم.

توجه: فرآيندهاي واقعي ارسال و دريافت يك درخواست وب مراحل بيشتري دارد، اما در حال حاضر مهم نيستند.

ببينيم كه سرويس دهندة وب چه كاري انجام مي دهد. هنگامي كه يك URL را در مرورگر خود وارد كنيم، كامپيوتر ما يعني سرويس گيرنده، درخواستي براي سرويس دهندة وب مي سازد تا درخواسي ايجاد كند، سرويس دهنده به درخواست رسيدگي مي كند و آن را به سرويس گيرنده پس مي فرستد. نوع اطلاعاتي كه سرويس گيرنده به دنبال آنها مي گردد (به عنوان مثال، يك تصوير يا نتايج يك اسكريپت) تعيين مي كند كه سرويس دهندة وب براي ايجاد آن درخواست چه كار بايد انجام دهد. اگر آن اطلاعات تنها يك تصوير يا يك فايل HTML ساده باشد، سرويس دهنده آن را پيدا مي كند و پس مي فرستد.

به هر حال، در اين حالت، مي خواهيم سرويس دهنده واقعاً چند كار انجام دهد و آن نتايج را براي سرويس دهنده پس بفرستد. در گذشتة وب، اين كار منجر به استفاده از CGIمي شد و اسكريپت ها به احتمال زياد برنامه هاي Perl يا C بودند.

به هر حال جاوا، نظرية سرولت ها را براي انجام اين كار رساند. يك سرولت برنامة كاربردي كوچك جاوايي است كه روي سرويس دهندة وب اجرا مي شد و نتايج را به سرويس گيرنده بر مي گرداند.

با وجود اينكه، تمامي سرويس دهندة وب نمي توانند سرولت ها را اجرا كنند، اكثر آنها با افزودن يك برنامة اتصالي سرويس دهنده به نام «موتور سرولت» مي توانند آنها را اجرا كنند. بعضي از آن موتورهاي سرولت مي توانند مانند حالتي كه Tomcat دارد به عنوان خود سرويس دهندة وب هم استفاده شوند.

نصب و پيكر بندي Tomcat

Tomcat محصولي از شركت Apache Software Foundation به عنوان بخشي از پروژه Jakarta است. تقريباً با Sun's Java Server Web Development Kit يكسان است كه در اصل از آن مشتق شده است؛ Tomcat از اين دو آدرس زير مي تواند دريافت شود:

http://jakarta.apache.org/downloads\binidex.html

يا

http://java sun.com/products/jsp/tomcat

دريافت نرم افزار از روي اينترنت، آخرين نگارش را ارائه مي دهد و در شاخه اي كه بخواهيد از آن استفاده كنيد، از حالت فشرده خارج مي شود. اگر بخواهيد مطابق دستورالعمل ها عمل كنيد، فايل ها را در شاخة root خود از حالت فشرده خارج كنيد و بعد شاخة Jakarta-tomcat را براي سادگي به tomcat تغيير نام دهيد.

تكميل نصب

تمام اين كارها براي نصب tomcat است، لازم است كمي روي پيكربندي هم كار كنيم. مخصوصاً اينكه بايد دو متغير محيطي جديد بر طبق CLASSPATH اضافه كنيم. آنها JAVA-HOME و TOMCAT_HOME هستند. همچنين لازم است چند فايل همبه CLASSPATH اضافه كنيم. به عنوان مثال، براي افزودن اين متغيرها به AUTOEXEC.bat، بايد اين فايل را به اين صورت ويرايش كنيم.

SET CLASSPATH=.;c: \xalan\bin\xerces.jar;c\xalan\ bin\xalan.jar;

SET CLASSPATH=% CLASSPATH%c:\tomcat\lib\webserver.jar;

c:\tomcat\lib\jasper.jar

SET CLASSPATH=%CLASSPATH%C:\tomcat\lib\xml.jar;

c:\tomcat\lib\servlet.jar;

c:\tomcat\lib\tools.jar;

SET TOMCAT_HOME=c:\jdk1.3

PATH=%'%JAVA_HOME%\bin

در نهايت خط 38، از tomcat\bin\tomcat.bat را ويرايش كنيد، بنابراين به اين شكل مي خواند:

set CLASSPATH=%cp%;CLASSPATH;

آزمايش عمليات نصب

پس از تنظيم متغيرهاي محيطي جديد (و در صورت لزوم AUTOEXEC.bat) پنجرة اعلان فرمان را باز كنيد و خط زير را تايپ كنيد:

cd c: \tomcat\bin

startup

در اين صورت Tomcat در پنجرة جداگانه اي شروع به كار مي كند. براي اطمينان از اجراء، مرورگر را باز كنيد و آدرس را بدهيد:

http: //localhost:8080

Locailost، يك نام عمومي است كه به ماشين شما بر مي گردد و 8080 شمارة پورتي است كه سرويس دهنده روي آن اجرا مي شود. اين صفحه، اطلاعاتي عمومي دربارة نصب مي دهد و شامل يك لينك به مثالهايي از سرولت نيز است.

اصطلاح جديد: شمارة پورت (Port number)- يك پورت مانند يك تلفن در يك سازمان بزرگ است. يك شماره براي تماس گرفتن با آن وجود دارد كه با وجود آن افراد مي توانند به آن زنگ بزنند. اما اگر در آنجا كسي براي پاسخگويي به تلفن نباشد، درخواست بدون جواب خواهد ماند.

براي اطمينان از اينكه همه چيز به خوبي كار مي كند، روي لينك Servlet Examples كليك كنيد، سپس روي يكي از مثالهاي آن مثلاً Hello World كليك كنيد. اگر با خطايي مواجه نشديد، Tomcat به خوبي نصب شده است.

اگر مثال خوب كار نكرد، مطابق زير عمل كنيد:

1 – مطمئن شويد كه متغيرهاي محيطي (… , JAVA_HOME, CLASSPATH) به خوبي تنظيم مي شوند. ممكن است لازم باشد پس از اعمال تغييرات در AUTOXEXEC.bat، ماشين خود را دوباره راه اندازي مجدد كنيد.

2 – مطمئن شويد كه به URL درستي اشاره مي كنيد.

3 – بخشهايي عيب يابي را روي سايت Apache web در آدرس http://www.apache.org ببيند اگر TomcaT به سرعت نصب نشد، مي توان در اين سايت به موشكافي دليل آن پرداخت.

 

 

JDOM چيست؟

JDOM، يك API است كه تا كنون توسط گروهي به سرپرستي Brett McLaughlin و Jason Hunter طراحي شده است. چنانكه سياست jdom.org اعلام مي كند، JDOM بايد 80% (يا بيشتر) ازمشكلات Java/XML را با ميزان كار 20% (يا كمتر) حل كند. بدين معنا كه JDOM در ارتباط با XML روش آساني است. JDOM هر كاري را انجام نمي دهد. اما كارهايي كه با آن انجام مي شود بسيار آسان تر از  DOM يا SAX است. (همچنين كارها را به طريقي انجام مي دهد كه مي توان داده ها را بدون هيچ گونه مشكلي به API هاي DOM يا SAX منتقل كرد يا از آنها وارد JDOM كرد).

JDOM، نظر كميته XML را به سرعت به خود جلب كرد. در واقع JDOM در Xerces Refactoraing Initiative قرار خواهد گرفت كه در اين صورت تجزيه كننده XERCES از پايه دوباره نوشته خواهد شد.

به همين دلايل، كار را با JDOM شروع خواهيد كرد كه در اين صورت مي توانيد بدون اينكه با بعضي از روش هاي نامحسوس‌تر API هاي ديگر مواجه شويم كه از طريق XML دستكاري كنيد. سپس، بعد از اينكه در اين روش مهارت كسب كرديم، به API هاي ديگر مانند DOM و SAX توجه خواهيم كرد، همان 80% از مواردي را كه JDOM برايش طراحي نشده است.

نصب JDOM

 روش نصب به اينكه كدام نگارش JDOM موجود است و شما نگارش را براي نصب كردن انتخاب مي كنيد، بستگي دارد. معمولاً سه گزينه وجود دارد.

Binaries- در اين حالت مي توانيد براي JDOM يك فايل فشرده را با كد كامپايل شدة كامل آن دريافت كنيد و كل كاري را كه بايد انجام دهيد اين است كه در شاخة مناسبي فايل فشرده را باز كنيد.

Source Drop- يك Source Drop مي تواند مانند Brta يك محصول و يا قسمتي از منبع باشد.

درجة قابليت اطمينان اينها با هم متفاوت است. اما معمولاً تمامي منبع در يك فايل فشرده مي باشد.

خوشبختانه، ساختن يك كامپايل كردن منبع بسيار ساده است، آن را در مدت كوتاهي توضحي خواهيم داد.

CVS- براي برنامه نويساني كه به خوبي وارد اعماق كار مي شوند، درخت CVS وجود دارد. يك CVS يك سيستم كنترل با نگارش منبع قابل استفاده عموم است به نام CVS.Concurrent Versions System براي افراد متعددي كه بدون هماهنگي با يكديگر روي يك پروژه كار مي كنند، راه حلي ارائه مي كند. جديدترين و به روزترين نگارش JDOM، معمولاً در درخت CVS پيدا خواهد شد و هميشه بررسي اين فايلها جلوتر از گزارش كردن يا درست كردن اشكالات، قابل دسترسي است،به دليل اينكه علاوه بر دريافت نرم افزار از روي اينترنت، نصب يك نرم افزار ديگر هم لازم است.

http://WWW.jdom.org را ببينيد و سراغ لينك Download برويد. اگر گزينة binaries وجود داشت، فايل فشرده را به راحتي دريافت و آن را در شاخة JDOM، از حالت فشرده خارج كنيد. سپس به بخش «تنظيم CLASSPATH» در اين فصل برويد.

اگر نگارش binaries وجود نداشت يا اگر آخرين نگارش را بخواهيد، Source drope در سايت زير قرار دارد

http://www.jdom.org/dist/source

نسخه هاي فوري كد را در سايت http://cvs.jdom.org/source/jdom-comlete.zip مي توان پيدا كرد و در نهايت لينك هاي تمامي دريافتها از طريق اينترنت را مي توان در سايت http://www.jdom.org/downloads/source.html يافت.

مراحل نصب JDOM

نصب JDOM  از كد منبع، شامل مراحل زير است:

1 – پس از دريافت فايل هاي منبع از طريق اينترنت، آنها را در شاخة اصلي باز كنيد.

2 – پس از بيرون كشيدن فايل هاي منبع، بايد آنها را براي ايجاد binaries آماده كنيد. خوشبختانه اين فرآيند بسيار ساده است، زيرا براي اين كار، يك اسكريپت build به همراه download وجود دارد. يك پنجرة اعلان فرمان باز كنيد و به شاخة jdom تغيير مسير دهيد.

3 – JAVA-HOME را مقدار دهي كنيد. اسكريپت build بايد بتواند جاواي قابل اجرا را پيدا كند. بنابراين، اين متغير محيطي بايد با شاخة اصلي جاوا مقدار دهي شود. اين متغير مي تواند به روشي كه CLASSPATH را مقدار دهي مي كنيم، به صورت زير مقدار دهي شود:

setJAVA-HOME=c:\Jdk1.3

4 – JDOM را بسازيد. ازشاخة jdom تايپ كنيد:

build

اين خط، build.bat يا build.sh (هر كدام كه مناسب باشند) را اجرا مي كند.

5 – نمونه ها را بسازيد. به اين صورت تايپ كنيد:

build samples

اين خط، نمونه هايي را كه براي آزمايش نصب، از آنها استفاده خواهيد كرد كامپايل مي كند.

6 – مستندات را بسازيد، تايپ كنيد:

build javadoc

اين خط به دليل احتمال تغيير در JDOM API بسيار مهم است. Javadoc به طور خودكار مستندات به روز رساني شده را بر اساس كد واقعي توليد مي كند.

هشدار: اسكريپت build براي ويندوزهاي بسته بندي شده با source drop روزانه اخطار مي دهد. اگر در اجراي اسكريپت build با مشكل مواجه شديد، فايل build bat را در Notepad يا Wordpad باز كنيد و به جاي كادرهاي سياه، return بگذاريد. فايل را ذخيره كنيد. اين بار كار خواهد كرد.

تنظيم CLASSPATH

براي اينكه Tomcat بتواند كلاسهاي JDOM را پيدا كند بايد مطمئن شويم كه jDOM.jar در CLASSPATH است. اين خط را به CLASSPATH خود اضافه كنيد:

set CLASSPATH=% CLASSPATH%C:\jdom\build\jdom.jar;

در صورتي كه اين خط را به AUTOEXEC.bat اضافه كرديد، فراموش نكنيد كه بايد آن را اجرا كنيد. در اين صورت كه تنظيمات جديد، تاثير خواهند گذاشت.

اجراي نمونه ها (Samples)

فقط براي اطمينان خاطر از اينكه نصب، درست انجام شده است، يكي از نمونه هايي را كه ساختيم اجرا مي كنيم. در پنجرة اعلان فرمان، اين خط را تايپ كنيد:

 cd \jdom\build\classes

java WarReader web.xml

اين فرمان، برنامه JDOM را براي خواندن و تحليل يك فايل پيكر بندي Tomcat اجرا مي كند. خروجي بايد به اين شكل باشد:

This War has 2 registered servles:

 snopp for snoopServlet (it has 0 init params)

 file for Viewfile (it has 1 init params)

This WAR contains 3 roles:

manager

director

president

This War is distributed

 

منبع : سايت علمی و پژوهشي آسمان--صفحه اینستاگرام ما را دنبال کنید
اين مطلب در تاريخ: یکشنبه 02 فروردین 1394 ساعت: 22:20 منتشر شده است
برچسب ها : تحقیق درباره جنبه های XSL,تبديلات XSL و اشيا قالب بندي XSL,

 

Windows Explorer

 

  برنامه اي است كه توانايي نمايش پوشه هاي موجود در درايوهاي مختلف را بطور همزمان داشته و همچنين قابليت اجراي فرامين مربوط به مديريت فايلها و پوشه ها را نيز دارا مي باشد .

 

1  - مديريت فايلها و پوشه ها بوسيله  windows Explorer

براي باز كردن پنجره windows Explorer چندين روش وجود دارد :

روش اول :  ابتدااشاره گر ماوس را روي نماد Computer  My  برده و كليد سمت راست آن را فشار دهيد تا منوي ميانبر مربوطه باز شود .

سپس از منوي  باز شده روي گزينه Explore  كليك كنيد تا پنجره مربوطه ظاهر گردد .

روش دوم :  در اين حالت بااستفاده از منوي start روي گزينه programs  كليك كنيد و سپس برنامه ُwindows Explorer را اجرا نماييد .

پنجره windows Explorer به دو كادر مجزا تقسيم شده است كادر سمت چپ ساختار درختي پوشه ها و كادر سمت راست ، محتويات درون پوشه انتخاب شده را نشان مي دهد .

يك نوار باريك به نامsplit مرز بين اين دو ناحيه رامشخص مي كند كه به وسيله Drag  كردن م يتوان محل آن را تغيير داد با استفاده از منوي View نيز مي توان نحوهنمايش متفاوتي براي نمادها در نظر گرفت .

          در كادر سمت چپ كه محل نمايش ساختار درختي موضوعات است ، همانطور كه در تصوير مشاهده ميكنيد در كنار بعضي از پوشه ها علامت + كوچكي قرار دارد كه نشانه وجود يك يا چند زير مجموعه در پوشه مذكور است .

          در صورتي كه اشاره گرموس را روي لامت + منقل كرده و كليك كنيد زير مجموعه ها نمايش داده خواهد شد وعلامت + به – تبديل مي شود و به كليك جدد برروي همان محل ، حالت نمايش به صورت اوليه برخواهد گشت .

براي مال :

1-     روي علامت + كنار درايو C كليك ميكنيم تا پوشه هاي داخل آن به نمايش درآيند

2-      از ميان پوشه هاي به نمايش درامده windows را انتخاب كرده وري نام پوشل دبل كليك مي كنيم محتويات اين پوشه : به نمايش درآمده و يا برنامه ها اجر خواهند شد .

همچنين انجام كليه عمليات مربوط به مديريت فايلها و پوشه ها نظير ايجاد، حذف ، كپي انتقال و غيره كه در فصول قبل بررسي شده در اين برنامه نيز ميسر است .

براي كپي چند فايل هم رديف از پوشه My Document  به درايو C  مي توانيم به روش زير عمل كنيم :

1-     ابتدا روي علامت + كنار پوشه  My Document  كليك مي كنيم تا محتويات آن نمايش داده مي شود .

2-     سپس روي اولين فايل مورد نظرمان كليك كرده و با نگه داشتن shift  روي آخرين فايل مورد نظر در همان رديف نيز كليك مي كنيم .

3-     حال روي يكي از فايلهاي كليك كرده و با نگه داشتن كليد سمت راست ماوس ، مجموعه انتخاب شده را به سمت چپ و به طرف مقصود كه درايو C  مي باشد حركت ميدهيم و زماني كه رنگ درايو C تغيير كرد دكمه را راها ميكنيم .

4-     سپس از منوي ظاهر شده ، روي گزينه Copy here  كليك مي كنيم و به اين ترتيب عمل كپي به پايان مي رسد .

در ويندوز روش ديگري نيز براي كپي كردن يك موضوع به فلاپي ديسك وجود دارد ، براي اين منظور :

1-     ابتدا يك فلاي ديك فرمت شده را درون فلاپي درايو قرا رداده و سپس در يكي از محيط هاي My computer يا windows Explorer  موضوعات مورد نظرمان را انتخاب ميكنيم .

2-     سپس روي فايل يا پوشه هاي انتخاب شده كليك سمت راست كرده و از منوي ميانبر ظاهر شده ، گزينه send to و سپس نماد (A  )   3.5 Floppy  را كليك مي كنيم .

به اين ترتيب كليه موضوعات انتخاب شده به فلاپي درايو منتقل خواهند شد گزينه ديگري كه در منوي ميانبر باز شده در سمت send to  وجود ارد Mail Recipient است كه به وسيله آن ميتوانيم موضوع يا موضوعات انتخاب شده را به صورت پست الكترونيكي براي كامپيوتر مقصد بفرستيم و همچنين اگر گزينه My Document را از اين منوي ميانبر انتخاب كنيم . موضوعات به پوشه My Document منتقل خواهند شد .

نكته : توجه داشته باشيد كه استفاده از گزينهMail Recipient   زماني ممكن است كه شما به شبكه اينترنت دسترسي داشته و آدرس پست الكترونيكي كامپيوتر مقصد تان را نيز در اختيار داشته باشيد .

 

 

2- فرامين Format     و Copy Disk

فرمان Format

 هر يك از ديسكها اعم از فلاپي يا هارد ديسك ، قبل از استفاده در كامپيوتر ، بايد فرمت شوند بااين عمل Track  ها و Sector  در روي ديسك ايجاد شده و جداول Fat  نيز طراحي مي شود به اين ترتيب ديسك براي نگهداري و ذخيره اطلاعات ، آماده مي شود .

التبه هم اكنون فلاپي ديسكها به صورت فرمت شده به بازار عرضه مي شود در اين صورت برروي برچسپ روي آنها كلمه Formated درج شده است .

 

براي فرمت كردن يك فلاپي ديسك

1-     روي نماد مربوط به فلاپي درايو روي پنجره  My computer يا windows Explorer  كليك سمت راست مينماييم تا منوي ميانبر باز شود ، سپس از اين منو، فرمان  Format  را انتخاب ميكنيم .

2-     پنجره Format  باز مي شود با كليك روي فلش رو به پايين كادر Capacity  ظرفيت فلاپي ديسك راتعيين ميكنيم

3-     با استفاده از گزينه هاي Format Type ميتوانيم نوع عمل فرمت را تعيين كنيم .

گزينه   Quick را زماني انتخاب مي كنيم كه ديسك ما قبلا فرمت شده باشد و به   اينترتيب ما براي رفع اشكال احتمالي يا حذف كليه محتويات ديك مي خواهيم آن را مجددا فرمت كنيم .

گزينه  full براي فرمت كردن ديسكي كه تا به جال فرمت شده استفاده مي شود .

گزينه Copy Systems Only  موجب كپي شدن فايلهاي اصلي سيستم عامل به درون ديسك مي شود در اين حالت ، عمل فرمت انجام نمي گيرد بلكه ديسكت به ديسكت Bootable  تبديل مي شود و از اين پس قادر به راه اندازي كامپيوتر خواهد بود از اين گزينه زماني استفاده مي شود كه بخواهيم با حفظ اطلاعات قبلي ، فايلهاي سيستمي نيز به ديسكت منتقل شوند .

در كادر Label مي توانيم برچسبي براي ديسكت مورد نظرمان تعيين كنيم و اگر مايل به تعيين برچسب نباشيم . گزينه  No Lable  را انتخاب مي كنيم  .

انتخاب گزينه  Display Summary When Finished  سبب نمايش گزارش از وضعيت ديسكت پس از اتمام عمل فرمت مي شود .

اگر گزنيه Copy System Files   انتخاب شود پس ا زانجام عمل فرمت فايلهاي سيستمي هم به آن منتقل شده و ديسك  Bootable مي شود .

پس از انجام تنظيمات مورد نظر مي توانيم ديسك را در درايو قرار داده و كلمه +++++ را فشار دهيم . در انتهاي عمل فرمت ، گزارش وضعيت ظرفيت ديسك و فضاي خالي و احتمالا فضاي غير قابل استفاده آن ارائه خواهد شد .

 

فرمان  Copy Disk

اين فرمان براي انجام عمل نسخه برداري از يك فلاپي ديسك ، با تمام اطلاعات برروي يك ديسكت ديگر استفاده مي شود و در مورد هارد ديسك صد ق نمي كند .

نكته : توجه داشت باشيد كه براي انجام عمل نسخه برداري بايد ديسكت مبدا و ديسكت مقصد ، هر دو دقيقا هم ظرفيت باشند .

براي انجام اين عمل :

1  - ابتدا ديسكت مبدا يا  Source Disk  را درون درايو قرار اده و از پنجره My Computer يا  Explorer  روي نماد فلاپي درايو كليك سمت راست  نماييد و از منوي ميانبر ، باز شده فرمان  Copy Disk  را انتخاب كنيد .

3-                             پنجره  Copy Disk باز مي شود كه شامل دو كادر  Copy From  و Copy to  
مي باشد و هر دو داراي نماد فلاپي درايو هستند . بدين معني كه يك درايو هستند . بدين معني كه يك درايو فلاپي به عنوان مبدا و يكي مقصد اطلاعات در نظر گرفته خواهند شد . پس از اطمينان از قرار گيري ديسكت مبدا درون درايو روي دكمه    Start كليك مي كنيم .

4-                             در اين لحظه پيامي مبني بر اينكه هم اكنون اطلاعات از ديسكت مبدا خوانده مي شود ، ظاهر مي گردد .

5-                             پس از انتقال تمامي اطلاعات به حافظه  RAM كامپيوتر ، كادري مشاهده م يكنيد كه باز شده است و از ما مي خواهد  كه ديسكت مقصد را درون درايو قرا ر  دهيم و سپس روي دكمه OK كليك كنيم .

6-                             پيامي مبني بر اينكه هم اكنون اطلاعات به ديسك مقصد ، منتقل مي شوند ظاهر مي شود .

نكته : ديسكت مقصد مي تواند فرمت نشده و يا فرمت شده و حاوي اطاعاتي نيز باشد كه در هر دو حالت مجددا فرمت شده و اطلاعات جديد بروي آن جايگزين خواهند شد .

 

مشاهده مشخصات ديسكها

براي مشاهده مشخصات ديسكها

1-                             در محيط  My Computer  يا  Windows Explorer  درايو مورد نظر را انتخاب كرده و سپس كليك سمت راست نماييد . از منوي ميانبر باز شده گزينه +++++ را انتخاب كنيد .

2-                             پنجره   Properties  باز مي شود . اين پنجره داراي چندين برگه است .

اولين برگه   General  است كه حاوي اطلاعاتي در مورد درايو انتخاب شده است . در كادر  Label مي توانيد برچسب جديدي براي ديسك انتخابكنيد و يا برچسب قبلي را تغيير دهيد . در اين پنجره ميزان فضاي اشغال شده ديك برحسب يكي از واحدهاي اندازه گيري مثل بايت يا مگابايت نمايش داده مي شود و ميزان فضاي باقي مانده ديسك قابل مشاهده است .

