قوانين بازى:
بازى بيسبال بين دو تيم نه نفره انجام مى شود و هر تيم زير نظر مربى خود كه خارج زمين است بازى مى كند. برنده تيمى است كه تعداد «دورهاى بيشترى» را برده باشد.
زمين بازى:
زمين داخلى، مربعى شكل است و ۹۰ فوت (حدوداً ۲۷ متر) طول دارد. زمين خارجى، فضايى است كه از امتداد دو طرف مربع داخلى به وجود مى آيد. زمين داخلى درجه بندى مى شود تا خط هاى زمينه و محدوده تيم خودى مشخص شود. محدوده پرتاب كننده توپ (pitcher) ۲۴ سانتيمتر بالاتر از خط زمينه محدوده خودى است.
زمين داخلى و زمين خارجى شامل خطوط مرزى و منطقه بى طرف مى شوند، بقيه زمين، محدوده مسابقه است. منطقه زمين خودى با نوار فلزى مشخص مى شود و نسبت به آن، زمين دوم را (كه تا زمين اول ۲۷ متر فاصله دارد) مشخص مى كنند. تقاطع اين خطوط، زمين اول را مى سازند. از زمين خودى ۲۷ متر به سمت زمين سوم و از زمين دوم ۲۷ متر به سمت زمين سوم، تقاطعى ايجاد مى كنند كه منطقه سوم است، خلاصه اين كه زمين به چهار بخش تقسيم مى شود. تمام اندازه گيرى هاى زمين بايد از نقطه اى كه خط هاى زمين اول و سوم همديگر را قطع كرده اند صورت بگيرد. محل گيرنده توپ (catcher)، ضربه زننده ها به توپ (batters)، جايگاه مربى، سه خط اول زمين و محدوده دوم ضربه زننده به توپ بايد مشخص شوند. خطوط مسابقه و تمام خط هاى بازى با گچ سفيد مشخص مى شوند.
زمين خودى را با يك قطعه پنج گوشه پلاستيكى سفيد رنگ كه البته شكل خاصى دارد (دو گوشه آن كامل نيست) و تقريباً ۴۲ سانتيمتر طول آن است علامتگذارى مى كنند. اين علامت ها در محل تقاطع خطوط زمين خودى با زمين اول و سوم قرار مى گيرند.
زمين هاى اول، دوم و سوم را با كيسه هاى پارچه اى كه روى زمين مى گذارند، علامتگذارى مى كنند. كيسه هاى زمين اول و سوم در زمين داخلى (infield) و كيسه هاى زمين دوم در مركز زمين دوم قرار مى گيرد. اين كيسه ها پر از شن هستند.
روش بازى:
هر تيم نه بازيكن دارد از يك توپ سفت با پوشش چرمى، يك باتوم چوبى (در بازى هاى حرفه اى جنس آن فقط از چوب است) يا آلومينيومى و دستكش هاى حفاظ دار استفاده مى كنند. به علاوه، ضربه زننده، گيرنده و رهبر محدوده خودى، لباس هاى محافظ مخصوص مى پوشند. در زمين بازى، يك پرتاب كننده توپ، يك گيرنده توپ، چهار بازيكن داخلى و سه بازيكن خارجى قرار مى گيرند. هر تيم تلاش مى كند كه امتياز بيشترى بياورد كه در بيسبال به اين كار اصطلاحاً «بردن هر دور» score runs مى گويند. تيم اول، بازى را با يك - اصطلاحاً - «حمله» شروع مى كند. بازيكن هاى اين تيم به نوبت هر كدام نقش ضربه زننده به توپ (batter) را بازى مى كنند. ضربه زننده، تنها بازيكن مهاجمى است كه اجازه دست زدن به توپ را دارد. تيم دوم بازى خود را با ۹ نفر در حالت دفاعى شروع مى كند بيشتر مواقع توجه بيشتر معطوف به دو بازيكن اصلى است: يعنى پرتاب كننده تيم دوم كه توپ را پرتاب مى كند و ضربه زننده تيم اول كه بايد توپ او را پاسخ بدهد.
اما توضيحى هم درباره وظيفه مهم ضربه زننده:
او مى تواند يك ضربه (hit) بزند. كلاً سه نوع ضربه در بيسبال وجود دارد: الف) ضربه به توپ (بى طرف) كه توپ اگر از ديوار بگذرد يك امتياز براى ضربه زننده مى آورد (homerun) ب) اگر ضربه طورى باشد كه توپ از روى ديوار بپرد علاوه بر امتياز homerun يك امتياز زمين دوم با عنوان (runner) براى ضربه زننده ارمغان مى آورد. ج) ضربه اى كه قبل از دفاع، توپ در هر يك از زمين ها بيفتد كه در اين حالت ضربه زننده بيرون از بازى مى رود (out اوت)
اگر ضربه زننده اولين و دومين اوت خود را در نيمه دور اول مرتكب شود بايد روى نيمكت بنشيند! و اگر اوت سوم را بزند تيم او كاملاً از حالت حمله خارج شده و بايد به حالت دفاعى بازى كنند. اگر بازيكنان دفاعى توپ بى طرف يا مسابقه را قبل از اين كه از هوا بر زمين فرود آيد، بگيرند هم يك نوع خطاى اوت مرتكب شده اند كه fly-out ناميده مى شود.
