مقدمه

شباهنگام فرا رسيد، تاريكي دنيا را گرفت، مليكه به بستر خواب رفت و امام يازدهم را در خواب ملاقات كرد.

امام عسكري پس از مهرباني ها و دلجويي ها، به مليكه فرمود:‌“در فلان روز سپاه اسلام به كشور شما خواهند آمد، تو نيز خود را با اسيران به شهر بغداد برسان، به ما خواهي رسيد.“

درست در همان تاريخ كه امام به او خبر داده بود، سپاه مسلمان به روم آمدند، پس از پيكار و درگيري با روميان، با اسيراني از روم رهسپار بغداد شدند. مليكه نيز خود را در لباس خدمتكاران درآورد و همراه آنان به بغداد رفت.

مليكه‎‏‍؛ شاهزاده خانمي كه تا چند روز پيش مسيحي بوده و اكنون مسلمان شده است، در كناري ايستاده و گذشته و آينده ي خود را مي نگرد.

اگر در روم سلطنت مي كرد، در “سامره” به مجد و بزرگواري اصيل و راستين دست يافت.

امام فرمود: “ترا بشارت مي دهم به فرزندي كه شرق و غرب جهان به زير پرچم حكومت او خواهند رفت و زمين را از عدل و داد پر خواهد كرد پس از آنكه از ظلم و جور پر شده باشد”.

-          مليكه: اين فرزند از چه كسي به وجود خواهد آمد؟

-          امام: پيامبر اسلام تو را براي كه خواستگاري كرد، و حضرت مسيح تو را به عقد كه درآورد؟

-          مليكه: به عقد فرزندت امام حسن عسكري (ع)

-          امام: او را مي شناسي؟

-          مليكه: از آن شب كه به دست بهترين زنان –فاطمه ي زهرا (ع) – مسلمان شدم، هر شب به ديدنم مي آيد.

امام به خواهرش حكيمه فرمود: “اي دختر رسول خدا! او راب ه خانه ات ببر و دستورات اسلام را به او بياموز كه همسر “حسن” –امام يازدهم- و مادر صاحب الامر است”.

مليكه به خانه ي امام يازدهم آمد و “نرجس” ناميده شد.

آن روز، حكيمه به خانه ي حضرت عسكري (ع) آمد و تا هنگامه ي غروب، آنجا بود و آنگاه كه مي خواست برگردد، امام به او فرمود: “امشب نزد ما بمان خدا به ما فرزندي خواهد داد، كه زمين را به دانش و ايمان و رهبري، زنده كند، پس از آنكه به درگيري كفر و گمراهي مژده باشد.”

-          حكيمه: از كه؟

-          امام: از نرجس. حكيمه به نرجس نگاه مي كند، نشانه اي از بارداري در او نمي يابد و سخت به شگفت مي آيد امام به او فرمود: “او بسـان مادر موسـي (ع) است كه هيـچ كس نمي دانسـت باردار است، زيرا فـرعون شكم زن هاي آبستن را مي دريد.”

نزديكي هاي سحر، نرجس از خواب مي جهد و نيايشي كوتاه مي گذارد، ولي باز نشانه اي از زاييدن در او نيست. حكيمه پيش خود مي گويد: “پس فرزند چه شد؟”

امام از اطاقاش بانگ مي زند: “حكيمه! نزديك است” در اين هنگام ترجس را اضطرابي دست مي دهد، حكيمه او را در آغوش مي گيرد، نام خدا را بر زبان جاري و سوره ي “انا انزلناه” را مي خواند. حكيمه احساس كرد همراه صداي او، ديگري هم سوره ي “انا  انزلناه” را مي خواند، دقت كرد، صداي كودك را از شكم نرجس شنيد.

نرجس را نوري تند فرا گرفته بود كه ديده ي حكيمه را خيره مي ساخت. نوزاد –صاحب الامر-  را ديد  كه  به خاك افتاده  و به يكتايي خدا و رسالت جدش، پيامبر و امامت و ولايت پدرش، امير مؤمنان و ديگر امامان –كه درود خدا بر آنان- گواهي مي دهد و از خدا گشايش كار و پيروزي انسان ها را – زير پرچم حق  و عدالت- مي خواهد.