ميزان فضاي بكار گرفته شده و فضاي خالي ديسك از طريق يك نمودار Pie  نيز نمايش داده مي شود

برگه ديگر به نام  Tools حاوي سه بخش است كه در بخش   Error –Checking Starus اطلاعاتي ر مورد آخرين وضعيت اشكال يابي ويندوز ارائه مي دهد و در صورتي كه گزينه  Check Now را انتخاب كنيد ، ويندوز به بررسي سيستم خواهد پرداخت و در صورتي كه  گزينه  Check Now  را انتخاب كنيد ويندوز به بررسي سيستم خواهد پرداخت و در صورت وجود هر گونه ايراد و يا خطا آن راگزارش خواهد كرد .

در قسمت  Back Up Status مي توانيد از اطلاعات موجود در روي هارد ديسك خود ديسكت پشتيبان تهيه كنيد .

نكته : تهيه ديسكت پشتيبان براي حفاظت اطلاعات مهم روي ديسك سخت ضروري است زيرا اين اطلاعات هر لحظه در معرض خطر ويروسهاي نرم افزاري سخت افزاري و يا ويروسهايي كه از طريق شبكه اينترنت ممكن است منتقل شوند قرا ردارند .خارج از مسئله  در صورت بروز مشكل سخت افزاري امكان از بين رفتن اطلاعات روي كامپيوتر هستند

با وجود ديك پشتيبان مي توانيد به راحتي ارتباط كامپيوتر خود را با ديگر كامپيوترها حفظ كنيد بدون اينكه نگران از بين رفتن اطلاعات خود باشيد .

در قسمت  Defragment Status  نيز مي توانيد هارد ديسك خود را  defrag كنيد در مراحل مختلف اضافه كردن اطلاعات و برنامه هاي جديد به ديسك سخت ممكن است فضاهاي خالي ميان انواع بخشهاي اطلاعاتي بوجود بيايد كه هر چند در وحله اول ناچيز هستند ولي به مرور زمان شايد فضاي قابل توجهي از ديسك را به خود اختصاص دهند ، با عمل  defrag اين فضاهاي خالي تا حد امكان از بين مي روند و داده هاي موجود در ديسك سخت ساختار منظم تري پيدا خواهند كرد .

 

يافتن پرونده ها و پوشه ها

مواقعي پيش مي آيد كه مي خواهيم به فايل يا پوشه خاصي از ميان انبوه موضوعات موجود در كامپيوتر دسترسي داشته باشيم . پنجره  Find  به ما كمك مي كند كه به جاي باز كردن تك تك پوشه ها بوسيله انجام يك عمل جستجوي سريع فايل مورد نظر خود را بيابيم .

 

براي باز كردن پنجره  Find

1-                                                     روي دكمه Start  كليك نموده و با اشاره به دستور  Find   گزينه  Files and Folders  را انتخاب كنيد .

2-                                                     پنجره   Find باز مي شود كه شامل سه برگه مي باشد برگه اول به نام  Name and Location  است كه مي توانيم در داخل كادر  Name نام كامل و يا بخشي از نام يك فايل را تايپ نماييم .

باي مثال مي خواهيم فايل  mypaint .bmp را كه قبلا ذخيره كرده ايم اما محل آن برا يما نامعلوم است پيدا كنيم . اگر تنها كلمه  my را در اين محل تايپ كرده و سپس روي دكمه  Find now كليك كنيم جستجو در ميان پوشه هاي درايو جاري آغاز شده و نتايج جستجو نيز در كادر پايين نمايش داده مي شود .

در اين هنگام اسامي تعدادي فايل و پوشه كه در نامشان حروف m و y وجود دارد به همراه مسير دسترسي به هر يك نشان داده مي شود . در اين حال مي توانيم با پيمايش اين مسير به فايل مورد نظرمان دسترسي پيدا كنيم و يا روي نام آن فايل دبل كليك كنيم تا باز شود همچنين مي توانيم برنامه ها را پس از پايان عمل جستجو از همين پنجره اجرا نماييم .

اگر ما نام كامل يك فايل را مي دانيم بهتر است كه در كادر Name  نام  مورد نظر را بطور كامل داخل گيومه تايپ كنيم . تا به اين وسيله دامنه جستجو محدودتر شود براي اين منظور :

1-                                                     ابتدا روي كلمه  New Search  كليك مي كنيم تا نتايج بدست آمده قبلي حذف شوند و بعد در پنجره ظاهر شده روي كلمه  OK براي تايي عمل جستجو جديد كليك مي كنيم .

2 - در كادر  Name  اين بار نام كامل  my paint  را تايپ م يكنيم و سپس دكلمه  Find now  كليك مي كنيم

2-                                                     اين بار فقط فايل  mypaint  نمايش داده ميشود.

ما ميتوانيم با استفاده از بعضي گزينه هاي پنجره  Find دامنه جستجوي آن را محدودتر و دستيابي به پنجره را سريعتر كنيم .

مثلا در كادر  in look  مي توانيم نام پوشه يا درايوي را كه مي خواهيم جستجو در آ انجام پذيرد مشخص كنيم براي اين منظور روي فلش روبه پايين اين كادر كليك مي كنيم .

از كادر نمايش داده شده در تصوير ميتوانيم يك مورد را انتخاب كنيم تا در ;كادر in look  نمايش داده شود . در اين مرحله اگر گزينه  Include Subfolders  را انتخاب كنيم ، عمل جستجو در تمام زر پوشه هاي تعيين شده صورت مي گيد . همچنين شما ميتوانيد با كليك برروي دكمه  Browse  مسير و نام پوشه دلخواه را براي عمل جستجو در آن مشخص نماييد .

در كادر  Containing text  ميتوانيم عبارت مورد نظرمان را تايپ كنيم تا فايلهايي كه شامل اين عبارت هستند نمايش داده شوند مثلا در كادر Containing text عبارت Computer  را تايپ كرده و سپس روي دكمه Find now كليك مي كنيم .

به اين ترتيب اسامي كليه فايلهايي كه در محتوياتشان كلمه Computer  وجود دارد همراه با مسير دسترسي به آنها نمايش داده خواهد شد .

در اين لحظه براي توقف عمل جستجو مي توانيم روي دكمه  Stop كليك كنيم . در برگه  Date مي توانيم تاريخ ايجاد يا تغيير فايلها را تعيين كنيم تا كامپيوتر بر اساس آن فايلهاي مورد نظر ما را جستجو كند .

نكته : توجه داشته باشيد كه هر گاه روي دكمه Find now  كليك كنيم گزينه هاي هر سه برگ اين پنجره خوانده و در جستجو مورد استفاده قرار خواهد گرفت .

اكنون مثالي را با هم دنبال مي كنيم :

1-                             برگه  Date  و سپس گزينه  Find All Files و سپس  between را انتخاب كنيد .

2-                             سپس روي فلش رو به پايين كادر Between كليك كنيد .

3-                             از تقويم ظاهر شده تاريخ  10 جولاي  98 را انتخاب كنيد .

4-                             حال در كادر and نيز تاريخ 20جولاي 99 را انتخاب مي كنيم و روي گزينه  Find  كليك مي كنيم .

به اين ترتيب كليه فايلهايي كه تاريخ ايجادشان د رمحدود تعيين شده مي باشد در كادر نمايش داده مي شوند .

همچنين مي توانيم با تعيين عددي براي كادرها مثلا  during the Prvious  )nonths )   در طي ماههاي گذشته ) و يا (day) during the Previous(در طي روزهاي گذشته ) دامنه اي براي تاريخ تعيين كرده و فايلهايي را براساس اين معيارها مورد جستجو قرار دهيم برگه سوم به نام  Advanced  (پارامترهاي پيشرفته ) را درتصويرمشاهده مي كنيد .

در كادر فهرست  of type  برروي فلش رو به پايين كليك نماييد تا فهرستي از انواع فايل باز شود .

در اين فهرست مي توانيمنوع  (Extention ) فايل مورد نظرمان را مشخص كنيم مثلا با انتخاب گزينه  Bitmap Image تنها فايلهاي گرافيكي از نوع  bitmap  با  bmp مورد جستجو قرار خواهند گرفت .

با انتخاب گزينه  All iles and Folders  كليه فايلها مورد جستجو قرار خواهند گرفت و ويندوز محدوديتي روي نوع فايلها قائل نخواهد شد .

در  كادر  Size نيز ميتوانيم حداقل يا حداكثر اندازه فايل مورد نظرمان را براي محدود كردن دامنه جستجو تعيين كنيم .

نصب چاپگر

در ويندوز 98 با استفاده از خاصيت   Plug&Play  و برنامه هوشمند نصب چاگر مي توانيد چاپگر مورد نياز خود را نصب و يا اضافه نمايد ، چاپگر پيش فرضي را براي همه برنامه ها برگزينيد . همچنين حالتهاي نصب چاپگر را تغيير دهيد . برنامه هوشمند نصب ، قدم به قدم شما را براي نصب و تنظيم چاپگر حمايت و راهنمايي مي كند .

نكته :پيش از شروع عمل نصب چاپگر ازاتصال صحيح به كامپيوتر اطمينان حاصل كنيد . همچنين بايد بدانيد چاپگر ساخت چه شركتي است و داراي چه مدلي مي باشد .

براي نصب چاپگر ابتدا منوي   Start  را باز كرده و با اشاره به  Setting  روي گزينه  Printers كليك كنيد .

به اين ترتيب پنجره مربوط به  Printers  باز مي شود روي نماد  Add Printer دبل كيك مي كنيم .

پنجره  Add Printer Wizard  باز مي شود . براي شروع مرحله نصب روي دكمه  Next كليك ميكنيم .

در اين پنجره دو گزينه براي مشخص نمودن نوع اتصال چاپگر نوع اتصال چاپگر به كامپيوتر وجود دارد  Network Printer  اكان اتصال چاپگر را با هدف امكان استفاده در شبكه برقرار مي كند . در اين حالت ، در اين حالت ، مسئله استفاده مشترك چند كاربر از چاپگر و نيز مديريت روي تقاضاهاي همزمان براي استفاده از چاپگر مطرح مي شود

حالت ديگر به نام  Local Printer اتصال چاپگر را به صورت محلي و و انحصاري برقار مي كند ما حالت اخير را انتخاب مي كنيم و سپس روي دكمه  Next  كليك ميكنيم .

در اين مرحله از كادر سمت چپ كه حاوي ليست توليدكنندگان چاپگر مي باشد ، براي مثال نام  Epson  را برگزيده و از كادر سمت راست نيز كه انواع مدلهاي چاپگر توليد شده توسط توليد كننده مورد نظر را نمايش مي دهد روي مدل LQ 1060 كليك مي كنيم . سپس دكمه   Next را فاشر مي دهيم .

در پنجره بعدي درگاه (Port ) اتصال چاپگر را به صورت1)   (LPT مشخص مي كنيم و به مرحله بعد مي رويم .

در مرحله بعد و در قسمت  Printer Name  نام چاپگر انتخاب شده نمايش داده مي شود كه در صورت تمايل مي توانيم آن را تعويض كنمي . در قسمت پايين گزينه اي است مبني بر اينكهاين چاپگر به عنوان چاپگر پيش فرض مشخص مي گردد .

اگر اين گزينه را فعال كنيم ، در كل محيط و تمام برنامه هاي تحت ويندوز اين چاپگر به عنوان چاپگر پيش فرض در نظرگرفته خواهد شد .( اين موضوع در مواردي حائز اهميت است كه دو يا چند چاپگر نصب شده باشند )

م اين گزينه را فعال كرده و كليد  Next را فشار مي دهيم .

در اين مرحله ويندوز مي پرسد كه  ايا مايل هستيد براي اطمينان از صحت چاپگر ، يك صفحه نمونه آزمايشي روي كاغذ چاپ شود، در صورت تمايل Yes  را انتخاب كنيد (البته در اين مورد بايد چاپگر به كامپيوتر متصل بوده و روشن باشد . و شما هم كاغذ را درون آن قرار داده باشيد ) ما هم اكنون No را انتخاب مي كنيم و روي دكمه  Finish كليك مي نماييم .

حالا مشاهده ميكنيد كه در پنجره  Printers نامچاپگحر مورد نظر ما يعني  Epson LQ 1060 نمايشداده شده و علامت +++++++ در قسمت بالاي نماد آن نيز بيانگر اين است كه به عنوان چاپگر پيش گزيده فعال خواهدبود .

 

تنظيم چاپگر

براي تنظيم چاپگري كه قبلا نصب كرده ايم ، مي توانيم :

منوي  Start  را فعال كرده و با اشاره به  Settin روي نماد Printers كليك نماييم .

نكته : توجه داشته باشيد كه نماد  Printers  از طيق  Control Panel  هم قابل دسترسي است

در پنجره  Printers  روي نماد چاپگر نصب شده دبل كليكنماييد تا پنجره مربوط به آن باز شود .

اكنون از منوي  Printers  روي گزينه Properties كليك نماييد .

 

نكته : بوسيله كليك سمت راست روي نماد چاپگر مورد نظرتان منوي ميانبر باز ميشود كه كه شامل گزينه  Properties  بوده و شما از آن طريق هم مي توانيد پنجره مربوط به تنظيم مشخصه هاي چاپگر دسترسي داشته باشيد .

پنجره مشخصه چاپگر حاوي برگه هاي مختلفي است كه در هر يك امكانات خاصي تعبيه شده است شما مي توانيد نوع كاغذ ، كيفيت و نحوه چاپ و غيره را در اينجا تنظيم كنيد.

نكته :  امكان تنظيم مشخصه هاي مربوط به چاپگر در اكثر برنامه هاي  تحت ويندوز نيز فراهم شده است . به اين ترتيب كه در هر برنامه يا نرم افزار باانتخاب گزينه  Print… از منوي فايل ، نجره مربوط به تنيظيمات چاپ باز مي شود كه معمولا شامل گزينه اي به نام Pro;perties  (مشخصه هاي مربوط به چاپگر ) هم هست .

در صورتي  كه در محيط ويندوز  98 بيش از يك چاپگر نصب شده باشد مي توان يكي از آن ها را به عنوان چاپگر پيش گزيده فعال كرد .

همانطور كه گفته شد چاپگر پيش گزيده همواره با يك علامت  Ã بالاي نماد مربوط به آن مشخص مي شود .

اگر شما مايل باشيد مي توانيد پس از انجام عمليات مربوط به نصب هم چاپگر پيش گزيده را تعويض كنيد براي اينمنظور :

در پنجره  Printers  روي چاپگري كه ميخواهيدازاين به بعد به عنوان پيش گزده انتخاب شود كليك سمت راست نماييد تا منوي ميانبر مربوطه باز شود . چاپگر HP Laser Jet را انتخاب ميكنيم .

و سپس از منوي ميانبر باز شده روي گزينه  Set as Default  كليك كنيد .

به اين ترتيب از حالا به بعد چاپگر  Hp به جاي  Epson د رحالت پيش گزيده فعال خواهد بود .

 

استفاده از چاپگر

پس از نصب و تنظيم چاپگر به سادگي مي توان در برنامه هاي مختلف از آن اتسفاده نمود واسناد و مدارك ، انواع محاسبات ، نامه هاي اداري و يا نمودار وانواع چارت هاي كاري را روي كاغذ منتقل كرد .

شما حتي در صورتي كهيك چاپگر رنگي در اختيار داشته باشدي مي توانيد يك تصوير بسيار زيبا يا تصويري كه خود در كامپيوتر طراحي كرده ايد را مانند يك كارت تبريك زيبا چاپ كرده و به دوست خود هديه كنيد .

براي درك چگونگي چاپ يك فايل براي نمونه محيط  Woed Pad را انتخاب كنيد آن را فعال نموده و به طور مثال فايلي را كه قبلا ذخيره كردهايدباز كنيد در حال حاضر محتواي فايل برروي صفحه نمايش قابل مشاهده است .

قبل از صدور فرمان چاپ از منوي فايل گزينه  Print Preview را انتخاب كنيد تا دور نمايي از سند را پيش از چاپ به ما نمايش دهد تا در صورتي كه نياز به ويرايش دارد انها را اعمال كنيم .

 

نكته : گزينه  Print Preview در منوي فايل اكثر برنامه هاي تحت ويندوز وجود دارد و با استفاده از آن مي توانيد پيش نمايشي از آنچه چاپ خواهد شد را ملاحظه كنيد .

نكته: در اين مرحله خارج از نكات عمومي به تنظيم حدود نوشته ها از طرفين موضوع  (Margin) دقت كنيد .

پس از آن به صفحه اصلي بازگرديد و دكمه  Printرا از نوار ابزار و يا از منوي فايل انتخاب كنيد . در صورتي كه كاغذ درون چاپگر باشد و چاپگر نيز آماده به كار باشد مووضع مورد نظر شما چاپ خواهد شد .

نكته : در صورت بروز هر گونه اشكال از موارد ساده و جزئي مانند فراموش كردن گذاشتن كاغذ درون چاپگر گرفته تا موارد فني ، ويندوز ت مامي آنها را به شما اطلاع خواهد داد در اين حالت بدون نگراني ، پيغام روي صفحه را به دقت بخوانيد و مطابق توصيه هاي پيشنهاد شده عمل كنيد در صورتي كه نياز به توضيح بيشتري داشتيد برنامه Help  ويندوز بهترين كمك و راهنما براي شماست .

 

 

منبع : سايت علمی و پژوهشي آسمان--صفحه اینستاگرام ما را دنبال کنید
اين مطلب در تاريخ: یکشنبه 02 فروردین 1394 ساعت: 22:19 منتشر شده است
برچسب ها : تحقیق درباره Windows Explorer,Windows Explorer,تحقیق درباره ویندوز اکسپلورر,

 

دليل استفاده از وب سرور Apache

حقيقت اين است كه وب سرور Apache به يكي از عوامل موفقيت وب تبديل شده است. با وجودي كه اين ادعا ممكن است براي عده‌اي ناخوشايند باشد، اما دليل زيادي براي اثبات اين واقعيت وجود دارد. بررسي‌هاي اخير حاكي از آن است كه بيشترين وب سايت‌هاي موجود در حال حاظر از وب سرور Apache به عنوان سرويس دهنده وب استفاده مي‌كنند. اين دليل را مي‌توان علت اين موفقيت برشمرد:

-                         Apache رايگان است.

-                         كد منبع Apache به رايگان در دسترس است. ( به اين گونه نرم‌‌افزارها اصطلاحاً "كدباز" يا open source گفته مي‌شود.)

-                         Apache بر روي مجموعه‌اي بسيار متنوعي از سيستم‌هاي عامل قابل استفاده است.

-                         Apache دائماً در حال توسعه و افزايش قابليت‌هاي جديد است.

-                         Apache بسيار توانمند بوده و به واسطه طراحي ماجولار به راحتي قابل توسعه است.

Apache رايگان است.

وب سرور Apache ضمن برخورداري از ويژگي‌ها و توانايي‌هاي قابل توجه كاملاً رايگان است. با اين وجود از آنجا كه به واسطه انتشار اين وب سرور هيچ‌گونه منفعتي نصيب سازمان توسعه دهنده آن يعنيsoftware foundationApache نمي‌شود طبيعي است كه نرم‌افزار مزبور از هيچ‌گنونه پشتيباني فني از طريق تلفن يا به صورت online كه در مورد نرم‌افزارهاي تجاري شاهد آن هستيم در رابطه با وب سرور Apache مرسوم نيست.

با اين همه مستندات بسيار جامعي از نرم‌افزار مرود بحث از طريق وب سايت مربوطهدر دسترس علاقه‌مندان قرار دارد.

كد منبع Apache به رايگان در دسترس است.

چنانچه در برنامه‌نويسي تبحر داريد مي‌توانيد كد منبع Apache را آن گونه كه مورد نياز شماست دستخوش تغيير كنيد. با اين حال بيشتر كاربران با هدف تغيير نحوه عملكرد Apache دست به اين اقدام نمي‌زنند، بلكه صرفاً‌ نحوه پيكربندي آن را تغيير مي‌دهند، و با كمپايل مجدد كه منبع Apache انتظاراتي كه وب سرور دارند، تأمين مي‌كنند. از اين رودكي در صورتي كه به يك وب سرور مختصر و سبك نياز داريد مي‌توانيد Apache را به گونه‌اي كمپايل كنيد كه تنها نيازهاي خواسته شده را تأمين كند. به اين ترتيب چنانچه با مشكل حادي برخورد كرديد يا مايليد تغييراتي را در كد منبع Apache اعمال كنيد مي‌توانيد با برخورداري از دانش برنامه‌نويسي اين كار را انجام دهيد.

Apache بر روي مجموعه بسيار متنوعي از سيستم‌هاي عامل قابل استفاده است.

نسخه‌هاي مختلف وب سرور Apache به منظور بهره‌گيري تحت سيستم‌هاي عامل متداولي از جملهاين موارد توسعه يافته است.

-                         unix

-                         liunx

-                         ويندوز (شامل نسخه‌هايي 9x تا XP هر چند كه نسخ‌هاي تحت NT و 2000 از قابليت‌هاي بيشتري برخوردارند.)

-                         Novell Netware

-                         Mac OSX

منهاي برخي اختلافات جزيي مانند استقرار فايل‌هاي وب سرور  Apache در سيستم فايلعملكرد اين وب سرور در تمامي محيط‌هاي عامل فوق يكسان است.

Apacheدايماً در حال توسعه و افزايش قابليت‌هاي جديد است.

مسئوليت توسعهو بهبود كارايي وب سرور Apache به عهده سازمان software foundation يعني پديد آورنده آناست. شگفت‌انگيز است، به طوري كه تنها پس از گذشت تنها چند روز اشكالات و شكاف‌هاي امنيتي يافت شده اصلاح مي‌شود. نكته مذكور Apache را به پايدارترين و در عين حال ايمن‌ترين وب سرور حال حاضر تبديل كرده است. البته اين ويژگي يكي از مهم‌ترين دلايل مقبوليت آن است.

مزيت ديگري كه به واسطه سرعت بالاي توسعه و انتشار نسخه‌هاي جديد نرم‌افزار به دست مي‌آيد، مجموعه‌اي ارزشمند از قابليت‌هاست، كه البته وب سرور Apache نيز از اين قاعده مستثني نيست.

به اين ترتيب تكنولوژي جديدي كه همه روزه در درارتباط با شبكه جهاني اينترنت با آنها مواجه مي‌شويم، پيش از هر وب سرور ديگري توسط Apache پياده‌سازي شده و مورد پشتيباني قرار مي‌گيرند.

قابليت‌هاي وب سرور Apache

وب سرور Apache نام خود را از شيوه‌اي كه نخشتين بار براي توسعه آن به كار رفت، گرفته است. اساساً اين وب سرور از مجموعه‌اي مؤلفه نرم‌افزاري يا اصطلاحاً‌ patch (با تلفظ پچ )تشكيل شده است به گونه‌اي كه بسياري از توسعه دهندگان براي تاكيد اين موضوع از اصطلاح "a patchy server " با تلفظ "اپچي سرور" به معني سروري كه از مجموعه‌اي مؤلفه‌هاي نرم‌افزاري ايجاد شده است، استفاده مي‌كردند.

مدات‌هاست كه توسعه وب سرور Apache در قالب قطعات يا ماجول‌هاي نرم‌افزاري مستقل صورت مي‌گيرد. توسعه وب سرور Apache بر اساس اين ماجول‌ا (اصطلاحاً توسعه "ماجولار") موجب شده كه بهره‌گيري از Apache به عنوان وب سرور سربار كمتري را به سخت‌افزار و سيستم عامل ميزباني كه بر روي آن مستقر شده است تحميل كند.

به بيان بهتر در استفاده از اين وب سرور تنها ماجول‌هاي مورد نياز بر روي سخت‌افزار و سيستم عامل ميزبان مستقر مي‌شوند. اين ويژگي هم‌چنين روند توسعه و پشتيباني از ماجول‌هايي راكه شركت و برنامه‌نويسان مستقل (اصطلاحاً third parties )به منظورهاي مختلف توسعه مي‌دهند، تسهيل مي‌كند.

وب سرور Apache تقريباً تمامي تكنولوژي اينترنت را كه در ارتباط با وب تويعه پيدا كرده‌اند به خوبي مورد پشتيباني قرار مي‌دهد. اين قابليت حتي شامل برخي تكنولوژي‌هاي اختصاصي از جمله Microsoft Frontpage Extensions نيز مي‌شود. وب سرور Apache تمام مشخصات پروتكل HTTP اسكريپت‌نويسي، احراز هويت و قابليت استفاده از ساير تكنولوژي‌ها را به خوبي مورد پشتيباني قرار داده است.

