کریستین بوبن 
نویسنده‌ي فرانسوی (1951) 

"كريستين بوبن"  (Christian bobin) در سال 1951 در شهر "كروز (creusot) "فرانسه به دنيا آمد. او، دانش آموخته‌ي رشته‌ي فلسفه است و همين نگرش فلسفي او در كارهايش تاثيري ژرف به جا گذاشته است. به گفته ي يكي از منتقدان [=خرده گيران] آثارش؛ بوبن با ديدي فلسفي، قلمي شاعرانه و ذهني انديشمند مي نويسد. به همين دليل، آثار و انديشه‌هايش، افزون بر اينكه نزد اهل ادب و فرهنگ، جايگاه ويژه‌اي دارد، در حوزه‌ي انديشه نيز بسيار مورد توجه است.
بوبن تاكنون بيش از سي و پنج اثر منتشر كرده است كه برخي از آثار او همچون "رفيق اعلي"( Le Tress-bas)  در مدت كوتاهي در تيراژهاي بالا به فروش رفت و به چاپ هفتم و هشتم رسيد و در سال 1993 نيز برنده‌ي پاداش ادبي(Dera maggots)، يكي از پاداش هاي مهم ادبي- فرهنگي فرانسه شد. 
هر يك از آثار بوبن، گوشه‌اي از ديدگاهها و زندگي او را به تصوير مي كشد. تجربه‌هاي روزمره‌ي زندگي او همچون عشق، تنهايي، دلتنگي، از خود بيگانگي و … دستمايه‌ي آثار شاعرانه و نوشته‌هاي پر مغزش مي شوند. خود او مي گويد: 
«هر يك از كتابهايم، تابلويي از يك گوشه‌ي زندگي‌ام است. من دوست دارم در كتابهايم، "زندگي" را نقاشي كنم، "هستي" را بسرايم، "عشق" را بنوازم، "مرگ" را رنگ آميزي كنم و "پاكي" را به آواز درآورم.»
"معنويت" و "پاكي" از مفاهيم پايه‌اي آثار و انديشه‌هاي "بوبن" است. با اينكه بوبن، بسيار به لحن و آواي سخن اهميت مي‌دهد، ولي نسبت به مفاهيم و اهداف كارهايش نيز بي توجه نيست. 
آهنگين بودن سبك كار او سبب شده كه نوشته‌هايش بين نظم و نثر شناور باشد؛ به گونه‌اي كه با خواندن نوشته‌هاي او، احساس مي‌كنيم در پس آنها انديشه‌اي نهفته و بلبلي آواز سر داده است؛ چرا كه "بوبن"  بر اين باور است كه نوشتن، يعني سراييدن آواها. 
بوبن نه در كتابها و نه در گفتگوهايش، دوست ندارد به بيان جزئيات زندگي‌اش بپردازد. او در اين باره، در كتاب "فراتر از بودن" (La plus que ViVe) مي‌نويسد : 
«انسان براي آنكه جز "زنده بودن"، "زندگي كردن" را نيز بياموزد، نيازمند دو زايش است؛ يكي زايش جسمي و ديگر، زايش روحي. بسياري، تنها با زايش جسمي، "زنده‌اند" كه اينها زندگي نمي‌كنند، ولي معناي [ =چَم ] راستين "زندگي" را آن دسته از انسانها مي‌چشند كه با زايش روحي خود زندگي مي‌كنند. انسان از زماني موجوديت پيدا مي‌كند كه به دنيا مي‌آيد و از زماني آغاز به "زندگي" مي‌كند كه روحش را به پرواز در آورد.»
 