و اين خجسته تولد به صبح پانزدهم از ماه شعبان سال 255 هجري بود.

اكنون چهل روز از ولادت نوزاد مي گذرد كه حكيمه، به خانه ي امام عسكري (ع) آمده است. طفلي دو ساله را ديد كه در صحن خانه راه مي رود، پرسيد: اين كودك كيست؟ امام بدو فرمود: “فرزندان پيامبر اگر امام باشند زود رشد و نمو مي كنند، يعني در يك ماه، به اتدازه ي يك سال ديگران.”

چند روز به رحلت امام عسكري مانده بود كه حكيمه به خانه ي برادر زاده مي رود نوجواني كامل را مي بيند و نمي شناسد. به امام گفت: “اين كيست كه مي فرمايي نزد او بنشينم؟” فرمود: “فرزند نرجس و جانشين من است. در اين زودي ها از ميان شما خواهم رفت، بايد سخن او را بپذيري و از او پيروي كني.”

ابوالاديان پرسيد: “آنگاه امام من كيست؟”

امام: آنكس كه جواب نامه ام را از تو بخواهد و بر نماز گزارد و از درون هميان (= كيسه ي پول) خبر دهد.

ابوالاديان به مداين رفت و كارهاي او درست پانزده روز به طول انجاميد و آنگاه كه به سامره رسيد، شهر را سياه پوش ديد.

به خانه ي امام يازدهم آمد “جعفر كذاب” برادر آن حضرت را ديد كه مجلس دار و صاحب عزا است و مردم او را د رمرگ برادر، تسليت و به امامت تبريك مي گويند.

ابوالاديان، جعفر را مي شناخت كه مردي گناه پيشه و بي بند و بارست و شايستگي اين مقام را ندارد. در انديشه فرو رفت.

پس از لحظه اي به جعفر گفتند بيا بر جسد امام نماز بگزار او برخاست و گروهي به دنيال او راه افتادند تا به صحن خانه رسيدند همين كه خواست جلو بايستد و نماز بخواند، نوجواني گندم گون و زيباروي پيش آمد و او را كنار زد و گفت: “عمو من سزاوارم كه بر بردن پدر نماز بگزارم.”

امام دوازدهم بر جسد پدر نماز گزارد و به خاكش سپرد. آنگاه رو به ابوالاديان كرد و فرمود: “جواب نامه ي پدرم را بده.” او كه منتظر چنين فرماني بود، بي درنگ آن را تسليم كرد و به انتظار نشانه ي ديگر كه امام عكسري داده بود نشست.

گروهي از مردم قم، به سامره آمده بودند و از جانشين امام يازدهم خبر مي گرفتند. جعفر كذاب را معرفي كردند. آنها بر او وارد شدند و پس از تسليت مرگ حضرت و تبريك امامت، به او گفتند: “ما براي پيشوايمان پول هايي –سهم امام- مي آوريم و پيش از آنكه گزارشي بدهيم، آن امام پاك، از پول ها و صاحبان آن و جزئيات رويدادها خبر مي داد.”

جعفر گفت: “دروغ مي گوييد، اين علم غيب است” اصرار كرد كه پول ها را به او تسليم كنند.

آنها گفتند: “ما مأموريم پول ها را به دست امام برسانيم، اگر تو مانند حضرت عسكري (ع) نشانه هااي كه گفتيم مي دهي، پول ها را تقديم خواهيم كرد وگرنه به صاحبانش برمي گردانيم”.

پول ها را برداشتند و از شهر بيرون رفتند.

پسري زيباروي را ديدند كه به سويشان مي آيد و ايشان را به نام و نام پدر صدا مي زند و آنان را براي شرفيابي حضور امام دعوت مي كند.

آنها گفتند: “تويي مولا و امام ما؟”

گفت: “هرگز، من بنده ي امام شما هستم” با او به خانه ي امام عسكري رفتند. ديدند فرزند امام يازدهم،‌حضرت قائم (ع) بر تختي نشسته و شكوه و زيبايي ويژه اي، او را فرا گرفته است. امام از جزئيات پول ها و صاحبان آن ها و رويدادها آن چنان پرده برداشت، كه آنان از صميم جان امامت و راهبري وي را پذيرا شدند. مسايل خود را پرسيدند و پول ها را دادند و با دلي شاد برگشتند.

