هر مدرسه‌اي به مثابه يك كشتي است كه بايستي هدفي را دنبال كند.مدرسه‌اي كه دماغه‌ كشتي خود را در جهت مشخص نگرفته است در درياي مواج سرگردانخواهد ماند. ابتدايي‌ترين و اصلي‌ترين كاركرد يك رهبر آموزشي، داشتن چشم‌اندازي ازآينده و انتقال اين چشم‌انداز به مربيان، والدين، دانش‌آموزان و جامعه است.مدرسه‌اي كه فراتر از ملاك نمره، افزايش درصد قبولي، كنكور تيزهوشان و... معياري ندارد مثل جزيره‌اي تنها و دور افتاده از بطن اجتماع و تحولات شتابنده جامعهپيراموني و جامعه جهاني، دانش‌آموزي به جامعه تحويل خواهد داد كه «ناتوان از زندگيكردن» است.مدرسه‌ اثربخش ابتدا آينده را تصور مي‌كند و سپس آن را مي‌سازد و در اينزمينه بيشترين نقش را به خود دانش‌آموزان مي‌دهد تا با هدايت و حمايت اوليا ومربيان بتوانند براي زندگي در شرايط جديد جامعه خود را مهيا سازند.

برنامه‌ريزي استراتژيك، داشتن اهداف ساليانه، ماهيانه و روزانه، آموزشمديريت زمان، استفاده از گروه‌هاي تخصصي، بهره‌گيري از اساتيد دانشگاه‌ها، استفادهاز منابع عظيم اطلاعاتي از جمله اينترنت و آموزش فرهنگ استفاده صحيح از اين منابع وبسياري ديگر مي‌تواند مدرسه را نه به عنوان بخشي منفعل و منفك، بلكه به عنوانجلودار، موتور محركه و در نهايت گنجينه ذخاير و ثروت اصلي يك جامعه قرار دهد. تحصيلتوأم با «اشك» با يادگيري به همراه «لذت» تفاوتي اساسي دارد. در مدرسه‌اي كه بذراعتماد كاشته شود، ميوه مشاركت چيده مي‌شود. مدرسه در نظام آموزشي اسلامي مكانافزوده شدن است نه كاسته شدن، مدرسه مكاني است براي خوديابي و خودسازي. مدرسه با آشنا ساختن دانش‌آموزان با مجموعه توانايي‌هاي خود آنها را صاحباعتماد به نفس بالا، اهل ريسك حساب شده، عملكرد خردمندانه، تفكر علمي، بينش انتقاديو در نهايت خداجو بار مي‌آورد.

مدرسه‌اي كه روي نقاط ضعف دانش‌آموزان دست مي‌گذارد مثل باغباني است كه به‌جايبذرهاي مفيد و سالم علف‌هاي هرز را پرورش مي‌دهد. مدرسه مكان كرامت‌بخشي به انسان‌هاست، در مدرسه مطلوب، مدير آموزشي نه‌فقطرهبر آموزشي است، بلكه يك رهبر اخلاقي است كه در مدرسه تحت هدايت او معلم، از ياددادن، دانش‌آموز از يادگرفتن، والدين از مشاركت و خود مدير از هدايت مجموعه لذتمي‌برند.در مدرسه اثربخش به تفاوت‌هاي فردي افراد با احترام نگريسته مي‌شود و هر كسيآن‌گونه‌اي كه «هست» پذيرفته مي‌شود تا آن‌گونه كه مي‌بايست «ساخته شود» را، خودداوطلبانه بپذيرد و در آن مسير با اوليا و مربيان همكاري كند. در مدرسه اثربخش فضايمثبتي بر جريان‌ ياددهي- يادگيري حاكم است و هيچ چيز از جمله مدرك تحصيلي، امتحان،نمره و... نمي‌تواند جايگزين منزلت والاي «انسان» شود.هيچ‌چيز به اندازه اصل مشاركت در تصميم‌گيري‌ها نمي‌تواند باعث آزاد شدنانرژي همكارانه افراد به‌ويژه اوليا، مربيان و دانش‌آموزان در جهت رسيدن به اهدافنظام آموزشي شود.  هرچه ميزان اطلاعات افراد از جريانات و تصميم‌گيري‌هاي مدرسهافزايش پيدا مي‌كند انگيزه آنها براي حل مشكلات مدرسه بيشتر مي‌شود. رهبران آموزشيموفق به دنبال ساختن كانال‌هاي ارتباطي و تعاملي با اوليا، جامعه، رسانه‌ها، مربيانو دانش‌آموزان هستند كه تا جريان اطلاعات، در اين كانال‌ها به‌راحتي رد و بدل شده وافراد اندوخته‌هاي عقلي و بضاعت تجربي خود را در اختيار مدرسه قرار دهند.

