سوال  :

اگر شما دچار معلولیت بودید چه می کردید؟ فعالیت گروهی تفکر و سواد رسانه ای

پاسخ :

فردی که دچار معلولیت می شود، به طور طبیعی ابتدا احساس افسردگی و اضطراب دارد و معمولا از آینده خود احساس ناامیدی می کند.

اگرچه معلولیت توانایی های جسمی فردی را محدود می کند، اما تاثیر روانی که بر فرد می گذارد، بسیار بیشتر خواهد بود و اگر درمان نشود، به روحیه فرد لطمه بزرگی وارد می کند و او را به گوشه‌گیری می کشاند.

اغلب افرادی که به تازگی دچار معلولیت شده اند، تمایل ندارند که در اجتماع حضور پیدا کنند و از مواجهه با افراد خجالت می کشند.

به اطرافیان فرد معلول توصیه می شود که محیط عاطفی خانواده را حفظ کنند تجهیزات لازم را در اختیار فرد معلول قرار دهند و در صورت نیاز برای رفع نیازهای روزانه فرد معلول مانند نظافت شخصی و دستشویی و حمام رفتن، برای او پرستار بگیرند.

اطرافیان افراد معلول باید بسیار هوشمندانه عمل کنند و متناسب با مشکلات روانی به وجود آمده، راه حل مناسبی را برای آن بیاندیشند و حتی المقدور با روانشناس ماهر در این خصوص مشورت کرده و سعی کنند در درجه اول بهداشت روانی فرد را حفظ کنند تا معلولیت به چالشی بزرگ در زندگی او تبدیل نشود.

• هیچکس دوست نداره که باهاش مثل یه بچه حرف بزنن و تشویقش کنن. وقتی با یه معلول حرف می زنید، از واژگان کودکانه، اسم کوتاه شده و یا با صدایی بلندتر از حد معمول صحبت نکنید. کارها و ژست های محبت آمیزی مثل نوازش کردن سر فرد معلول رو انجام ندید. این کارها این طور نشون می ده که شما فکر می کنید درک و شعور فرد معلول به اندازه شما نیست و شما اون رو مثل یه بچه می بینید. بنابراین از کلمات عادی و صدای معمولی استفاده کنید و طوری باهاش صحبت کنید که اگر معلولیت نداشت صحبت می کردید.

• *بهتره با کسی که کم شنواست و یا معلولیت شناختی داره آهسته تر صحبت کنید. ممکنه بهتر باشه که با کسی که شنواییش کمتره، بلندتر از حد معمولا صحبت کنید تا بتونه چیزی که می گید رو بشنوه. معمولا وقتی خیلی آروم صحبت می کنید، خود فرد این نکته رو بهتون یادآوری می کنه. شاید لازم باشه ازش بپرسید که آیا خیلی سریع صحبت می کنید، یا ازش بخواید که بهتون بگه آیا لازمه آهسته تر و یا واضح تر صحبت کنید.