سيارات
منظومه شمسی ما از خورشید، هشت سياره و يك سياره كوتوله (و ماه هايشان)، يك كمربند سياركي و بسياري از ستاره های دنباله دار و شهاب ها تشكيل شده است. خورشيد در مركز منظومه شمسي ماست. سيارات، ماه هايشان، سیارک ها، ستاره هاي دنباله دار و سنگ هاي ديگر همه دور خورشيد مي گردند.
نه سياره اي كه دور خورشيد مي گردند به ترتيب فاصله از خورشيد عبارتند از: عطارد، ناهید، زمین، مریخ، مشتری، زحل، اورانوس، نپتون و پلوتون (يك سياره كوتوله). 
بزرگ ترين سياره منظومه شمسي ما مشتري ست. به دنبال آن زحل، اورانوس، نپتون، زمين، ناهيد، مريخ، عطارد و در آخر پلوتون ريز قرار دارند. مشتري به قدري بزرگ است كه همه سيارات ديگر را مي توان در داخل آن جا داد.

سيارات داخلي، سيارات خارجي تر
سيارات داخلي (سياراتي كه نزديك به خورشيد دور آن مي گردند) كاملاً از سيارات خارجي تر (سياراتي كه دور از خورشيد به دور آن مي گردند)، متفاوتند.
سيارات داخلي عبارتند از: عطارد، ناهيد، زمين و مريخ. اين سيارات نسبتاً كوچكند و بيشتر از سنگ تشكيل شده اند و تعداد كمي ماه دارند يا اصلاً ماه ندارند.
سيارات خارجي تر عبارتند از: مشتري، زحل، اورانوس، نپتون و پلوتون (يك سياره كوتوله). آنها اكثراً بسيار بزرگ، اكثراً گازي و حلقه دار هستند و ماه هاي زيادي دارند (به استثناي پلوتون كه كوچك و سنگي ست و تنها يك ماه بزرگ و دو ماه ريز دارد).
دما روي سيارات
معمولاً هر چه سيارات از خورشيد دورتر قرار گرفته باشند، سردترند. تفاوت ها موقعي رخ مي دهد كه اثر گلخانه اي يك سياره را گرم مي كند (مثل ناهيد) كه با يك جو ضخيم احاطه شده.

تراكم سيارات
سيارات گازي خارجي تر نسبت به سيارات سنگي داخلي تراكم كمتري دارند. 
زمين متراكم ترين سياره است. زحل كمترين تراكم را دارد. به طوري كه روي آب شناور باقي مي ماند.

 جرم سيارات
مشتري سنگين ترين سياره است. زحل به دنبال آن است. اورانوس، نپتون، زمين، ناهيد، مريخ عطارد و پلوتون به ترتيب به دنبال آنها قرار دارند. 

 نيروهاي جاذبه روي سيارات
سياره اي كه سطحش قوي ترين نيروهاي جاذبه اي را دارد، مشتري ست. اگرچه زحل، اورانوس و نپتون هم سيارات خيلي سنگيني هستند، نيروهاي جاذبه شان در حد نيروي جاذبه زمين است. اين به خاطر اين است كه نيروي جاذبه اي كه در سطح سياره بر يك شيء وارد مي شود، با جرمش و با معكوس مربع شعاع سياره تناسب دارد.

 طول يك روز در سيارات
روز مدت زماني ست كه طول مي كشد تا يك سياره روي محورش (360 درجه) بچرخد. يك روز روي زمين تقريباً 24 ساعت طول مي كشد.
سياره اي با طولاني ترين طول روز ناهيد است. يك روز روي ناهيد 243 روز زميني طول مي كشد (يك روز روي ناهيد بلندتر از سالش است. يك سال روي ناهيد فقط 7/224 روز زميني طول مي كشد).
سياره اي با كوتاه ترين طول روز مشتري ست. يك روز روي مشتري فقط 8/9 ساعت زميني طول مي كشد. موقعي كه شما از زمين به مشتري نگاه مي كنيد، مي توانيد بعضي از تغيير شكل هايش را ببينيد.