درباره‌ي كتابهاي بوبن
از آن دسته آثار "بوبن" مي‌توان به كتابهايي چون؛ "رفيق اعلي"، "بخش پنهان"، "زن آينده"، "پيراهن كوتاه مهماني"، "غير منتظره"، "فراتر از بودن"، "انسان شوم"، "نامه‌هاي طلايي"، "دست فروش"، "كتاب بيهوده"، "هشتمين روز هفته"، "جادوي آسان"، "موتسارت و باران"، "چند روز با خانمها"، "بند باز"، "قلب برفي" و .. اشاره كرد.
كتاب "رفيق اعلي" يكي از آثار برجسته‌ي امروزي در حوزه‌ي فرهنگ، انديشه و ادب فرانسه به شمار مي‌رود كه با پيشباز خوب خوانندگان داخلي و خرده‌گيران خارجي روبرو شده است.
اين اثر، نقطه‌ي عطفي در آثار ادبي فرانسه و همچنين نقطه‌ي اوج كاري "بوبن" است؛ چرا كه همه‌ي زوايا و بكرترين انديشه‌هاي بوبن را مي‌توان در آن يافت. او در اين كتاب با بهره‌گيري از امكانات زبان، زيباييهاي ادبيات، مفاهيم پر مغز و انديشه‌هاي پخته، اثري جاودانه و بي‌همتا آفريد كه همگان از آن به بزرگي ياد كردند.
كتاب "رفيق اعلي"، ماجراي زندگي [از تولد تا مرگ] قديسي ايتاليايي به نام "فرانچسكو" است كه شخصيتي بسيار نام آور در ادبيات اروپا به شمار مي‌رود. 
بوبن در كتاب "رفيق اعلي"، شاهكار خود، مي‌كوشد تا با الهام از زندگي معنوي و روحاني اين قديس مسيحي، افقي بر تاريكي‌هاي زندگي بشر امروز بگشايد و ناگفته‌هاي دنياي معنوي و زندگي روحي را بيان كند يا به عبارت بهتر "بسرايد"؛ چرا كه بوبن، چنين مفهومي را بيشتر شاعرانه مي‌داند تا عارفانه.
خلأ عاطفي و نياز روحي، عرفان و روحانيت، گوشه‌گيري و تنهايي، همبستگي و گفتمان ديني، از دسته‌ي مفاهيم و درونمايه‌هاي بنيادين آثار بوبن هستند كه او را از ديگر نويسندگان همرديفش بالاتر قرار مي‌دهد.
يكي ديگر از آثار وي كه بسيار نيز مورد توجه خرده‌گيران و خوانندگان قرار گرفت، "كتاب  بيهوده" (Un Livre inutile) بود. در اين اثر، بوبن با پرداختن به آثار و انديشه‌هاي هفت نويسنده و شاعر برجسته‌ي جهان ادبيات، مي‌كوشد تا ماهيت و فلسفه‌ي ادبيات را بيان كند.
"پل كلودل"، "فرانسيس پونز"، "گوستاو رو"، "شارل فردينان رامو"، "ساموئل بكت"، "گيوم آپولينز" و "فرانسيس كافكا"، هفت شخصيتي هستند كه بوبن در اين اثر خود به آنها مي‌پردازد.
 
برگرفته از :

http://www.tebyan-hamedan.ir
http://fa.wikipedia.org
http://www.goodreads.com
 

کرت لِوین 
نويسنده‌ي آلماني و پدر روانشناسی اجتماعی مدرن ( 1890-1947) 