دسته‌اي از قابليت‌اي وب سرور Apache عبارتنداز:

-                         پشتيباني جامع و كامل از پروتكل HTTP

-                         قاژبليت پيكربندي بالا وامنيت قابل ملاحظه

-                         پشتيباني از PHP

-                         پشتيباني از CGI و ساير زبان‌هاي اسكريپت‌نويسي

دستيابي به منابع مورد نياز

هر آنچه كه در ارتباط با نصب وب سرور Apache بدان نياز داريد از طريق وب سايت Apache به آدرس http// www. Apache. Otg فابل دستيابي است. از طريق اين آدرس اينترنتي مي‌توانيد كد منبع نسخه اجرايي (اصطلاحاً binaryversion) وب سرور Apacheرا براي محيط عامل UNIX و linux و همچنين شكل صفحه اصلي وب سايت  Apache را نشان مي‌دهد.

نسخه‌هاي مختلفي از وب سرور Apache براي بهره برداري تحت نسخه‌هاي مختلف سيستم عامل Linux توسعه يافته است. براي مثال كاربارن سيستم عامل Redhat Linux مي‌توانند از طريق مكانيزم Redhat package Manager يا اصطلاحاً RPM وب سرور Apache را بر روي سيستم خود نصب كنند.

نصب برنامه Apacheتحت سيستم عامل Linux  از طريق كمپايل كد منبع

چنانچه مايل به كمپايل Apache باشيد، لازم است ابتدا كد منبع مناسبي رادر اختيار داشته باشيد. براي شروع فايل مورد نظر را از آدرس مذكور در يك فهرست موقت يادر موقعيت  /usr/src از سيستم فايب كه معمولاً براي اين منظور ازآن استفاده مي‌شود بارگذاري كنيد. براي .باز كردن آشيو كد منبع (و عموماً هر آرشيو ديگر)  روشهاي مختلفي وجود دارد. روش مورد استفادهبراي اين كار به برنامه‌هاي نصب شده بر روي كامپيوتر و نوع آرشيوي كه بارگداري كرده‌ايد بستگي دارد.

چنانچه نسخه‌اي از آرشيو را كه با استفاده از برنامه فشرده‌ساز gzip فشرده شده است، بارگذاري كرده‌ايد. (در اين صورت فايلي با پسوند tar.gz در اختيار داريد.) پيش از اين هر گونه اقدامي براي باز كردن آرشيو، لازم است با استفاده از همين برمنامه فشرده‌ساز آن را از حالت فشرده خارج سازيد. فرمان زير كه از فهرست نژميزبان  فايل httpd-2.0. tar. gzرا به طور توأم انجام مي‌دهد. (علامت $ اعلان سيستم عامل unix است.)

$ tra-zxvf httpd-2.0.8.tra.z

اما اگر نسخه اي از آرشيو را با استفاده از برنامه فشرده سازي bzip يا bzip2 ( يا نسخه هاي ديگري از اين برنامه فشرده ساز) فشرده شده است بارگذاري كرده ايد ( در اين صورت فايلي با پسوند tar.z در اختيار داريد) با صدور فرمان زير علاوه بر اينكه فايل مورد نظر را از حالت فشرده خارج مي كنيد بلكه آرشيون مزبور را نيز باز مي كنيد:

$ tra-zxvf httpd-2.0.8.tra.z

نتيجه اجراي هر دو فرمان مذكور يكسان است، به طوري كه در نهايت فايل هاي حاوي كد منبع Apache در فهرست تحت عنوان httpd-2.0 مستقر مي شوند. كه علامت ستاره بيانگر شماره نسخه minor است.

دستورالعمل هاي مورد نياز براي كامپايل كد منبع apache و نصب آن بر روي سيستم ميزبان را مي توانيد در فايلي با عنوان Install كه در فهرست حاوي كد منبع اين برنامه موجود است مورد مطالعه قرار دهيد. اصولا فرآيند كامپايل و نصب برنامه هاي تحت unix پس از باز كردن فايل آرشيو مربوطه با استفاده از اين سه فرمان صورت مي گيرد: ( نحوه اجراي دقيق اين فرامين در فايل راهنماي install به خوبي توضيح داده شده است:

$

$

$

هر سه فرمان مذكور را بايد از فهرستي كه فايل هاي آرشيون را در آنجا مستقر كرده ايد به اجرا درآوريد همچنين فراموش نكنيد كه براي اجراي اين فرامين بايد به عنوان مدير سيستم يا اصطلاحات root  وارد سيستم شده باشيد.

فرمال اول، كد منبع apache را به منظور كامپايل بر روي سيستم ميزبان آماده مي كند./ در اين فرمان متغير directory بايد با فهرستي كه مايل به نصب برنامه apache در ان جا هستيد جايگزين شود.

براي مثال در صورت تمايل به نصب برنامه apache در فهرست /usr/local/apache2 لازم است فرمان مزبور را به صورت زير مورد استفاده قرار دهيد:

$

بخشي از خروجي حاصل از اجراي فرمال فوق به قرار زير است:

؟؟

در صورتي كه فرمان configure با خطايي مواجه گردد يا موفق به يافتن تمامي فايل هاي مورد نياز براي نصب برنامه apache‌نشود مراتب را گزارش خواهد داد. براي تكميل عمليات لازم است خطاهاي موجود را اصلاح و فرمان configure را بار ديگر اجرا كنيد.

فرمان بعدي با عنوان make كد منبع apache را با دنبال كردن دستورالعمل هاي موجود در فايل هاي راهنماي ايجاد شده حاصل از اجراي فرمان configure كامپايل مي كند. بخشي از خروجي اين فرمان به قرار زير است:

؟؟

فرآيند كامپايل پس از گذشته چند دقيقه تكميل شده و اعلان سيستم عامل مجددا در اختيار قرار مي گيرد. چنان چه ضمن اين فرآيند خطايي رخ دهد مراتب گزارش خواهد شد. در چنين مواقعي لازم است خطا را اصلاح كرده و فرمان make را مجددا به اجرا درآوريد.

آخرين فرمان make install است. اين فرمان برنامه apache را دقيقا در موقعيتي از سيستم فايل كه با استفاده از پارامتر prefix مشخص شده است نصب مي كند. بخشي از خروجي حاصل از اين فرمان به قرار زير است:

؟؟

اكنون بايد برنامه apache در فهرستي كه به همراه فرمان configure در مرحله نسخ مشخص كرديد، نصب شده باشد براي اطمينان از نصب اين برنامه كافي است فرمان راه اندازي وب سرور را با استفاده از سوييچ 7- اجرا كنيد. در اين صورت وب سرور apache راه اندازي نشده بلكه به سادگي اطلاعاتي درباره شماره ويرايش آن به نمايش در مي آيد. فرماني كه اجراي آن موجب راه اندازي وب سرور مي شود httpd نام داشته و فايل مربوط به آن در زير فهرست bin از فهرست ميزبان برنامه apache مستقر است. خروجي حاصل از اجراي اين فرمان به همراه سوييچ 7- به صورت زير خواهد بود:

Server version: Apache /2.0.45

Server built: Apr 8 2003 01L42:52

چنان چه اين روجي را در ازاي اجراي فرمان httpd به همراه سوييچ –V مشاهده نمي كنيد، احتمال دارد كه فرآيند كامپايل يا نصب برنامه apache به درستي انجام نشده باشد. وجود فايل اجرايي httpd را مورد بررسي قرار داده و باز ذكر موقعيت دقيق آن ( براي مثال /user/local/apache2/bin/httpd –v) بار ديگر اين فرمان را به اجرا درآوريد.

به منظور راه اندازي سرور از برنامه اسكريپت apachectl به صورت زير استفاده كنيد:

user/local/apache2/bin/apachect1 start

به منظور اطمينان كامل از اجراي برنامه سرور، مي توانيد فرمان ps را به صورت زير براي مشاهده مشخصات فرآيند هاي در حال اجرا مورد استفاده قرار دهيد:

؟؟

با اجراي فرمان فوق بايد چنين نمونه از برنامه سرور را در حال اجرا مشاهده كنيد.

تعداد اين نمونه ها بستگي به نحوه پيكربندي سرور دارد.

 

نصب برنامه Apache تحت سيستم عامل redhat linux از طريق مكانيزم نصب بسته هاي نرم افزاري RPM

بيشتر نسخته هاي سيستم عامل linux مكانيزم به خصوصي براي نصب بسته هاي نرم افزاي دارند. به كمك اين مكانيزم مي توان بسته هاي نرم افزاري منشتر شده را تحت نسخه به خصوصي از سيستم عامل linux نصب كرد. چنين مكانيزمي در سيستم عامل redhat linux نيز موجود بوده و با عنوان red hat pachage manager يا به اختصار RPM شناخته شده است. از اين رو بسته هاي نرم افزاري توزيع شده براي اين سيستم عامل داراي پسوند rpm هستند. مزيت استفاده از اين مكانيزم را مي توان به صورت زير بيان كرد:

-                         موقعيت يابي و نصب برنامه ها به شكل بسيار ساده اي انجام مي شود. براي مثال مي توان به آساني بسته هاي نرم افزاري توزيع شده براي سيستم عامل redhat linux را از طريق وب سايت مربوطه به دست آورد و با استفاده از برنامه كمكي redhat update agent آنها را بر روي كامپيوتر نصب كرد. چنان چه نسخه اي از برنامه مورد نظر در حال حاضر بر روي كامپيوتر موجود باشد، برنامه كمكي مذكور آن را نسخه جديدتر ارتقا خواهد بود.

-                         وابستگي بسته هاي نرم افزاري به يكديگر از طريق اين بسته هاي نرم افزاري كنترل مي شود بدين معني كه اگر نصب يك بسته نرم افزاري مستلزم دسترسي به ابزارها و برنامه هاي ديگري باشد، ضمن فرآيند بسته نرم افزاري مورد نظر ابزارها و برنامه هاي وابسته نيز نصب مي شود يا حداقل پيش از انجام اين كار مراتب گزارش داده مي شود.

-                         بسته هاي نرم افزاري از موقعيتي كه هر يك از مولفه نرم افزاري موجود در آن بسته ها بايد در سيستم فايل مستقر شوند به خوبي مطلع است. نصب بسته هاي نرم افزاري به سادگي تنها با صدور يك فرمان ساده انجام مي پذيرد و نيازي به مشخص كردن فهرست ميزبان نيست. برنامه هايي كه در قالب بسته هاي نرم افزاري بر روي كامپيوتر نصب مي شوند همگي از يك الگوي عمومي مشخص براي استقرار فايل هاي اجرايي فايل هاي پيكر بندي و مانند آن پيروي مي كنند.

وب سرور Apache 2 به عنوان يكي از بسته هاي نرم افزاري سيستم عامل redhat linux 8 به همراه اين سيستم عامل توزيع مي شود يكي از روشهاي بسيار ساده براي نصب وب سرور Apache تحت سيستم عامل redhat linux 8 اين است كه ابتدا به كمك يكي از برنامه هاي مديريت فايل هم چون برنامه nautilus موقعيت فايل PRM مربوط به اين بسته نرم افزاري را تشخيص دهيد و بر روي آن دابل كليك كنيد. شكل را در همين رابطه موردتوجه قرار دهيد.

براي نصب بسته هاي نرم افزاري مانند nautilus تشخييص داده و بر روي آن دابل كليكد كنيد. براي نصب بسته هاي نرم افزاري RPM روش ديگري نيز وجود دارد و آن اجراي فرمان rpm از طريق سطر فرمان سيستم عامل redhat linux است. نحوه انجام اين كار به صورتي است كه در ادامه ملاحظه مي كنيد:

$ rpm –I <rpm file name>

به اين ترتيب براي نصب برنامه Apache تحت سيستم عامل red hat linux كافي است فرمان زير را در سطر فرمان اين سيستم عامل وارد كنيد:

$ rpm –I httpd-2.0.4-8.i386.rpm

مكانيزم RPM بسته نرم افزاري مورد نظر را ارزيابي كرده و پس از تشخيص برنامه ها و ابزارهاي مورد نياز اقدام لازم را براي نصب آن بسته نرم افزاري انجام مي دهد. در صورتي كه با بهره گيري از اين مكانيزم اقدام به نصب وب سرور Apache كرده ايد دقت كنيد كه بخش هاي مختلف بسته نرم افزاري مزبور با توجه به دستور العمل هاي خاص سيستم عامل redhat linux در موقعيت هاي مختلفي از سيستم فايل مستقر شوند. براي مثال فايل هاي اجرايي در موقعيت /usr/sbin و فايل هاي پيكر بندي نيز در موقعيت /etx.httpd مستقر مي شوند.

بار ديگر با بهره گيري از سوييچ –v به همراه فرمان httpd آن گونه كه در ادامه مشاهده مي كنيد از صحت نصب اين برنامه مطمئن شويد:

$ /usr/sbin/httpd

در اين صورت انتظار مي رود كه برنامه سرور با نمايش اطلاعاتي درباره شما ويرايش برنامه و تاريخ كامپايل و نصب آن به اين اقدام پاسخ دهد.

راه اندازي سرور نيز به سادگي و تنها با اجراي برنامه اسكريپت apachectl به صورتي كه در ادامه ملاحظه مي كنيد امكان پذير است:

$ /usr/sbin/apachectl start

اطمينان از صحت نصب برنامه Apache

پس از نصب و راه اندازي برنامه Apache به منظور اطمينان از صحت عمليات به سادگي مي توانيد مرورگر اينترنت خود را باز كرده و نام ماشين ميزبان وب سرور Apache را در فيلد آدرس آن بنويسيد. بر روي ماشين ميزبان وب سرور Apache كافي است آدرس زير را در فيلد آدرس مرور گر اينترنت وارد كنيد:

http:// localhost

با اين اقدام بايد نتيجه اي شبيه به شكل را مشاهده كنيد. در صورتي كه با استفاده از كامپيوتر ديگري به ماشين ميزبان وب سرور Apache متصل شده ايد. كافي است عبارت local host را در آدرس فوق با نام كامل آن اصطلاحا fully qualified name يا آدرس IP مربوطه جايگزين كنيد.

وب سروري كه به درستي پيكربندي نشده است مي تواند به سرعت به عاملي براي نفوذ به ماشين ميزبان يا حتي شبكه اي كه ماشين مزبور ر روي آن مستق شده تبديل شود پس از نصب وب سرور بي درنگ آن را متوقف كرد. براي متوقف كردن وب سرور كافي است فرمان زير را صادر كنيد

$ /usr/sbin/ Apachectl stop

 

اهميت زبان اسكريپت نويسي PHP

پروتكل HTTP مكانيزمي براي تحويل محتوان به شيوه غير پوياست. اين مكانيزم بسيار ساده است به طوري كه برنامه كلاينت صفحه اي را درخواست كرده و برنامه سرور آن را در اختيار قرار مي دهد. با پيشرفت اسكريپت نويسي در سمت سرور كه البته فراتر از مشخصات پروتكل HTTP است توسعه دهندگان برنامه هاي كاربردي وب كنترل بيشتري را بر روي محتوا در اختيار داشته و قادرند در خواست هاي دريافتي از برنامه هاي كلاينت مختلف را در ارتباط با يك صفحه واحد به طور مجزا و متنوع پاسخ دهند.

Hypertext preprocessor يا به اختصار PHP عنوان يك زبان اسكريپت نويسي همه منظور بوده و داراي ويژگي هاي زير است:

-                         PHP  كد باز است

-                         اسكريپت هاي نوشته شده به زبان PHP پيش از ارسال صفحه مورد نظر به برنامه كلاينت روي ماشين سررو به اجرا در مي آيند.

-                         ساختار و دستور زبان PHP مشابه زبان برنامه نويسي perl است.

-                         PHP داراي قابليتهاي بسيار توانمندي در زمينه پشتيباني از پروتكل HTTP است.

-                         اسكريپت هاي نوشته شده به زبان PHP را مي توان در فايل واحدي به همراه كدهاي HTML مستقر كرد.

-                         PHP داراي ماجول هايي براي ارتباط با ساير تكنولوژي ها از جمله تكنولوژي My SQL است.

اهميت PHP در اين حقيقت نهفته است كه اسكريپت هاي نوشته شده به اين زبان پيش از تحول داده ها به برنامه كلاينتي كه آنها را مورد درخواست قرا رداده است به اجرا در مي‌آيند. چنان كه پيش از اين نيز اشاره شد هدف از ايجاد PHP تحويل محتواي پويا از طريق پروتكل HTTP بوده است. اين هدف به واسطه مكانيزم هاي سيستم PHP تامين مي شود.

كد منبع PHP نيز به مانند وب سرور Apache به رايگان قابل دستيابي است. در واقع شرايط سختي براي بهره برداري از كد منبع آن وضع نشده است. زبان PHP از پشتيباني جامعه كاربران نرم افزارهاي كد باز و ساير تكنولوژي ها بهره مي برد. وب سايت مربوط به اين زبان اسكريپت نويسي به آدرس http://www.php.net به لحاظ توزيع نرم افزار و تدوين مستندات مربوطه پشتيباني خوبي را به عمل مي آورد.

دستيابي به منابع مورد نياز

مشابه وب سرور Apache منابعي را كه به منظور نصب PHP بدان نياز داريد بستگي به سيستم عامل دارد. وضعيت مختلف به قرار زير است.

·         در صورتي كه نسخه مورد استفاده از سيستم عامل Linux حاوي بسته نر‌م‌افزاري PHP (در قالب مكانيزم RPM يا هر مكانيزم ديگر) باشد. به راحتي مي‌توان آن را با تسهيلاتي كه سيستم عامل در ارتباط با نصب بسته‌هاي نرم‌افزاري در اختيار ما قرار مي‌دهد، روي سيستم نصب كرد.

·         نصب PHP تحت سيستم عامل ويندوز به سادگي امكان‌پذير است. كافي است فايل مربوطه راپس از بارگذاري از حالت فشرده خارج كرد و فايل‌هاي كليدي خاصي را در موقعيت‌هاي مشخصي از سيستم ايل مستقر كنيد.

·         چنانچه نسخه مورد استفاده از سيستم عامل Linux حاوي بسته نرم‌افزاري PHP نبوده، يا قابليت‌هاي خاصي كه تنها به واسطه كامپايل مجدد PHP به دست مي‌آيد مورد نظر باشد به راحتي مي‌توان كد منبع PHP را بارگذاري و كامپايل كرد. هر آنچه را كه به منظور بهره‌برداري از زبان اسكريپت‌نويسي PHP بدان نياز داريد مي‌توانيد با مراجعه به وب سايت مربوطه به آدرس http// www.php net مورد استفاده قرار دهيد. البته روش‌هاي ديگري نيز براي نصب ويندوز PHP موجود است. نسخه مورد استفاده از سيستم عامل Linux خود ممكن است شامل يك بسته نرم‌افزاري PHP باشد. اين بسته نرم‌افزاري همچنين ممكن است از طريق وب سايت شركت توسعه دهنده سيستم عامل نيز در دسترس باشد.

كامپايل كد منبع PHP

براي انجام عملياتي كه در اين قسمت به شرح آن مي‌پردازيم، لازم است به عنوان كاربر اصلي (اصطلاحاً root ) وارد سيستم شويد.

بيش از هر اقدامي جهت كامپايل PHP ابتدا لازم است با مراجعه به وب سايت مربوطه به آدرس اينترنتي phtt//www. Php. Net كد منبه آن را بر روي كامپيوتر خود بارگذاري كنيد. فايل مورد نظر خود را پساز بارگذاري در موقعيت /usr/src از سيستم فايل مستقر كنيد (موقعيت مزبور معمولا جهت نگه‌داري كدهاي منبع برنامه‌ها مورد استفاده قرار مي‌گيرد.)

براي خارج كردن فايل بارگذاري شده از حالت فشرده و باز كردن فايل بايگاني حاصل، فرمان مناسب php- version ( كه در آن متغيير version شماره ويرايش php است.) ايجاد شدهو كد منبع php در آن مستقر مي‌شود.

به اين ترتيب فايل آرشيو فشرده به صورت php- 4.3.1.tar نام‌گذاري شده است. در صورتي كه اين فايل را با بهره‌گيري ازفرمان مناسب از حالت فشرده خارج و فايل بايگاني حاصل راباز كينم، قهرستي با عنوان php- 4.3.1 ايجاد شده و فايل‌هاي حاوي كد منبع PHP در آن مستقر مي‌شوند.

بيش از كامپايل PHP ضروري است كه تغييراتي را با توجه به سيستم عامل مورد استفاده در متن برنامه اسكريپت make موجود در فهرست php- 4.3.1 ايجاد كنيد. گزينه‌هاي PHP اغلب براي فرآيند نصب كافي هستند. با اين وجود لازم است ترتيبي دهيد تا ضمن فاريند نصب PHP ماجول به خصوصي از Apache (با توجه با سيستم عامل ميزبان ) به منظور سروسي‌دهي به اسكريپت‌هاي نوشته شده به زبان PHP نيز توليد شود. جهت پيكربندي برنامه اسكريپت make با اين گزينه اين فرمان را از فهرست ميزبان PHP (موقعيتي از سيستم فايل كه كد منبعPHP را در آنجا مستقر كرده‌ايد)به اجرا درآورديد.

$.configure- prefix=/ usr/src/1oca1/php

چنانچه قصد داريد PHP را در فهرست ديگري غير از usr/ 1oca1/Pgp نصب كنيد كافي است موقعيت فهرست مورد نظر را در فرمان مزبور مشخص كنيد. همچنين در صورتي كه برنامه Apache را در فهرست ديگري غير از usr/ 1oca/ apache2 نصب كرده‌ايد لازم است موقعيت فهرست apxs را نيز با بهره‌گيري از گزينه2 apxs مشخص كنيد.

براي مشاهده گزينه‌هاي قابل استفاده در فرمان configure كافي است فمان مذكور را به صورت زير با بهره‌گيري از گزينه help فراخواني كنيد.                       $./configure—help

به منظور مشاهده بهتر گزينه‌هاي قابل استفادهبا فرمان configure خروجي فرمان مذكور را با بهره‌گيري از مكانيزم پايپينگ به صورت زير در اختيار فرمان more قرار دهيد.

$./configure—help more

اكنون پس از اجراي فرمان configure مي‌توانيم اقدام لازم جهت نصب PHP را انجام دهيم. براي اين كار دو فرمان زير را به طور متوالي اجرا كنيد.

$. Make

$. Make install

پس از تكميل عمليات مربوط به فرمان Make install مطمئناً PHP بر روي كامپيوتر شما نصب شده است اما پيش از آن كه بتوانيد PHP را مورد استفاده قرار دهيد لازم است فايل php Ini (فايل پيكربندي PHP ) را به موقعيت به خصوصي از سيستم فايل منتقل كنيد. براي اين منظور مي‌توانيد فرمان زير را به اجرا درآوريد.

Cp php. Ini-dist/ usr/ 1oca1/ php/ lib/php.ini

در صورتي كه PHP را در جايي غير ازموقعيت پيش‌فرضي (يعني / usr/ 1oca1/ php) نصب كرده‌ايد لازم است فرمان اخير را به گونه‌اي مناسب تغيير دهيد.

همچنين اقدامات ديگري را بايد به منظور بهره‌برداري از PHP به همراه وب سرور Apache انجام دهيد.

نصب PHP تحت سيستم عامل RedHat Linux  با استفاده از مكانيزم مديريت بسته‌‌هاي نرم‌افزاري (RPM)

نصب PHP از طريق بسته نرم‌افزاري منتشر شده به همراه سيستم عامل اين مزيت را دارد كه مكانيزم RPM فايل‌هاي مربوطه بهPHP   را در موقعيت به خصوصي از فايل سيستم كه به منظور نصب برنامه‌هاي كاربردي پيش‌بيني شده است مستقر مي‌كند.

چنانكه شكلنشان ميدهn با بهره‌گيري از يك برنامه مديريت فايل (همچون برنامه Nautilus ) به راحتي مي‌توان اين بسته نرم‌افزاري را بر روي سيستم ميزبان نصب كرد. براي اين كار كافي است در برنامه مديريت فايل روي آيكن برنامه‌اي كه قصد نصب آن را داريد كليك كنيد. روش ديگر نصب برنامه مورد نظر از طريق بسته نرم‌افزاري مربوطه اين است كه به وصرت زير از فرمان rpm استفاده كنيد.

$. Rpm- I php-4 2.2.-8.05.i386.rpm

در اجراي فرمان مذكور لازم است نام بسته نرم‌افزاري مورد نظر را با نام فايلي كه در اين جا مشاهده مي كنيد جايگزين كنيد.

هنگام نصب برنامه كاربردي از طريق بسته نرم‌افزار RPM، سيستم عامل ميزبان بررسي دقيقي درباره برنامه و ابزارهاي پيش نياز (اصطلاحا dependencies ) . همچنين احتمال وجود نسخه‌هاي قديمي‌تر برنامه مورد نظر بر روي سيستم انجام مي دهد. در صورتي كه مشكل خاصي به وجود نيايد PHP با موفقيت نصب مي‌شود. اما چنان‌چه خطايي رخدهد، لازم است منبعخطايي را شناسايي كنيم و آن را صلاح كنيد و فرمان اخير را مجددا به اجرا درآوريد.

