فرانسیس بیکن
فيلسوف انگليسي ( 1561- 1618 ) 

«فرانسیس بیکن» در ۲۶ ژانویه ۱۵۶۱، در «یورک هاوس» لندن و در منزل پدرش «سر نیکولا بیکن» متولد شد. پدر او در طول بیست سال اول سلطنت الیزابت، مهردار سلطنتی بود. مادر بیکن، «لیدی آن کوک»، خواهر زن «لرد بارلی» - خزانه‌دار ملکه الیزابت و یکی از تواناترین مردان انگلیس- بود. این زن در علم کلام بسيار مهارت داشت و با اسقف‌های[*] زمان خود به زبان لاتین مکاتبه می‌کرد.
بيكن در سن دوازده سالگی به کالج «ترینیتی» کمبریج رفت، ولی پس از سه سال آنجا را ترک کرد. در شانزده سالگی از سوي سفارت انگلیس در پاریس ماموریتی به او پیشنهاد گرديد. وي در سال ۱۸۸۳ به نمایندگی مجلس انتخاب شد. چند سال بعد، «لرد اسکس» دوست بیکن، توطئه‌ای بر ضد ملکه ترتیب داد تا او را زندانی کند و جانشین اش را به تخت بنشاند. بیکن در نامه‌ای، او را از این عمل بر حذر داشت و براي او نوشت که تا ابد به ملکه وفادار است. «اسکس» در پی توطئه‌ای نافرجام بر ضد الیزابت زندانی شد و پس از آزادي موقت با قوای خود به سوی لندن حرکت کرد. بیکن با خشم تمام بر ضد اسکس قیام نمود و در این میان، عضو دیوان عالی کشور گردید. اسکس به اتهام خیانت، محکوم به مرگ شد. 
بيكن در سن ۴۵ سالگی ازدواج کرد و در ۱۵۹۸ به دليل بدهيهاي خود به زندان افتاد. وي در ۱۶۰۶، مشاور قضایی سلطنتی گردید و در ۱۶۱۳، معاون دادستان کل شد و در سن ۵۷ سالگی به مقام صدارت عظمی رسید. فرانسیس بیکن در دنیای فلسفه جایگاه ویژه‌ای دارد. بسیاری او را محور اصلی تحول فکری در قرون وسطی می‌دانند؛ تا جایی که پایان تفکر کلیسا را به اندیشه‌های او نسبت می‌دهند. فرانسیس بیکن بر اين باور بود که «علم بر انسان و جهان تسلط دارد... و ... بر طبیعت نمی‌توان چيره گشت؛ مگر آنکه از قوانین آن آگاهی یابیم». وي در رد اندیشه کلیسا چنین عنوان کرد : 
«اگر انسان ذهن خود را به ماده معطوف کند، در حدود آن کار می‌کند و از حدود ماده تجاوز نمی‌نماید». 
وی بر اين باور بود که درك ما از حقیقت، تنها در همان حدی است که مشاهدات ما اجازه می‌دهد و خارج از حیطه مشاهدات، چیزی نمی‌توانیم بدانیم. از نظر او، ذهن انسان مسئول یافتن روابط موجود در ماده از طريق مشاهده و تجربه‌ است و میان علم و عمل و مشاهده فرقی وجود ندارد. راهی که وی برای رسیدن به يقين و درك بهتر از جهان پیرامون پیشنهاد می‌کند، چنین است : 
«با کسب دانش طبقه بندی مادیات بر اساس ارزش و اعتبار آن، ذهن خود را از حيله و فريب دور دار». 
 
برگرفته از : 
تاریخ فلسفه ویل دورانت