يك نوع خطاى ديگر پرتاب اوت يا strikeout است كه در مواقع زير رخ مى دهد: ضربه زدن به يك پرتاب ولى گم كردن توپ، ضربه نزدن به پرتاب در منطقه ضربه (strike zone). ضربه زدن به يك توپ بى طرف كه هيچ كس قبل از پرت شدن توپ آن را نمى گيرد. حالا برگرديم به بازى، وقتى كه حمله شروع مى شود اعضاى تيم هر كدام سعى مى كنند كه در هر دور تيمشان را برنده كنند. وقتى كه نوبت به يك نفر مى رسد، چوبش را برمى دارد و در نقطه مشخصى خيلى نزديك به محدوده خودى، در سمت چپ يا راست مى ايستد. ترتيبى كه ۹ بازيكن در موقعيت ضربه زننده (batter) قرار مى گيرند بايد در طول بازى رعايت شود.
تيم دوم بازى خود را با ۹ بازيكن دفاعى شروع مى كند. يكى از آن ها كه pitcher يا پرتاب كننده نام دارد بايد مهارت خاصى در پرتاب كردن توپ از نقطه اى معين به سمت محدوده خودى و ضربه زننده تيم مخالف داشته باشد.
اگر ضربه زننده تيم اول، موفق به ضربه زدن به توپ و رد كردن آن نشود، گيرنده يا catcher كه ماسك و ساير لباس هاى محافظ مى پوشد توپ را گرفته و آن را براى هم تيمى خودش يعنى پرتاب كننده مى فرستد تا دوباره آن را به سمت ضربه زننده پرتاب كند.
در حالى كه بازى تيم دفاعى توسط دو بازيكنش (پرتاب كننده و گيرنده توپ) انجام مى شود ۲ بازيكن ديگر مى توانند در هر جاى محدوده بى طرف قرار بگيرند كه البته در يك الگوى قابل پيش بينى پخش مى شود: هر كدام در حالت آماده براى گرفتن توپ تيم حريف از محدوده خاصى محافظت مى كنند. همه بازيكنان دفاعى، خصوصاً اين هفت نفر، بازيكن ميدان (fielder) ناميده مى شوند چرا كه همگى در زمين بازى field پخش هستند.
در طول هر يك از توقف هاى بازى، هر تيم مى تواند يك جانشين به جاى بازيكن خود به زمين بفرستد كه ديگر براى بازيكن تعويضى امكان بازگشت به زمين وجود نخواهد داشت.
تيم اول هر بار كه ضربه زننده يك دور كامل دور چهار نقطه مشخص كه base يا زمينه ناميده مى شوند حركت مى كند امتياز يك دور را مى برد. گاهى ضربه زننده يك دور را يكجا مى زند و گاهى هم از يك base به base بعدى تأخير مى كند تا هم تيمى هايش جاى او را در موقعيت ضربه زننده بگيرند تا فرصت پيشروى در يك دور كامل را داشته باشند.
معمولاً هر تيمى با دو يا سه خطا جايش را به تيم مقابل مى دهد و در طول يك بازى ۹ موقعيت دفاعى و بين ۸ ، ۹ موقعيت حمله (بسته به اين كه كداميك مى برند) براى هر تيم ايجاد مى شود. (تيم دوم يك فرصت نهايى براى برد هم دارد) درست مثل يك نمايش كه ۹پرده و هر پرده آن دو صحنه داشته باشد. هر نيمه سه خطا مى تواند داشته باشد. هيچ محدوديت زمانى و هيچ ساعتى براى بازى بيسبال وجود ندارد، بستگى به اين دارد كه چقدر طول مى كشد تا خطاها رخ بدهند، معمولاً بازى ها تا سه ساعت طول مى كشند.
شما تنها در صورتى دورها را مى بريد كه در موقعيت حمله قرار گرفته باشيد. در خيلى از ورزش ها تيم مدافع مى تواند يكباره كل بازى را در دست بگيرد (مثل فوتبال، واليبال، بسكتبال و ...) و به سرعت امتياز به دست آورد اما در بيسبال اينطور نيست و تيم مدافع در حالى كه مى تواند توپ را بگيرد نمى تواند آن را تبديل به امتياز كند.
چيزى از توضيحات ما نفهميده ايد؟! مجله را ببنديد و برويد سراغ برنامه هاى ورزشى تلويزيون و همان فوتبال را تماشا كنيد، هر كس توپ را بيشتر توى گل كرد برنده است،