"کِرت لِوین" در سپتامبر 1890 از خانواده اي يهودي در آلمان به دنیا آمد و در يازدهم فوریه‌ي 1947 در سن 57 سالگی بر اثر حمله‌ي قلبی در گذشت. وي در سال 1909 در دانشکده‌ي پزشکی دانشگاه "فرایبرگ" نام نويسي کرد، ولي پس از مدتي، رشته‌ي خود را تغيير داد و برای آموختن زیست ‌شناسی به دانشگاه "مونیخ" رفت. او سرانجام، مدرک دکتری خود را از دانشگاه "برلین" دريافت نمود.
لوین در سال 1921، تدریس فلسفه و روانشناسی را در دانشگاه "برلین" آغاز کرد. مهر و دوستي دانشجویان نسبت به وي، از یک سو و نوشته‌های گوناگون او از سوی دیگر، توجه دانشگاه "استنفورد" را جلب کرد و در سال 1930، به عنوان استاد میهمان به آن دانشگاه فراخوانده شد. سرانجام، لوین به شهروندي آمریکا درآمد و به تدریس در دانشگاه "آیوا" پرداخت. وي تا سال 1944، به همکاری خود با این دانشگاه ادامه داد.
با وجودی که لوین، همواره بر اهمیت نظریه‌ها پافشاري می‌كرد، ولي همچنین باور داشت که نظریه‌‌ها باید کاربرد عملی داشته باشند. او پویش گروهی را در دانشگاه "ام ‌آی‌ تی" و آزمایشگاههای آموزش ملي (NTL) بنیاد نهاد. وي همچنین با بهره‌‌گيري از روانشناسی هیأت‌‌نگر (یا روانشناسی گشتالت)، نظریه‌ي پرآوازه‌ي خود را با نام "نظریه‌ي میدانی" ارائه داد. این نظریه بر اهمیت منش افراد، تعارضات بین فردی و متغیرهای موقعیتی پافشاري مي‌كند. بر پايه‌ي "نظریه‌ي میدانی" لوين، رفتار فرد، نتیجه‌ي تعامل [ =داد و ستد ] او با محیط است. اين نظريه، پژوهش‌هاي بسياری را به راه انداخته و کاربرد گسترده‌ای در حوزه‌های روانشناسی شخصيت، روانشناسی اجتماعی، روانشناسی کودک و روانشناسی صنعتی داشته است.
از دیگر کارهای لوین می‌توان به پژوهش‌های او در زمینه‌ي شیوه‌‌های رهبری اشاره کرد. 
لوین یکی از نخستین روانشناسانی بود که به گونه‌اي سیستماتیک به آزمایش رفتار انسان ‌پرداخت. او نویسنده‌ي توانا و بسیار پُر كاري بود و در دوران زندگي خود، بیش از هشتاد مقاله [ =نوشتار ] و هشت کتاب در زمينه هاي گوناگون روانشناسی منتشر کرد. 
کرت لوین به دلیل کارهای پیشتازانه‌اش در به کارگیری آزمایشها و روشهای علمی برای بررسی رفتارهای اجتماعی، "پدر روانشناسی اجتماعی مدرن" شناخته می‌شود و به سبب كارآمدي بسيار و ماندگارش بر روانشناسی، یکی از روانشناسان برجسته‌ي قرن بیستم به شمار مي رود.
 
برگرفته از :
http://forum.p30world.com
http://points.ir
 

کارل هنريش مارکس 
فيلسوف آلماني ( 1818 - 1883) 