متوسط سرعت حركت در مدار سيارات
سيارات با سرعت هاي مختلف به دور خورشيد مي گردند. هر سياره موقعي كه به خورشيد نزديك تر مي شود سرعتش زياد مي شود و موقعي كه از خورشيد دور مي شود، سرعتش آهسته تر مي شود (اين قانون دوم حركت سياره اي كپلر است).

سيارات منظومه شمسي ما 
عطارد – ناهيد- زمين- مريخ- مشتري- زحل- اورانوس - نپتون - پلوتون 
سيارات ديگر
در سال 2005 يك شي ء بزرگ فراتر از پلوتون در كمربند كيپر مشاهده شد. 
تعدادي از ستاره شناسان فكر مي كنند كه ممكن است سياره ديگری يا ستاره شريكي با خورشید (برای کسب اطلاعات بیشتر درباره انواع ستاره ها و در میان آنها ستاره های دوگانه اینجا را کلیک کنید). فراتر از مدار پلوتون در حال گردش به دور خورشيد باشد. اين ستاره شريك يا سياره ممكن است (يا ممكن نيست) كه وجود داشته باشد. نظريه وجود اين شيء فرضي مي گويد كه ممكن است يك شيء كيهاني، شايد يك ستاره كوتوله قهوه اي سرد كه سخت مي شود آشكارش كرد (به نام نميسيس Nemesis)، به وسيله حوزه مغناطيسي خورشيد به دام افتاده باشد. اين نظريه مي گويد كه اين شيء وجود دارد چون كه بعضي از مدارهاي ستاره هاي دنباله دار با دور بلند به شكل غير قابل توضيحي مغشوش مي شوند. مدارهاي اين ستاره هاي دنباله دار دور، به نظر مي رسد كه به وسيله كشش جاذبه اي يك شيء دور در حال گردش به دور خورشيد تحت تأثير قرار گرفته باشند.

خواندنی هایی درباره سیارات
بزرگ ترين سياره:
مشتری است. همه سيارات منظومه شمسی را مي توان داخل مشتري جا داد.

كوچك ترين سياره: 
 پلوتون است. اين سياره حتي از بسياري از ماه هاي سياره ها از جمله ماه زمین كوچك تر است.
نزديك ترين سياره از نظر اندازه به زمين: 
 زهره یا ناهید حدود 95 درصد قطر زمین و 82 درصد جرم زمين را دارد.
سياره اي كه به نظر مي رسد سنگين ترين سياره است:
مشتري ست. يك فرد 100 پوندي وزنش روي مشتري 254 پوند مي شود.

سياره اي كه به نظر مي رسد از همه سبك تر است:
پلوتون است. يك فرد 100 پوندي وزنش در پلوتون نه پوند مي شود.
روي عطارد و مریخ وزن يك فرد 100 پوندي فقط 38 پوند است. 

 سياره اي كه نزديك تر به زمين دور خورشيد مي گردد: 
زهره يا ناهيد است كه تقريباً وقتي خيلي به زمين نزديك مي شود 38 ميليون كيلومتر از آن فاصله دارد.

سياره اي كه بلند ترين سال را دارد:
پلوتون است. يك سال روي پلوتون معادل 5/248 سال زميني است.

 سياره اي كه كوتاه ترين سال را دارد:
زهره يا ناهيد است. طول مدت يك سال روي ناهيد فقط 88 روز از يك سال زميني ست.


سياره اي كه بلندترين روز را دارد:
ناهيد است. يك روز در ناهيد 243 روز زميني ست (يك روز ناهيد بلندتر از يك سال آن است. يك سال روي ناهيد فقط 7/224 روز زمين است).

سياره اي با كوتاه ترين روز:
مشتري ست. يك روز در مشتري 8/9 ساعت زمين است. موقعي كه شما از زمين به مشتري نگاه مي كنيد، مي توانيد بخشي از تغيير شكل آن را ببينيد.

متراكم ترين سياره:
زمين است.

سياره اي با كمترين تراكم يا چگالي:
زحل است كه اگر به اندازه كافي آب پيدا شود مي تواند رويش شناور شود.
 
