شکل گیری صهیونیسم تا تشکیل دولت اسرائیل

اولین موج مهاجرت به اسرائیل (Aliyah) از سال ۱۸۸۱ با مهاجرت اشکنازیها در نتیجهٔ یهودی‌ستیزی[نیازمند منبع] آغاز گشت و با ایده‌های ناسیونالیستی صهیونیسم بر مبنای عقاید موزس هس (Moses Hess) با عنوان «بازخرید وطن» ادامه پیدا کرد. یهودیان زمین‌های زیادی را از عثمانی و مالکان عرب خریداری کردند. پس از آنکه یهودیان مراکز و آبادی‌های کشاورزی در این سرزمین ایجاد کردند،[نیازمند منبع] منازعات بین اعراب و یهودیان آغاز گشت.[نیازمند منبع]تئودر هرتزل (۱۸۶۰-۱۹۰۴) یک یهودی اتریشی، جنبش صهیونیسم را پی نهاد. در سال ۱۸۹۶ او کتابی موسوم به دولت یهود (Der Judenstaat) منتشر کرد و در آن ایده تشکیل یک کشور یهودی را مطرح کرد. با تلاش وی[نیازمند منبع] کنگره جهانی صهیونیسم تشکیل شد.

ایجاد جنبش صهیونیسم موجب موج دوم مهاجرت به خاور میانه شد (۱۹۰۴ - ۱۹۱۴) و بیش از ۴۰۰۰۰ یهودی به آن سرزمین مهاجرت کردند. در سال ۱۹۱۷ وزیر خارجه بریتانیا آرتور جی بالفور اعلامیه مشهوری را منتشر کرد که از در نظر گرفتن فلسطین به عنوان سرزمینی برای یهودی‌ها پشتیبانی شده بود. در ۱۹۲۰ فلسطین به‌عنوان عضوی از جامعه ملل تحت قیمومیت بریتانیا پذیرفته شد. مهاجرت یهودیان در موج سوم (۱۹۱۹ - ۱۹۲۳) و چهارم (۱۹۲۴ - ۱۹۲۹) پس از جنگ اول جهانی ادامه یافت. در شورش اعراب در ۱۹۲۹ در فلسطین، ۱۳۳ یهودی و از جمله ۶۷ نفر در هبرون کشته شدند. گسترش نازیسم در ۱۹۳۳ آغازگر موج پنجم مهاجرت بود. نسبت یهودیان از ۱۱٪ در ۱۹۲۲ به ۳۰٪ در ۱۹۴۰ افزایش یافت.پیش از این ۲۸ درصد از اراضی سرزمین فلسطین توسط یهودیان و یا سازمان‌های صهیونسیت خریداری شده بود. و این در حالی بود که نیمه جنوبی این ناحیه را سرزمین‌های خشک و اغلب فاقد جمعیت صحرای نجو (Negev) تشکیل می‌داد. متعاقب هولوکاست و گسترش یهودی‌ستیزی در اروپا، موج گسترده‌ای از مهاجرت به این سرزمین بوقوع پیوست و در پایان جنگ دوم جهانی، جمعیت یهودیان در فلسطین بیش از ۶۰۰۰۰۰ نفر بود. در سال ۱۹۳۹ ، بریتانیا «نامه سفید (گزارش دولت) سال ۱۹۳۹» خود را منتشر نمود و در آن مهاجرت یهودیان و خرید زمین توسط آن‌ها را محدود نمود که شاید علت آن شورش‌های اعراب در فاصله سالهای ۱۹۳۶ - ۱۹۳۹ بوده‌است. از دیدگاه انجمن‌های یهودی و صهیونیست‌ها، این «نامه سفید» خیانت به اعلامیه ۱۹۱۷ بالفور بود. ضمن آنکه اعراب نیز از این تصمیم راضی نبودند و خواهان توقف کامل مهاجرت یهودیان به این سرزمین بودند. اما این «نامه سفید» خط دهنده سیاست بریتانیا تا انتهای دوران قیمومیت بر آن سرزمین بود. در نتیجه از مهاجرت بسیاری از یهودیان که از آزار نازی‌های آلمان به فلسطین فرار می‌کردند، ممانعت به عمل آمد و آنان مجبور به بازگشت به اروپا شدند. دو نمونه از درگیرهای ناشی از این سیاست غرق شدن کشتی‌های اِستروما (Struma) و اِکسُدوس (Exodus) توسط نیروی دریایی بریتانیا بود که باعث کشته شدن به ترتیب ۷۶۲ و ۴۵۵۴ مهاجر یهودی در دهه چهل میلادی گشت.

در سال ۱۹۴۷ نیروهای بریتانیایی ناامید از برقراری توازن میان اعراب و یهودیان خود را از مناسبات کنار کشیدند. برحسب طرح تقسیم ارائه‌شده توسط سازمان ملل قرار بر این بود که این منطقه بین اعراب و یهودیان بطور مساوی تقسیم گردد و بیت‌المقدس(اورشلیم) نیز محدودهٔ تحت نظارت سازمان ملل قرار گیرد، تا از ایجاد برخورد جلوگیری شود. اما یهودی‌ها به طرح قانع نبودند و مناطق دیگری را نیز به اشغال درآورده و ضمیمه خاک خود کردند. اعراب نیز با تشکیل حاکمیتی یهودی به هر نحو مخالف بودند و مخالفت خود را اعلام کردند.