حکایت نگاری  سوداگری بار آبگینه داشت

متن حکایت را در زیر ببنید :

متن حکایت پایه دوازدهم صفحه ۱۰۴

سوداگری بار آبگینه داشت یکی از باج گیران عنان بار گیرش بگرفت و بر آن بار آبگینه چوب دست خویش محکم فروکوفت  ای رفیق، چه در بار داری؟ گفت اگر چوب دیگر زنی هیچ

بازنویسی و گشترش حکایت:

تاجری در راه بازگشت به سمت دیار خود بار شیشه به پشت شتر خود بسته بود. در میانه راه باج گیر(راه زنی) جلوی راه او را گرفت و با چوبی که به همراه داشت و از آن برای باج گیری از دیگران استفاده می کرد محکم به خورجین تاجر کوبید و گفت: ای رفیق چه در بار خود داری؟

تاجر که این حرکت باج گیر را دید که چگونه با بی رحمی تمام، تمام زحماتش را به باد داده است گفت: اگر با آن چوب دستی ات بار دیگر به خورجینم بکوبی دیگر هیچ چیزی ندارم. بعضی از انسان ها تنها به فکر منفعت خودشان و زمین زدن طرف مقابلشان هستند. اما گاهی نه تنها خودشان سودی نمی برند به دیگران نیز لطمه وارد می کنند.

به طوری که نه چیزی برای خودشان باقی می ماند و نه برای طرف مقابل نتیجه ایی که از این حکایت می توان گرفت این است که اگر دلت برای دیگری نمی سوزد و به فکر زمین زدن آن هستی، حداقل به خودت تا فکر کن شاید با زمین زدن آن خودت نیز به همراهش کشیده شوی. درست مانند داستان باج گیری که نه خود از بار شیشه چیزی عایدش شد و نه تاجر

توجه :

برای دیدن سایر ضرب المثل ها و حکایت ها بر روی لینک های زیر کلیک کنید :

نظر هم یادتون نره

انشا در مورد عاقل نکند تکیه به دیوار شکسته

انشا درباره جنگل  پایه دوازدهم پایه دوازدهم

در جنگلی قدم می‌زدم، در جست‌و‌جوی درختی که با دستانش، از نور فروزان خورشید پناهم دهد، سرم را به این‌ور و آن‌ور می‌چرخاندم.
با دیدن آن‌چیزی که مدّ نظرم بود، لبخندی بر کنج لبانم نشست.
به آسمان چشم دوختم، سفیدی هایی که مانند پنبه به شکل های مختلفی در‌‌‌‌‌آمده بودند، توجّه من‌را به خود جلب کرد.
گویا کسی آن‌هارا با دستانش، به این شکل درآورده است.
هر چه تلاش کردم، دستم به آن سفیدی‌ها نرسید.
پس چه کسی توانسته است آنها را به شکل های متفاوتی درآورد؟
گویا از این سؤال من عصبانی شده، با هم متحّد می‌شوند و بر سر من نعره می‌کشند.
با بهت به اطرافم نگاه کردم، ترس تمام وجودم را فرا گرفته بود.
تصمیم به فرار گرفتم، ناگهان خنکی روی گونه‌ام احساس کردم.
این چیست که از آن سفیدی‌ها گونه‌ام را خیس کرد؟!
از کنار رودخانه‌ای، گذشتم.
آن قطره‌های درشت آب، جریان رودخانه را سریع تر می‌کرد.
کشتی چوبی کوچکم را، داخل رودخانه گذاشتم.
کشتی، در جریان سریع رودخانه، هم‌چون کشتی نوح به دنبال پناهی بود که بایستد.
گل‌ها که تا همین چند دقیقه پیش، مانند لشگر شکست خورده ای سر خود را پایین انداخته بودند، این قطره‌های آب که هم‌چون فرمانده‌ای با آن‌ها سخن گفت، دوباره امید خود را به دست آورده و سرشان را بالا می‌گیرند.
کم کم دیگر قطره‌ای از آسمان پایین نیامد.
نیم دایره‌ای هفت رنگ، توجّه من را به خود جلب کرد.
گویا کسی مداد‌ رنگی‌هایم را برداشته و زیبایی رنگ‌هایش را در آسمان نمایان کرده است.این بزرگ ترین نیم دایره‌ای است که تابه‌حال دیده‌ام!
با دیدن مادرم به آغوشش پناه می‌برم.
سؤال‌های زیادی در ذهنم به وجود آمده که یقین دارم مادرم جواب تمام آن‌ها را می‌داند.
از آغوشش که بیرون می‌آیم شروع می‌کنم به سؤال پرسیدن:
_مادر آن سفیدی‌ها چیست؟ چه‌کسی آن‌ها را این‌گونه درست کرده؟
مادر لبخندی می‌زند و می‌گوید:
+اسم آن سفیدی‌ها ابر است، خالق همه‌ چیز فقط یک نفر است، نام او خداست.
_خالق همه چیز! یعنی آن قطره‌های آبی که از آسمان پایین آمد یا همین نیم دایره رنگی هم کار اوست؟!
+بله دخترم، اسم آن قطره‌های آب باران، و نام این نیم دایره رنگی رنگین کمان است.
_چه نام‌های زیبایی!
بار دیگر به آسمان خیره شده و از خدا بابت این‌همه نعمت های خوب سپاس‌گزاری کردم.

