تحقیق درباره واگن های برقی

واگن برقی(فرانسوی-عربی) یا تراموا(فرانسوی) یک واگن است که می‌تواند با اشغال کمترین جا از روی راه‌آهن خود در خیابان‌ها حرکت کند.واگن برقی می‌تواند درون شهری و بین شهری باشد.واگن‌های برقی معمولاً سبک‌تر و کوتاه‌تر از قطارهای معمولی و متروها هستند.همچنین تفاوت‌هایی میان این وسایل حمل و نقل عمومی نیز وجود دارد.برخی واگن‌های برقی ممکن است که از روی راه‌آهن معمولی حرکت کنند (مانند تراموا-قطار) همچنین ممکن است بتوانند از روی راه‌آهن مترو و قطار سبک حرکت کنند؛ واگن‌های برقی برای حمل مسافر و بار طراحی شده‌اند.

امروزه بیشتر ترامواها بوسیله پانتوگراف از برق استفاده می‌کنند؛ اگر لازم باشد، این واگن‌ها ممکن است از دستگاه‌های قدرت زیادی استفاده کنند.دیگر گونه‌های تراموا هستند که سوخت دیزل بکار می‌برند و بیشتر از آنها در مسیرهای بین شهر و روستاها استفاده می‌گردد؛ گونه‌هایی نیز وجود دارند که توسط بنزین، گاز، اسب و قاطر حرکت می‌کنند.

تاریخچه تراموا

تراموا يا واگن برقی كه در زبان انگليسي به آن Tramway، Tram، trolley، trolleycar يا Streetcar گفته مي شود، يكي از رايج ترين سیستم های حمل و نقل عمومی شهری در شهرهای کوچک و متوسط محسوب می شود که عمدتاً با استفاده از انرژی الکتریکی روی یک مسیر ریلی حرکت می نماید. تراموا معمولاً متشكل از 1 تا 3 واگن بوده و لذا ارزانتر، سبک‌تر، کوتاه‌تر و منعطف تر از قطارهای معمولی و مترو مي باشد.

تراموا علاوه بر اينكه بر روي خطوط ريلي شهري مخصوص خود حركت مي كند، معملاً امكان حركت بر روي خطوط ريلي معمولي و متداول را نيز دارد.

ايده اوليه و تاريخچه تراموا به استفاده از گاري اسبي (Horse Tram) و واگن كابلي (Cable Tram) در قرن نوزدهم ميلادي باز مي گردد. واگن اسبي اولين بار در سال 1807 در جنوب ولز در انگلستان در خط آهن Swansea and Mumbles مورد استفاده قرار گرفت. اين ايده حدود 30 سال بعد يعني در سال 1832 در نيويورك آمريكا بكار گرفته شد. اولين واگن اسبي در فرانسه در سال 1839 به بهره برداري رسيد. استفاده از واگن اسبي به سرعت در اروپا متداول گرديد و پس از لندن و پاريس در شهرهاي برلين، بوداپست، بيرمنگام، لنينگراد، ليسبون و منچستر از اين شيوه در جابجايي هاي شهري استفاده شد.

استفاده از انرژي بخار به جاي اسب از سال 1873 متداول گرديد و سپس بعد از ارائه اولين ترامواي برقي توسط شركت Siemens در نمايشگاه بين المللي الكتريسيته در سال 1881 در پاريس، اولين خط ترامواي برقي در سال 1883در Brighton انگلستان به طول 2 كيلومتر توسط شركت Magnus Volk احداث گرديد. اولين ترامواي برقي درون شهري نيز در انگلستان در سال 1885 در Blackpool به بهره برداري رسيد و تا امروز در حال بهره برداري مي باشد.

تراموهاي برقي امروزه جهت تأمين انرژي معمولاً با استفاده از پانتوگراف از كابلهاي هوايي استفاده مي نمايند. البته نوعي از سيستم تأمين انرژي الكتريسيته از سطح زمين هم بعضاً كه به آن APS (Alimentation Par le Sol) گفته مي شود. در اين سيستم از يك ريل سوم در ميانه دو ريل خط آهن براي برق رساني به تراموا استفاده مي شود.

وجه اختلاف تراموا با سامانه قطار سبک شهری، استفاده مشترک از سطح معابر به همراه ساير خودروها و وسايل نقلیه موتوری می باشد. همچنین تکنولوژی این سیستم حمل و نقل ریلی در مقایسه با سیستم های مدرن قطار سبک شهری (LRT)، از پیچیدگی کمتری برخوردار بوده و به راحتی قابل دستیابی است. قطارهای تراموا روی ریل هایی که در بستر خیابانها نصب می شوند، حرکت می کند و از گیرنده های جریان برق بالاسری انرژی خود را تامین می نماید. تراموا در حالت کلی در سرعت های تا حداکثر 40km/h بهره برداری می شود.