 مدرسه سالم همان مدرسه‌اي  است كه نقشه‌هاي ذهني گذشته را به چالش مي‌كشد، ملاكشخصيت‌دهي و ارزش افزوده را به‌جاي «نمره افزوده» مي‌گذارد، به‌جاي فشار بر يادگيري «كشش» در يادگيري ايجاد مي‌كند. در مدرسه سالم همه افراد اعم از كاركنان، اوليا ودانش‌آموزان يادگيرنده مي‌شوند و همه از هم مي‌آموزند، افراد با هم عهد و پيمانمي‌بندند كه اطلاعات را به دانش و دانش را به معرفت تبديل سازند.در اين مدرسه اوليا و مربيان بيشتر از خود دانش‌آموزان به يادگيري علاقه نشانمي‌دهند و مي‌آموزند با آموزش بيشتر نه‌فقط به تربيت بهتر دانش‌آموزان كمك كنند،بلكه با بيشتر آموختن رمز بهتر زندگي كردن را نيز بيابند.

منبع: همشهری آنلاین.

راهبردهای تشویق و تنبیه:

چهار راهبرد اصلی برای تغییر رفتار از طریق تشویق و تنبیه وجود دارد که به شرح زیر پیش بینی شده است .

۱) تقویت مثبت:

به معنی تشویق یک فرد به خاطر انجام رفتار قابل قبول و پسندیده است. در حقیقت تقویت مثبت یعنی ارائه یک پاداش جالب توجه به یک فرد به دنبال انجام یک رفتار مطلوب تعریف می شود . اگر دانش آموزی به یک فرد نابینا در گذشتن از یک خیابان کمک کرده باشد و ما بلافاصله در سر صف از او ستایش به عمل آورده و یا جایزه ای از این بابت به او بدهیم رفتار او را به طور مثبت تقویت می کنیم و بدین وسیله احتمال تکرار این عمل را در او تقویت خواهیم کرد.

۲) تقویت منفی (یادگیری اجتنابی)

یادگیری اجتنابی یا تقویت منفی یعنی اجتناب از اعمال تنبیه نسبت به کسی که از انجام کار نامطلوبی دست برمی دارد. به عنوان مثال : دانش آموزی معمولا تکالیف خود را خوب انجام نمی داده است و هر روز مورد توبیخ قرار می گرفته و از نمره اش کم می شده است . امروز دانش آموز تکلیفش را انجام داده است در مقابل انجام وظیفه معلم برخلاف روزهای دیگر او را سرزنش نمی کند و نمره اش را کاهش نمی دهد این اجتناب از اعمال تنبیه، تقویت منفی نام دارد.

۳) خاموشی:

اگر رفتاری را که با تقویت مثبت افزایش یافته برای مدتی تقویت نکنیم به تدریج از نیرومندی آن کاسته می شود و سرانجام به کلی متوقف می گردد به این فرایند خاموشی رفتار گویند یا به تعبیری دیگر از خاموشی به عنوان کاهش یا از بین بردن رفتار نامطلوب به علت استفاده ن کردن از تقویت مثبت تعریف شده است.

گاهی اوقات یک دانش آموز برای آنکه مورد توجه قرار گیرد دست به اذیتها ، شیطنت ها و شیرین کاریهایی می زند که سبب اختلال در نظم کلاس و یا الگوبرداری غلط توسط دانش آموزان دیگر می شود. بعضی از معلمین یا مدیران از کار چنین دانش آموزی به شدت عصبانی می شوند و از روش تنبیه استفاده می کنند. در حالی که هدف دانش آموز همین کسب توجه از طریق کارهای نامطلوب بوده است. اما در مقابل عده ای از مدیران و معلمین مدبرانه برخورد می کنند و اصولا به موضوع اعتنایی نمی کنند در نتیجه مشاهده می شود که دانش آموز دست از این کار خود برمی دارد. در حقیقت این مدیران با استفاده از راهبرد خاموشی، رفتار فرد را در یک مورد ناخواسته تضعیف کرده اند.

۲) تنبیه :

هرگاه دانش آموزی رفتارهای نامطلوب از خود بروز دهد که سبب آسیب رساندن، ضرر رساندن و بی نظمی مدرسه شود ممکن است با رعایت همه جوانب امر او را مورد تنبیه قرار داد پس جزای ناموفق یا ناخوشایندی که در نتیجه رفتار نامطلوب فرد به کار گرفته می شود ، تنبیه نامیده می شود.