پس از نصب PHP از ظريق بسته نرم‌افزراي RPM بهتر است با بهره‌گيري از مكانيزم ارتقاي برنامه‌هاي كاربردي سيستم عامل خود اين موضوع كه آخرين فابليت هاي PHP را در اختيار داريد، اطمينان حاصل كنيد. براي مثال در صورتي كه از سيستم عامل Redhat Linux استفاده مي‌كنيد، با بهره‌گيري از برنامه كمكي Redhat Update Agent مي‌توانيد ويرايش شماره 8.0.5 از برنامه PHP 4.2.2 را به ويرايش شماره 8.0.7 ارتقا دهيد شكل نحوه انجام اين كار را نشان مي‌دهد.

بسته نرم‌افزاري PHP كه به همراه سيسم عامل Redhat Linux منتشر شده است ، داراي مشكلاتي در زمينه ارتباط با بانك اطلاعاتي MSQOL است. براي رفع اين مشكل نسخه جديدي از PHP را از وب سايت مربوطه بارگذاري و كامپايل كنيد، يا اين كه با مراجعه باه وب سايت رسمي سيستم عامل Redhat Linux اقدام به بارگذاري بسته نرم‌افزاري PHPMYSQL كنيد. نصب اين بسته نرم‌افزاري موجب رفع اشكال فوق خواهد شد.

نصب PHP تحت سيستم عامل ويندوز

1-              ابتدا يك كپي پشتيبان از فايل PHP. Ini.dist (كه اكنون در فهرست php –version-Win32 واقع است) تهيه كرده سپس نام آن را به PHP. Ini تغيير دهيد. فايل حاصل را با توجه به نوع سيستم عامل ويندوز مورد استفاده در فهرست winnt يا windows كپي كنيد.

بهره‌گيري از PHP به همراه وب سرور Apache

براي اين كه وب سرور Apache را به سرويس‌دهي به PHP كنيد لازم است اقداماتي را انجام دهيد. نكته مهم در اين رابطه آن است كه Apache بايد قادر به تشخيص اسناد PHP بوده و آنها را به مفسري كه قادر به تفسير اين گونه اسناد است، هدايت كند.

ويرايش فايل پيكربندي httpd . conf تحت سيستم عامل Linux

براي اين كه وب سرور Apache قادر به ارائه سرويس‌هاي مورد نياز به PHP باشد، ناچار بايد فايل پيكربندي httpd. Conf را مورد ويرايش قرار دهيد. موقعيت اين فايل بستگي به نوع سيستم عامل ميزبان و شيوه‌اي دارد كه براي نصب وب سرور Apache اتخاذ كرده‌ايد. چنان‌چه وب سرور Apache  را از طريق بسته نرم‌افزاري RPM تحت سيستم عامل Redhat Linux  مصب كرده باشيد فايل مورد بحث مطمئناً در فهرست /etc/httpd/ cont مستقر خواهد بود. با اين حال به منظور اطلاع از موقعيت دقيق اين فايل كافي است اين فرمان را به اجرا در‌آوريد . $ locte httpd . conf

اولين تغيير مورد نياز اين است كه ترتيبي دهيم تا ماجول PHP هنگام راه‌انازي وب سرور Apache بر روي آن بارگذاري شود. وب سرور مذكور با در اختيار داشتن اين ماجول مي‌تواند فايل‌هاي PHP را از طريق پردازنده PHP به خوبي مورد پردازش قرار دهد.

براي ويرايش فايل httpd. Conf ابتدا آن را در يك برنامه ويرايش‌گر متن باز كرده و اين خطوط را مورد جستجو قرار دهيد.

سپس خط زير را در ادامه خطوطي كه با  LoadModule آغاز مي‌شوند درج كنيد.

LoadModule php4 – modules/ libphpf4 .so

مطمئن شويد كه ماجول libphpf4 .so  در فهرستي كه ساير ماجولهاي Apache در آن مستقر شده‌اند واقع است. ماجول مزبور را مي‌توانيد در زير فهرست lib از فهرست ميزبان PHP فايل‌ها، يعني فهرست php- version- Win32 پيدا كنيد. در صورتي كه كد منبع Apache  را به منظور پشتيباني از PHP كامپايل كرده باشيد نيازي به اضافه كردن خط فوق در فايل httpd. Conf نيست. (براي اطلاع از ماجول‌هاي پشتيباني شده توسط وب سرور Apache  كافي است فرمان httpd را به همراه سوئيچ -1 به نشانه “list” اجرا كنيد.

دومين تغييري كه در فايل پيكربندي httpd. Conf خواهيم داد به وب سرور Apache  كمك مي‌كند تا فايل‌هاي PHP را از ساير فايل‌ها تشخيص دهد. اين اقدام از آن جهت كه فايل‌هاي  PHP لزوماً بايد با استفاده از مفسر PHP تفسير شوند ضروري است. براي اين منظور بايد نوع فايلي را كه مشخصه PHP است در فايل پيكربندي Apache  يعني httpd. Conf توصيف كنيم.

ابتدا محتواي فايل كزبور را به منظور يافتن خطوط زير مورد جستجو قرار دهيد.

سپس دو خط زير را در ادامه خطوطي كه با Addtype آغاز مي‌شونددرج كنيد.

Addtype application/ x- httpd- php . php. Phtml

Addtype application/ x- httpd- php . source.phps

خط اول كليه فايل‌هايي را كه با پسوند php. يا phtml مشخص شده‌اند به عنوان يك فايل PHP معرفي ميكند. هر بار كه وب سرور با درخواستي براي اين گونه فايل‌هاي مواجه شود، فايل مورد نظر را به منظور پردازش در اختيار مفسر PHP قرار داده و نتيجه حاصل از آن را براي درخواست كننده ارسال مي‌كند. به طور مشابه، خط دوم تمامي فايل‌هايي را كه با پسوند phps مشخص شده‌اند به عنوان فايل حاوي كد منبع PHP معرفي مي‌كند. اين گونه فايل‌ها در قالب يك فايل متن براي درخواست‌كننده ارسال مي‌شود. مشخصه هاي موجود در اين فايل متن به كاربر كمك مي‌كند تا برنامه PHP موجود در آن فايل را مورد مطالعه و احتمالاً اشكال‌زدايي قرار دهد. با اين وجود در صورتي كه برنامه ويرايش‌گر متن مورد استفاده در سمت كلاينت از قابليت تشخيص برنامه‌هاي PHP برخوردار باشد نيازي نيست كه اين قابليت از جانب وب سرور Apache تامين شود. از اين رو به سادگي مي‌توانيد از خط مربوط به معرفي نوع فايل phps صرف نظر كنيد.

پس از ويرايش فايل پيكربندي httpd. Conf تغييرات را ذخيره كرده و با صدور فرمان زير وب سرور Apache را مجدداً راه‌اندازي كنيد. (اين راه‌اندازي مجدد به منظور مشاهده تاثير تغييرات اعمال شده ضروري است. )

$. Apachrctl resart

مقدمه‌اي بر MYSQL

سرگذشت MYSQL بسيار جالب توجه است. پديد آورندگان اين تكنولوژي ابتدا كار خود را با بهره‌گيري از بانك اطلاعاتي ديگري با عنوان mSQL آغاز كرده و سعي داشتند تا با روتين‌هاي پر سرعت و سطح پاييني خود اقدام به توسعه آنها كرده بودند به اين بانك اطلاعاتي متصل شده و داده‌هاي موجود در آن را مورد دستيابي و استفاده قرار دهند. با اين وجود پس از ارزيابي‌هايي متعدد به اين نتيجه رسيدند كه mSQL براي هدفي كه آنها دنبال مي‌كردند از سرعت مناسبي برخوردار نيست. از اين رو شروع به توسعه رابط‌هاي جديدي براي دستيابي به بانك اطلاعاتي mSQL  كرده و در حد امكان تلاش كردند تا رابط برنامه‌نويسي كاربردي Application Progrmming Interface (اصطلاحاً API ) حاصل شباهت بسياري به رابط موجود در mSQL داشته باشد.

نام فهرست اصلي و همچنين اسامي بسياري از توابع كتابخانه‌اي كه اين برنامه‌نويسان در ابتدا توسعه دادند اغلب با پيشوند ‘MY” همراه بود (ضمناً دختر يكي از ايشان نيز MY نام داشت. اما اين كه دقيقاً چه كسي پيشوند MY را براي نام اين بانك اطلاعاتي انتخاب كرد نامشخص است.)

امروزه MYSQL به يك رقيب بسيار جدي براي بانك‌هاي اطلاعاتي تجاري تراز اول از جمله سلطان بي‌گفتگوي دنياي بانك‌هاي اطلاعاتي يعني Oracle تبديل شده است. در حقيقت رده‌بندي اخير بانكهاي اطلاعاتي موجود حاكي از آن است كهنسخه شمره 4x از بانك اطلاعاتي MYSQL بسيار كارآمدتر شده و ويژگي‌هاي جديدي از مجله InnoDB (با عنوان قبلي Innobase) كه براي پشتيباني از مكانيرم ACID )نام اختصاري براي اشاره به مجموع ويژگي‌هاي (Durability , Isolation, Consitency, Atomicity پياده‌ااسزي شده و از لحاظ كارآيي و قابليت‌ها آن را به رقيب سرسختي براي بانكهاي اطلاعاتي تجاري تبديل كرده است.

بانك اطلاعاتي MYSQL  كد باز بوده و به رايگان مي‌توان آن را مورد دستيابي قرار داد  به واسطه طراحي ماجولار روابط برنامه‌نويسي كاربردي توانمند ان، مي‌توان بانك‌هاي اطلاعاتي قابل اعتمادي را با كمترين هزينه ايجاد كرده و به بهره‌برداري رساند.

دستيابي به منابع مورد نياز

نصب MYSQL فرآيند بسيار ساده‌اي است. علاوه بر نسخه قابل اجرا (اصطلاحاً نسخه باينري) مي‌توان كد منبع آن را كامپايل كرد و به يك سيستم مديريت بانك اطلاعاتي به عوامل بستگي دارد كه در قالب پرسش‌هاي زير مطرح مي‌كنيم.

·         كدام يك ازسيستم‌هاي عامل ويندوز يا Linux به عنوان محيط زيربنايي ميزبان MYSQL خواهد بود؟

·         در صورت ميزباني سيستم عامل Linux ايا جديدترين نسخه بانك اطلاعاتي MYSQL در قالب يك بسته نرم‌افزري به همراه اين سيستم عامل توزيع شده است؟

·         آيا نسخه كامپايل شده ويژه‌اي از بانك اطللاعاتي MYSQL مورد نياز است يا كامپايل شده استاندارد انتظارات را برآورده خواهد كرد؟

تقريباً تمامي كاربران با مراجعه به وب سايت رسمي MYSQL به آدرس http// www. Mysql. Com مي توانند نسخه مناسبي از اين بانك اطلاعاتي را با توجه به سيستم عاملي كه از آن استفاده مي‌كنند مورد دستيابي قرار دهند.

كاربران ويندوز مي‌توانند نسخه قابل نصب اين بانك اطلاعاتي را بارگذاري كنند. كاربران Linux  گزينه‌هاي متعددي را با توجه به نوع سخت‌افزار مورد استفاده در اختيار دارند. كاربران سيستم عامل Redhat Linux مي‌توانند بسته‌هاي نرم‌افزاري RPM اين بانك اطلاعاتي را مورد دستيابي و استفاده قرار دهند.ضمناً تمامي كاربران سيستم عامل Linux  مي‌توانند كد منبع MYSQL را بارگذاري كرده و مطابق با نياز كامپايل كنند.

كامپايل كد منبع MYSQL تحت سيستم عامل Linux

كامپايل كد منبع MYSQL تحت سيستم عامل Linux بيار ساده بوده و تشابه بسياري به كامپايل كد منبع Apche و PHP دارد. براي كامپايل MYSQL ابتدا بايد كد مناسبي از كد منبع آن را (با توجه به سيستم عامل ميزبان ) از وب سايت مربوطه بارگذاري كنيد. براي اين منظور دو نسخه آرشيو (براي تمامي نسخه‌هاي سيستم عامل (Linux, UNIX و RPM (براي سيستم عامل (Redhat Linux قابل دستيابي و بارگذاري است. نسخه مورد نظر خود را پس از بارگذاري در موقعيتي از سيسستم فايل كه به منظور نگه‌داري كد منبعنرم‌افزارها پيش‌بيني شده است، مستقر كنيد. پس ازآنكه با عنوان مدير سيتم (كاربر صلي يا اصطلاحاً root ) وارد سيستم شديد اقدامات زير را به ترتيب جهت كامپايل كد منبع MYSQL انجام دهيد.

1-     به فهرست ميزبان كد منبع MYSQL تغيير موضع ديهد.

2-     به منظور ايجاد گروهي با عنوان mysql وكاربري با همين نام دو فرمان زير را اجرا كنيد.

$. Groupadd mysql

$. Useradd - -gmysql mysqle

3-     برنامه اسكريپت Configur را به منظور پيكربندي بيش از كامپايل به صورت زير اجرا كنيد.

4-     دو فرمان زير را به منظور كامپايل و نثب MYSQL اجرا كنيد.

$. Make

4.make instll

5- برنامه اسكريپت ويژه‌اي با عنوان mysql – install- db را به ترتيبي كه در ادامه ملاحظه مي‌كنيد به اجرا درآوريد.

 $. Script/mysq;- install

 

برنامه مذكور جداول مورد نياز براي عمليات مختلف MYSQL را ايجاد مي كند.

5-     فرامين زير را به منظور اعطاي مجوزهاي مورد نياز به فايلهاي مختلف MYSQL اجرا كنيد.

6-     هر يك از فرامين فوق را در صورت نياز با توجه به فهرست ميزبان MYSQL اصلاح كنيد.

با انجام اقدامات فوق بانك اطلاعاتي MYSQL بر روي كامپيوتر نصب خواهد شد.

نصب نسخه اجرايي MYSQL تحت سيستم عامل Linux

فرآيند نصب بانك اطلاعاتي MYSQL نسخه اجرايي آن بسيار ساده است. با اين حال پس از تكميل فرآيند لازم است اقداماتي را به منظور اطمينان ار صحت عمليات نصب اين بانك اطلاعاتي انجام دهيد. در صورتي كه مايل به نصب نسخه عمومي و قابل اجراي MYSQL هستيد. ابتدا با مراجعه به وب سايت مربوطه آرشيو مناسبي را انتخاب و بارگذاري كنيد و سپس اقدامات زير را به ترتيب انجام دهيد.

1-     فايل آرشيو بارگذاري شده را در فهرست موقتي از سيستم فايل مستقر كنيد.

2-     فرمان زير را به منظور ايجاد گروهي با عنوان MYSQL و كاربري با همين نام به اجرا درآوريد.

3-     بسته به نوع فايل آرشيو بارگذاري شده با استفاده از برنامه كمكي مناسبي همچون tar,gunzip با تركيبي از آنها فايل مزبور را در فهرست /usr/local  

4-     با بهره گيري از فرمان IN به شكلي كه ملاحظه مي‌كنيد پيوندي با عنوان MYSQL را به منظور اشاره به فهرست حاصل از اقدام مرجله قبل (فهرستي بانام linux- i686 mysl- atsndard-4.0.12-pc )اسجاد كنيد (علامت در اين فرمان نماينده باقي‌مانده نام فهرست شامل شماره ويرايش MYSQL است.)

5-     به صورت زير از فهرست جاري به فهرست MYSQL تغيير موضع داده و به منظور پيكربندي MYSQL و ايجاد بانك‌هاي اطلاعاتي و جداول مورد نياز برنامه اسكريپت‌ mysqul-intall-db را از زير فهرست scripts از آن فهرست اجرا كنيد:

$ cd mysql

$ scripts.mysql-intall-db

با اجراي فرامين زير مجوزهاي لازم را به گروه و كاربر mysql اعطا كنيد:

؟

با انجام اقدامات فوق بانك اطلاعاتي My sql بر روي كامپيوتر نصب خواهد شد.

 

نصب بسته نرم افزاري MySQL تحت سيستم عامل Linux

ساده ترين روش براي نصب Mysql تحت سيستم عامل Linux بهره گيري از بسته نرم افزاري اين بانك اطلاعاتي است كه به همراه سيستم عامل نامبرده منتشر مي شود. جهت دستيابي به جديدترين نسخته Mysql كه در قالب بسته نرم افزاري توزيع شده است،‌كافي است به وب سايت رسمي اين بانك اطلاعاتي مراجعه كنيد.

جهت نصب Mysql تحت سيستم عامل linux در صورت امكان همواره از بسته نرم افزاري توزيع شده از طريق وب سايت http://www.mysql.com به نسخه منتشر شده از Mysql هستند. با اين وجود به خاطر داشته باشيد كه نسخه قديمي نرم افزارهاي نصب شده بر روي سيستم را مي توان با بهره گيري از مكانيزم هاي ويژه اي هم چون redhat update agent به نسخه هاي جديد ارتقا داد. روش اخير ( نصب و ارتقا) داراي اين مزيت است كه مي توان نرم افزار مورد نظر را از طريق بسته نرم افزاري مربوطه كه به همراه سيستم عامل توزيع مي شود بر روي كامپيوتر نصب كرد. در نهايت يك يا دو نرم افزار نصب شده بر روي كامپيوتر ويرايش قديمي ترين ويرايش نرم افزار مورد نظر خواهد بود.

براي نصب Mysql از طريق بسته نرم افزاري مربوطه ابتدا آن بسته نرم افزاري را با مراجعه به وب سايت Mysql يا سيستم عامل ميزبان بر روي كامپيوتر نصب كنيد. در فرآيند فوق لازم است تمامي بسته هاي نرم افزاري پيش نياز را نيز نصب كنيد در مورد بانك اطلاعاتي Mysql معمولا نصب برنامه هاي سرور و كلاينت كفايت مي كند.

براي مثال جهت نصب بسته نرم افزاري Mysql تحت سيستم عامل redhat linux اين اقدامات را انجام دهيد:

1-     فايل هاي مربوط به بسته نرم افزاري Mysql ( شامل mysql-server-version.i386.rpm و Mysql-client-version.i386.rpm) را با مراجعه به وب سايت Mysql بر روي كامپيوتر ميزبان بار گذاري كنيد.

2-     جهت نصب Mysql فرمان زير را به اجرا درآوريد:

 

بانك اطلاعاتي Mysql به همين سادگي بر روي ماشين ميزبان نصب مي شود. بهره گيري از مكانيزم RPM در ارتباط با ايجاد گروه و كاربر Mysql پيكربندي اوليه Mysql به منظور ايجاد بانك هاي اطلاعاتي و جداول مورد نياز و بالاخره صحت عملكرد Mysql اطمينان خاطر مي دهد.

مكانيزم نامبرده فايل هاي اجرايي Mysql را در فهرست /usr/bin و فايل هاي مربوط به بانك اطلاعاتي را در فهرست /ver/lib/ Mysql مستقر مي كند.

 

منبع : سايت علمی و پژوهشي آسمان--صفحه اینستاگرام ما را دنبال کنید
اين مطلب در تاريخ: یکشنبه 02 فروردین 1394 ساعت: 22:17 منتشر شده است
برچسب ها : تحقیق درباره وب سرور Apache,دليل استفاده از وب سرور Apache,تحقیق درباره وبApache,

 

 امنيت و دستيابي به اطلاعات در UNIX

مسئله امنيت و دستيابي به اطلاعات از وظائف مدير سيستم UNIX است كه بايد آن را انجام دهد. در اين فصل ساختار امنيتي و مسئله PASSWORD ( كلمه عبور) مورد بررسي قرار مي گيرد. هم چنين امكان دسترسي به فايلها از طريق استفاده كنندگان سيستم نيز بحث خواهد شد.

سيستم امنيتي UNIX

سيستم UNIX داراي سيستم امنيتي از پيش ساخته اي است . در سطح LOGIN ( ورود به سيستم ) ، يا پرسش PASSWORD , USER ID مسئله امنيت حاصل مي شود.

هر USER ID در سيستم منحصر به فرد است. هر فردي داراي USER ID خاص خودش مي باشد. با توجه به اينكه هر فردي با وارد شدن به سيستم مي تواند USER ID را بدست آورد، درخواست كلمه عبور نيز  موجب بالا رفتن سطح امنيت مي شود. بايد از كلمات عبور مراقبت كامل شود. هيچ كس توانايي پيدا كردن كلمه عبور شما را ندارد.

قوانين PASSWORD

هنگام ورود به UNIX از شما كلمه عبور خواسته شده و شما آن را وارد مي كنيد. كلمه عبور را بايد تناوباً تغيير داده و در جاي مناسبي قرار دهيد، اگر اين كلمه را از دست دهيد، مدير سيستم برايتان يكي ديگر ايجاد خواهد كرد. پس از آن ، مي توانيد كلمه عبورتان را تغيير دهيد، همانند فرامين و نام فايلهاي UNIX ، كلمات عبور نيز به حروف كوچك و بزرگ حساس هستند.

حداقل طول اين كلمه شش كاراكتر است، سعي كنيد كه كلمه عبورتان ، شماره تلفن ، شماره شناسنامه يا چيز قابل حدس نباشد. مي توانيد آن را با استفاده از تركيب حروف بزرگ و كوچك پيچيده تر كنيد، براي مثال shOoteRs بهتر از shooters است. توجه كنيد كه هنگام تايپ كردن كلمه عبور آن را روي مانيتور نمي بينيد.

تغيير password

وقتي وارد سيستم شديد مي توانيد با استفاده از فرمان password كلمه عبورتان را تغيير دهيد، مثال :

$ password

changing password for carson

oldpassword

type new password:

Re – enter new password

$

سيستم در ابتدا نام user را نشان مي دهد ( carson ) ، سپس كلمه عبور قديمي را درخواست مي كند. در صورتي كه درست وارد كرده باشيد، كلمه عبور جديد از شما مي خواهد. در صورتي كه طول آن زياد باشد، unix فقط 8 كاراكتر اول را انتخاب مي كند. براي اطمينان از نام كلمه عبور ، دوباره از شما مي خواهد كه آن را تايپ كنيد.

پس از وارد كردن كلمه جديد، فوراً سيستم را logoff كرده و مجدداً با كلمه عبور جديد وارد آن شويد.

امنيت فايل و دايركتوري

علاوه بر وجود كلمه عبور جهت حفاظت از دسترسي غير مسئولانه به اطلاعات سيستم ،‌ unix از دسترسي غيرمجاز به فايلها و دايركتوري ها نيز جلوگيري مي كند. استفاده كنندگان مختلف داراي انواع گوناگون دسترسي هستند، در اين بخش درباره انواع استفاده كنندگان و دسترسي ها مطالبي فرا خواهيد گرفت.

انواع استفاده كنندگان

در ارتباط با دسترسي به فايل سه نوع استفاده كننده وجود دارد، اولين نوع owner است كه ايجاد كننده فايل يا دايركتوري مي باشد، اگر با استفاده از فرمان  mddir دايركتوري و فايل ايجاد كنيد، شما صاحب ( owner ) آنها هستيد. دومين نوع استفاده كننده group  ( گروه ) استو. هر استفاده كننده در يك گروه مشخص قرار دارد كه داراي يك يا چندين عضو است. اعضاء گروه اغلب در يك پروژه با ديپارتمان يكسان كار مي كنند.

افراد يك گروه مي توانند به فايلهاي هم گروه خود دسترسي داشته باشند. البته مي توانيد با استفاده از فراميني اين (( اجازه ها )) را تغيير دهيد.

سومين نوع استفاده كننده others ‌ ( سايرين ) شامل هر فردي است كه از گروه شما خارج است. اين افراد دسترسي كمتري به اطلاعات تان دارند. در حقيقت ، نوع ديگري از استفاده كنندگان بنام supernuser با استفاده كننده ارشد وجود دارد.

مدير سيستم تنها فردي است كه مي تواند از اين نوع استفاده كننده باشد. البته چندين فرد مي توانند به كلمه عبور سوپروايزر دسترسي داشته باشند.

فردي كه بعنوان سوپروايزر وارد سيستم مي شود به تمام فايلها و دايركتوري ها دسترسي دارد.

سوپروايزر مسئول تمام اجازه هايي است كه به افراد مي دهد تا به فايلهاي ديگران دسترسي داشته باشند.

