تحقیق در مورد ورزش پرش ارتفاع

پرش ارتفاع یکی از شاخه‌های ورزش دو و میدانی است که در آن ورزشکاران باید از روی یک میله افقی که در ارتفاع مشخصی گذاشته شده است، بدون کمک گرفتن از هر گونه وسیله‌ای پرش کنند. این ورزش از زمان بازی‌های المپیک یونان باستان وجود دارد. در طول قرن‌ها ورزشکاران با بهبود تکنیک‌ها، این ورزش را به شکل امروزی درآورده‌اند.

در گذشته از تکنیک‌های مختلفی برای پرش ارتفاع استفاده می‌شود اما امروزه در سطح اول پرش ارتفاع فقط از روش فاسبوری استفاده می‌کنند که دیک فاسبوری در المپیک ۱۹۶۸ مکزیکوسیتی برای نخستین بار آن را به کار گرفت.

خاویر سوتومایور از کوبا رکورددار فعلی مردان با پرشی به ارتفاع ۲٫۴۵ متر (سال ۱۹۹۳) و استفکا کوستادینوا از بلغارستان رکورددار پرش ارتفاع زنان با پرشی به میزان ۲ متر و ۹ سانتی‌متر در سال ۱۹۸۷ است.

قوانینورزشکار باید با یک پا پرش را انجام دهد.

پرش ارتفاع

پرش ارتفاع در ورزش دو و میدانی
تخته استارت قوس صفحه 
1. تخته استارت براى کلیه مسابقات تا 400 متر و خود 400 متر و نیز اولین استارت‌کننده 200×4 و 400×4 متر امدادى استفاده مى‌گردد و به هیچ‌وجه نبایستى براى مسابقات دیگر بکار برده شود. این تخته‌ها بایستى داراى خصوصیات ذیل باشند:  
تخته‌ها بایستى از جنس محکم و انعطاف‌ناپذیر ساخته شوند و هیچگونه امتیازى به دونده ندهند.  
2. تخته استارت با تعدادى میخ یا سوزن قطور طورى به روى پیست کار گذارده شود که به پیست حداقل آسیب را برسانند. اتصال تخته باید به نحوى باشد که براحتى و بسهولت از پیست جدا شود. تعداد میخ‌ها، ضخامت و طول آنها بستگى به ساختمان پیست دارد. اتصال تخته استارت باید طورى باشد که به هنگام استارت جابجا نشود.  
3. زمانى که ورزشکار از تخته استارت شخصى خود استفاده مى‌نمایند، تخته استارت بایستى با پاراگراف‌هاى الف و ب فوق مطابقت داشته باشد. این تخته‌ها ممکن است از طرح‌ها و جنس‌هاى مختلف ساخته شوند به شرط آنکه مزاحم و مانعى براى استارت‌کنندگان دیگر نباشد.  
4. در صورتیکه کمیته برگزار کننده مسابقات این تخته‌ها را تهیه کند علاوه بر مشخصات ذکر شده بایستى خصوصیات ذیل را نیز دارا باشد. تخته استارت بایستى شامل 2 جاى پا بوده که پاى دونده در موقع استارت بروى آن فشار وارد مى‌آورد. صفحات فلزى جاى پا بروى تنه تخته استارت محکم نصب مى‌گردد که به هیچ‌وجه نبایستى از جلو رفتن پا در هنگام جداشدن پا از آن ممانعت بعمل آورد.  