تراموا انعطاف زیادی در مسیرهای غیرمستقیم دارد و از این لحاظ در مناطق دارای محدودیت های شعاع قوس بسیار کارآ می باشد. امروزه ترامواها از خط آهن با عرض استاندارد استفاده مي نمايند.

از نظر ایمنی، میزان سوانح این سیستم تنها به میزان فرهنگ ترافیکی عابرین بومی و دیگر رانندگان ناوگان ترابری شهری بستگی دارد. همچنین از عمده ترین مزایای استفاده از این سیستم می توان به هزینه احداث و راه اندازی پایین آن اشاره نمود که در مقایسه با سایر سیستم های حمل و نقل دارای برتری نسبی می باشد.

 سیستم تراموا چیست

تراموا از سیستم های رایج حمل و نقل عمومی شهری همگانی شهرهای کوچک و متوسط محسوب می شود که با استفاده از انرژی الکتریکی روی یک مسیر ریلی حرکت می نماید. قطارهای 1 تا 3 واگنه این سیستم، در مسیر خود مسافران را در ایستگاه های مشخص سوار و پیاده می کنند.

به علت خصوصیات ویژه این سیستم از جمله سهولت دسترسی، ایمنی و راحتی، این سیستم ریلی در سال­های گذشته، جذابیت خاصی بین برنامه ریزان حمل و نقل شهری و مردم داشته و از لحاظ سادگی تکنولوژی، اجراء اداره و هزینه کمتر احداث و بهره برداری نسبت به سایر سیستم های ریلی مورد توجه بوده و می باشد.

همچنین انعطاف پذیری تراموا مشابه سیستم اتوبوس شهری و و سایل نقلیه موتوری و شخصی بوده و از سیستم هایی است که مسئولین و مجریان شهری از آن استقبال نموده و بیش از هر سیستم دیگر ریلی در شهرهای دنیا از آن استفاده شده است.

وجه اختلاف تراموا با سیستم قطار سبک شهری استفاده مشترک آن به همراه وسائط نقلیه موتوری از سطح معابر شهری و عدم نیاز به اختصاص معابر اختصاصی و غیر همسطح جهت تردد می باشد. همچنین تکنولوژی این سیستم حمل و نقل ریلی در مقایسه با سیستم های مدرن قطار سبک شهری LRT ، از پیچیدگی کمتری برخوردار بوده و به راحتی قابل دستیابی است. قطارهای تراموا روی ریل هایی که در بستر خیابانها نصب می شوند، حرکت می کند و از گیرنده های جریان برق بالاسری انرژی خود را تامین می نماید. تراموا در حالت کلی در سرعت های تا حداکثر km/h40 بهره برداری می شود.

با این حال این سیستم حمل ریلی مقادیر شتاب افزایش یابنده و کاهش یابنده بالایی نسبت به اتوموبیل ها دارد. هزینه احداث و راه اندازی این سیستم اندکی بیش از سیستم اتوبوسرانی بوده و در عین حال ظرفیت جابجایی مسافر آن بیشتر و هزینه های نگهداری آن کمتر می باشد.

تراموا انعطاف زیادی در مسیرهای غیرمستقیم دارد و از این لحاظ در مناطق دارای محدودیت های شعاع قوس بسیار کارآ می باشد.

تراموا یکی از بهترین سیستم های حمل و نقل عمومی شهری است که احداث و بهره برداری آن می تواند حمل و نقل درون شهرهای کوچک یا متوسط را متعادل نموده یا به سمت ایده آل سوق دهد. این سیستم هنوز در اغلب شهرهای پیشرفته پرجمعیت ( مثل مسکو، پاریس، لندن و برلین) کاملاً به چشم می خورد و ظرفیت آن از سیستم مشابه اتوبوسرانی بیشتر است و عمدتاً برای کاهش آلودگی هوا و کاهش سر و صدای اتوبوسرانی توصیه می شود.

ایمنی :

از نظر ایمنی، میزان سوانح این سیستم تنها به میزان فرهنگ ترافیکی عابرین بومی و دیگر رانندگان ناوگان ترابری شهری بستگی دارد. همچنین از عمده ترین مزایای استفاده از این سیستم می توان به هزینه احداث و راه اندازی پایین آن اشاره نمود که در مقایسه با سایر سیستم های حمل و نقل دارای برتری نسبی می باشد. و 2 دو نمونه سیستم تراموا را نشان می دهند. همچنین مزایا و معایب سیستم تراموا در تراموای شهر هلسینکی خلاصه شده است.