انواع دسترسي

سه نوع دسترسي وجود دارد:

READ ( خواندن )

WRITE ( نوشتن )

EXECUTE ( اجرا )

دسترسي (( خواندن )) به شما اجازه مي دهد كه فايلها را خوانده و يا چاپ كنيد. فايلهاييي را كه مي توانيد بخوانيد، مي توانيد به دايركتوري خودتان كپي كنيد. بطور خودكار، مي توانيد فايلهايي را كه ايجاد مي كنيد  بخوانيد.

شايد بتوانيد اجازه خواندن فايهاي هم گروه خود را داشته باشد. ساير هم گروههاي شما نيز ممكن است بتوانند فايلهايتان را بخوانند.

وقتي اجازه نوشتن داريد، مي توانيد فايلها را تغيير يا انتقال داده،  و يا حذف كنيد، بطور خودكار فايلهايي را كه خودتان ايجاد مي كنيد اجازه نوشتن داريد. ممكن است اجازه نوشتن در فايلهاي هم گروهي هاي خود نداشته و آنها نيز نتوانند روي فلاپيهاي شما بنويسيد.

دسترسي ( اجرا ) بدين معني است كه مي توانيد يك فايل را اجرا كنيد. اين (( اجازه )) مربوط به برنامه ها و فايلهاي خاصي از سيستم است كه امكاناتي را برايتان ايجاد نمي كنند.

معمولاً به يك سري از فالهاي UNIX كه در روز استفاده مي كنيد دسترسي  ( اجرا ) داريد. داشتن يك نوع دسترسي به داشتن (( اجازه دسترسي )) ( ACCESS PERMISSION ) بستگي دارد. مي توانيد (( اجازه دسترسي )) را براي فايلهاي خودتان تغيير دهيد. حتي مي توانيد (( اجازه نوشتن )) را براي فايلهاي خودتان از خوتان سلب كنيد. ( براي جلوگيري از نوشتن هاي تصادفي ).

هر يك از انواع استفاده كنندگان ( OWNER  -  OTHER , GROUP ) مي توانند هر تركيبي از انواع دسترسي ( EXCCUTC , WRITE , READ ) را براي هر فايل با دايركتوري داشته باشند.

دسترسي پيش فرض  (  DEFAULT ACCESS  )

ممكن است بطور پيش فرض سيستم براي فايلها و دايركتوري هاي جديدي كه شما ايجاد مي كنيد تمام (( اجازه ها )) و براي هم گروهي هايتان فقط اجازه نوشتن و خواندن و براي هر فرد ديگر ي فقط اجازه خواندن را ارائه دهد.

اجازه هاي پيش فرض را مي توانيد با فرمان IS و سويچ –1 بدست  آوريد. شكل صفحه بعد نشان مي دهد كه چگونه در ليست گيري كامل و طولاني هر يك از كاراكترها چه اجازه هايي را بيان مي كنند.

همانطور كه مي دانيد، كاراكتر اول فايل بودن ( - ) يا دايركتوري بودن ( d ) را نشان مي دهد. 9 كاراكتر بعدي بيانگر (( اجازه ها ))‌مي باشد، سه كاراكتر اول از اين 9 كاراكتر مربوط به اجازه دسترسي owner  ( خود استفاده كننده ) ، سه كاراكتر بعدي بيانگر اجازه دسترسي گروه و سه كاراكتر آخري بيانگر اجازه هر فرد ديگري است. حداكثر اجازه توسط twx مشخص مي شود كه بيانگر executc , write , read است.

خط تيره ( - ) بيانگر اينست كه هيچ نوع اجازه اي وجود ندارد.

بررسي دسترسي ( access  )

نتيجه فرمان  [ s - ] سه فايل زير است.

Rwxrwxr – 2  carson  784  may  15  08:53   processing

Rw-rw-r- 1   carson  1128    may    17    10:14   realty . data

Rw-rw-r—1    carson   9176   may   11:12      weather . data

توجه كنيد كه حرف اول d بيانگر دايركتوري بودن است. نام فايلها در سمت راست ظاهر مي شود.

در مثال فوق، owner داراي احازه rwx براي دايركتوري است كه موجب مي شود تا بتواند خواندن، نوشتن و ساير عمليات پيشرفته را انجام دهد.

بطور پيش فرض، owner داراي اجازه (( اجراي )) فايلهاي معمولي نيست. هم گروههاي owner نيز با اجازه rw مي توانند تمام فايلها را خوانده و بنويسند.

اعضاي گروه نمي توانند هيچ برنامه اي را اجرا كنند، اما مي توانند دايركتوري را جستجو كنند چرا كه ليست دايركتوري preccssing داراي x مي باشد . x براي دايركتوري به مفهوم اجراي دايركتوري نبوه و فقط اجازه عمليات ديگري را به دارنده آن اجازه بوجود مي آورد. هر فرد ديگري فقط داراي اجازه خواندن است        - r )

آنها نمي توانند روي فايلها نوشته و يا دايركتوري را جستجو كنند.

مي توانيد (( اجازه هاي دسترسي )) را در هر دايركتوري كه اجازه جستجو داريد بررسي كنيد. اگر توانايي رفتن به دايركتوري هم گروه خود را داريد،‌ مي توانيد (( اجازه هاي دسترسي ))‌ را در آن دايركتوري برسي كنيد.

اگر بخواهيد به دايركتوري استفاده كننده گروه ديگري برويد پيام :

had direcctory

يا

access donied

ظاهر مي شود كه بيانگر عدم اجازه ورود و يا عدم وجود چنان دايكرتوري است.

تغيير (( اجازه هاي دسترسي )) ( chmod ) 

مي توانيد هر فايل يا دايركتوري كه شما صاحب هستيد تغيير (( اجازه دسترسي )) دهيد.

تغيير (( اجازه دسترسي )) توسط فرمان chmod صورت مي گيرد، شكل زير قالب اين فرمان را نشان مي دهد:

ليست فايل [ اجازه عمليات ] انواع استفاده كنندگان chmod

انواع استفاده كننده:

u        استفاده كننده يا مالك فايل

g        گروه مربوطه

o     تمام استفاده كننده هاي ديگر

a        تمام انواع سه گانه استفاده كننده ها

عمليات :

+       اجازه را اضافه كن

-        اجازه را حذف كن

=       اجازه را set كن. تمام اجازه هاي ديگر reset مي شود.

اجازه ها:

r        اجازه خواندن

w       اجازه نوشتن

x        اجازه اجرا

s        هنگام اجرا id را به owner مرتبط كن

مثالها :

1 . chmed u – w finances. Date

2 . chmod go + 1 newyork . 1990

3 . chmod o+1 newyork / *

4 – chmod g – x shome / miscel

نتايج :

1 – اجازه نوشتن از owner سلب شود.

2 – استفاده كنندگان other , group اجازه

خواندن فايل newyork .1990 را پيدا كردند.

3 – اجازه خواندن تمام فايلهاي دايركتوري new york به استفاده كنندگان other داده شد.

4 – اجازه (( اجراي )) دايركتوري  shome / misce /  از گروه گرفته شد، بدين معني كه نمي توانند ليست دايركتوري مذكور را ببينند.

با بكار گيري فرمان chmod مي توانيد دسترسي را براي خودتان بعنوان owner ، براي تمام اعضاء همگروه تان و براي هر فرد ديگري تغيير دهيد.

در اكثر فرامين chmod چهار موضوع مشخص مي شود:

نوع استفاده كننده مي تواند ( others ) o , ( group ) g , ( yourself ) u  يا هر سه نوع استفاده كننده باشد.مي توانيد آنها را تركيب كنيد.

Ug بيانگر خود و گروه تان و go بيانگر هر استفاده كننده اي به غير از خودتان است.

كاراكتر s در اجازه ها موجب اجازه اجرا مي شود، اما هنگام اجراي برنامه ،‌id ساير استفاده كنندگان را به آن owner مجدداً مقدار گذاري مي كند.

اين ويژگي موجب مي شود كه دسترسي موقتي به اطلاعات و برنامه هايي پيدا شود كه برنامه ممكناست به آنها نيز داشته باشد.

فرمان                    chmod u + l newprog

اجازه اجراي فايل newprog را به شما مي دهد.

فرمان                    chmod a=r newfile

اجازه خواندن را براي تمام انواع سه گانه استفاده كننده ها ايجاد كرده و هر نوع نوشتن و اجرا را حذف مي كند.

فرمان                    chmod ug+x newprogs/*

به owner و هم گروه وي اجازه اجراي فايلهاي درون دايركتوري new progs را مي دهد.

اگر از = براي عمليات استفاده كنيد، مي توانيد دسترسي را حذف كنيد.

تاثير اين عمليات حذف تمام اجازه هاي استفاده كننده مشخص شده است:

$ chmod go =  exam

نوع استفاده كننده go ( گروه و ساير استفاده كنندگان ) بوده و owner را شامل نمي شود.

عمليات =  موجب مي شود تمام اجازه ها براي آنها حذف شود.

بهتر است پس از بكارگيري فرمان chmod محتواي دايركتوري را تست كنيد تا مطمئن شويد كه فرمان را درست بكار برده ايد.

محدوديت هاي فرمان chmod

نمي توانيد فقط يك user يا زير مجموعه اي از user ها را تغيير اجازه دهيد. اگر قصد تغيير اجازه يك عضو از گروهتان را داريد، بايد آن تغيير را در مورد كل گروه اعمال كنيد.

تغيير مالكيت يك فايل ( فايل chown)

گاهي لازم است مالكيت يك فايل را تغيير دهيد، فرمان chown به همين منظور بكار مي رود. شكل كلي اين فرمان چنين است:

نام فايل                  مالك فايل                chown

 فردي كه فايل را به ملكيت وي در مي آوريد بايد در سيستم حضور داشته و login id داشته باشد.

توجه فقط فايل هايي را كه مالك آن هستيد مي توانيد به تملك ديگران در آوريد. در صورتي كه فايلي را به تملك ديگري در آوريد، ديگر صاحب آن نيستيد. مالك جديد مي تواند مجدداً فايل را به تملك شما در آورد.

مثال ها:

$ chown hosnavi prg1

فرمان فوق ، فايل prog1  را به تملك hosnavi در مي آورد.

$ chown root *

فرمان فوق، مالكيت تمام فايل ها در دايركتوري جاري را در اختيار مدير سيستم ( super user ) قرار مي دهد.

تغيير گروه يك فايل ( فرمان chgrp)

فرمان  chgrp گروه يك فايل را تغيير مي دهد. شكل كلي فرمان چنين است:

نام فايل ها              نام گروه                  chgrp

نام گروه بايد در فايل / etc/group وجود داشته باشد.

$ chgrp cad prog1

فرمان فوق ، گروه فايل prog1 را به گروه cad تغيير مي دهد.

توجه:

تغيير مالكيت و گروه يك فايل را مي توانيد با فرمان ls – 1 ‌ مشاهده كنيد.

مديريت سيستم unix

با تغيير و تحول امكانات سيستم unix ، مديريت آن از اهميت ويژه اي برخوردار بوده و امري الزامي مي گردد. معناي اين سخن اين است كه ، افزايش و كاهش user ها، نصب نرم افزار جديد، كنترل فايلهاي مهم سيستم ، فرمت كردن فلاپي ديسكت ها ، گرفتن كپي پشتيبان از فايلها، همگي در چهار چوب مديريت سيستم يا system administration انجام ميگيرد.

يكي از user هاي سيستم unix معمولاً مدير سيستم است. وظيفه “ مدير سيستم “  است. وظيفه مدير سيستم “ عملياتي “ نگاهداشتن سيستم مي باشد تا ساير user ها سرويس بگيرند.

كارهاي مديريتي روي يك سيستم چند كاره ( mutilask  ) بسيار پيچيده تر از سيستم عامل تك كاره اي ( single task ) چون ms – dos است. نسخه هاي جديد سيستم عامل چند كاره unix امكانات جالبي براي ايجاد سهولت در مديريت سيستم ارائه مي دهند. اكثر سيستم هاي svr2 , svr3 حاوي يك “ user agent "  براي مديران مي باشند.

User agent يك امكان (‌ برنامه ) “ فهرست گرايي “ است كه اداره سيستم را براي مدير سيستم آسان مي كند. برنامه هاي جديد “ كمك مديريتي “ عموماً حاوي منوهاي متعددي بوده و بكارگيري آنها بسيار ساده مي باشد.

در اين فصل مباني مديريت سيستم و برنامه هاي “ كمك مديريتي “ گوناگون مورد بحث قرار خواهند گرفت.

ما فوق استفاده كننده ها (  super user  )

مدير سيستم يكي از استفاده كنندگان ( user  ) سيستم مي باشد كه مسئوليت درست كاركردن سيستم بعهده وي است.

در واقع ، يك سيستم multitask مدير بايد نقش يك پليس و آتش نشاني را بازي كند تا استفاده كنندگان بتوانند از سيستم سرويس بگيرند.

Login id مربوط به مدير سيستم “ root " است.

Root id داراي كلمه رمز مخصوص خود بوده و اختيارات ويژه اي دارند. از جمله اين اختيارات عبارت است از:

دستيابي كامل به تمام فايل ها و منابع سيستم.

Root id همان super user است. Root id هميشه بايد داراي “ كلمه رمزي “ باشد كه فقط مدير سيستم و حداكثر قائم مقام وي از آن مطلع باشد.

وارد شدن به سيستم به نام root بايد با دقت صورت گيرد، چرا كه امكان خراب شدن فايل ها و برنامه هاي سيستم توسط اين user وجود دارد.

اكثر مديران سيستم unix علاوه بر root داراي يك  user id معمولي هستند تا كارهاي عادي خود را با آن انجام دهند.

 محيط super user

علامت پوند ( # ) علامت shell مخصوص مدير سيستم يا super user است. وقتي اين علامت براي شما ظاهر مي شود، يعني كنترل سيستم و منابع آن در دست شما است.

دايركتوري كاري مدير سيستم دايركتوري ( root or )  " / " است.

محيط كاري مدير سيستم در فايل /.profile تعريف شده است. مي توانيد اين فايل را بطور دلخواه تغيير مي دهيد. در سيستم هاي جديد unix ، فقط بر روي ماشين كنسول مي توان بعنوان root وارد سيستم شده و اين امكان در ساير ترمينال هاي موجود در شبكه امكان ندارد.

فرمان su

 وقتي با يك login id معمولي وارد سيستم unix  شديد، مي توانيد بدون خارج شدن از آن فرمان su را اجرا كنيد و بصورت مدير سيستم در آييد. وقتي كارهاي مديريتي تمام شد بايد از محيط مديريت سيستم خارج گرديد. ( فرمان exit‌)

معناي سخن فوق اين است كه علاوه بر root id مي توانند توسط فرمان su و ارائه كلمه رمز مربوطه، مديريت سيستم را بعهده بگيريد. فرمان زير را اجرا كنيد:

$ su

password:

#

پس از وارد كردن كلمه رمز صحيح علامت # ظاهر مي گردد. مطابق معول كلمات رمز بر روي مانيتور ظاهر نمي گردند. اگر كلمه رمز تايپ شده فقط باشد،‌ فرمان su عمل نمي كند:

$ su

password

sorry

$

در برخي از سيستم هاي unix فرمان su نيازمند نام مسير كامل است:

$/bin/su

تا زماني كه پروسه su در حال اجراست ، شما تمام اختيارات مديريتي را در اختيار داريد. براي خروج از فرمان su كافي است كه ctrl – d ‌ را فشار داده و يا فرمان exit را اجرا كنيد.

$/bin/su

password:

#exit

$

 با اتمام اجراي فرمان su مجدداً به محيط قبلي خود بر مي گرديد.

محيط su

محيط فرمان su همانند محيط هاي عادي شما است مضاف بر اينكه اختيارات مديريت سيستم ( اختيارات root ) نيز به آن اضافه شده است. بدين معني كه path عادي شما فعال است، دايركتوري home نيز تغيير نكرده است. براي ورود به محيط root و خروج از محيط عادي فرمان su را با سوييچ خط تيره ( - ) بكار ببريد:

$/bin/su

password:

# echo shome

/user/slove

# exit

$/bin/su –

password:

# icho shome

/

# exit

$

در واقع وقتي آرگومان خط تيره ( - )  را با  su بكار مي برند فرمان su سرويس هاي فايل profile را به root user ارائه مي دهد. از اين رو اگر مي خواهد محيط كامل          ROOT  را در اختيار گيريد، حتماً خط تيره (‌- ) را با فرمان SU بكار ببريد

وارد شدن به LOGIN ديگر

بوسيله فرمان SU مي توانيد به غير از root وارد محيط يك user ديگر شويد. بدين منظور ، فقط user id مورد نظر را به شكل زير ارائه دهيد:

$ / bin / su – jim

password

$

مطابق محصول بايد كلمه رمز user‌ مورد نظر را بدانيد.

آرگومان خط تيره ( - ) محيط user انتخابي را برايتان ايجاد مي كند.

نهايتاً ، مي دانيد از su براي اجراي يك فرمان در محيط هر user‌ مورد نظر استفاده كنيد. با اتمام اجراي آن فرمان، مجدداً به محيط اوليه باز مي گرديد.

$ / bin/su – root – c “ chgrp bin / unix "

password

$

 در خط فوق فرمان درون دو گيومه در محيط root‌ اجرا مي گردد. آرگومان خط تيره (‌- ) شما را در محيط root قرار مي دهد و آرگومان –c‌ ( به معناي command ) قبل از فرمان مورد نظر بايد قرار بگيرد. اگر با root وارد سيستم شده باشدي و بخواهيد از su‌جهت وارد شدن به محيط user ديگر استفاده كنيد، ارائه كلمه رمز لازم نيست چون root تمام اختيارات را دارد. در هر صورت داشتن كلمه رمز uses مورد نظر امري الزامي است.

بكارگيري مانيتورهاي رنگي

اكثر ترمينالها و كنسولها در ماشين هاي امرروزي داردي نمايش رنگي هستند. هيچ نوع فرمان استانداري در unix براي تغيير رنگ متن و زمينه آن وجود ندارد. اما برخي از سيستم هاي unix فرامين تغيير رنگ مانيتور دارند.

اكثر سيستم هاي svr3 فرماني به نام setcolor را براي تغيير رنگ متن و زمينه نمايش دارند، فرمان setcolor دو آرگومان لازم دارد، يكي براي رنگ كاراكترها و ديگري براي زمينه نمايش آنها. براي مثال ، فرمان زير كاراكترهاي سفيد را روز زمينه آبي نمايش مي دهد:

$ setcolot blue whitc

$

مي توانيد فرمان تغيير رنگ ( setcolor ) را در فايل profile قرار دهيد تا هميشه رنگ مطلوب را داشته باشيد.

ايجاد خبرها وپيام روز

يكي از وظائف مدير سيستم بيان خبرها و پيام هاي روز به ساير استفاده كنندگان سيستم مي باشد.

غالباً فرمان news توسط استفاده كنندگان بكار مي رود تا خبرها و پيام هاي جديد را اطلاع پيدا كنند.

پيام و خبر بسيار مهم روز  در فايلي به نام ( message of the day )  motd در دايركتوري /etc وجود دارد و استفاده كنندگان هنگام ورود به سيستم از آن مطلع مي شوند.

مدير سيستم مي تواند فايل /etc/motd را اصلاح كند. اگر قرار است مدير سيستم يك پيام فوري به تمام ترمينالها بفرستد، از فايل ( write all ) wall استفاده مي كند. اين فايل نيز در دايركتوري /etc قرار دارد.

برنامه هاي كمكي مديريت سيستم

هر سيستم unix داراي يك برنامه و نرم افزار كمكي است كه مدير سيستم بوسيله آن مي تواند به آساني سيستم را اداره كند.

در نسخه هاي قديمي unix نام اين نرم افزار كمك مديريتي  “ sysadm "  است. اگر اين فرمان را داريد، آن را از دايركتوري /usr/admin اجرا كنيد. اين دايركتوري ، دايركتوري home براي مدير سيستم است. اگر با root وارد سيستم نشده ايد و يا دايركتوري جاري شما /usr/admin نيست، فرمان sysadm كار نخواهد كرد.

# cd /usr/admin

#sysadm

نسخه unix مربوط به شركت مايكروسافت از فرمان (visual system administration ) sysviz و نسخه هاي جديد at&t svr3 از فرمان adm ( به معناي administration ) براي مديريت سيستم استفاده مي كنند.

اين برنامه هاي كمكي داراي منوهاي فراواني بوده واز برنامه هاي كوچكتر ديگري تشكيل شده اند كه هر يك ابزار مديريتي خاص هستند.

منوهاي مديريتي كه در اين كتاب بحث مي شود ممكن است در سيستم unix شما تفاوت داشته باشد، اما مبناي كار يكسان است. عملكردهاي تعريف شده در اين كتاب را مي توانيد با برنامه هاي كمكي مديريت سيستم خودتان تطبيق داده و منوهاي مربوطه را پيدا كنيد.

جدول زير ، ليستي از عملكردهاي مديريتي را كه معمولاً در برنامه هاي كمك مديريتي وجود دارد را نشان مي دهد. هر يك از آنها يكي يكي بخث خواهند شد.

كار با فلاپي ديسك ها:

منوي disk operation " “ يا “ diskmgmt "  مخصوص مديريت ديسك ها و گرداننده هاي آنها مي باشد.

معمولاً ، شما يك فلاپي ديسك را “ فرمت “ كرده وروي آن فايل سيستم را قرار داده و ديسك را در محلي درون فايل سيستم mount ( نصب ) مي كنيد،‌ پس از طي اين مراحل مي توانيد ديسك را بمانند يك “ دايركتوري معمولي “ بكار ببريد. مي توانيد فايل ها را روي ديسك منتقل ( mv ) يا كپي كنيد ( cp  )، مدهاي فايل ها را تغيير دهيد، يا نام مسير دايركتوري را در فرامين خودتان بكار ببريد.

وقتي كارتان با ديسك تمام شد، مي توانيد آن را unmount كرده واز گرداننده فلاپي بيرون آوريد.

 

فرمت كردن فلاپي ديسك ها:

از disk operations منوي فرمت كردن ديسك را انتخاب كنيد تا عمل فرمت را انجام دهيد. در صورتيكه ماشين تان از فلاپي ديسك هاي 360k و 12m   51a استفاده مي كنيد، مي توانيد آنها را فرمت نماييد. همچنين ، مي توانيد فلاپي ديسك هاي 31.2 را فرمت كنيد.

ابعاد يك سيستم روي ديسكت فرمت شده

پس از فرمت كردن ديسكت و قبل از mount نمودن آن بايد يك فايل سيستم روي آن بوجود بياوريد. اگر از فلاپي  براي عمل backup استفاده مي كنيد، به قرار دادن اين فايل روي ديسكت نيازي نيست، عمل فرمت به تنهايي كافي است.

اگر مي خواهيد كه از فلاپي ديسك بعنوان يك دايركتوري استفاده كنيد، بايد يك فايل سيستم روي آن ايجاد نماييد. براي انجام اين كار از منوي  diskmgmt or file system operation استفاده كنيد.

ديسك فرمت شده را درون گرداننده قرار دهيد و گزينه creat system file را انتخاب نماييد. نام فايل سيستم از شما پرسيده مي شود. با mount كردن فلاپي  ديسك ( كه در بخش بعدي شرح داده مي شود. ) بوسيله فرمان cd مي توانيد وارد اين دايركتوري شده و به محتويات فلاپي ديسك دسترسي داشته باشيد.

ديسكت هاي mount‌ شده همانند دايركتوري هاي عادي عمل مي كنند. اما با انجام عمل unmount  اين دايركتوري ها هم از فايل سيستم ناپديد مي شوند.

معمولاً ، فلاپي  ديسك در محل دايركتوري /mnt‌ قرار دارد و فايل ها و دايركتوري هاي فرعي /mnt روي فلاپي ذخيره مي شوند.

مي توانييد “/” را از /mnt حذف كنيد و فقط با mnt به آن اشاره كنيد.

الزاماً نبايد mnt را بكار ببريد. بلكه مي توانيد يك دايركتوري درون دايركتوري      ( root )”/”

 بازديد و آن را به فلاپي ديسك اختصاص دهيد.

Mount نمودن يك ديسكت

هر زمان كه مي خواهيد از ديسكت استفاده كنيد مي توانيد آن را mount كنيد. گزينه mount معمولاً در منوي diskmgmt يا file system operations است.

قبل از mount كردن يك ديسك بايد آن را فرمت كرده و يك فايل سيستم روي آن ذخيره كنيد.

پس از mount كردن ديسك مي توانيد از برنامه كمكي مديريت سيستم خارج شويد وبا نوشتن نام دايركتوري مربوط به ديسك ( كه معمولاً /mnt ) است به آن دسترسي داشته باشيد.