«كارل مارکس» در سال 1818 در شهر «ترير» واقع در پروس غربی و در يک خانواده از طبقه متوسط چشم به جهان گشود. پدر او فردی روشنفکر و آزاديخواه و يك حقوقدان يهودي بود كه به مسيحيت پروتستان روي آورده بود. شهر زادگاه او نيز يکی از مراکز مهم در رواج انديشه‌های دوران روشنگری به شمار می‌رفت. بنابراين، فضای فکری و فرهنگی دوران رشد مارکس، محيط  روشنفکرانه و بازی بود که تحت تاثير انديشه‌های متفکرانی نظير کانت، روسو و نيز نويسندگان دوران رمانتيک مانند گوته قرار داشت. مارکس پس از اتمام دوران دبيرستان مدتی در رشته حقوق دانشگاه برلين تحصيل کرد، اما سپس تغيير رشته داد و فلسفه را برگزيد و پايان نامه تحصيلی خود را درباره « بحران انديشه فلسفی پس از ارسطو و بويژه ماترياليسم در دوران باستان» نوشت. پايان نامه تحصيلی ماركس به خوبی نشان از تاثير عميق انديشه‌های هگل در افکار او دارد و در آن، ماترياليسم دوران باستان را به دليل آنکه از رويه ديالکتيکی هگل در توضيح تغييرات و حرکت عاری بود، مورد انتقاد جدی قرار داده است. مارکس در دوران دانشجويی، در تماس با «هگليان چپ» قرار گرفت و از آن پس، فلسفه و سياست در زندگی او به دو روی سکه تبديل شد. 
پس از اتمام دانشگاه، تمايل زيادي به تدريس داشت، اما به دليل افکار راديکال اين اجازه را نيافت. برخی از مارکس شناسان، محروميت او از استادی دانشگاه را يکی از عوامل رويکرد انقلابی و راديکال او مي‌‌دانند. به عقيده آنان، اگر مارکس به استادی دانشگاه - که از هر نظر لايق آن بود- پذيرفته می‌شد، به احتمال قوی پا به عرصه مبارزات اجتماعی و سياسی راديکال نمی‌گذاشت و سر از تبعيد و زندگی سياسی فعال و حرفه‌ای در نمی‌آورد و احتمالا به نظريه پردازی اکتفا می‌کرد. اما واقعيت اين است که هدف و روح زندگی او بهرحال سمت و سوی ديگری داشته است. مارکس از همان دوران، بر اين اعتقاد بود که « وظيفه ما نه تفسير جهان، بلکه تغيير آن است». همين باور عميق بود که مارکس جوان را به سمت روزنامه نگاری کشاند و به راستی که انديشه «تغيير جهان»، مرکزی ترين عنصر تفکر، زندگی و روش کار او بود. مارکس در ۲۴ سالگی از برلين به کلن آمد و سردبيری «نشريه راين» را به عهده گرفت و بلافاصله مقالات آتشينی درباره آزادی مطبوعات و جدايی سياست از الهيات و نيز چند مقاله تند ضد سلطنتی در آن نوشت، اما اين روزنامه پس از چندی توقيف شد. مارکس در سال ۱۸۴۳ با نامزدش که از يک خانواده اشرافی بود، ازدواج کرد. زندگی مشترک مارکس با همسر وفادارش «جنی فن وستفالن» عليرغم فقر شديد و دربدريهای هميشگی و سرانجام مهاجرت بدون بازگشت، تا پايان عمر ادامه يافت. در همان سال، مارکس به اجبار، از کلن به پاريس مهاجرت کرد و به مدت چهار تا پنج سال در پاريس و بروکسل زندگی کرد. اقامت در پاريس او را با محافل سوسياليستی و کارگری فرانسه آشنا ساخت. مارکس در پاريس با محافل انقلابی مهاجران آلمانی نيز همکاری می‌کرد. در همان ماه های اول اقامت در پاريس، شروع به نوشتن نظریات خود کرد. نخستين اثر مارکس در فرانسه، « در آمدی بر نقد فلسفه حق هگل» نام دارد. 