جعفر كذاب نزد معتمد، خليفه ي وقت رفت، و داستان پول هايي كه آورده بودند شرح داد. معتمد، مأموران خود را فرستاد، “صيقل” كنيز حضرت عسكري را گرفتند و از او خواستند كه فرزند آن حضرت را نشان دهد و او هم اظهار بي اطلاعي كرد.

خلفاي بني عباس ، پيوسته درصدد بودند كه امام زمان (ع) را پيدا كنند و به قتل برسانند. از اين رو آن حضرت از ديده ها پنهان شد، ولي در حدود 74 سال، چهار نفر از بزرگان و دانشمندان شيعه، نماينده ي رسمي امام زمان بودند و مردم،‌گرفتاريها و خواسته هاي خود را به وسيله ي آنان از امام مي پرسيدند.

اين چهار نفر به ترتيب عهده دار نيابت مخصوص بودند:

1-     عثمان بن سعيد

2-     محمد بن عثمان بن سعيد

3-     حسين بن روح

4-     علي بن محمد سمري

هنگامي كه چهارمين نماينده ي مخصوص امام مي خواست از دنيا برود، اين دستخط را كه از طرف امام قائم (ع) صادر شده بود نشان داد: “علي بن محمد سمري! خدا پاداش برادرانت را در مرگت زياد گرداند،‌ تو تا شش روز ديگر از دنيا خواي رفت. آماده ي سفر آخرت باش و كسي را جانشين خود قرار مده، زيرا دوران غيبت كبري –پنهاني بزرگ- فرا رسيده است”. و اين حادثه به سال 329 هجري بود.

امام زمان (ع) در يكي از نبشته هايش، پناهگاه مردم را در روزگاران غيبت، اين چنين معرفي مي كند:

“وارثان علم دين، و دانش هاي آل پيامبر كه ديو هوس را كشته و فرمانبردار خدا و داراي روحي پاك و ملكوتي باشند، مرجع و پناه مردمند.”

ظهور دولت مهدي (ع) حتمي است

توضيح:

ظاهر شدن امام قائم (ع) در آخر زمان و تشكيل حكومت واحد جهاني بر اساس عدل و ايمان، به اندازه اي قطعي و حتمي است كه اگر مثلاً از عمر دنيا فقط يك روز باقي مانده باشد، بايد اين پيشگويي تحقق پذيرد، و حداقل بشر، يك روز، شيريني دادگري و امنيت و آسايش عمومي را بچشد و پرچم يكتاپرستي و انسانيت بر دنيا سايه اندازد، و بانگ توحيد طنين افكند، و هدف اصلي پيامبران كه گسترش عدالت در ميان توده هاست، در آن روز انجام يابد.

آنچه خوبان همه دارند تو تنها داري!

“در امام قائم (ع) نشانه اي از موساي پيامبر است. راوي كويد: عرض كردم نشانه ي موسي چيست؟ حضرت فرمود: پنهاني ولادت و ناپديد شدنش از بني اسرائيل.”

“در امام قائم نشانه اي از حضرت نوح مي باشد، و آن درازي عمر است.”

برنامه ي حكومت امام زمان (ع)

“از امام جعفر صادق (ع) پرسيدند، روش و برنامه ي امام دوازدهم شيعه، حضرت مهدي (ع) چگونه است؟ آن حضرت فرمود: همانگونه كه رسول خدا با خرافات و نادرستي هاي زمان جاهليت مبارزه كرد و آنها را ويران ساخت، امام زمان هم پيرايه ها و تحريف هايي كه به دست ستمگران به اسلام بسته شده و جان آن را گرفته، ريشه كن نموده و اسلام راستين را از نو خواهد ساخت.”

رويدادهاي پيش از ظهور

“درآخر زمان و نزديك شدن قيامت كه بدترين زمان ها است، زن ها برهنه و عريان در ديدگاه مردم ظاهر مي شوند و بدين جهت دين خود را از دست مي دهند. آتش فتنه و فساد را دامن مي زنند. شهوت پرست و بي بند و بار مي گردند. حرام خدا را حلال كرده و در جهنم هميشه خواهند بود.“

اسلام پيروز

“آنگاه كه قائم آل محمد (ع) ظهور كند، خدا اسلام را بر تمام دين ها پيروز گرداند.”