قبل از خارج كردن ديسك از گرداننده، وارد برنامه كمك مديريتي شده و منوي unmount را اجرا كنيد. اگر عمل unmount را براي يك ديسك انجام ندهيد و آن را از گرداننده خارج كنيد، ممكن است ديسك تان خراب شود.

هنگام mount مي توانيد مشخص كنيد كه ديسك فقط خواندني و يا خواندني – نوشتني باشد.

پس از ايجاد فايل سيستم بر روي ديسك و mount كردن آن اطلاعاتي درون آن وجود ندارد. فايل ها يا دايركتوري هايي كه در محل mount بوجود مي آوريد، روي ديسك ذخيره مي شوند و در mount بعدي ( در يك زمان ديگر ) مجدداً ظاهر مي گردند.

اگر محل mount تغيير كند، اطلاعات ديسكت در محل جديد ( دايركتوري جديد ) ظاهر خواهد شد.براي كپي كردن يك فايل از ديسكت به ديسك سخت مي توانيد از فرامين cp يا mv استفاده نماييد.قبل از unmount كردن ديسكت بايد از دايركتوري محل mount بيرون بياييد ( با فرمان cd )

كپي كردن يك فلاپي ديسك

با استفاده از منوي disk operation يا diskmgmt مي توانيد فلاپي ديسك را كپي كنيد. قبل از كپي بايد يك ديسكت فرمت شده خالي و هم اندازه ديسكت اصلي داشته باشيد . در هنگام كپي كردن يك دسكت به ديسكت ديگر، فايل سيستم نيز كپي خواهد شد. از اينرو ، نيازي به ايجاد فايل سيستم روي ديسكت جديد نيست.

عمل كپي منحصراً در گرداننده a صورت مي گيرد و گرداننده ديگري در اين فرآيند شركت ندارد. سيستم توسط ديسك سخت محيط لازم را جهت كپي كردن فلاپي ديسك فراهم خواهد آورد.

فرآيند كپي ديسكت در اين سيستم همانند فرمان diskcopy از سيستم عامل dos صورت مي گيرد. تمام محتويات يك فلاپي ديسك بايت به بايت به ديسكت ديگر منتقل مي گردد.

فرآيند bachup , restore در مورد ديسك

گزينه هاي restoral  . backup مخصوص پشتيبان گيري از فايل ها و دايركتوري هاي ديسك سخت ماشين به ديسك يا نوار مي باشد. اين عمل موجب خواهد شد كه در صورت خرابي ديسك سخت، فايل هايتان از بين نرود. در زمان هاي نسبتاً مناسبي ( مثلاً در پايان هر روز ) عمل backup را در مورد فايل هاي روي ديسك سخت انجام دهيد.

سه نوع backup وجود دارد:

1 – full backup

 2 –  inceremental backup

3 – personal backup

fullbackup مي توانيد پس از نصب نرم افزار سيستم صورت گيرد. اگر فقط از فايل هايي كه پس از آخرين backup گيري تغيير كرده اند backup بگيريد، عمل inceremental را انجام داده ايد.و منظور از personal backup پشتيان گيري از فايل هاي دايركتوري home خودتان است.براي انجام فرآيند backup بايد تعداد قابل توجهي نوار يا ديسك فرمت شده و خالي آماده داشته باشيد.

در صورت نياز به بازيابي ( restore  ) اطلاعات از روي نوار يا ديسكت به ديسك سخت، گزينه restore from removable media را انتخاب كنيد.

توجه : ترتيب نوارها وديسك ها را سيستم مراعات مي كند.

در برخي از سيستم هاي unix ، مي توانيد ليستي از فايل ها يا دايركتوري هاي مورد نظر را پشتيباني (  backup ) بگيريد. منوي مربوط به اين كار معمولاً store است.

نمايش مصرف ديسك سخت

اكثر برنامه هاي كمك مديريتي تسهيلات لازم را براي نمايش ميزان فضاي مصرف شده ديسك سخت و فايل هاي سيستم ارائه مي دهند. منوي مربوطه مي تواند بخشي از “ اطلاعات سيستم “ يا زير مجموعه اي از منوي “ diskmgmt " باشد.

فضاي ديسك معمولاً به مگابايت بيان مي باشد و در صد فضاي مصرف شده و خالي نيز ارائه مي گردد.در برخي از سيستم هاي unix ، فضاي ديسك به صورت بلوك هاي فيزيك 512 بايتي بيان مي گردد.

از آنجا كه سيستم uinx براي انجام كارها ، فايل هاي موقتي ايجاد مي كند، حداقل 10% فضاي خالي بايد وجود داشته باشد در غير اينصورت، سيستم ممكن است كار نكند، بطور مرتب فضاي خالي و مصرف شده ديسك سخت سيستم را بررسي نماييد و سعي كنيد كه فايل هاي اضافي و بيهوده حذف گردند. نگذاريد كه فضاي پر شده ديسك سخت به 90% نزديك شود.

نمايش اطلاعات سيستم :

گزينه “ system information "  اطلاعات خاصي از سيستم را جمع آوري نموده و نمايش مي دهد.

نمايش مشخصات افراد وارد شده به سيستم ، نمايش تاريخ و زمان و ارائه گزارشي در مورد وضعيت پورت هاي موازي و سري سيستم از كارهاي برنامه كمكي فوق است.

 

 

 

 

 

تنظيم زمان و تاريخ:

منوي data and time يا date time مسئول تنظيم زمان و تاريخ است. سيستم عامل unix بسياري از كارهاي خود را بر اساس زمان دقيق انجام مي دهد، لذا بايد زمان را براي اين سيستم هميشه بطور مناسب تنظيم كنيد.

مطمئن شويد كه سئوال “ time zone " و “ daylight saving time”  را درست جواب داده ايد.

خاموش كردن سيستم

سيستم عامل unix مانند سيستم عامل dos نيست. شما نمي توانيد و نبايد unix را بدون انجام فرآيند “shut down "  خاموش كنيد. اگر چنين كاري را انجام دهيد، بسياري از فايلهاي سيستم را ممكن است خراب كنيد.

فرمان shutdown را در محيط root اجرا كنيد تا سيستم فرصت جمع و جور كردن فايل هاي خود را داشته باشد. پس از انجام فرمان shutdown پيام هاي زير را مي بينيد:

reboot the system now

يا

reset the cpu to reboot

هم اكنون با ديدن اين پيام مي توانيد سيستم را خاموش كنيد و يا مجدداً آن را راه اندازي نماييد.

افزودن و كاستن user

منوي “ user logins " يا “ usermgmt "  براي افزودن و يا كاستن user بكار مي رود . تمام استفاده كنندگان سيستم بايد login id مخصوص خود را داشته باشند در صورت يكسان بودن login id امكان خراب شدن فايل هاي افراد وجود دارد. با اين حال، مي توانيد افراد را در گروه هاي گوناگوني تقسيم بندي نموده و group id‌ يكساني به آنها اختصاص دهيد.

وقتي login id جديدي ايجاد مي كنيد، بايد كلمه رمز به استفاده كننده جديد ارائه دهيد. فرد مذكور خود مي تواند كلمه رمز را با فرمان password تغيير دهد.

منوي user login ممكن است گزينه هاي مختلفي داشته باشد “diskplay” يا “ isuser "  تمام اطلاعات مربوط به استفاده كنندگان سيستم را ارائه خواهد داد.

مي توانيد به وسيله گزينه “ add "  يا  “ adduser "  فرد جديدي را به سيستم معرفي كنيد و توسط گزينه “delete " ‌يا “ dcluser "  فرد ديگري را از سيستم حذف نماييد.تمام اطلاعات افراد سيستم در فايلي بنام /etc/password ذخيره مي گردد. مي توانيد براي افزودن يا كاستن يك user ، اين فايل را تغيير دهيد.

در برخي از سيستم ها بايد id number  و group name هر فرد را مشخص كنيد. براي ايجاد گروه هاي جديد user از گزينه addgroup استفاده كنيد و يا مستقيماً فايل /etc/paddwd را ويرايش نماييد.

پس از ارائه user id و group id بايد مسير دايركتوري home مخصوص user جديد را مشخص كنيد.

در پايان ، بايد اختيارات لازم را به user جديد بدهيد. مي توانيد برخي از اختيارات مدير سيستم را در صورت تمايل به وي تفويض كنيد.

نصب بسته هاي نرم افزاري جديد

اگر منوي sysadm را داشته باشيد،‌مي توانيد توسط گزينه “ sofrwaremgmt " ‌نرم افزاري را از سيستم حذف كرده و يا به آن اضافه نماييد.

اگر فرمان adm را روي ماشين دارد، نصب نرم افزار بگونه ديگري است:

سه فرمان مخصوص حذف و افزايش نرم افزار به نام هاي displaypkg , removepkg , installpkg وجود دارد.

البته تمام نرم افزارها بوسيله سه فرمان فوق قابل نصب نيستند. نصب نرم افزار توسط اجراي installpkg ممكن است. حذف نرم افزار توسط اجراي removepkg ممكن است. نمايش نرم افزارهاي موجود سيستم توسط displaypkg امكان پذير مي باشد.

تغيير نام ماشين

مي توانيد نام ماشين ( uname ) را در شبكه تغيير دهيد. اين كار توسط منوي mail setup يا machinemgmt‌ صورت مي گريد.

Uname تنها منحصر بفرد ماشين است كه بوسيله آن توسط ساير ماشينهاي شبكه unix شناخته مي شود. نامگذاري يك ماشين در هنگام نصب سيستم unix انجام ميگريد.اگر برنامه كمك مديريتي شما داري گزينه mail setup باشد، ورودي mail name of this system مي تواند نام ماشين (  uname ) را تغيير دهد.

در صورت نبودن گزينه فوق ، منوي machinemgmt اين كار را انجام خواهد داد. نام ماشين نبايد از 8 كاراكتر تجاوز كند . حرف نام ماشين بايد حروف كوچك a تا z باشد.

علاوه بر نام ماشين مي توانيد يك login id براي ماشين ايجاد كنيد تا در هنگام عمليات ارسال پيام الكترونيكي ، ساير ماشين ها با استفاده از id مذكور با ماشين ارتباط برقرار كنند. Login id‌ پيش فرض “ nuucp "  ( به معناي unccp حديد است. )

در پايان مي توانيد براي ماشين تان “ كلمه رمز “ ايجاد كنيد. وجود نام، login id و كلمه رمز به منظور مسائل امنيتي در برخي موارد براي ماشين تان مفيد است.

نام پستي ساير ماشين ها

همان گونه كه ماشين هاي ديگر براي ارسال پيام نياز اطلاعاتي در مورد ماشين تان دارند، ماشين شما نيز بايد اطلاعاتي در مورد سيستم هاي ديگري داشته باشد. منوي electronic mail names of other systems يا uucpmgmt‌ مخصوص ايجاد اين اطلاعات است.

مديريت چاپگر

سيستم unix داراي نرم افزار قدرتمندي جهت مديريت چاپگر است كه اصطلاحاً به آن printer spooler گويند. در صورتي كه چاپگري به سيستم unix متصل باشد، با ارائه نام منحصر به فرد آن چاپگر مي توانيد فايلي را چاپ نماييد.

براي نصب يك چاپگر، بايد آن را نصب كنيد، يك نام به آن اختصاص دهيد، آن را به يك پورت سري يا موازي متصل نماييد، و نوع چاپگر را مشخص كنيد.

نصب يك چاپگر

منوي peripheral setup به شما امكان مي دهد كه چاپگر را به يك پورت موازي ( lpt1 يا  lpt2 ) يا يك پورت سري ( com1 يا com2 ) متصل نماييد. توجه داريد كه هر يك از پورت ها داراي فايل مخصوص خود هستند. اين فايل ها در دايركتوري dev قرار دارند:

/dev/ttyo2              /dev/lp1

/dev/ttyo3              /dev/lp2

بايد نوع چاپگر را نيز مشخص كنيد. ليستي از چاپگرهاي شناخته شده در منوي user agent وجود دارد كه مي توانيد از آن انتخاب كنيد. اگر نوع چاپگر شما در ليست وجود ندارد، سعي كنيد ورودي dumb را انتخاب نماييد. اگر هيچيك از روش هاي فوق كار نكرد، بايد خودتان بصورت دستي اين كار را انجام دهيد.

اگر از چاپگر سري استفاده مي كنيد نرخ ارسال 600 haud مناسب كار است.

در پايان، بايد يك چاپگر را بعنوان system defaull معرفي كنيد.

مديريت يك چاپگر موجود

وقتي چاپگر نصب شد مي توانيد توسط فرمان lp خروجي را روي آن بفرستيد. فرمان lp مي تواند خروجي ها را قبل از چاپ در يك “ صف “ قرار دهد و سپس آنها را بنويت و براساس اولويت چاپ كند.منوي printer operations حاوي گزينه هاي لازم براي مشاهده صف چاپ و حذف فايل هاي چاپ است. بوسيله گزينه printer `ueue‌ از گزينه printer restart استفاده كنيد.

مديريت پورت سري و ترمينال

منوي serial ports setup يا ttymgmt براي اصلاح پيكر بندي سيستم جهت پشتيباني ترمينالها بكار مي رود. پارامترهاي ارتباطاتي لازم بين ماشين شما و ساير ترمينالها توسط منوي فوق تنظيم مي شود.

برخلاف منوي uucpmgmt كه پرامترهاي اطلاعات خروجي را تنظيم مي كند، منوي ttymgmt پارامترهاي اطلاعات ورودي را كنترل مي نمايد.

با اين حال، تنظيم هاي منوي ttymgmt و uucpmgmt در ارتباط با يكديگر هستند و شما مي توانيد با تغير يكي بر ديگري اثر بگذارند.

پورت سري RS232 مي تواند دريافت كننده اطلاعات ورودي باشد.

وقتي يك پيام از طرف ساير ماشين ها دريافت مي شود، برنامه / ETC/GETTY  جواب مي دهد.اگر فرمان sysadm برايتان قابل دسترسي است، مي توانيد تمام پارامترهاي ارتباطاتي را بوسيله آن تنظيم كنيد.براي تنظيم يك پورت سري، بايد نام پورت،‌ نوع دستگاه ، و سرعت آن را مشخص كنيد.

استفاده از ms- dos در محيط unix

يكي از ابتكارات جالب و جديد در سيستم unix ، توانائي بكارگيري سيستم عامل ms – dos در ماشين هاي unix است، يعني ، ماشين هايي كه داراي پردازنده هايي 80386 و intel 80286 هستند مي توانند هر دو سيستم عامل را بطور مستقل اجرا كنند. هم اكنون، ابزارهاي لازم براي اجراي همزمان unix , ms – dos  بوجود آمده اند. برنامه هاي كاربردي ms – dos عموماً در مورد استفاده از منابع سيستم همچون حافظه ram ، مانيتور و ديسك انحصار طلب هستند. آنها به ساير برنامه هايي كه در محيط سيستم هاي چند كاره ) (multiasking )  كار مي كنند، به ندرت اجازه استفاده از منابع كامپيوتر مي دهند. از اينرو، شايد در بدو امر بكارگيري همزمان ms – dos و unix عجيب بنظر برسد. در بهترين شكل، اين ويژگي به ماشين هايي محدود است كه از ريز پردازنده هاي 80286 يا 80386 استفاده مي كنند. با اين وجود، تعدادي ديگر از ماشين ها اجراي ms – dos موجود بر روي بردهاي پردازنده كمكي  ( coprocessor boards )  كه حاوي ريز پردازنده هاي سازگار با ms – dos هستند را ممكن مي سازند. در اين بحث فقط مواردي را بررسي مي كنيم كه unix , ms – dos از يك cpu مشترك استفاده مي كنند. در نسخه هاي 80386 unix قابليت هاي ms – dos نسبت به نسخه هاي قبلي آن كه بر روي 80286  پياده شده اند، بسط يافته است.

زماني كه ms – dos را اجرا مي كنيد، در هر لحظه مي توانيد وارد unix شوديد و فرامين آنرا از shell مربوط اجرا كنيد. سپس مي توانيد مجدداً به محيط ms – dos  برگرديد. وقتي كارتان با ms – dos تمام شد، مي توانيد آن فرآيند را از بين برده و در محيط عادي unix قرار گيريد. فرآيند ms – dos اين امكان را براي شما بوجود مي آورد كه فايلها و دايركتوري ها را ميان هر دو سيستم عامل به اشتراك بگذاريد. لذا، مي توانيد در يك سيستم عامل فايل را ايجاد كرده و در ديگري آنرا بخوانيد . بدين طريق مي توانيد از محيط unix وارد ms – dos شده و امكانات فلاپي ديسك هاي آنرا مورد استفاده قرار دهيد.براي بكارگيري ms – dos  در محيط unix بايد يك بسته نرم افزاري مخصوصي را بخريد.

نرم افزاري كه عمل تركيب اين دو سيستم عامل را انجام ميدهد، بسته نرم افزاري locus dos merge براي 80386‌ است كه با نسخه microport از ماشين svr3 فروخته مي شود.

نسخه هايي كه توسط شركت هاي interactive systems و at & t و سايرين ارائه مي شود، اندكي با بسته نرم افزاري مذكور تفاوت دارند.

راه اندازي و متوقف ساختن ms – dos

قابليت هاي ms – dos  روي ماشين هاي svr3 , svr چنين هستند:

تحت سيستم unix و يك procoss ( برنامه ) محيط كاري اي براي ms – dos ارائه مي دهد كه در آن محيط، برنامه هاي كاربردي ms – dos باور مي كنند كه ماشين را تحت كنترل خود دارند.

براي بكار گيري برنامه هاي كاربردي ms – dos بايد اين برنامه ( proxess )  را راه بيندازيد. اين عمل موجب مي شود كه به مفسر فرمان ms – dos يعني command.com دسترسي پيدا كنيد. در واقع command.com، همان shell مربوط به ms – dos است. از اين به بعد مي توانيد برنامه هاي نوشبته شده تحت ms – dos را براحتي اجرا كنيد. وقتي كارتان تمام شد، مي توانيد process ( برنامه ) مربوط به ms – dos را متوقف سازيد و به سيستم unix برويد.

از محيط shell‌( در اينجا unix bourne shell منظور است) فرآيند ms – dos را با فرمان زير راه اندازي كنيد:

$ dos

 dos فرمان سيستم unix است كه به سيستم ms – dos متصل مي شود. فرمان dos تحت سيستم unix عمل ميكند ، اما در يك سيستم ms – dos نتيجه مي دهد. اجرا شدن ms – dos در اينجا ، همانند اجرا شدن يك فرآيند ( برنامه ) در unix است. با راه اندازي فرآيند ms – dos ، علامت c> كه علامت command.com است ظاهر مي شود. اگر برخي پيام ها و آرم ها را نديده بگيريد شكل زير را مشاهده خواهيد كرد:

$ dos

.

.

.

C >

در مثال فوق پيام ها و آرم ها حذف شده اند، حال ، مي توانيد همانند يك استفاده كننده ms – dos ، فرآمين آنرا بكار ببيد و برنامه ها را اجرا كنيد.

وقتي ms – dos راه اندازي شد، فايلهاي configsys و autoexec.bat شما را مي خواند، گويي كه يك pc را راه اندازي مجدد كرده ايد. پس مي توانيد از امكانات فايل دسته اي autoexic. Bat در تنظيم ms – dos استفاده كنيد.

مي توانيد درايوهاي دستگاههاي مختلف ( همچون anse.sys يا برنامه هاي مقيم ( tsr ) را در فايل xonfig .sys قرار دهيد. اين پيكر بندي فقط در سيستم ms – dos اثر مي گذارد و روي unix تاثيري ندارد. برخي از نرم افزارهاي تركيب دو سيستم عامل نياز دارند كه دو فايل فوق در دايركتوري ريشه با دايركتوري بخصوصي باشند. برخي ديگر از نرم افزارهاي مذكور انتظار دارند كه دو فايل فوق در دايركتوري home باشند.

سعي كنيد كه نياز نرم افزار مورد استفاده را برآورده سازيد. براي حذف ms – dos  و برگشت به unix shell ، فرمان puit‌ را در محيط ms – dos اجرا كنيد:

C > QUIT

$

فرآيند ms – dos پايان مي يابد. اگر چه در محيط UNIX SHELL كليد تركيبي CTRL – C , CTRL – D ، يا CTRL – BREAK پايان دهنده يك فرآيند ( برنامه ) هستند، اما اين كليدها در محيط ms – dos عملكردهاي ديگري دارند و بوسيله آنها نمي توانيد از محيط ms – dos خارج شويد. در برخي از نرم افزارهاي تركيبي UNIX‌ و ms – dos  مي توانيد از CTRL – ALT – DEL براي خروج از محيط ms – dos استفاده كنيد.

استفاده از ms – dos بدون خروج از UNIX SHELL

مي توانيد از يك كليد ( HOT KEY ) براي رفت و برگشت به محيط هاي ms – dos  و UNIX استفاده كنيد. مفهوم اين مطلب اينست كه مي توانيد بودن غير فعال كردن SHELL وارد محيط ms – dos شويد. فرماني كه چنين امكاني را ايجاد مي كند چنين است:

$ DOS &

‌اين فرمان با فرمان قبلي تفاوت دارد،‌ چرا كه در اينجا SHELL فعال مي ماند و محيطي را كه در UNIX كار مي كنيد با ms – dos به اشتراك مي گذاريد.

در اين حالت ms – dos  كنترل صفحه كليد و صفحه نمايش را به عهده مي گيرد و SHELL نيز موقتاً كنار مي رود. كارتان را در محيط ms – dos  انجام داده و در خاتمه  با فرمان QUIT از آن خارج مي شويد و به سيستم UNIX بر مي گرديد. با اين وجود، مي توانيد از يك كليد براي برگشت به UNIX استفاده كنيد در حالي كه محيط ms – dos هنوز فعال است.

انتخاب ms – dos يا UNIX

كليدي كه موجب تغيير محيط سيستم عامل مي شود، معمولاً تركيبي از چند كليد است، مانند CTRL – SYS REQ يا  ALT – SYS REQ و يا برخي مواقع CTRL – ALT – SYS REQ ،‌ برخي از سيستم ها از CTRL – ALT – BACKSPACE استفاده مي كنند. بعضي از صفحات كليد داراي كليدي بنام WINDOW دارند. مي توانيد كليد مذكور را خودتان تعريف كنيد. در برخي از سيستم ها وقتي كليد انتخاب محيط هاي گوناگون را به درستي فشار مي دهيد،‌ تمام محيط هايي (‌SESSIONS )  كه مي توان انتخاب كرد را نشان مي دهند. مي توانيد محيط دلخواه را از روي صفحه نمايش برگزينيد.

حتي در برخي از سيستم ها مي توانيد بهنگام اجراي يك فرمان، با زدن كليد مبدل (‌ HOR KEY  ) وارد محيط عملياتي ديگري شويد. فرمان مذكور پس از بازگشت استفاده كننده به محيط مربوط اجرا مي گردد.

تغيير كليد مبدل ( HOT KEY‌)

برخي از سيستم ها به شما امكان مي دهند كه كليد مبدل ( HOT KEY‌) را بدلخواه تغيير دهيد.

يعني ،‌ اگر  CTRL – ALT – SYS REQ را دوست نداريد مي توانيد قسمت SYS REQ را با فرمان DOSKEY ( در بعضي سيستم ها DOSSCREEN‌) تغيير دهيد. قسمت CTRL – ALT لازم است. فرمان DOSKEY يك كد پيمايش ( SCAN CODE‌) را بعنوان آرگومان از شما مي گيرد:

$ DOSKEY 50

$

 “ كدهاي پيمايش “ يا SCAN CODES، كدهاي انتخابي عددي هستند كه به هنگام فشار كليد به CPU فرستاده مي شوند. هر حرفي از حروف الفبا داراي يك “ كد پيمايش “‌ است. در مثال فوق عدد 50  كد مخصوص حرف “M” است. از اينرو ، كليد مبدل CTRL – ALT – M خواهد بود. اگر فرمان DOSKEY را بدون آرگومان اجرا كنيد، كليد مبدل  ( HOT KEY )  جاري نمايش داده خواهد شد:

$ DOSKEY

50

$

مي توانيد فرمان DOSKEY را در فايل PROFILE قرار دهيد تا هنگام راه اندازي مجدد سيستم ،‌ تغييرات انجام شده در مورد كليد باقي بماند.

احضار مستقيم برنامه هاي ms – dos از SHELL

 علاوه بر توانائي سويچ كردن به محيط ms – dos  مي توانيد برنامه هاي ms – dos را از محيط SHELL‌ اجرا كنيد. در اين مورد دو رويه وجود دارد:

1 – نوشتن نام برنامه كاربردي ms – dos بلافاصله پس از فرمان DOS.