بزرگ ترين ماه: 
گانيمد يكي از ماه هاي مشتري است. اين ماه 5262 كيلومتر(3280 مايل) قطر دارد. يعني بزرگ تر از سياره هاي پلوتون و عطارد است و يك سوم زمين قطر دارد. 


دو ماه تنها كه جو دارند:
تيتان يكی از ماه های زحل و تريتون يكی از ماه های نپتون هستند. 
ماه تریتون, بزرگ ترین ماه نپتون  
ماه تیتان, یکی از ماه های زحل
بزرگ ترين توفان:
نقطه قرمز بزرگ روي مشتري كه توفاني با درازاي 17000 مايل (28000 كيلومتر) و عرض 9000 مايل (14000 كيلومتر) دارد. اين توفان به قدري بزرگ است كه مي تواند دو تاي زمين را بپيمايد. 

سريع ترين بادها: 
روي سطح نپتون است. اين بادها سرعتي بيش از 1500 مايل در ساعت (250 كيلومتر در ساعت) دارند. 

بزرگ ترين آتشفشان:
المپوس مانس، بزرگ ترين آتشفشان منظومه شمسي است كه هم اكنون هم خاموش است. اين آتشفشان روي مريخ قرار دارد و 17 مايل (27 كيلومتر) بلندي و بيش از 320 مايل (520 كيلومتر) عرض دارد. اين آتشفشان 200 سال پيش فوران كرد.



بزرگ ترين چاله برخوردی:
والهالاست كه بر روي كاليستو يكي از ماه هاي مشتري قرار دارد. والهالا يك قطعه درخشان است كه 600 كيلومتر عرض دارد و حلقه هايي دارد كه تا تقريباً سه هزار كيلومتر در خارج آن ادامه پيدا كرده اند.

 گرم ترين سياره:
زهره يا ناهيد است كه دمايش به 480 درجه سانتي گراد مي رسد.

سردترين سياره: 
پلوتون است كه دمايش به 238- درجه سانتي گراد مي رسد.
سردترين شيء اندازه گرفته شده:
تريتون است كه ماه سياره نپتون است. 

صاف ترين شيء:
اروپا يكي از ماه هاي مشتري صاف ترين شيء در منظومه شمسي ست. 

غير عادي ترين مدار:
متعلق به نريید يك ماه سياره نپتون است.

شيب دارترين مدار از نقطه تلاقي:
پلوتون كه شيب مدارش 15/17درجه از نقطه تلاقي ست.

پهن ترين سياره:
زحل پهن ترين سياره در منظومه شمسي ست. تفاوت بين خط استوايش و قطر قطبش تقريباً ده درصد است.

دورترين سياره از خورشيد:
معمولاً پلوتون دورترين سياره از خورشيد است. اما بعضي وقت ها (در طول يك دوره 20 ساله درهر 248 سال زميني) نپتون دورترين سياره مي شود.