توضيح:

ولي اين نويد، نبايد مسلمانان را از وظيفه ي مهم خويش‍؛ امر به معروف و نهي از منكر، باز دارد و بگويند چون امام قائم (ع) قيام مي كند، و اسلام پيروز مي شود. مسلمان در هر حال، بايد به خاطر گسترش اسلام بكوشد و با ظلم و گناه پيكار كند.

هنگامه ي قيام، معلوم نيست

“‌از امام پنجم پرسيدند امام قائم به كدامين زمان قيام مي كند؟ حضرت در پاسخ سه بار فرمود: آنها كه زمان ظهور را تعيين مي كنند،‌دروغ مي گويند.”

روزگار حكومت حق

حكومت راستين امام قائم (ع) دولت ها و حكومت هاي باطل را از ميان خواهد برد.”

فرياد توحيد

“آنگاه كه امام قائم حضرت مهدي (ع) قيام كند، بانگ يكتاپرستي و رسالت پيامبر عزيز اسلام در سراسر جهان طنين افكند.“

آري امام زمان را ديده ام

“عبدالله بن جعفر مي گويد: از محمد بن عثمان كه يكي از نايبان ويژه ي امام زمان (ع) بود پرسيدم آيا تاكنون امام زمان را ديده اي؟ گفت: آري و آخرين ديدارم در كنار خانه ي خدا (كعبه) بود كه نيايش مي كرد و مي فرمود: خدايا! آنچه به من وعده داده اي به انجام رسان.”

نداي آسماني

“وقت ظهور او منادي غيبي از آسمان نام او و پدرش را به گوش مردم مي رساند.”

عمران و آبادي در دولت مهدي (ع)

“حكومت امام زمان (ع) شرق و غرب جهان را فرا مي گيرد و گنجينه ها به دست وي افتد و او ويراني هاي زمين را آباد سازد.”

خدايا شاهد باش، كه ايمان داريم

پيامبر اكرم (ص): “آن كس كه فرزندم “قائم آل محمد” را نپذيرد، مرا نپذيرفته و انكار كرده است.”

توضيح

اگر دانشمند نابغه اي از استادي، بسيار تعريف كرد و گفت كه از هر جهت وارد و كامل است، نزد او درس بخوانيد، اكنون اگر ما از دانش آن استاد استفاده نكنيم و او را بي سواد بخوانيم، به آن دانشمند بي اعتنايي نكرده ايم و سخنش را ناچيز نشمرده ايم؟

منتظران همانند پيكارگرانند

“آن كس كه با انتظار فرا رسيدن حكومت امام زمان (ع) ديده از جهان فرو بندد، مانند كسي است كه با آن حضرت در خيمه اش باشد. نه، بلكه مانند كسي است كه در پيش رسول خدا (ص) جهاد كند.”

ايمان راستين

“حكومت ما آنگاه فرا مي رسد كه شما غربال شويد – آزمايش شويد- و سه بار اين جمله را تكرار كرد و سپس فرمود: آنها كه ايمانشان ضعيف و معيوب است، مي روند و تنها ايمان داران راستين بر جاي خواهند ماند.”

زمين به عدالت زنده مي شود

“خدا زمين را به وسيله ي قائم آل محمد (ع) زنده مي كند، يعني: جهان كه به بيداد گري مرده است به دادفرمايي امام قائم (ع) روح تازه پيدا مي كند.”

هر كس او را نشناسد …

شناختن امام، دانستن روز تولد و درگذشت او نيست، بلكه شناختن موقعيت، شخصيت و هدف اوست.

روزگاري مي آيد كه …

دروان زندگي ما، هنگامه ي پنهاني راهبري است كه پنجمين امام، آن را فرموده است. هم اكنون امام زمان (ع) از ديدگاه ها پنهان، و شهوت پرستي و ضد مردمي از هر سو جهان را فرا گرفته است.