توجه :

حتما نظرات خود را زیر هر انشابنویسید تا ما نیز بیشتر برای شما انشا در سایت قرار بدهیم .باتشکر

برای دیدن سایر انشا ها بر روی هر کدام از موضوعات زیر کلیک کنید :

انشا ادبی درمورد گرانی - پایه دوازدهم

اینجا صدای مرا از شهر فقیران می شنوید ؛ شهر گرانی ها . شما گرانی را در چه چیز هایی می بینید ؟ خوراک ؟ پوشاک ؟ مسکن ؟ پول ؟ اینجا هما چیز گران است . حتی چندیدن برابر گران تر است . می گویم چندین برابر چون در شهر های دیگر هر چقدر هم که گرانی باشد ، هستند عده ای که بخرند و سیر کنند شکم زن و فرزندشان را ؛ اما اینجا شهر فقیران است . خشت خانه ها از "فقر" است . نام کوچه ها حک شده بر لوح "نداری" است . دروازه ی شهر را با ستون های حسرت بنا کرده اند .
   اینجا "گرانی" حکومت میکند ، وزیرش "بدبختی" است ، داروغه اش "بیچارگی" و مردمش... . مردم اینجا فقیر اند چون حیایی ندارند که تن عریان چشم هایشان بپوشانند ؛ فقیر اند چون محبتی ندارند که بر سر کودکانشان نوازش کنند ؛ فقیر اند چون ملایمتی ندارند که کلامشان را به آن آغشته کنند . فکر کرده اید گرانی فقط به پول است ؟ فقر تنها نداشتن مادیات است ؟ یا فقیر کسی است که نانی برای خوردن ندارد؟
   نه ! فرق دارد جنس فقر این شهر . فقرای اینجا شکم هایشان سیر و دل هایشان به قاروقور افتاده است ؛ چشمانشان فراخ و عقل هایشان را در بغچه ای بسته اند ؛ تن هایشان گرم و قلب هایشان لنگ سرخ بر رخ کوهستان های یخی می کوبد .
   فقیر اند مردمی که نمی توانند عشق را  بخرند ‌. فقیر اند تن هایی که به آغوشی خوانده نشوند . فقیر اند دل هایی که با زلزله ی نگاهی بی خانمان نشوند .
حال مسئله این است که چه باید کرد ؟ شاید داروئی از عشق ، شاید نسخه ای نوشته شده با جوهر محبت ، یا شاید هم یک نوشیدنی سحرآمیز ! مقداری چای احساس با چند دانه هل مهربانی در قوری ای از جنس دوستی را بر سر سماور زندگی گذاشت و با شعله ی صبر به تماشای دم کشیدنش نشست . شاید این چای نابود کند طلسم دل های مردم این شهر را ....