صفحات فلزى جاى پا بایستى داراى شیب مناسب با وضع استارت ورزشکار باشد. سطح آنها ممکن است صاف یا مقعر باشد. سطح صفحه‌ها بایستى به گونه‌اى باشد که به میخ‌هاى کفش ورزشکار جاداده خواه برروى صفحه فلزى شیار و یا فرورفتگى ایجاد شود و یا سطح صفحه‌هاى جاى پا با موادى پوشیده شود که میخ‌هاى کفش در آن قرار گیرد. محل نصب صفحه‌ها، در روى تنه سفت و محکم مى‌تواند قابل تنظیم باشد، ولى در خلال استارت واقعى اجازه هیچ حرکتى را نبایستى بدهد. در کلیه موارد صفحات فلزى جاى پا نسبت به یکدیگر بایستى براى حرکت به جلو و عقب قابل تنظیم باشد. تنظیم بایستى بوسیله گیره محکم و یا مکانیسم محکم‌کننده دیگر که بتواند بوسیله ورزشکار به سادگى و بسرعت عملى گردد، صورت گیرد.  
تخته استارت را مى‌توان براى کمک به استارتر به دستگاه مجاز آشکارکننده خطاى استارت متصل کرد. این دستگاه علامت صدا دارى که قابل تشخیص براى استارتر اس، ایجاد مى‌کند که استارترمطلع مى‌شود. اگر استارتر متقاعد باشد که استارت خطا بوده، مى‌تواند به زمان عکس‌العمل روى دستگاه آشکارکننده استارت خطا مراجعه کند تا مطمئن شود که استارت دونده خطا بوده است.  
ورزشکاران بایستى از تخته استارتى که کمیته برگزار کننده تهیه مى‌کند، استفاده کنند. در مسابقات دیگر هم ممکن است این کمیته صلاح بداند که از تخته استارت‌هایى که خودش تهیه مى‌کند، استفاده شود.  
پایان مسابقه:  
چوب‌ها و یا تیرهاى خط پایان- در صورتیکه استفاده از این تیرها مانع از فیلمبردارى نشود، دو تیرک سفیدرنگ سراسر خط پایان را مشخص مى‌کند که به فاصله 100/30 مترى لبه طرفین پیست قرار مى‌گیرند.2 تیر خط پایان بایستى از جنس محکم و به ارتفاع 40/1 متر و عرض 8 سانتى‌متر و ضخامت 2 سانتى‌متر باشند.
ابعاد موانع 
ارتفاع مانع دوهاى 2000 یا 3000متر بایستى 914/0 متر با 3+ میلى‌متر باشد بالاتر و پائین‌تر از این مقدار و حداقل عرض مانع 96/3 متر قسمت بالاى آن چاله 12700×1270 میلى‌متر مربع مى‌باشد. وزن هر مانع بایستى بین 80 و 100 کیلوگرم باشد. هرمانع بایستى در هر طرفش پایه‌اى باشد که اندازه آن بین 20/1 تا 40/1 متر باشد. 
مانع بایستى طورى به روى پیست قرار گیرد که با 100/30 متر از لبه بالایى آن زمانى که از لبه داخلى پیست اندازه‌گیرى شود داخل زمین قرار گیرد.  
 
تذکر:  
توصیه مى‌شود که اولین مانعى که در شروع گذارده مى‌شود حداقل به عرض 5 متر باشد.  
چاله آب که شامل مانع هم مى‌شود بایستى 66/3 متر طول و عرض داشته باشد. سطح آب باید همطراز با سطح پیست بوده و در انتهاى مانع تا فضاى تقریباً 3/0 متری، به عمق 7/0 متر باشد. از تَه چاله بایستى شیبى معمولى بطرف بالا تا سطح پیست و منتهى‌الیه چاله آب داشته باشد.  
مانع بایستى محکم در جلوى آب نصب شود و کلیه موانع مسابقه بایستى هم‌ارتفاع باشند. براى اطمینان حاصل نمودن از اینکه شرکت‌کنندگان سالم فرود مى‌آیند، انتهاى محل پرش از آب ( چاله آب) بایستى در منتهى‌الیه آن با مواد مناسبى پوشیده شود که حداقل عرض آن 66/3 متر و طول 50/2 متر و ضخامت 25 میلى‌متر باشد.
               
باند دورخیز و منطقه‌خیز پرش ارتفاع 
حداقل طول باند پرش 15 متر است در صورتیکه شرایط مساعد باشد، حداقل باند دورخیز 25 متر مى‌باشد.  
حداکثر شیب کلى باند پرش و منطقه خیز در جهت مرکز مانع پرش نباید از 250/1 متر تجاوز کند.  
منطقه خیز پرش بایستى هموار باشد و اگز از کف‌پوش‌هاى قابل حمل استفاده شود کلیه قوانین مربوط به مسطح بودن منطقه خیز بایستى در مورد سطح کف‌پوش‌ها اجراء گردد. 
 