نکاتی درباره سیارات
تقريباً همه سیارات و بعضي از ماه ها جو دارند. جو زمين اصولاً از نيتروژن و اكسيژن تشكيل شده است. ناهيد يك جو ضخيم از دي اكسيد كربن دارد كه رد پاهايي از گازهان سمي مثل دي اكسيد سولفور هم در آن به چشم مي خورد. جو دي اكسيد كربني مريخ به شدت باريك است. جو مشتري ، زحل، اورانوس و نپتون در درجه اول از هيدروژن و هليوم تشكيل شده است. موقعي كه پلوتون به خورشيد نزديك مي شود جوش باريك مي شود ولي وقتي به مناطق بيروني مدارش مي رسد جوش يخ مي زند و به سطح سياره مي رسد. در اين وضعيت پلوتون مثل يك شهاب سنگ مي شود. 
در منظومه شمسي ما 156 قمر طبيعي (ماه) شناخته شده وجود دارد كه در مدارهايي دور سيارات مي گردند. بعضي از اين ماه ها جو دارند مثل تيتان, ماه سياره زحل. بعضي حوزه هاي مغناطيسي دارند مثل گانيمد (Ganymede) كه ماه مشتري ست. يو (Io ) ماه مشتري از نظر آتشفشاني فعال ترين بدنه را در منظومه شمسي دارد. ممكن است يك اقيانوس زير پوسته منجمد شده اروپا (europa) يكي از ماه هاي مشتري وجود داشته باشد. چون تصاوير، حركت صفحات پوسته اي يخي گانيمد ماه ديگر مشتري را از نظر تاريخي نشان مي دهد. بعضي از ماه هاي سياره اي ممكن است در واقع خرده سياره هايي باشند كه درجاذبه يك سياره گرفتار شده باشند. 
از سال 1610 تا سال 1977 همه فكر مي كردند كه زحل تنها سياره اي ست كه حلقه دارد. اما حالا مي دانيم كه مشتري، اورانوس و نپتون هم سيستم هاي حلقه اي دارند. اگرچه مال زحل از دور از همه بزرگ تر به نظر مي رسد. اندازه اشياء موجود در اين سيستم هاي حلقه اي از اندازه گرد و غبار تا تخته سنگ هايي به بزرگي يك خودرو هستند.
بيشتر سياره ها حوزه هاي مغناطيسي دارند كه به داخل فضا گسترش پيدا كرده است و جو مغناطيسي دور هر سياره را تشكيل داده است. اين جو مغناطيسي با سياره مي چرخد و تمام اشيايي را كه جارو كرده است هم با آن مي چرخد. خورشيد يك جو مغناطيسي دارد كه تمام منظومه شمسي را احاطه كرده است.

ستارگان
ستارگان کره‌های سوزانی از گاز می‌‌باشند که بر خلاف سیارات خود منبع نوراند. انرژی ستارگان ناشی از واکنشهای هسته‌ای است. ماده اصلی تشکیل دهنده بیشتر ستارگان هیدروژن است. هیدروژن موجود در ستارگان طی فرآیند همجوشی هسته ای به هلیوم تبدیل می‌شود و در حین این واکنش گرما و نور بسیار زیادی تابش می‌‌یابد.هر ستاره دارای دوره عمر می‌‌باشد که بسته به نوع ستاره متفاوت است. ستارگان حجیم با نور بیشتر و حرارت زیاد عمر کوتاهتری نسبت به ستارگان کم نور و کوچک دارند. پایان عمر هر ستاره بستگی به میزان ذخیره هیدروژن در آن دارد. زمانی که هیدروژن درون ستاره‌ای پایان یابد هلیوم تبدیل به سوخت اصلی می‌‌شود و می‌‌سوزد. سوختن هلیوم سبب ایجاد گرمای بسیار زیادی می‌‌شود که تا آن زمان در ستاره پیش نیامده بوده است. این گرمای زیاد سبب انبساط ستاره می‌‌شود و حجم آن را چند برابر می‌کند. مثلاً اگر زمانی خورشید شروع به سوزاندن هلیوم کند آنقدر انبساط می‌‌یابد که زمین در حجم زیاد آن محو می‌‌شود! این انبساط تا سر حد مریخ ادامه پیدا کرده و سپس متوقف می‌‌شود. مرحلهٔ بعدی بستگی به نوع ستاره دارد. ستارگان عظیم پس از این مرحله آنقدر انبساط یافته‌اند که دیگر نمی‌تواند جاذبه‌ای روی سطوح بیرونی خود داشته باشند. پس از آن این ستارگان منفجر شده و تبدیل به نواختر می‌‌گردند. هرچه ستاره بزرگ‌تر میزان نواختر بزرگ‌تر. غولها تبدیل به ابرنواختر می‌‌گردند. پس از آن این ستاره‌ها بسته به نوع نواختر ادامه عمر می‌‌دهند. نواختران معمولی تبدیل به کوتوله شده و عمری طولانی را آغاز می‌کنند. اما ابر نواختران در خود فرو می‌‌ریزند و ستارگان بسیار کوچک و حجیمی به نام ستارگان نوترونی بوجود می‌‌آورند.این ستارگان عمر طولانی دیگری در پیش خواهند داشت. بعد از آن کوتوله‌ها یا کوتوله‌های سفید تبدیل به کوتوله سیاه شده و تا آخر جهان زندگی خواهند کرد.