توجه :

حتما نظرات خود را زیر هر انشابنویسید تا ما نیز بیشتر برای شما انشا در سایت قرار بدهیم .باتشکر

برای دیدن سایر انشا ها بر روی هر کدام از موضوعات زیر کلیک کنید :

سوال  : انشا پایه یازدهم در مورد شخصیت نویسی درباره خدای دلم

پاسخ :

خدای دلم
نوشتن از معشوق، دل و دیده ی عاشق می خواهد، اما من که عاشق نیستم.من در توصیف خدایی که او را می پرستم قلمم زیباتر می نویسد.
کفر اگر نباشد از چشمانش می گویم؛چشمانی که دل و ایمان و هوش و ذکر و عقل را از تنِ این منِ بیچاره برد و دیگر پس نیاورد.
سیاهی چشمانش،همان چشمانی که دو سال قبل دقیق نمی دانم چه روزی اما همین موقع از سال،ساعت حدود ۷ برای اولین بار چنان در تاریکی شب درخشید که ماهِ خدا در برابر ماهِ دلم به سجده درآمد.
مژه های سیاه و بلندش؛آن چشمان دلربا را بزرگتر می کرد.مژه های بالای چشم راستش ۶۸ تا بود اما راستش تا آمدم همه را بشمارم خندید.
غرق او بودم و نمی دانم او غرقِ چه بود که خندید،خندید و با باز شدن لب هایش،با به نمایش گذاشتن دندان هایش،لبخندی بر صورتش طرح بست که خود شیطان در آن دم به این فکر می کرد که شاید سجده نکردن دربرابر او اشتباه بود.
کمی در او دقیق تر شدم.خدای قدبلند من،آن پوست سفید و آن پیراهن سیاه چه پارادوکسی باهم ساخته بودند.
دوستانش سر به سرش می گذاشتند.نمی دانم چه گفتند که اخم کرد و ابروهایش چنان درهم رفت که نمی دانم شاید دیوانگی باشد اما دلم چنان برای آن اخم و خط های وسط پیشانی اش ضعف رفت که دلم میخواست جلو بروم و آنقدر داد و هوار کنم و ناسزا بگویم تا دوباره اخم کند و دلِ منِ دیوانه را دیوانه تر کند.
اما پاهایم یاری ام نمی کردند.قهر کرده بودند.آخر می دانید هیچوقت آنقدر به آنها توجه نکرده بودم،تا حدی که هرگز خال زیرِ زانوی راستم را ندیده بودم.
هی نزدیکتر می آمد…
اما حواسش نبود.بالاخره که به من رسید اخم هایش را باز کرد و دوباره خندید و من،من،نه،دلِ منِ دیوانه را به بندگی اش درآورد.
سلام کرد…
آن همه از چشمان و اخم و لبخند او گفتم،همه را کنار بگذارید؛صدایش دو عالم هستی را خاموش و شنونده خود کرد.
کنارم که نشست،بوی عطرش که به مشامم رسید,حواسم از همه چیز پرت شد.ففط با تمام وجود بویش را به دل و جانم کشاندم،طوری که هنوز هم در یادم هست.
حرف زد.خندید.اخم کرد.هزاران بار چشمانش را باز و بسته کرد و آن حجم از سیاهی را به رخم کشاند اما برایم تکراری نمی شد.
همچنان در او غرق بودم…
قهقه زد و من تمام وجودم لرزید.خیال کرد لرزشم از سرد بودن هواست.کتش را درآورد و به زور تنم کرد.در تنم زار می زد اما بهانه ی خوبی برای حس کردنش بود.
دستانم در دستانش فشرده شد.چقدر گرم بود.
نوک انگشتش که به دستم خورد,یخبندان درونم به آتشی از جنس جهنم تبدیل شد،آتشی که هرگز خاموش نشد.آتشی که دلم،عقلم،جسمم و زندگی ام را قرار بود گرم نگه دارد؛اما یادش رفت و آن آتش مرا دیگر گرم نکرد،حال دیگر مرا گداخته است.
آن روز فکر نمی کردم آنقدر در یک نفر دقیق شوم تا حتی چند سال بعد هم یادم بماند حتی تعداد دفعه های پلک زدنش را…
خدای من،این رسم خدایی نیست.بیا،که دلم تنگ بندگی کردن برای توست.

توجه :

حتما نظرات خود را زیر هر انشابنویسید تا ما نیز بیشتر برای شما انشا در سایت قرار بدهیم .باتشکر

برای دیدن سایر انشا ها بر روی هر کدام از موضوعات زیر کلیک کنید :