تحقیق درباره حسین بهزاد

حسین بهزاد نقاش معروف ایرانی است.

زندگینامه

جدش ميرزا لطف‌الله ، از اهالی شيراز بود. اين مرد اهل منبر بود ، اما پدر بهزاد ميرزا فضل الله در اصفهان به دنيا امد و در شيراز و اصفهان قلمدان‌سازی را ياد گرفت. ۲۲ سال از ازدواج پدر و مادرش گذشته بود كه حسين به دنياآمد. او شش هفت ساله بود كه پدرش در گذشت . او ماند و مادرش و يك خواهر . چند ماهی به مدرسه (شرف مظفر)رفت . اما از آن‌ جايی كه مدرسه دور بود و او درس خوان نبود ، مدرسه را رها كرد و شاگرد حجره قلمدان‌سازی شد . مادرش بعد از مرگ همسر اولش شوهر ديگری اختيار كرد و توجهی به حسين نداشت . روزگار او همين طور به سختی و مشقت می‌گذشت . گاهی نان خالی هم گيرش نمی‌امد و مجبور بود گرسنه بخوابد. اما عشق به طراحی و نقاشی او را زنده نگاه می‌داشت. خودش می‌گويد : (هميشه مدادوكاغذ توی جيبم بود). گاهي نصف شب ، در نور مهتاب نقاشي ميكرد.

كم كم كارش در حجره قلمدان سازي بالا گرفت . بهزاد ناگهان بيمار ميشود . همه فكر ميكنند كه زنده نميماند . كارو بارش رااز دست ميدهد و ناچار به خانه مادرش ميرود . زيرا در امدي نداشت.

فتوح السلطنه كه هنر بهزاد را ميشناخت ، او را به خانه خود برده و او را از بيماري نجات داد . او يك كتاب خطي (خمسه نظامي) را توسط بهزاد ، در مدت يكسال اقامت او در منزلش ، با مينياتورهايي زيبا به تصوير كشيد ، فتوح السلطنه از بهزاد دعوت كرد بعد از تمام شدن نقاشيها با او به اروپا بروند تا كتاب را انجا بفروشند. در همين موقع از بهزاد دعوت مي شود وارد ارتش شود ، اما بعد از مدتي از ارتش بيرون ميايد . در اين مقطع از زندگي بهزاد با دختر صاحبخانه خود كه( عزيزه ) نام داشت ازدواج ميكند ، مدت ۴۹ سال باهم زندگي ميكنند ، ثمره ازدواج انها ، يك پسر است كه پرويز نام دارد.

بعدها بهزاد شنيد كه فتوح السلطنه لندن و پاريس رفته و ان كتاب خطي خمسه نظامی رابه نام يك كار قديمي به مبلغ ۸۰۰۰ ليره به يك موزه فروخته است. بعدها هم كه فتوح السلطنه به ايران بازگشت بهزاد موقعيتي پيدا نكرد تا سهم خود را بگيرد ، زيرا فتوح السطنه سكته كرد و در گذشت .

در اين بين بهزاد براي چند نفرهم كار ميكرد. من جمله كتاب هاي خطي صدرالممالك وزير دربار را مصور كرد. همچنين براي موزهاي كه پرنس ارفع الدوله در موناكو داشت چند مينياتور تهيه كرد.سفارش دهندگان بيشتر ، كارهاي بهزاد رابه عنوان عتيقه در خارج كشور ميفروختند و پول هاي گزافي ميگرفتند . ديگر بهزاد شهرتي پيدا كرده بود . حتي بعضيها كارهاي او را تقليد كرده با امضاي بهزاد مي فروختند.

درسال ۱۳۱۴ (ه ش) موسیو رابینو باستان شناس فرانسوی بهزاد را با خود به فرانسه میبرد تا در انجا برایش کار کند . در این موقع تاجر های کلیمی عتیقه فروش ، دایم محرمانه به او مراجعه می‌کنند و می خواهند برای انان کار کند. زیرا انها می توانستند کارهای بهزاد را به عنوان کارهای قدیمی و عتیقه بفروشند . بهزاد هم گاهی برای انان کار می‌کرد . مثلاً صفحه ای از یک کتاب خطی را برای یکی از انها نقاشی کرد و ان تاجر آن را به عنوان عتیقه به مبلغ گزافی به یکی از مجموغه دارها فروخت.