● ظرافتهای کاربرد تشویق و تنبیه در مدارس

مدیر یا معلم آگاه و مومن به فلسفه و مبانی تعلیم و تربیت، با تخصصی که دارد می داند چگونه و به چه شکلهایی آدمهای تحت تربیت خود را تربیت کند تا آنها را به درجه ای از رفتار که هدف نظام آموزشی است و خود او به آن ایمان دارد برساند.

تشویق و تنبیه موقعی موثر است که در ارتباط با مسائل تربیتی بوده و آگاهانه انجام گیرد. در هر تشویق و تنبیه باید علت و نتیجه تربیتی آن برای مربی و شرایط و نیازهای دانش آموز مورد توجه قرار گیرد. از تشویق و تنبیه می توان به عنوان بهترین محرک در راه پیشبرد اهداف تربیتی استفاده کرد.

تشویق شکلها و کاربردهای فراوانی در مدرسه دارد. یک لبخند، یک تبریک، یک تشکر و یک هدیه کوچک و خیلی چیزهای دیگر می تواند محرک مناسبی برای بسیاری از دانش آموزان باشد.

در هر تنبیهی معلم یا مدیر باید بداند که برای چه تنبیه می کند و چه نتایج و اثراتی روی دانش آموزان دارد. دانش آموز نیز باید بداند به خاطر چه رفتاری تنبیه می شود . البته باید دانست که تنبیه فقط جلوی انجام عمل ناخواسته را به طور موقت می گیرد. برای آنکه رفتار دانش آموز تغییر کند ، باید همراه با تنبیه ، رفتار درست را نیز به او نشان داد.

● پیامدهای زیانبار تنبیه:

تنبیه یک ابزار تربیتی ناخوشایند است که در مواقعی به ناچار مورد استفاده قرار می گیرد.

در مورد مضرات تنبیه می توان به موارد زیر اشاره کرد:

▪ بچه ها دروغگو می شوند.

▪ افسردگی و بیماری های عصبی به وجود می آورد.

▪ سبب ترس می شود.

▪ افراد ریاکار و حیله گر می شوند.

▪ افراد کند ذهن می شوند و خلاقیت خود را از دست می دهند.

▪ اعتماد به نفس بچه ها کم می شود.

▪ احترام و اعتماد بچه ها نسبت به بزرگترها کم می شود.

باید دانست که تنبیه حربه اولیه ای است که ممکن است در جایی مناسب و در جایی نامناسب و زیان آور باشد . به هرحال از تنبیه نباید به عنوان اولین وسیله استفاده کرد ولی اگر مجبور به استفاده از آن شویم باید به صورت موقت از آن استفاده کنیم تا به روش بهتر و مناسب تر دسترسی پیدا کنیم و تشویق علاوه بر آنکه سبب افزایش میل به کار، رضایت خاطر و تقویت روحیه افراد می شود ، وسیله ای برای شکل گیری و بهسازی شخصیت آنها نیز به حساب می آید.

تشویق می تواند بسیاری از مشکلات روانی، عاطفی و اجتماعی افراد را برطرف کند. علاوه براینها تشویق وسیله مناسبی برای به وجود آوردن نگرش مثبت، دوست داشتن متقابل ، قدردانی و ارزش دادن به انسانهاست ، پاداش و تشویق مطمئن ترین و اساسی ترین ابزار انگیزش همه انسانها منجمله دانش آموزان و معلمان می باشد که کاربرد آن باید در صدر همه فعالیتهای مدیران قرار گیرد.

فریبا عارف نیا،کارشناس گروههای آموزشی

منابع:

-۱ علی اکبر سیف، روانشناسی تربیتی (روانشناسی آموزش و یادگیری)

-۲ سیداحمد زرهانی ، عزیزالله تاجیک اسماعیلی ، نگاهی به نقش تربیتی خانه و مدرسه ، پاییز ۱۳۷۳

-۳ سید محمد میرکمالی ، روابط انسانی در آموزشگاه ، نشر سیطرون فصلنامه مدیریت در آموزش و پرورش ، شماره ۱۰ تابستان ۱۳۷۳

-۴ علی اکبر سیف ، تغییر رفتار و رفتار درمانی، نظریه و روشها ، تهران نشر دانا

-۵ عبدالله مجوزی، چرا تنبیه، تهران ، انتشارات اولیاء و مربیان ۱۳۷۲

-۶ بیژن هوشنگی، ماهنامه پرورشی تربیت، شماره ۳ آذر ۷۸