معلمان هر سال از اواخر خرداد تا اواخر شهریور ماه تعطیلات تابستانی خود را می گذارانند. شاید گروهی از مردم که شغل آنها معلمی نیست این مسئله را برای معلمان یک امتیاز بزرگی بحساب بیاورند. و فکر کنند معلمان راحت هستند و در سه ماه تابستان در خوش گذرانی بسر می برند. اما اگر آنها وضعیت معلمان را در سه ماه تابستان حالت کسی تصور بکنند که مجبور است که بیشتر اوقات خود را در خانه بماند، (آنهم در محیط های شهری و در فضای شلوغ و آلوده و گرم)و سرخورده و خسته بشود، دیگر این قضاوت را نخواهند کرد. و نگرش خود را تغییر خواهند داد.

شاید گفته شود که خوب چرا باید خانه بمانند به مسافرت بروند؟ در جواب باید گفت که مسافرت هم مقدمات و شرایطی را می طلبد که بیشتر معلمان آنرا ندارند. تازه مگر می شود تمام دو و سه ماه را در مسافرت بسر ببرند. مگر معلمان چقدر امکانات مادی برای آن دارند. آنهم در تابستانی که بیشتر شهرهای ایران از گرما بیداد می کنند.

شاید هم گفته شود که شغلی را دست و پا کنند. و کار کنند؟ در جواب باید گفت که خوب برخی معلمان این کار می کنند. گروهی کشاورزی، گروهی فروشندگی،گروهی رانندگی و غیره. اما تعداد زیادی از معلمان شرایط کار کردن را ندارند. یا نمی توانند کار کنند. و یا توانایی سرمایه گزاری برای کار کردن را ندارند. پس این افراد چکار میتوانند بکنند. ممکن است بفرمائید که خوب مطالعه و تحقیق کنند. اما به نظر شما چه تعدادی از آنها برای آن انگیزه دارند؟و جایگاه مطالعه و تحقیق چقدر در جامعه ما از جایگاه رفیع بر خوددار است. تا معلمان را به آن سو بکشاند؟

در پی چنین توضیحاتی است که می بینیم که تعداد زیادی از معلمان در تابستان ها واقعاً در گذراندن تعطیلات خود مشکل دارند. برای همین این تعداد از معلمان باید به یک نحوی تعطیلات تابستانی خود را سپری کنند شرایط مشغولیت که برای آنها نیست،دولت هم برای آنها برنامه ریزی نکرده است. پس برخی مجبورند شرایط سخت تعطیلات تابستانی به جان بخرند و در خانه خسته و سر خورده شوند. و دچار مشکلات روحی و روانی شوند. برخی آنقدر آسیب می بینند که قدرت روحی و روانی را برای معلم بودن از دست بدهند. مسئولین مدیریتی آموزش و پرورش هم ظاهرا نمی توانند  که حالت این گروه از معلمین را درک کنند چون آنها سه ماه تعطیلی تابستان را ندارند. و به اندازه کافی هم مشغول هستند که از این گروه بی خبر باشند.

به نظر می رسد که برای تعطیلات تابستانی معلمان جهت جلو گیری آسیب دیدن آنها باید مسئولین برنامه ریزی جامعی داشته باشند. که آنها بتوانند در تابستان در حوزه های مختلف کار کنند. مثلا بتوانند به مسافرت بروند، کلاسهای آموزش ضمن خدمت ببینند. و یا به مطالعه و تحقیق بپردازند و یا در همایش ها و سمینارها، برای ارتقای آگاهی شان شرکت کنند. همچنین ما می توانیم بستر های مختلف دیگری را آماده کنیم و اجازه ندهیم معلمین به انحاء مختلف آسیب ببینند. اقدامات صورت گرفته در این زمینه هم از طرف مسئولین هنوز ناچیز است. و همچنین ما نباید فکر کنیم که تنها معلمینی آسیب می بینند که بیکار و علاف هستند بلکه آنهاییکه در شغلهای دیگر ی غیر از شغل معلمی هم مشغول هستند نوعی آسیب می بینند چون نقش معلم بودن آنها تضعیف می شود. معلم باید معلم باقی بماند. و مشغولیت او باید با شغل او سنخیت داشته باشد. اما افسوس که بسیاری از مشکلات کلیدی هنوز حل نشده است. فریاد های تعداد زیادی از معلمین هم به جایی نرسیده است.