$ DOS WS.EXE

فرمان فوق سيستم ms – dos را اجرا  كرده و فوراً برنامه كاربردي WORDSTAR را شروع مي كند.

2 = محيط ms – dos را در زمينه نگهداريد.

$ DOS WS.EXE

درهر صورت ، وقتي از برنامه كاربردي خارج مي شويد، در محيط ms – dos باقي مي مانيد. پس از آن مي توانيد برنامه كاربردي ديگري اجرا كنيد يا از ms – dos خارج شويد و به SHLL بازگرديد.

در رويه دوم ، MS – DOS راه اندازي شده و برنامه كاربردي اجرا مي گردد. وقتي فرمان MS – DOS كارش را انجام داد،‌ به SHELL باز مي گرديد و محيط MS – DOS ناپديد مي شود.

بعنوان مثال : $ WC.EXE

برنامه كاربردي WORDSTAR را اجرا مي كند. اين رويه احضار MS-DOS ساده است اما كار آ’ي كمتري نسبت به رويه اول دارد،‌چرا كه در هر بار اجراي يك فرمان، MS – DOS نيز بايد راه اندازي شود. يعني MS – DOS در رويه دوم در بين دو فرمان “ فعال “ نيست. وقتي از رويه دوم استفاده مي كنيد، مسير فايلها ( PATH ) را بايد به شكل سيستم UNIX ارائه دهيد. يعني ، بحاي ( \ ) از (/) استفاده كنيد.

مثال: مي توانيد فرمان COPY از سيستم عامل MS – DOS را از محيط UNIX‌چنين اجرا كنيد:              $ COPY / USR/STEVE/FILE     \ TMP

 اين فرمان معادل فرمان CP است.

وقتي فرمان MS – DOS را از SHELL اجرا مي كنيد بايد در بكار گيري كاراكترهاي مخصوص دقت كنيد.

بعنوان مثال ، براي كپي كردن تعدادي فايل به يك دايركتوري بنويسد:

$ COPY *.DAT MYDIR

 فرمان فوق در محيط MS – DOS صحيح است. با اين وجود، وقتي اين فرمان از محيط UNIX اجرا مي شود،‌SHELL كاراكتر (*) را قبل از عبور دادن فرمان به MS – DOS بسط مي دهد. اين مسئله موجب خطا مي شود،‌چرا كه اين فرمان كپي فقط يك فايل را به عنوان فايل منبع مجاز مي داند. در چنين مواردي آرگومانهايي كه حاوي كاراكترهاي مخصوص هستند درون دو گيومه قرار دهيد:

$ COPY " *.DAT” MYDIR

مراقب باشد كه با چنين اشتباهاتي فايلهايتان را حذف نكنيد.

پسوندهاي فرمان در MS – DOS

 هنگام اجراي فرامين MS – DOS در SHELL يك مطلب ديگر را نيز بايد در نظر داشبته باشيد. در مثال قبلي، فرمان WS داراي پسوند EXE بود. ساير فرامين MS – DOS پسوند COM دارند. در MS – DOS نيازي به ذكر اين پسوند ها نيست. اما وقتي اين فرامين از SHELL (‌محيط UNIX‌) اجرا مي شوند، بايد اين پسوندها ذكر شوند. در غير اينصورت ، SHELL نمي تواند فرمان صحيح را پيدا كند:

$ WS

WS: NOT FOUND

$

متاسفانه ، استثنايي در اين مورد وجود دارد، چرا كه MS – DOS داراي فرامين از پيش ساخته اي است كه پسوند ندارند. جدول زير،‌ اين فرامين را ليست كرده است:

 

 

وقتي هر يك از اين فرامين را از SHELL اجرا مي كنيد، نمي توانيد پسوند به آنها دهيد:

$ COPY.COM FILE1 FILE2

COPY.COM: NOT FOUND

$

براي رهايي از اين مخمصه مي توانيد برنامه هاي كاربدي MS – DOS مورد نظر را تغيير نام دهيد. فرمان IN را بدين منظور استفاده كنيد:

$ WS

WS: NOT FOUND

$ IN /USR/DBIN/WS.EXE        /USR/DBIN/WS

$ WS

 با فرمان FIND در سيستم UNIX فرامين مورد نظر را از دايركتوري BIN مروبوط به MS – DOS پيدا كرده و با فرمان IN آنها را تغيير نام دهيد.

استفاده از پايپ ( PIPE‌)

اگر فرمان MS – DOS درست بكار رفته باشد، همانند اكثر فرامين برنامه هايي كه در UNIX كار مي كنند، ورودي را از ورودي استاندارد ( صفحه كليد ) ميگيرد و خروجي را به خروجي استاندارد ( صفحه نماش ) ارسال مي كند.

در اين صورت ، مي توانيد فرامين هر دو سيستم عامل را تركيب كنيد.

$ DIR A: 1 SORT

 خط فوق ،‌فرمان SORT از UNIX را روي خروجي فرمان DIR از MS – DOS اعمال مي كند.

برنامه هايي كه از ورودي و خروجي استاندارد استفاده نمي كنند، نبايد در فرامين پبايپ (/) استفاده شوند.

در نرم افزار SVR2‌ در هر لحظه فقط مي توان يك فرمان MS – DOS را اجرا نمود. از اينرو ، فقط يك فرمان MS – DOS در خط پايپ مي تواند وجود داشته باشد.در نرم افزار SVR3 اين محدوديت وجودندارد.

اجراي برنامه هاي سيستم UNIX از محيط MS – DOS

تسهيلاتي بنام ON UNIX يا RUNUINX  اين امكان را بوجود مي آورند كه بتوان فرامين سيستم  UNIX را از محيط MS – DOS اجرا كرد.

فرمان سيستم UNIX را پس از كلمات ON UNIX بنويسيد.

C > ON UNIX CAT DATA.FILE

نام ها و آرگومان هاي فرمان بايد مطابق سيستم UNIX باشد. خروجي وارد محيط MS – DOS مي شود.

فرمان  ON UNIX داراي تسهيلات فراواني است كه براي كسب اطلاع از آنها بايد به مستندات نرم افزار تركيب كننده دو سيستم عامل نگاه كنيد.

مصرف ديسك بهنگام تركيب UNIX و MS – DOS

هر دو سيستم عامل از ديسك سخت ( HARD DISK ) ‌ بطور مشترك استفاده مي كنند. هر دو محيط مي توانند بطور همزمان از آن استفاده كنند. در اكثر نرم افزارهاي تركيبي، ديسك سخت را با حرف C ، اولين فلاپي ديسك را با A و دومين فلاپي ديسك را با B مي شناسند.دايركتوري جاري شما، همان دايركتوري خواهد بود كه بهنگام راه اندازي DOS بعنوان دايركتوري جاري مطرح بود.

مي توانيد فرمان CD را در فايل autoexec.bat قرار دهيد تا به دايركتوري  home يا هر جاي ديگر برويد و دايركتوري جاري دلخواه تان را مشخص كنيد. بطور پيش فرض، فرمان dos در ديسك سخت سيستم بدنبال فرامين صادر شده شما مي گردد.

$ dos ws.exe

معادل است با:

$ dos cws.exe

 مي توانيد بگوييد كه برنامه ها را از گرداننده a اجرا كند:

$ dos a:123.exe

خط فوق، موجب مي شود كه برنامه 123 از ديسك a اجرا شود.

قرار دادهاي فايل و دايركتوري

هر دو سيستم عامل داراي سيستم فايل مشتركي هستند و شما براحتي مي توانيد د رسلسله مراتب دايركتوري حركت كنيد. فرمان cd د رهر دو سيستم مشترك است. با اين وجود ، در سيستم عامل unix بجاي استفاده از (\) از علامت (/)  براي جدا ساختن دايركتوري ها استفاده مي شود. تفاوت بسيار جدي در نامگذاري فايل ها در اين دو سيستم عامل وجود دارد. حداكثر طول نام فايل unix مي تواند 14 كاراكتر باشد،‌در حالي كه نام فايل در MS – DOS نمي تواند بيش از 11 كاراكتر باشد. ( 8 كاراكتر براي نام و 3 كاراكتر براي پسوند فايل ) ، همچنين برخي كاراكترهاي معتبر در نام فايلهاي unix در سيستم MS – DOS  مجاز نيستند. از اينرو ، وقتي با فرمان dir دايركتوري مربوط به unix را مشاهده مي كنيد، نامهاي فايل براي قوانين MS – DOS قابل قبول نيستند. با اين وجود ، تمام نام فايلهاي معتبر MS – DOS در سيستم unix قابل قبول هستند. در برخي از سيستم هاي unix محيط MS – DOS برخي از ملزومات نامگذاري فايل مربوط به خود را ناديده مي گيرد و در برخي ديگر از اين سيستم ها  “ قوانين تبديل “ وجود دارد تا نامهاي فايل در هر دو سيستم يكنواخت شوند.

در سيستم هاي svr3 قوانين تبديل نام هاي فايل چنين هستند: ابتدا تمام فايلهايي كه حاوي حروف كوچك هستند به حروف بزرگ تبديل مي شوند.

 سپس آندسته از فايلهاي سيستم unix كه كمتر از 8 كاراكتر دارند به همان شكل مورد قبول محيط MS – DOS خواهند بود. اگر نام فايل حداكثر 8 كاراكتر و بدنبال آن يك نقطه (.) و حداكثر سه كاراكتر ديگر داشته باشد،‌ مورد قبول قوانين نامگذاري MS – DOS واقع  مي شود. با اين وجود، نامهاي طولاني تر در سيستم unix تغيير خواهند كرد. اگر نام “بد“ حاوي يك نام نقطه (.) باشد مقررات مذكور به قسمتهاي قبل و بعد نقطه (.) اعمال خواهد شد.

مثال : دايركتوري زير ممكن است در سيستم unix وجود داشته باشد:

 

وقتي اين دايركتوري در  سيستم MS – DOS مشاهده گردد، ممكن است چنين بنظر برسد:

مشاهده مي كند كه وقتي نامها از مقررات نامگذاري MS – DOS تخلف مي كنند، دچار تغيير اساسي مي شوند.

مراقب باشيد كه دايركتوري ايجاد شده در unix تحت سيستم MS – DOS معتبر باشد. در غير اينصورت ، در بكارگيري فرمان cd تحت MS – DOS يا انجام مقررات تبديل مشكل خواهيد داشت.

در مثال قبلي نام دايركتوري ss توسط dos  به ssdln تبديل شد. علت اين است كه حروف كوچك در محيط unix به حروف بزرگ در محيط MS – DOS تبديل ميشوند.

اگر در محيط MS – DOS از حروف بزرگ براي نامگذاري استفاده كنيد، آن حروف در محيط unix به حروف كوچك تبديل مي شوند.

وقتي در محيط MS – DOS فايلي را ايجاد كنيد، نام آن فايل بهنگام بكارگيري فرمان is ( از فرامين unix ) تغييريي نخواهد كرد.

بطور مشابه ، اگر نام يك فايل را در محيط MS – DOS تغيير دهيد، بهنگام برگشت به محيط unix تغييري در آن نام بوجود نخواهد آمد. با اين وجود، اگر فايلي را در محيط MS – DOS حذف كنيد و سپس آنرا مجدداً بر اساس سيستم نامگذاري MS – DOS ايجاد نمائيد، “ جديد“ تحت سيستم unix ظاهر خواهد شد.

فرمان جديد MS – DOS بنام udir هر دو نام فايهاي تبديل شده و تبديل نشده را ليست ميكند، از اينرو مي توانيد تبديلات انجام شده را مشاهده كنيد.Udir بمفهوم انجام فرمان dir در سيستم unix  است.

دايركتوري هاي MS – DOS

قرامين و برنامه هاي MS – DOS در سيستم unix دايركتوري bin مخصوص خود را دارند. اين دايركتوري ممكن است /usr/dbin يا /usr/vpix/dosbin باشد. برخي از سيستم هاي قديمي تر از دايركتوري /osmlbin استفاده مي كنند. برنامه هاي كاربردي نصب شده ممكن است در دايركتوري /usr/vpix/dosapps يا /osmlbin باشد و ساير برنامه هاي پشتيباني ممكن است در /usr/vpix يا /usr/lib/merge  باشد.دايركتوري / غالباً حاوي فايلهاي autoexec.bat , config.sys و درايوهاي دستگاههاي گوناگون است.

Path و ساير متغيرهاي محيطي

هر دو سيستم MS – DOS و unix از يك متغيير محيطي بنام path استفاده مي كنند تا مسير فرامين را مشخص سازند. چون دايركتوري bin در MS – DOS و unix تفاوت دارد، متغيرهاي path آن دو نيز متفاوت هستند. فرمان dos معمولاً بهنگام راه اندازي محيط MS – DOS يك متغير path ايجاد ميكند.

مراقب باشيد كه محتويات اين متغير را حذف نكنيد، path ايجاد شده توسط فرمان dos متناسب با path سيستم unix است. در صورتيكه اين paht نيازهاي شما را تامين نمي كند، مي توانيد آنرا در فايل autoexec.bat ايجاد كنيد. البته در اين كار دقت لازم را بعمل آوريد تا دايركتوري هاي اساسي حذف نشوند.

برخي از سيستم هاي unix يك متغيير محيطي بنام dospath فراهم مي آورند كه متغير path شما در محيط MS – DOS خواهد بود.

برخي از سيستم هاي unix امكان مي دهند كه متغيرهاي محيطي به محيط MS – DOS عبور داده شوند. اين مسئله در صورتي رخ مي دهد كه اسامي آن متغيرها در متغير محيطي doseny قرار داشته باشد. عبور اين متغير ها به محيط MS – DOS با اجراي فرمان dos صورت مي گيرد.

متغيرهاي prompt و term بهنگام اجراي فرمان dos به محيط MS – DOS اضافه ميگردد. از آنجا كه ممكن است فضاي محيطي در MS – DOS محدود باشد، از doseny استفاده كنيد.

تبديل فايلهاي يك سيستم عامل به ديگري

شكل و قالب فايلهاي ديسك MS – DOS و unix با هم تفاوت دارند. علت اين امر تفاوت كاراكترهاي پايان خط ( تعويض سطر) در هر دو سيستم است.

در unix پايان خط با كاراكتر اسكي ctrl – 1 يا linefeed مشخص ميشود. در حالي كه اين كاراكتر در MS – DOS   ctrl – m  و به دنبال آن ctrl – 1 ‌ است . از اينرو وقتي فايلهاي unix در محيط MS – DOS ويرايش مي شوند،‌ در پايان هر خط ctrl – m  ظاهر مي گردد. بطور مشابه،‌ اگر از فرمان type ( مربوط به MS – DOS )  براي مشاهده فايلي استفاده كنيد كه تحت unix ويرايش شده است، خطوط از سمت چپ در يك رديف نخواهند بود.در واقع چون كاراكتر cr ( تعويض سطر در MS – DOS ) در انتهاي خطوط وجود ندارد، خطوط در سطر جديد نشان داده نشده اند.

دو برنامه تبديل  براي حل اين مشكل وجود دارد:

1 -  unix2dos ( تبديل فرمت فايل unix به MS – DOS)

2 – dos2unix  ( تبديل فرمت فايل MS – DOS  به unix )

هر دو برنامه در محيط MS – DOS يا unix اجرا ميشوند. بطور پبيش فرض، اين فرامين ورودي را از وروديهاي استاندارد دريافت مي كنند و خروجي را به خروجي استاندارد ارسال مي نمايند.

$ unix2dos < unix.file > dos.txt

$اگر يك نام فايل را بعنوان آرگومان بنويسيد، آن فايل بعنوان فايل ورودي تلقي شده و خروجي استاندارد ارسال مي شود.

$ dos2dnix dos.txt > unix..file

اگر نام دو فايل را ذكر كنيد، فايل اول بعنوان ورودي و فايل دوم بعنوان خروجي تلفني ميگردند:

$ unix2dos unix.file dos.txt

براي اين دو فرمان سويچ هاي مختلفي وجود دارد. توجه داشته باشيد كه سويچ هاي فرامين unix با خط تيره ( - ) و فرامين MS – DOS با مميز  (/) مشخص مي شوند.

بطور پيش فرض، اطلاعات خروجي اين دو فرمان ، استاندارد ascii و 7 بيتي است. سويچ  -u , -1 براي حروف كوچك نمون يا بزرگ نمودن فايلها بكار ميرود.

هر دو فرمان مذكور كاراكتر خط جديد ( newline ) را از انتهاي خطوط بر ميدارند كه در هنگام تبديل فايلهاي سيستم unix فواصل خالي فايل خروجي را تغيير ميدهد. براي حل مشكل از سويچ –f استفاده كنيد:

$ unix2dos –f double.space > double.spc

توجه داشته باشيد  كه برنامه هاي فوق را فقط براي فايلهاي متن ascii 7 يا 8 بيتي استفاده كنيد. تبديل فايلهاي دودويي امكان ندارد.

تخصيص حافظه MS – DOS

وقتي فرمان dos اجرا ميشود، مقداري از حافظه ram به MS – DOS اختصاص مي يابد. در برخي از سيستم ها وقتي مقداري از حافظه به MS – DOS تخصيص يافت، تا انتهاي كار اين مقدار حافظه آزاد نخواهد شد. الته، اين مسئله براي unix مشكل بوجود مي آورد.

در فرمان dos مي توان ميزان حافظه مرود نياز MS – DOS را بيان كرد. حداكثر اين ميزان 640 k بايت است. سويچ مربوطه –m ميباشد:

$ dos   -m400&

 فرمان فوق، 400kb را به MS – DOS اختصاص مي دهد. حداقل حافظه مذكور بايد 64kb باشد. البته توجه داشته باشيد كه برنامه رابطه ميان دو سيستم عامل، حدود 40kb را بخود اختصاص خواهد داد. براي مثال،‌ اگر 640 kb را به MS – DOS تخصيص دهيد،‌ حدود 600 kb به آن اختصاص خواهد يافت.

استفاده مشترك دستگاه ها توسط MS – DOS و unix

وقتي يك سيستم عامل كنترل تمام ماشين را در اختيار دارد، هر نوع دستگاه سخت افزاري را مي تواند برايتان فراهم آورد. از آنجا كه مقررات مديريت دستگاه ها توسط دو سيستم عامل فوق تفاوت دارد، گاهي مشكلاتي را بوجود مي آورد. اين مشكلات در استفاده از ديسك سخت (hard disk) بوجود نمي آيد، بلكه بكارگيري فلاپي ديسكها،‌ چاپگرها و پورت هاي ارتباطي مشكل ساز هستند.

مديريت فلاپي ديسك

هر دو سيستم عامل امكان استفاده از فلاپي ديسك را به شما مي دهند، اما نمي توانند از آن بطور مشترك استفاده كنند. فرمت ديسكت ها و برنامه هاي مربوط به خواندن و نوشتن متفاوت هستند. از اينرو، در هر لحظه فقط يك سيستم عامل مي تواند از فلاپي ديسك استفاده كند.

وقتي وارد محيط MS – DOS مي شويد، اين سيستم عامل گرداننده هاي فلاپي ديسك را در اختيار نمي گيرد، مگر اينكه بخواهيد از آنها استفاده كنيد.

اگر از محيط MS – DOS بخواهيد فلاپي ديسك را بكار گيريد. در حاليكه unix از آن استفاده مي كند، فرمان MS – DOS عمل نخواهد كرد. و اگر فلاپي ديسك آزاد باشد، فرمان مذكرو اجرا ميشود.

در برخي از سيستم ها وقتي در محيط MS – DOS از فلاپي ديسك استفاده مي كنيد، تا خارج نشدن از اين محيط، گرداننده مذكور براي unix آزاد نمي شود، اما برخي سيستم ها چنين نيستند.

چاپ در محيط MS – DOS

گاهي هر دو سيستم عامل مي خواهند از چاپگر استفاده كنند، لذا مشكل بوجود ميايد. راه حل چنين است كه :

اگر فرمان lp از unix فعال باشد، درخواست فرمان print از MS – DOS در صف lp قرار ميگريد. فرمان lp اين صف چاپ را بخوبي مديريت مي كند.

بطور مشابه ، عملكرد print screen ( فشار دكمه prtscr در MS – DOS ) نيز چنين است. يعني ، محتويات صفحه نمايش در “ صف چاپ “ فرمان lp قرار ميگيرد.

البته با اجراي فرمان زير در محيط MS – DOS مي توان كنترل چاپگر را از دست lp و صف چاپ خارج كرد:

c > printer dos

و با فرمان زير، آنرا به سيستم unix تحويل دهيد:

 c > printer unix

ممكن است پس از تخصيص چاپگر به MS – DOS به اجراي فرمان mode براي تنظيم چاپگر نياز داشته باشيد.

مطالب بيشترفرامين غير قابل استفاده MS – DOS

وقتي از هر دو سيستم unix و MS – DOS استفاده مي كنيد، برخي از فرامين MS – DOS ممكن است اين محيط دوگانه را بهم بزنند، از فرامين fdisk يا ship يا هر فرماني كه هدهاي ديسك سخت را پاك كند، استفاده نكنيد. همچنين، فرامين chkdsk و format يا sys را در پارتيشن مشترك بكار نبرد، اگر چه مي توانيد از آنها در فلاپي ديس ها استفاده كنيد.

 

محيط هاي چند گانه

سيستم unix svr3 مي تواند چندين محيط MS – DOS و unix برايشان فراهم آورد. براي مثال، مي توان با انجام فرمان new dos در محيط MS – DOS محيط جديد ديگري از MS – DOS ايجاد كرد:

c > new dos

 فرمان newunix عمل مشابه اي را در محيط unix انجام مي دهد، هر محيط جديد داراي صفحه نمايش خاص خود است. فرامين newdos , newunix در تمام سيستم هاي unix وجود ندارد. انتخاب محيط هاي ايجاد شده توسط كليد “ ميان بر “ صورت ميگيرد. هر چه تعداد اين محيط ها بيشتر باشد، unix حافظه ram كمتري را در اختيار خواهد داشت.

MS – DOS مستقل در يك ماشين unix

اگر كامپيوتر تان را به يك پارتيشن جداگانه MS – DOS  مجهز كرده ايد، مي توانيد از MS – DOS بطور جداگانه و بدون وابستگي به محيط unix استفاده كنيد. در چنين حالتي نمي توانيد به پارتيشن مروبوطه به unix دسترسي داشته باشيد.

دو راه براي استفاده مستقل از MS – DOS وجود دارد:

1 – مي توانيد ماشين را با يك ديسكت dos راه اندازي كنيد. در اينصورت پارتيشن MS – DOS بنام c براي شما قابل استفاده است. توجه كنيد كه اين پارتيشن با پارتيشن z or c بهنگام عدم استفاده مستقل از MS – DOS يكسان نيست. قبل از بكارگيري اين گرداننده مستقل ( گرداننده c ) بايد آنرا فرمت كنيد. براي انجام اينكار، پس از راه اندازي سيستم از يك ديسكت dos، بنويسد:

a > format c/s

پس از يانكار مي توانيد از گرداننده c براي ذخيره فايلهاي dos  و برنامه هاي كاربردي استفاده كنيد بدون اينكه تداخلي با فايلهاي unix داشته باشند.

وقتي سيستم را مجدداً از ديسك صخت راه مي اندازيد، سيستم عامل unix بطور معمول بالا مي آيد.

2 – اجراي فرمان fdisk از محيط unix براي تغيير “ سيستم عامل فعال “ با فعال كردن پارتتيشن MS – DOS كنترل سيستم بهنگام راه اندازي آن در اختيار MS – DOS قرار ميگيرد.

در صورتيكه ميخواهيد سيستم عامل unix را مجدداً فعال كنيد، fdisk را در محيط مستقل MS – DOS اجرا كنيد.

گرداننده e

بهنگام استفاده از محيط دو گانه unix  و MS – DOS  مي توانيد به پارتيشن مستقل MS – DOS دسترسي داشته باشيد. اينكار فقط در هنگام قرار داشتن در محيط MS – DOS امكان پذير است. نام گرداننده منطقي براي پارتيشن مذكور e مي باشد.

گرداننده d

وقتي از unix وارد محيط MS – DOS مي شويد مي توانيد با انتخاب حرف d ( در بعضي سيستم ها y ) به پارتيشن مشترك ديسك دسترسي داشته باشد. تفاوت اين گرداننده با گرداننده c ( يا z) در اين است كه :

ريشه گرداننده d  دايركتوري home شما است و نه ريشه واقعي سيستم اشتراكي فايل . شما نمي توانيد “ بالاي “ دايركتوري home تان را در گرداننده d ببينيد . انتخاب d چنين است:

c > d:

d >

 گرداننده d براي برنامه هايي مفيد است كه تلاش مي كننند تا فايلها در دايركتوري / ( ريشه ) ايجاد شوند. وقتي اين برنامه ها در گرداننده d نصب مي شوند،‌ فايلهايشان را بجاي ساختن در دايركتوري ريشه، در دايركتوري home شما مي سازند.

