پيامد علايم باليني با درمان افسردگي

پيامد علايم باليني با درمان افسردگي

اين تحقيق ميزان شيوع, تاثير موجود بر روي كيفيت زندگي و پيامد علايم باليني در بيماران افسرده در حين 9 ماه درمان ضد افسردگي را مورد بررسي قرار مي دهد.

در اين تحقيق پانصد و هفتاد و سه بيمار بستري كه از داروهاي مهار كننده بازجذب سروتونين (SSRI) استفاده مي كنند. مورد محاصره قرار گرفتند. اين بيماران به صورت تصادفي داروي فلوكستين, پاروكستين و سترالين استفاده كردند.

استفاده از علايم باليني براي تشخيص بسيار شايع است. يك سوم اين علايم از لحاظ پزشكي غير قابل توصيف هستند.

تحقيقات اخير وجود ارتباط قوي را مابين سوماتيزاسيون و افسردگي مطرح نمودند.وجود علايم توضيح داده نشده و تعداد كل علايم باليني سبب افزايش احتمال وجود يك اختلال افسردگي و يا اضطرابي مي باشند.

علاوه بر آن, شديدتر شدن علايم, استرس هاي اخير به عنوان عوامل موثر در بروز يك اختلال افكتيو به شمار مي آيند.

علايم فيزيكي علاوه بر علايم روحي رواني از جمله شكاياتي هستند كه بيشتر بيماران افسرده به پزشكان خودشان اعلام مي كنند. در يك تحقيق بين المللي در 15 كشور جهان مشاهده شد كه بيشتر از دو سوم بيماران افسرده با شكايات فيزيكي مراجعه مي كنند. در حقيقت نيمي از اين بيماران علايم بدني مختلف را اعلام مي نمايند. تحقيقات قبلي بر روي تشخيص افسردگي در حضور علايم سوماتيك متمركز شده بود ولي تحقيقات محدود بر روي پيامد باليني فيزيكي در بيماران درمان شده براي افسردگي باليني انجام شده است.

اين تحقيق از آوريل تا نوامبر 1999 اجرا شده است .

از 601 بيمار به صورت تلفني درخواست شركت شد كه 573 نفر به پرسشها پاسخ دادند. سن متوسط بيماران 46 سال و 79% آنان زن و 84% سفيد پوست بودند. افسردگي ماژور (74%), ديس تايمي به تنهايي (81%), و افسردگي مينور در (8%) بيماران تشخيص داده شده بود. حدود يك سوم شركت كنندگان سابقه درمان افسردگي را در گذشته اعلام نمودند. بر اساس نتايج اين تحقيق دو شكايت اصلي (خستگي و اختلال خواب) توسط همه بيماران اعلام شده بود (از معيارهاي تشخيص DSM-IV) ولي 12 علامت ديگر نيز اعلام شده بودن كه جزو معيارهاي تشخيص (DSM-IV) نبودند. در حقيقت بيشتر علايم در حداقل يك سوم تا نيمي از بيماران وجود داشتند.

در بين 14 علامتي كه بررسي شد, 13 علامت در حداقل يك سوم تانيمي از بيماران در ابتداي تحقيق مشاهده شد. هر كدام از اين علايم در حين ماه اول درمان بهبود يافتند ولي بر عكس فوق, افسردگي بيماران به تدريج در 9 ماه بهبود يافت. افسردگي داراي تاثير بسيار زياد (26% تا 45%) بر روي عملكرد رواني, بوده و تاثير آن بر روي عملكرد اجتماعي افراد (14% تا 32%) و بوده و بر روي شغل آنان (19% تا 32%) تاثير گذاشته است.

نتيجه اين تحقيق اعلام مي كند كه علايم فيزيكي در بيماران افسرده وجود دارد و در اولين ماه درمان توسط داروهاي مهار كننده بازجذب انتخابي سروتونين (SSRI) بهبود خواهند يافت.

مصرف استامينوفن سبب كاهش خفيف عملكرد كليوي مي شود (27 ژولاي 2004).

در طول عمر استفاده آسپيرين يا ساير داروهاي ضد التهابي غير استروئيدي (NSAID) سبب كاهش عملكرد كليوي نمي شود ولي استامينوفن تا حدودي سببب كاهش عملكرد كليوي مي شود ولي بر اساس گفته هاي دكتر كيورهان از دانشكده پزشكي هاروارد در بوستون "مسكنها  به طور كلي مي توانند سبب اختلال در كار كليه هاي بشوند. بر اساس تحقيقات انجام شده بر روي 1697 زن در 1999 مشاهده شد كه مصرف آسپيرين با خطر كاهش فيلتراسيون (GFR) كليوي همراه نبودن است ولي در خصوص مصرف طولاني مدت استامينوفن حداقل 30 ميلي ليتر در دقيقه در 1.73 متر مربع از سطح بدن در كار فيلتراسيون كليوي كاهش ايجاد شده است.

البته خاصيت نفرتوكسيك داروهاي (NSAID) را نبايد فراموش نمود.

از سوي ديگر بر اساس تحقيقات فورد و همكاران كه در 20 سپتامبر 2001 در مجله پزشكي نيوانگلند منتشر شد, استفاده منظم آسپيرين يا استامينوفن با خطر نارسايي مزمن كليوي همراه است.

 جزئيات روش اجراي تحقيق در آرشيو موسسه موجود است.

تست:

 كداميك از مكانيسم هاي زير مسئول اختلال كليوي در هنگام استفاده از مسكنها است؟

1- در ايجاد نفريت اينترستيشيل نقشي دارند.

2- داراي تاثير توكسيك مستقيم بر روي اپيتليوم توبولار هستند.

3- سبب كاهش پروستاگلاندين ها مي شوند.

4- موارد فوق خطر بروز رفتارهاي خودكشي همراه با مصرف آمي تريپتيلين, فلوكستين و پاروكستين (20 ژولاي 2004).

بر اساس تحقيقات منتشر شده در مجله انجمن پزشكي (JAMA) خطر بروز رفتارهاي خودكشي با مصرف داروهاي فوق افزايش خواهديافت. بر اساس گفته هاي دكتر جيك و همكاران از دانشگاه بوستون "ارتباط بين مصرف ضد افسردگي ها مخصوصاً مهار كننده هاي باز جذب انتخابي سورتونين و بروز ايده هاي اقدام به خود كشي نگراني هاي زيادي را بر انگيخته است و اين نگراني در ميان نوجوانان زياد است.

دركشور انگلستان درتحقيقي كه از سال 1993 تا 1999 ادامه داشته داشت. 159810 بيمار استفاده كننده از فلوكستين, پاروكستين, آمي تريپتيلين و يا دوتيپين مورد بررسي قرار گرفتند.

بر اساس نتايج اين تحقيقات اعلام شد كه خطر بروز رفتارهاي خودكشي در هفته اول آغاز مصرف ضد افسردگي ها خصوصاً در روزهاي اول تا نهم افزايش مي يابد. دليل اين امر اين است كه درمان به وسيله داروهاي ضد افسردگي فوراً اثر نمي كند. بنابراين خطر بروز رفتارهاي خودكشي در بيماران تازه تشخيص داده شده بيشتر بيماران با سابقه است. دكتر بار كلي اعلام مي كند كه اين امر محتمل است خود دارو ممكن است افسردگي ايجاد نمايد.

بنابراين پزشكان بايد توجه داشته باشند كه پس از شناسايي بيماران افسرده و تجويز داروهاي ضد افسردگي در ماه هاي اول بيماران را توسط خانواده و مراقبان بهداشتي تحت نظر داشته باشند