در این زمان بهزاد به موزه لوور هم می رفت و روی اثار قدیمی مینیاتور ایرانی مطالعه می‌کرد . سرانجام بعد از چند سال به ایران برگشت. در ایران برای این وان کار می‌کرد . جنگ جهانی دوم شروع شده بود و متفقین در تهران بودند و کارهای بهزاد را بخوبی میخریدند.

از این زمان به بعد ، بهزاد دیگر کم کم کارهای تجاری را کنار گذاشت و به خلق شاهکارهای هنری که خود دوست می داشت برداخت. تابلو های ، فردوسی ، فتح بابل ،ایوان مداین ، شب قدر حافظ و نفت یادگارهای این دوره از عمر او هستند.

روی تابلوی فردوسی دو سال کار کرد. دو تابلو هم برای جشن المپیاد ساخت . یکی چوگان بازی دیگری کشته شدن دیو سفید به دست رستم .انها هم برای او دیپلمی فرستادند که از طرف شاهنشاه در سال ۱۳۳۲ به بهزاد اعطاء شد.

او هفده نمایشگاه در داخل و خارج کشور برکذار کرد ، چندین جایزه و مدال گرفت. هنرمندان ایرانی و خارجی به علت هنر و اخلاق انسانیش ، بسیار او را دوست داشتند. مرحوم ملک الشعرای بهار در مدح او سرودند.

او در مدت زندگی خود قریب ۴۰۰ کار هنری به وجود اورد که بعضی از مشهورترین انها عبارت‌اند از : ( قحطی ) ، (بهرام و گلاندام) که به سبک مینیاتور است ، خزان جوانی ، دختر رز ، کشتن رستم دیو سفید را ، خیال ، ابو علی سینا ، شب قدر حافظ ، رودکی ، صورت شمس تبریزی و مولانا جلال الدین رومی ، ابریق مرا شکستی . فتح بابل یکی از بهترین کاهای اوست گه در آن پیروزی کوروش بر بابل و ازادی بردگان نموده شده است. بهزاد دارای شهرت جهانی بود ، او هنر مینیاتور را به اوج خود رسانید.

شیوه مینیاتور قبل از او ، همان شیوه رایج مغولی بود . حتی اداب و رسوم مغولها هم در ان به چشم میخورد ، شکلها شبیه به هم ویکنواخت بود . او این شیوه را عوض کرد و شکلهای ایرانی را وارد مینیاتور کرد .

او بسیاری از ریزه کاریهای زائد مینیاتور را به دور ریخت . درکارهای او حالات و روحیات اشخاص مشخص است .در کار قدما سایه وجود نداشت ،اوسایه را وارد مینیاتور کرد در رنگ امیزی هم ابتکار کرد . بهزاد اصولا دارای قوه ابتکار بود . در قدیم چون مینیاتور را اغلب برای کتابها میکشیدند ، اندازه های انها هم کوچک بود ، ولی بهزاد قطع مینیاتور را بزرگ کرد . هم چنین مینیاتور قدما بر از اشخاص گوناگون بود او از عده اشخاص هم کاست . خلاصه در بین مینیاتور سازان ایرانی ، بهزاد شخصیت نو اور و ممتازی است . پس از بایان دوره صفویه مینیاتور تکراری و کم مایه بود. این هنر ظریف ایرانی در دوره قاجار تحت تأثیر نقاشیهای روسی و فرنگی از مسیر خود منحرف گردیده بود. سر انجام بهزاد توانست مینیاتور را به مسیر اصلی وحقیقی خود برگرداند او در این راه رنج ها کشید و شاهکارهای بزرگ افرید.

در ارذیبهشت ۱۳۳۷ خورشیدی ، مجلس شورای ملی تصویب کرد که مادام العمر حقوق معینی از طرف دولت به این هنرمند بزرگ برداخت گردد.