تراموا وسیله ای شیک، سریع و مدرن می باشد

تراموا در سفر درون شهری انقلابی بوجود آورده و یک سیستم حمل و نقل عمومی سازگار با محیط زیست را فراهم می کند. برای آشنایی بیشتر با این وسیله نقلیه در دو بخش صحبت نمودیم. در بخش نخست تاریخچه ای کوتاه از پیدایش تراموا بهمراه نمونه هایی از استفاده از این وسیله در قاره آسیا را مرور نمودیم. در قسمت دوم مثال هایی از استفاده تراموا در قاره اروپا در حال حاضر را به نمایش گذاردیم و محاسن و کاستی های تراموا نسبت به وسایل نقلیه عمومی دیگر را بحث کردیم.

در آخرین قسمت مثال هایی از استفاده تراموا در آفریقا، امریکای شمالی و جنوبی و بلاخره قاره اقیانوسیه را بررسی خواهیم نمود.

قاره افریقا

تا آنجا که من در افریقا بدنبال تراموا جستجو کردم تنها تراموایی که در افریقا جهت وسیله نقلیه عمومی استفاده می شود به تازگی در رباط پایتخت مراکش براه افتاده است. یک شرکت فرانسوی برنده قراردادی برای عملیات ساخت، تعمیر و نگهداری تراموا که رباط را به صالح وصل می کند شده است. پروژه تراموا تمایل دولت برای ایجاد یک وسیله نقلیه عمومی جایگزین بین این دو شهر بوده است. ساخت این تراموا به مدت 4 سال به درازا کشید و در 23 می سال 2011 به راه افتاد. هزینه اجرای این پروژه 800 میلیون درهم (در حدود 73 میلیون یورو) شده است. طول این مسیر 19 کیلومتر است که از دو خط تشکیل شده است و دارای 31 ایستگاه می باشد. یک ناوگان از 25 قطار در این دو خط در حرکت خواهند بود و 180000 مسافر را در روز جابجا می نمایند. در طول مدت ساخت و ساز این پروژه، در حدود 4000 شغل جدید ایجاد شده بود و در زمان بهره برداری 1000 شغل ایجاد شده است. سرعت این تراموا 20 کیلومتر در ساعت است. هزینه احداث تونل نیایش و دوطبقه نمودن بزرگراه صدر یک میلیارد دلار است. با این پول میشد 10 خط تراموا با ظرفیت فوق در تهران بطول 190 کیلومتر احداث نمود و معضل ترافیک تهران را برای همیشه حل نمود. اما افسوس از مدیریت ناکارآمد شهر تهران.

درپروژه دیگری تراموایی در کازابلانکا در حال ساخت است که تا به حال پروژه بیش از نیمی پیشرفت داشته است.

قاره های امریکای شمالی و جنوبی

در امریکای شمالی تراموا را واگن خیابانی Streetcar می نامند. این واگنها در بیشتر شهرهای امریکای شمالی، در نیمهٔ قرن بیستم بدلایل مالی، تکنولوژی یا اجتماعی برچیده شدند. اما در بسیاری از شهرها از قبیل بوستون، نیورلیان، سیاتل، فیلادلفیا، سانفرانسیسکو و تورنتو هنوز این خطوط فعال می باشند.

با گرایش جدیدی در دهه 1980، در تعدادی از شهرهای امریکا واگن های خیابانی را برگرداندند مثل شهرهای ممفیس، تامپا و سیاتل. تعداد بیشتری از شهرها از قبیل واشنگتن، توسان و دیترویت قصد استفاده از این وسیله را دارند و در حال برنامه ریزی برای استفاده از آن می باشند. بادوام ترین و بزرگترین شبکه واگن خیابانی در امریکا در شهر پیتزبورگ می باشد.

تورنتو کانادا در حال حاضر بزرگترین سیستم تراموا در امریکای شمالی را از نظر طول خط و ظرفیت مسافر دارا می باشد. این تنها سیستم واگن خیابانی موجود در کانادا می باشد.

در امریکای جنوبی، بوینس آیرس در آرژانتین دارای وسیعترین شبکه تراموا در جهان بوده است که وسعت آن به 857 کیلومتر می رسیده است ولی بیشتر آن در طی دههٔ 1960 به نفع اتوبوس برچیده شد. اما حالا مجدداً تراموا به این شهر باز گشته است. همچنین در شهر Mendoza در آرژانتین یک سیستم جدید تراموا در مسیری بطول 12.5 کیلومتر که 5 ناحیه را به هم وصل می نماید در حال ساخت می باشد.

در کلمبیا نیز یک خط تراموا در حال ساخت است که در دسامبر 2011 قرار است افتتاح شود.

قاره اقیانوسیه- استرالیا و نیوزلند

در استرالیا تراموا بصورت گسترده فقط در شهر ملبورن و در حد محدودتری در آدلاید استفاده می شود. سیدنی نیز مجدداً در سال 1997 استفاده از تراموا را آغاز نمود. یکی از خصوصیات متمایز ترامواهای استرالیا پایین آوردن قسمت میانی تراموا بین بوجی ها بود که سوار و پیاده شدن مسافران را با کاهش پله ها آسان نمود.