ماييم كه بايد در اين دوران تاريك و مرگزا، از برنامه هاي امام قائم (ع) بهره گيريم و در راهمان استوار باشيم، چه آنكه ايماندار راستين، در برابر سيل بنيان كن فساد و بي ديني، چونان كوه پابرجاست و اين گفته ي نخست پيشواي ما است كه:

“مؤمن از كوه سخت تر است.”

آواي قرآن

سلمان فارسي از پيامبر عزيز ما، نقل مي كند كه فرمود: “امامان پس از من دوازده نفرند به تعداد ماه هاي سال.”

و آخرينشان “قائم” است

سلمان پارسي، پيرمرد روشن دل ايراني در جمع حاضران بود و سخنان رسول الله را براي ما چنين بازگو مي كند:

پيامبر فرمود:

“اي مردم! من در اين زودي ها شما را وداع خواهم گفت. شما را اي مردم درباره ي فرزندانم (عترت) سفارش مي كنم تا بدانها نيكي كنيد و بزرگشان داريد.

از بدعت 0پديد آوردن چيزهاي تازه اي كه از دين نيست) دوري كنيد، زيرا هرگونه بدعتي گمراهي است و گمراهان در آتشند. آنكه از ديدار “خورشيد” محروم است بايد از “ماه“ بهره گيرد و آن كه ماه را نمي بيند، بايد از نور “فرقدان“ (دو ستاره اي نزديك قطب شمال) روشني گيرد و اگر آن دوم هم نبودند،‌از ديگر ستارگان فرزوان …”

سلمان مي گويد: پرسيدم يا رسول الله! پدر و مادرم فدايت. منظورت از خورشيد و ماه و فرقدان چيست كه بالاي منبر فرموديد هر كدام را از دست داديد، به ديگري پناه بريد؟ آن گرامي فرمود: “من بسان خورشيدم و علي (ع) چونان ماه. در آن هنگام كه مرا از دست داديد، علي را پيشوا قرار دهيد. و امام فرقدان حسن و حسين –درود خدا بر آنان- هستند كه پس از علي (ع) پيشواي شما خواهند بود. و امام ديگر “ستارگان روشن” پيشوايان نهگانه اي هستند كه از نسل حسين (ع) پديد مي آيند و نهمين آنها، مهدي (ع) است …”

كشتي نوح

اينك پيامبر ما از نوح سخن مي گويد:

“يارانم! فرزندان پاك من، چونان كشتي نوح اند. هر كس به كشتي نشست از نابودي برست. كساني هم كه فرزندان پاك مرا پيشوا قرار دهند از گمراهي و هلاكت نجات پيدا خواهند كرد …”

اين هنگام مردي پرسيد: “يا رسول الله! پيشوايان بعد از شما چند نفرند؟”

حضرت فرمود: “دوازده نفر كه همگان از دودمان منند.”

او كاخ ستمگران را درهم مي كوبد

خداوند عمر او را در روزگار غيبت دراز مي كند و آنگاه وي را به صورت جواني چهل ساله ظاهر مي سازد، تا مردم بدانند خداوند بر همه چيز توانا است.

اين است دين راستين

امام باقر (ع) به آيتي از قرآن اشاره كرد و گفت: “روشن تر از اين سخن، كلام خداست كه فرمود: از آغاز آفرينش زمين و آسمان ها، شماره ي ماه ها نزد خدا و در كتاب خدا دوازده بوده است؛ چهار از آنها، ماه هاي حرام است. اين است دين پابرجا و راستين خدا. درباره ي اين ها به خود ستم نكنيد.”

امام در تفسير اين آيه ادامه داد: “شناختن ماه هاي محرم، صفر، ربيع … و حرام هاي آن كه: رجب، ذوالقعده، ذوالحجه و محرم مـي باشد، دين پابرجا و راستين خدا نيست، زيرا يهود و مسيحيان و مجوس و ديگر مردمان، از منافق و مخالف، اين ماه ها را مي شناسند و نام آنها را مي دانند.

مقصود از آنها، امامان دوازده گانه هستند، كه دين خدا را برپا مي دارند.”

