پاسخ فعالیت های درس دانه ای که نمی خواست بروید

ناراحت و نگران در زیر خاک نشسته بود؛ دلش نمی‌خواست جوانه بزند!
بهار شده بود و دانه‌ها کم کم سرشان را از خاک بیرون می‌آوردند امّا این دانه از روییدن می‌ترسید! درخت هلویی در نزدیکی او بود.
یکی از ریشه‌های این درخت، که خیلی به دانه نزدیک بود، به او گفت:«دانه جان! چرا جوانه نمی‌زنی؟ چرا از خاک بیرون نمی‌روی؟»
دانه گفت:«همین جا که هستم خیلی خوب است! برای چه بیرون بروم؟ از کجا معلوم؟ شاید همین که سرم را از خاک بیرون ببرم، بی آب و غذا و گرسنه بمانم.»
ریشه لبخند زد و گفت: «دوست عزیز، چه فکرهای عجیبی می‌کنی؟ ببین! یک درخت هلوی خیلی بزرگ در چند قدمی توست. من یکی از ریشه هایش هستم. این درخت روزی فقط یک دانه‌ی کوچک بود و در زیر خاک خانه داشت؛ درست مثل تو.
بعد جوانه زد و کم کم از خاک بیرون آمد. همین که بیرون رسید، دید که همه چیز برای رشدش آماده شده است؛ نور، گرما، آب و هوا. سپس کم کم قد کشید و حالا برای خودش درختی بزرگ و زیبا شده است با شاخه‌هایی پر از برگ و هلوهایی درشت و خوش رنگ و شیرین.»
کم کم ترسِ دانه ریخت و دلش گرم شد و جوانه زد.
چند روز بعد، دانه آماده شد از خاک بیرون بزند.
صبح زود، دانه آرام سرش را از خاک بیرون آورد؛ به دور و برش نگاه کرد؛ صد تا مثل خودش را دید!
- «وای خدای من، چه جای بزرگی! چه باغ زیبایی! چه نسیم خنکی!»
در همین لحظه پروانه‌ای دور او چرخید؛ کنارش نشست و به او لبخند زد و گفت: «سلام گیاه کوچولو! تولّدت مبارک! به جمع ما خوش آمدی!»
گیاه کوچولو هم خندید.
- «سلام دوست عزیز!»
پروانه گفت:«باغ ما خیلی زیبا و بزرگ است؛ پر از گل، گیاه، پروانه و پرنده است. در این باغ هر چه نیاز داشته باشیم برای ما آفریده شده است.»
پروانه با بال‌های لطیفش، گیاه کوچولو را نوازش کرد و ادامه داد:
«خورشید گرمت می‌کند. چشمه به تو آب می‌دهد. خاک به تو غذا می‌دهد. نسیم خُنَکَت می‌کند و بلبل‌ها برایت شعر می‌خوانند. اینجا خیلی زیباست!»
گیاه کوچولو با چشم‌های درخشان به آسمان آبی نگاه کرد؛ خیلی خوشحال بود؛ پایش در دل زمین بود و سرش رو به خورشید.
با خودش گفت:«چه خوب شد که سر از خاک بیرون آوردم! چه دنیای قشنگی! چه زندگی زیبایی!»

برایم بگو (صفحهٔ 10 کتاب درسی)

   دانه برای رشد به چه چیزهایی نیاز دارد؟ دانه‌ی برای رشد به آب، هوا، خاک مناسب و نور خورشید نیاز دارد.

ایستگاه فکر (صفحهٔ 11 کتاب درسی)

این جانوران را درنظر بگیرید.
 

خداوند برای برطرف کردن هر یک از نیازهای آنها چه راه‌هایی قرار داده است؟
 

بررسی کنید (صفحهٔ 12 کتاب درسی)

در کتاب علوم سال گذشته خواندیم که بدن انسان برای رشد به چهار گروه موادّ غذایی نیاز دارد. غذا خوردن خود را با یک نوزاد مقایسه کنید. ما دندان داریم و قادر به خوردن انواع مواد غذایی هستیم. ولی نوزاد فقط از شیر مادر تغذیه می‌کند. ما در شبانه روز سه  وعده غذا می‌خوریم. اما نوزادان شیر مادر را به دفعات نیاز دارند.

خداوند نیازهای نوزاد را به این چهار گروه موادّ غذایی چگونه برطرف می‌کند؟ درشیر مادراین چهارگروه مواد غذایی که شامل پروتئین،دقند، نشاسته، چربی و ویتامین‌ها است وجود دارد که باعث رشد نوزاد می‌گردد.
- هریک از این پدیده‌ها، کدام نیازهای ما را برطرف می‌کنند؟ تصویر سمت راست: نیاز انسان به خواب وو استراحت و آسایش را برطرف می‌کند.
تصویر سمت چپ: این جانوران نیاز ما را به گوشت و تخم مرغ برای تهیه‌ی غذا، شیر برای تهیه‌ی لبنیات، ئشم و ئوست برای تهیه‌ی لباس و کیف و کفش را برطرف می‌کنند.
 

- دندان‌های ما، شکل‌های گوناگونی دارند.
  هر یک از آنها کدام نیاز ما را برطرف می‌کند؟ نیاز انسان به خوردن انواع مواد غذایی را برطرف می‌کند. دندان‌های نیش و پیش برای قطعه قطعه و بریدن غذا‌ها و دندان‌های آسیاب برای له کردن و آسیاب غذا‌ها استفاده می‌شوند.
اگر همه‌ی دندان‌های ما به یک شکل بودند، چه اتّفاقی می‌افتاد؟ قادر به خوردن انواع مواد غذایی، مانند غلات، سبزیجات، گوشت، حبوبات و... و نبودیم و نمیتوانستیم آنهارا به خوبی خورد کنیم یا بجویم.

تدبّر کنیم (صفحهٔ 13 کتاب درسی)

أَنَّ اللَّهَ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِيرٌ وَ أَنَّ اللَّهَ قَدْ أَحاطَ بِكُلِّ شَيْ‌ءٍ عِلْماً
خداوند بر هر چیز تواناست و علم او به همه چیز احاطه دارد. سوره‌ی طلاق، آیه‌ی 12

میان این آیه و موضوع درس چه ارتباطی هست؟ خداوند مهربان که بهترین دوست ماست همیشه از نیازهای ماآگاه بوده و از قبل آنهارا پیش بینی کرده و هرچه را که ما نیاز داریم آفریده است.

دعا کنیم (صفحهٔ 13 کتاب درسی)

خداوندا!
ای که شب را آفریدی
و روز را
ای که روز را زمان تلاش قرار دادی
و شب را زمان آسایش
پروردگارا!
ای که شب را به دنبال روز آوردی
و روز را به دنبال شب،
مرا در زندگی موفّق گردان
و روز و شبی پربار و سودمند نصیبم کن.
خدایا!
ای که……………
یاری‌ام کن……………
برگرفته از کتاب «خدای من» نوشته‌ی فریبا کلهر