استفاده از MS – DOS  بعنوان يك login shell

lمي توان “ login id”  استفاده كنندگان را بگونه اي تنظيم كرد كه بجاي داخل شدن به محيط عادي shell به محيط MS – DOS وارد شوند. براي انجام اينكار ، كافيست كه فرمان dos را در فيلد shell از فايل /etc/passwd قرار دهيد.

Jim:x:103:100:jim:/bin/dos

موضوع :

امنيت و دستيابي به اطلاعات در  UNIX

استاد :

جناب آقاي مهندس يزدانجو

 

تهيه و تنظم :

ايمان برداران   80248611

حامد نوروزي  80249690

 

زمستان 82

 

منبع : سايت علمی و پژوهشي آسمان--صفحه اینستاگرام ما را دنبال کنید
اين مطلب در تاريخ: یکشنبه 02 فروردین 1394 ساعت: 12:33 منتشر شده است
برچسب ها : تحقیق درباره سيستم امنيتي UNIX,امنيت و دستيابي ب ه اطلاعات در UNIX,تحقیق درباره امنيت و دستيابي به اطلاعات در UNIX,

 

معرفي

به سيستم كمك كننده (كمكي) Swiff 3D MAX 2.0 خوش آمديد.

ما مي خواهيم كه زماني كوتاه به ما اختصاص دهيد تا ما كمي بيشتر راجع به شركت و فلسفة آن توضيح بدهيم.

اهداف ما در Electric Rain ساده هستند. ساختن نرم افزار در درة جهاني، اداره كردن تجارت با تماميت (درستي) بدون شرط، داشتن سرگرمي و لحظاتي شاد و تقسيم كردن آن با كاربران ما. اين ها نماد جايي است كه شما به آن وارد شده ايد. ما مي توانيم بهترين ابزار 3D را در صنعت توليد كنيم. اما تا وقتي كه به شما آموزش چگونگي استفاده از آن را نداده باشيم هيچ اقدامي در آن مورد نخواهيم كرد.

ما با ساختن Swift 3D MAX 2.0 قدرت محض را داشتيم و هدف ما اين است كه، در هنگام آموزش كار با آن به شما، جهان لذت و جذابيت را با شما تقسيم كنيم. حدس من اين است كه شما از يك سيستم كمك كننده چيزي بيش از اين سند، در يك مرجع را انتظار داريد.

من معتقدم كه مشا مي خواهيد در كنار اين سند، يك درك ضمني از Swift 3D MAX را نيز كسب كنيد. و به خوبي شما قارد خواهيد بود كه از تجربة ياديگري نرم افزار جديد لذت ببريد و در جريان كار كمي هم بخنديد.

بنابراين آرام بنشيند، آسوده خاطر باشيد و فقط اجاره بدهيد كه ببارد.

 

تكنولوژي اجراي RAVIX III:

(لام ها به انگليسي) ... قدرتي است در Swift 3D MAX است درست همانند ....

تكنولوژي RAVIX III محصول اختصاصسي كمپاني Electric Rain كه مدل 3D را به صنعت بديع بردار – پايه اي 2D تبديل كرده است. RAVIX از ابتداي واژگان RApid (سريع،، Visibility (نماياني) eXtension (امتداد) گرفته شده است. و تكنولوژي هسته (مركزي) و نيرو بخش صنعت و رئوسي را كه مدل 3D را مي سازند نشان مي دهد و آنها را شكل چند ضلعي هايي در مي آورد كه مي توانند پرشوند و تدريجاً براي باز آفريني تصوير 3D به شكل برداري 2D تغيير كنند.

 

علامت خاص RAVIX III:

در توليد سوم اين تكنولوژي، RAVIX III سريع ترين 3D تكنولوژي اجرايي برداري در بازار فروش است. مي تواند مدل هايي بيش از 300000 چند ضلعي ارائه دهد و كيفيت به بهترين نحو در اندازة فايل ها بي نظير است. به مشخصه هاي آن در زير نگاهي بيندازيد:

 

معتبر و صحيح:

 تكنولوژي فوق العاده صحيح و معتبر كه براي اثبات آزمايشات زيادي بر روي آن انجام شده است. RAVIX III صحنه ها را به رنگ هاي اصلي، طرح (و رنگ بندي) روشن كننده، زوايايي دوربيني و تصويرهاي متحرك در مي آورد.

سرعت: سرعت اجرايي بي نظير

قدرت: قادر به اداره كردن مدلها موارد پيچيده در بيش از 200000 چند ضلعي، شامل موارد خود تقطيع كننده پيچيده (مركب).

Optimization: قادر به ساخت مطلقاً كوچكترين سايز در فايل ها بدون دستورالعمل خارجي براي خوش ... بيشتر ...

قابليت هاي صادر كردن:

Flash (swf)—قالب سازي استاندارد (le-facto) روي وب. با اتصال به برق، كاربران قادر خواهند بود كه يك صفحة 3D يا يك تصوير متحرك داشته باشند. و آنرا به Flash ارائه دهند تا آنرا روي وب سايت نمايش دهد. نتيجه، نسخه اي با كيفيت بالا، قابل انتقال با نوار كوتاه از صحنه است كه در هر جايي كه Flash را بتوان ديد، آنرا هم مشاهده كرد.

- ورودي (وارد كنندة) Swift برايFlash Mx (swFT) :

- فرمت (قالب سازي) اختصاصي كمپاني Electric Rain كه به فايل ها اجازه مي دهد با تكنولوژي Smartlayer (لاية هوشمند) پردازش تصوير شده و وارد Flash MX شوند.

- EPS , Al: (EPS: فايل محفوظ پست اسكريپ) و (‌Al: هوش مصنوعي)

به كاربران اجازه مي دهد كه اثر 3D را به قالبهاي برداري 2D صادر كند تا با  Macromedi Freehand , Adobe illustrator مجتمع سازي شود.

توانايي صادر كردن فايل هاي EPS ترتيبي، مجتمع سازي كامل با نرم افزار adobe Live Motin را آسان تر مي كند.

- SVG يك استاندارد جديد و بردار پايه اي وب، شبيه Flash كه اخيراً توسط V3C تصويب شد.

 

تنوع امكانات (اختيارات) پرداخت تصوير:

بيشتر از يازده نوع امكان پردازش تصوير در هر چند ضلعي (مسطح و يا گراديان) قابليت هايي كه در مقايسه با هر تكنولوژي ديگري كه در دسترس است، برتر است. 3 سطوح كلي  طرح كلي، زواياي پنهان و مشبك (با جزئيات مختلف، وزن (ميزان) خطا و كنترل رنگ).

5 سطح نقشه نمونه/ تصوير كارتوني  تك رنگ، چهار رنگ، تمام رنگي و به طور متوسط پر شدن

2 سطح  ناحيه و شبكه

سايه داشتن  سايه هاي همپوشي شده چند گانه

مشخص نمايي متفكرانه  با سطح جزيئات كنترل شدة كاربر

شفافيت  سطح آلفاي در نظر گرفته شده كاربر

بازتاب (انعكاس)  مواد انعكاس دهندة پردازش تصوير

حق استفاده (Licensing)

Electric Rain به طور فعال حق استفاده از RAVIX III API را مي دهد.

آزادي هاي مشترك مستقل پايه اي

الگوي مجتمع سازي مستقيم

الگوي اتصال به برق

سيستم هاي مختلف قابل دسترس

RAVIX III به سيستم هاي زير انتقال شده است:

MACOS

OS X

Windows

مقدمه رند سازي برداري (Vector rendering)

اجازه دهيد تا با آن روبرو شويم، دليل اينكه شما Swift 3D MAX 2.0  را داريد، رند سازي و خارج كردن آن است.

در واقع كار ديگر نمي كند. از لحظه اي كه اين سيستم كمكي بكار گرفته شود اين گوشت و سيب زميني اطلاعات (مواد اوليه اطلاعات) است.

از آنجايي كه 3D Max 2.0 به عنوان رند ساز در 3D Max عمل مي كند، تمام هدف آن در ديالوگ رند سازي MAX  قرار مي گيرد كه به شكل زير مي باشد.

اين ديالوگ در جايي استفاده مي شود كه تمامي تصميمات شما در مورد اينكه چه نوع فايلي را مي خواهيد تهيه كنيد و آن فايل بايد به چه شكلي باشد، گرفته شده باشد. مي توانيد به قسمت گزينه هاي خروجي (outputoptions) مراجعه كرده و اطلاعات بيشتري در زمينه كنترل ظاهر فايل خود كسب كنيد.

هنگاميكه روي Render كليك مي كنيد، موتور رند سازي RAVIX III فعال شده و مرحله رند سازي را قوت مي بخشد. حقيقتاً آن نگاهي دقيق به تصوير يا انيميشني كه شما در رابط MAX مي بينيد، اندوخته و چگونگي نمايش يك كپي دقيق از آن را با استفاده از خطوط برداري نشان داده و اجرا مي كند. ما بيشتر راجع به اين پروسه صحبت مي كنيم اما مغزهاي پشت تكنولوژي جريانات الكتريكي RIVAX خيلي مشتاق اين ايده نمي باشند.

سطح دقت چيزي است كه شما در قسمت گزينه هاي خروجي (Output Option) از (Render Scene Dialog) تعيين خواهيد كرد. چيز مهمي كه بايد آنرا بفهميم، اينست كه هر چه تصويري در MAX مي بينيد، دقيقتر تقليد كنيد، فايلهايي كه خارج مي شوند، بزرگتر هستند. زيرا كه اطلاعات برداري بيشتري بايد وارد آن فايلها بشود.

و نهايتاً روش RAVIX III در ارتباط با انيميشن (تصاوير متحرك) اين است كه بايد هر قالبي از تصوير متحرك شما را بصورت تصويري منفرد و خاص پردازش كند. بسته به اينكه شما چه نوع فايلي را استخراج مي كنيد، آن تصاوير همگي مي توانند در يك فايل باشند مانند حالتي كه تصاوير متحرك SWF , SVG دارند و يا مانند تعدادي از فايلهاي با اعداد متوالي و همچنين تصوير متحرك AL يا EPS.

براي اينكه پيش زمينه اي سريع عالي از رند سازي (Rendering) بدست بياوريد، (Rrndering Quick Start Guide) را بررسي كنيد. در غير اين صورت من توصيه مي كنم كه مرتباً به هر يك از عناوين كمكي وارد شده و درك بيشتري از چگونگي عملكرد plug-in بدست آوريد.

اگر شما به اجراي سريع علاقمند هستيد اينجا جائي است كه بايد آن را انجام دهيد. در زير جريان كار bare- bones براي بدست آوردن محتواي سه بعدي 3D از MAX تا بردارها آمده است.

1 – از Swift 3D MAX، گزينه Active Swift 3D production Renderer (رند سازي محصول سه بعدي Swift را فعال كنيد) را انتخاب كنيد.

2 – از Rendering Menu (ليست رند سازي) گزينه Render را انتخاب كنيد.

3 – زير قسمت Common parameters (پارامترهاي معمول) از Render Scene Dialog (ديالوگ صفحه رندر)، Frome Rang (محدودة قالب) خود را زير خروجي زمان (Time output) و Rnder Size (اندازه رندر) را در زير اندازة خروجي (Output Size) مشخص كيند.

4 – در زير قمست Swift 3D MAX Render از Render Scene Dialog، نوع فايل (File Type) را انتخاب كنيد.

5 – Output Options (گزينه هاي خروجي) خود را انتخاب نماييد.

6 – View part ي را كه مي خواهيد بدست آوريد را انتخاب ورودي Render كليك كنيد.

و همه آنچه كه بايد انجام مي گرفت، همين بود.

در واقع حقيقت اين است كه هنوز خيلي چيزها مانده و تمامي آنها در اين فايلهاي كمكي (help files) وجود دارند. اگر شما از آن دسته هستيد كه هرگز اسناد و مدارك و فايلهاي كمكي اين است كه مغز شما بزرگتر از آن است كه به اين چيزها نياز داشته باشد، من اين را مسلم مي دانم، اما اگر به اين خاطر است كه هر ورق از اسنادي كه تا كنون خوانده ايد، به شدت كسل كننده بوده است منم به شما پيشنهاد مي كنم كه يك نگاه گذار و سريع به اين سيستم كمكي بيندازيد. وقت و مغز بزرگتان را هدر نخواهيد داد.

اگر شما علاقمند به اجراي سريع هستيد، اينجا بهترين جاست.

1 – از Render Menu گزينه Render را انتخاب كنيد.

2 – پنجره گردان Current Renderers را كليك كنيد.

3 – روي گزينه Assign كنار Production Renderer كليك كنيد.

4 – در Choose Renderer Dialog، گزينه Swift 3D MAX Renderer را انتخاب كنيد.

5 – روي ok كليك كنيد.

6 – در زير قسمت Common Parameters در Render Scene Dialog، محدوده قالب frome range خود را زير خروجي زمان Render Size , Time Output (اندازه رندر) خود را زير اندازه خروجي output size مشخص كنيد.

7 – Swift 3D MAX Render Menu را بكار بيندازيد.

8 – نام فايل File Name و نوع فايل (File type) را انتخاب كنيد.

9 – output Option (گزينه خروجي) را انتخاب كنيد.

10 – Viwe port ي كه مي خواهيد ايجاد كنيد، مشخص كرده و روي Render كليك كنيد.

11 – kick back كرده و صفحه RAVIX III را تماشا كنيد.

و همه آنچه كه بايد انجام مي گرفت، همين بود.

در واقع، حقيقت اين است كه هنوز خيلي چيزها مانده و تمامي آنها در اين فايلهاي كمكي وجود دارند، اگر شما از دسته هستيد كه هرگز اسناد و مدارك را نمي خوانيد، حداقل اين را به مراتب خوانده ايد، سپس من وقتم را هدر نداده ام. اگر منطق شما براي اجتناب از اسناد و مدارك و فالهاي كمكي اين است كه هر ورق از اسنادي كه تا كنون خوانده ايد، به شدت كسل كننده باشد، من اين را مسلم مي دانم، اما اگر به اين خاطر است كه هر ورق از اسنادي كه تا كنون خوانده ايد به شدت كسل كننده بوده است، من به شما پيشنهاد مي كنم كه يك نگاه گذار و سريع به اين سيتم بيندازيد. وقت و مغز بزرگتان را هدر نخواهيد داد.

همه اطلاعاتي كه در اين قسمت وجود دارد، بايد با فايل برداري كه Swift 3D MAX 2.0 با رند سازي (Rendering) براي شما تهيه مي كند، در ارتباط باشد. چيزهايي مثل نام (name)، موقعيت (location)، نوع فايل (type of file) و غيره، همگي در اينجا وجود دارد.

با وجود نفوذ نه چندان دقيق، شما بايد حتماً به ليست Save As Type توجه كافي داشته باشد زيرا آن، پايه اصلي فايل اجرايي شما را مشخص خواهد كرد. همچنين اجزاء عبارتند از: سطح فايل (File Level)، فقط مرور (preview only) سطح انيميشن (Animation Level) (مربوط به SVG) و فشرده compressed (مربوط به SVG).

اولين حق انتخابي كه در ديالوگ رندسازي Rendering dialog داريد اين است كه نام فايل خود را چه مي گذاريد و مي خواهيد فايل شما در چه قسمتي باشد. اين مراحل انتخابي مثل همه درخواستهاي ديگر كار مي كند كه شما تا به حال اسفاده كرده ايد. روي Save As كليك كنيد. موقعيت و نام فايل خود را انتخاب كنيد و بدين ترتيب شما همه كار را انجام داده ايد.

انتخاب نوع فايل (File Type) در قسمت Save As Type روي خواهد داد.

 

گزينه هاي ديگر فايل

نوع ذخيره      (Save as type)

سطح فايل     (File Level)

صرفاً مرور      (Previwe only)

سطح انيميشن        (Animation Level)

فشرده          (compressed)

بسته به اينكه اهداف آگاهي دادن شما چيست، 5 فرمت فايل مختلف براي انتخاب داريد.

Swift 3D flash Importer (SWFT) (وارد كننده نور سه بعدي سريع) – فرمت SWFT، فايل اختصاصي جريان الكتريكي (Electric Rain) است كه مي تواند توسط وارد كننده سه بعدي سريع (Swift 3D Importer) براي Flash MX خوانده شود. وارد كننده به طور خودكار به دستگاه شما متصل مي شود. اگر كه شما Flash MX را روي كامپيوتر خود نصب كرده باشيد.

Macromedia Flash (SWF) (فلاش ماكرومديا)- The Big Kahunq از فرمتهاي فايل برداري. فايلهاي فلاش (Flash Files)، چيزي است كه بيشتر مردم، در گذشته براي توليد آن از Swift 3D MAX استفاده مي كرده اند، اما آنهايي كه از Flash MX استفاده مي كنند، بايد از تكنولوژي جديد Smart Layer استفاده كنند كه با فرمت SWFT ساخته شده است.

Adobe Illustrator (AI)- براي آن دسته از كاربراني كه در جستجوي راه حل چاپ سه بعدي مي باشند، فرمت تصويرگر (Adobe Illustrator)، كانالي بزرگ براي مضمون سه بعدي است.

Encapsulated postscript (EPS) (پي نوشت چكيده) – اگر چه EPS مي تواند براي چاپ نيز استفاده شود، اما قابليت استخراج فايلهاي EPS ترتيبي، مزيتي پنهان و مخفي دارد اجراهايي كه نمي توانند فايلهاي SWF وارد كنند، مي توانند فايلهاي EPS متوالي وارد كنند.

Scalable Vector Graphics (SVG) (تصاوير برداري قابل مقياس بندي)- تصاويربداري قابل مقياس بندي نوعي تاريكخانه در دنياي برداري مي باشد. عده زيادي از مردم چيزي راجع به آن نمي دانند و همچنين نمي دانند كه چه كاري انجام مي دهد. اما از آنجا كه آن مورد قبول W3C واقع شده، لذا ما مطمئنيم كه در آينده چيزهاي بيشتر و بيشتر از آن مي بينيم.

US Animation (PNT) – براي آن دسته از كاربران 3D LW كه از USAnimation استفاده مي كنند تا انيميشن هاي كارتوني ايجاد كنند، اين فرمت فايل اجازه مي دهد كه مضمون برداري سه بعدي توليد كنيد كه بطور يكپارچه به USAnimation وارد خواهد شد.

فرمت فايل SWFT، پرش و جهش بزرگي مي كند كه Swift 3D MAX 2.0 نسبت به تكميل بهتر مضمون سه بعدي به Flash MX زده است. فرمت SWFT، فايل اختصاصي جريان الكتريكي (Electric Rain) است كه مي تواند توسط وارد كننده سه بعدي سريع (Swift 3D importer) كه با Swift 3D MAX 2.0 نصب مي شود، خوانده شود، اگر كه بخواهيد كه Flash MX را روي دستگاهتان داشته باشيد.

مزيت عمده اي كه شما با استفاده از فرمت فايل SWFT بدست مي آوريد (مجدداً، آن فقط براي كاربران Flash MX مناسب است)، قابليت رند كردن گزارش شما با استفاده از تكنولوژي Smart Layerها مي باشد. اين قابليت وارد كردن انيميشن هاي شما را با اجزاي متنوعي مي باشد كه به لايه هاي مجزايي در Flash MX تجزيه مي شوند.

 

انواع ديگر فايل:

Swift 3D Importer (SWFT): وارد كننده سه بعدي سريع

Adobe Illustrator (AI): تصوير گر Adobe

Encapsulated PostScript (EPS): پي نوشت چكيده

Scalable Vector Graphics (SVG): تصاوير برداي مقياس بندي

USAnimation (PNT)

حضور فراگير بازيگر نوري (Flash player) به فرمت فايل SWF اجازه داده است كه استانداردي بالفعل براي تصاوير برداري وب بشود و راه حلي با پهناي نوار پايين براي ايجاد تصاوير متحرك (انيميشن)، تاثير متقابل و اكنون سه بعدي شده است كه از طريق همه browser روي تمام پلاتفزمها نشان داده شود.

يك محدوديت Flash اين است كه تقويتي براي 3D  بطور طبيعي در Flash player وجود ندارد (يعني موتور رندرسازي داخلي). البته اگر اينطور بوده، احتمالاً هيچگونه Swift 3D MAX 2.0 وجود نمي داشت، بنابراين آن واقعاً محدويدتي براي Eelctric Rain نمي باشد. آنچه كه Swift 3D MAX 2.0 لازم است براي تبدل تصوير متحرك سه بعدي شما به پردازهاي دو بعدي انجام دهد، به تفصيل نوشتن دقيق چيزي است كه Flash در هر چهارچوب نشان مي دهد. به عبارت ديگر ما بايد، چهارچوبي كليدي براي هر چهارچوب تصوير متحرك شما، استخراج كنيم.

و از آن حيث، محدوديتي ايجاد مي كند. از آنجا كه Flash  نمي داند كه چگونه اشياء سه بعدي را بين چهارچوبي كليدي tween كند، تصاوير متحرك بسيار بلند و طولاني مي توانند از نظر اندازه فايل، كاملاً بزرگ باشند. گزارش سه بعدي شما مي تواند فقط k5 باشد وقتي كه شما يك چهارچوب را ارائه مي دهيد، اما اگر شما تصوير متحركي به بلندي 100 چهارچوب داريد، شما يك فايل k500 خواهيد داشت.

اكنون يك ملاحظه مناسب جايي است كه شما مي خواهيد اين فايل را منتشر كنيد. اگر روي CD ريخته شود يا از طريق شبكه پخش شود، اندازه فايل، مسئله نيست. اما بسياري از طراحان از Flash براي نمايش مضمون سه بعدي در Web استفاده مي كنند كه در اين مورد، اندازه فايل عامل مهمي در تصميم گيري براي يك طرح مي باشد.

من به شدت توصيه مي كنم كه نگاهي به قسمت گزينه هاي خروجي (Out Options) بيندازيد تا اطلاعات قاطعي در مورد چگونگي توازن كيفيت تصوير سه بعدي و تصوير متحركتان را بررسي اندازه فايلتان بدست آوريد.

 

انواع ديگر فايل:

Swift 3D Importer (SWFT): (وارد كننده سه بعدي سريع)

Adobe Illustrator (AI): (تصويرگر Adobe)

Encapsulated PostScript (EPS): (پي نوشت چكيده)

Scalable Vector Graphics (SVG): (تصاوير برداي مقياس بندي)

USAnimation (PNT)

Swift 3D MAX 2.0 مي توانيد فايلهاي سه بعدي شما را با دقت كافي رندر نمايد طوريكه وقتي شما به برنامه ترسيمي برداري دو بعدي وارد مي كنيد، به نظر مي رسد كه با دست شده است. مفاهيم و استنباطهاي اين، بار يك اما عميق هستند. قابليت ايجاد تصاوير سه بعدي درجه بندي، گزينه اي نيرومند است، زيرا خروجيهاي سه بعدي bitamp، محدوديت خودشان را دارند.

اجازه بدهيد بگوييم كه شما مي خواهيد نسخه سه بعدي لوگوي (logo) خود را ايجاد كنيد. يا شايد علامت شما از قبل سه بعدي بوده و در MAX ايجاده شده است. به كمك Swift 3D MAX 2.0، شما مي توانيد به AI يا EPS خارج شويد و نسخه اي قابل درجه بندي از آن علامت (logo) را خواهيد داشت، بنابراين شما مجبور نيستيد با پيكسلها (pixels)، راه حل ديگري تركيبات متنوع را بعنوان گزينه خروجي انتخاب كنيد. دو گزينه بزرگ سايه روشن تدريجي، حساسيت Area و شبكه Mesh، غير قابل دسترسي مي شوند. اين ناشي از اين واقعيت است كه EPS سطح 3 در حال حار توسط RAVIX III پشتيباني نمي شود.

 

انواع ديگر فايل

Swift 3D Importer (SWFT): (وارد كننده سه بعدي سريع)

Adobe Illustrator (AI): (تصويرگر Adobe)

Encapsulated PostScript (EPS): (پي نوشت چكيده)

Scalable Vector Graphics (SVG): (تصاوير برداي مقياس بندي)

USAnimation (PNT)

منبع : سايت علمی و پژوهشي آسمان--صفحه اینستاگرام ما را دنبال کنید
اين مطلب در تاريخ: یکشنبه 02 فروردین 1394 ساعت: 12:28 منتشر شده است
برچسب ها : تحقیق درباره Swiff 3D MAX,تحقیق درباره سيستم كمك كننده,سيستم كمك كننده Swiff 3D MAX 2.0,