علائم:  
شرکت‌کننده مى‌تواند از علائمى که بوسیله کمیته برگزارکننده مسابقه تهیه مى‌شود، بهنگام دورخیز و خیز استفاده کند. چنانچه چنین نشانه‌هایى تهیه نشوند او مى‌تواند از نوار چسبان خود استفاده کند اما حق استفاده از گچ یا ماده مشابه دیگر که اثر پاک‌نشدنى از خود به جا بگذارد، ندارد.  
مانع پرش:  
پایه‌هاى پرش هرنوع و یا مدل پایه‌هاى پرش در صورتیکه محکم باشند مى‌تواند مورد استفاده قرار گیرد. این پایه‌ها بایستى داراى نگهدارنده براى مانع پرش که به پایه متصل است، باشند. این پایه‌ها بایستى به اندازه کافى بلند باشند و از حداکثر ارتفاعى که مانع بالا برده مى‌شود 100 میلى‌متر (بالاتر) باشند. فاصله بین پایه‌ها نباید از 4 متر کمتر و از 04/4 متر بیشتر باشد.  

پایک‌هاى پرش ‌ارتفاع نبایستى در خلال مسابقه تغییر جا داده شوند مگر به نظر سرداور منطقه‌خیز یا فرود نامناسب تشخیص داده شود. در چنین مواردى تغییر حاصله بایستى پس از انجام یک دور کامل پرش انجام گیرد.  
مانع پرش بایستى از چوب، فلز یا جنس مناسب دیگر که به مقطع دایره شکل باشد ساخته شود. اندازه طول مانع پرش بایستى بین 98/3 تا 02/4 متر و حداکثر وزن آن دوکیلوگرم باشد. قطر مانع بین 31-29 میلى‌متر است. دو پهلوى مانع بایستى طورى ساخته شود که حداقل یک سطح مقعر یا صاف 200-150×35-29 میلى‌مترى براى قرارگرفتن روى پایه‌ها داشته باشد بخشى از مانع که روى پایه‌ها قرار مى‌گیرد باید مسطح باشد و نبایستى با لاستیک یا ماده دیگرى که ممکن است اصطکاک بین آنها و تکیه‌گاه پایه‌ها را افزایش دهد، پوشیده شوند.  
18 تکیه‌گاه‌هاى مانع:  
تکیه‌گاه‌ها براى مانع بایستى صاف، مسطح و مستطیل شکل و بعرض 40 میلى‌متر و طول 60 میلى‌متر باشند. تکیه‌گاه‌ها بایستى کاملاً محکم به پایه‌ها در خلال پرش ثابت شده و طولاى قرار گیرند که هرکدام روبروى پایه مقابل باشند. دو انتهاى مانع بایستى طورى بروى آن قرار گیرند که به محض کوچکترین برخورد شرکت‌کننده با مانع، مانع بطرف جلو یا عقب سقوط کند.  
پایه‌ها نبایستى با لاستیک یا ماده دیگرى که اصطکاک بین آنها و سطح مانع را افزایش دهد، پوشیده شوند و یا داراى فنر باشد.  
همیشه بایستى حداقل به اندازه 10 میلى‌متر بین دو انتهاى مانع و پایه‌ها فاصله وجود داشته باشد.  
منطقه فرود:  
اندازه منطقه فرود نبایستى کمتر از 3×5 متر باشد.  
تذکر:  
پایه‌ها و منطقه فرود بایستى طورى طرح‌ریزى شود که حداقل 100 میلى‌متر بین آنها فاصله باشد تا بتوان از هرگونه انتقال، تکان و حرکت تشک‌ها به پایه‌ها را که باعث لغزش و سقوط مانع مى‌گردد، جلوگیرى نمود.