آبي سردتر از برف و شيرين تر از عسل

مردي پارسا به حج خانه ي خدا رفته، و سفر خويش را اين چنين گزارش مي كند: “صحراي عربستان چون تنوري سوزنده، و هرم آفتاب، توفنده بود. از قافله عقب ماندم. راه را گم كرده و خود را تنها يافتم. تشنگي مرا از پاي درآورد و نقش بر زمين ساخت. ناگهان صدايي شنيدم. چشمم را باز كردم. جواني زيباروي از گرد راه رسيد، و با چهره اي مهربان، مرا آبي سردتر از برف و شيرين تر از عسل نوشاند، و از مرگ حتمي نجاتم داد. آنگاه كه رمقي گرفتم پرسيدم كيستي؟ فرمود: “من حجت خدا و بقية الله در زمينم. همان كسي كه زمين ظلم زده را، به عدل و داد زنده خواهد كرد.

من فرزند “حسن بن علي بن محمدبن علي بن موسي بن جعفر بن محمد بن علي بن الحسين بن علي بن ابيطالب –درود خدا بر تمامي آنان- هستم.”

آنگاه فرمود: چشمت را ببند و پس از لحظه اي فرمود ديده باز كن. خود را در پيشاپيش كاروان ديدم و او از نظرم ناپديد شد.

دو فرزند دانشمند

پدر “شيخ صدوق” يكي از دانشمندان بزرگ اسلام در قرن سوم هجري – دوران غيبت صغري- است. او سال ها از ازدواجش مي گذشت ولي پدر نشده بود. نامه يي به “حسين بن روح” يكي از نايبان مخصوص امام زمان مي نويسد كه امام دعا كند خدا به او پسري ببخشد.

جواب نامه، چنين بود: علي بن حسين! تو از اين همسر، داراي فرزند خواهي شد، ولي به زودي از زن ديگر، دو فرزند فقيه و دانشمند خواهي يافت.”

علي بن حسين، همسر ديگري اختيار مي كند و خدا او را دو فرزند فقيه و دانشمند به نام هاي “محمد” و “حسين” مي دهد كه هر دو فقيهي ماهر و محدثي عالي مقام بودند.

ما را به هديه ي او نيازي نيست

          در شهر قم مرد بزازي –از شيعيان و دوستداران امام قائم (ع) – شريكي داشت كه او شيعه ي دوازده امامي نبود. از فضا پارچه ي گرانبها و جالبي به دست آنها افتاد.

          مرد شيعه به شريكش گفت: اين پارچه قابليت مولايم را دارد.

          شريكش گفت من مولايت را نمي شناسم، ولي آن را به هر كه مي خواهي بده. و او پارچه را براي امام زمان (ع) فرستاد.

          آنگاه كه پارچه به دست امام (ع) رسيد، آن را دو نيم كرد و نيمي از آن را پس فرستاد و فرمود: “به مال مخالف و غير شيعه نيازي نداريم.”

دروازه ي غرب به دست او گشوده مي شود

          حضرت باقر (ع) فرمود: “قائم ما نهضت خويش را از مكه مي آغازد، و پرچم و شمشير رسول خدا (ص) و ديگر نشانه هاي پيامبر و درخشش گفتار محمدي (ص) با اوست.”

          قلبتان به خاطر هدايت و نجات گمراهان بتپد. من شما را به سوي خدا و پيامبر مي خوانم، كه برنامه هاي قرآن را اجرا كنيد. باطل را بكوبيد و راه و روش پيامبر را به پاداريد.

          پس از اين گفتار، يارانش كه 313 نفر مي باشند، مانند باران هاي پراكنده ي پاييز، به هم مي پيوندند. آنها مرداني هستند كه در شب به راز و نياز با خدا زنده اند و در روز، شيران بيشه ي شجاعتند.

          خداوند نخست “حجاز” را براي او مي گشايد و او زندانيان بني هاشم را آزاد مي سازد، پرچم هاي سياه كوفه به زير مي آيد، و به عنوان نشانه ي بيعت، به سوي امام قائم فرستاده مي شود. در اين هنگامه است كه امام سپاه خود را به شرق و غرب جهان مي فرستد تا بيداد و بيدادگران را ريشه كن سازند، و كشورها براي او گشوده مي گردد و به دست او استانبول (دروازه ي غرب) فتح مي شود.”