در زمان اقامت ماركس در پاريس، بر اثر رونق اقتصادی و روند صنعتی شدن فرانسه، بطور دائم بر تعداد کارگران در اين کشور افزوده می‌شد و تبليغ انديشه‌های سوسياليستی پيروان سن سميون و فوريه و لوئی بلانکی گسترش زيادی ‌يافت. وي يکسال پس از اقامت در پاريس، به نگارش يادداشت هايی پرداخت که به « دستنوشته‌های اقتصادی و فلسفی» و يا «دستنوشته‌های پاريس» معروف است و نخستين بار در سال ۱۹۳۲ در مسکو انتشار يافت. در اين يادداشت ها، مفهومی انسان گرايانه از کمونيسم پيش کشيده شده است و بطور کلی، نشان از تاثير « فوير باخ» بر افکار مارکس دارد. نتيجه اي كه مي توان از دستنوشته‌های پاريس گرفت، اين است که برای رهايی انسان از بهره کشی و از خود بيگانگی، بايد «توليد تعاونی» صورت گيرد. در اين کتاب، اثری از مبارزه طبقاتی و انقلاب پرولتری نيست و انديشه اصلی مارکس، انسان گرايی است. در پاييز سال ۱۸۴۴ با فريدريش انگلس، که دو سال از او جوانتر بود، آشنا شد و اين دوستی تا زمان مرگ مارکس تداوم يافت. 
انگلس در همان شهر زادگاه مارکس متولد شده بود و همچون مارکس در جوانی در تماس با «هگليان جوان» قرار گرفته بود. او برخلاف مارکس، از وضعيت مالی بسيار خوبی برخوردار بود. آشنايی عميق انگلس با نظام سرمايه داری و وضعيت طبقه کارگر که در کتاب او بنام «وضعيت طبقه کارگر انگلستان» (۱۸۴۵) به خوبی مشاهده مي‌شود، در واقع محصول مشاهدات تجربی شخصی او می‌باشد. 
شايان ذکر است که نوشته‌های مشترک مارکس و انگلس تنها بخش کوچکی از مجموعه آثار مارکس را تشکيل مي‌دهند. مارکس و انگلس تنها سه کتاب مشترک نوشته اند که عبارتند از: «خانواده مقدس»، «ايدئولوژی آلمانی» و سرانجام «مانيفست حزب کمونيست» که اين آخری البته مهمترين متن تاريخ ادبيات سوسياليستی به حساب می‌آيد. بنابراين مارکس و انگلس با وجود همراهی‌ها و اشتراکات بسيار، هريک شخصيت فردی و نيز شخصيت فکری مستقل خود را داشته اند.
«خانواده مقدس» نخستين ثمره همکاری مشترک مارکس و انگلس است که در سال ۱۸۴۴ در پاريس منتشر شد. اين کتاب نقدی عليه هگلی‌های جوان است. مارکس و انگلس می‌نويسند :
« تاريخ يک شخصيت جداگانه نيست که انسان را به مثابه ابزاری برای مقاصد خود بکاربرد. تاريخ چيزی نيست، جز فعاليت انسان که در پی مقاصد خود می‌کوشد». 
اين درک از تاريخ، مخالف آن جبرگرايی تاريخی (دترمينيسم) است که سالها بعد بر اثر اقتصادگرايی افراطی گريبان انديشه مارکس را گرفت. ماركس در سال ۱۸۴۵ به دليل فعاليتهای سياسی و فشار دولت آلمان به دولت فرانسه که او را به عنوان «انقلابی خطرناک» معرفی کرده بود، از فرانسه اخراج شد و به بروکسل مهاجرت کرد. وي به مدت سه سال در آنجا اقامت داشت. در دوران اقامت در بروکسل، كتاب «تزهايی درباره فوير باخ» را نوشت و در همين کتاب، حکم معروف خود را پيش کشيد که : 
«فلاسفه تاکنون به روش هاي مختلف جهان را تعبير کردند، ولی اکنون مسئله تغيير آن است».
مارکس و انگلس در سال ۱۸۴۷ به عضويت سازمان «جامعه کمونيستها» در آمدند. دفتر مرکزی اين سازمان در لندن بود. دومين کنگره اين اتحاديه به مارکس و انگلس ماموريت داد که اصول برنامه آنرا تدوين کنند. نتيجه اين تلاش، رساله «مانيفست حزب کمونيست» بود که در پايان سال ۱۸۴۷ و اوايل سال ۱۸۴۸ تحرير شد و در آستانه انقلاب سال ۱۸۴۸ منتشر گرديد. نويسنده اصلی «مانيفست حزب کمونيست»، مارکس ۲۹ ساله بود. بدون ترديد، اين سند مشهورترين اثر مارکسيستی و ادبيات سوسياليستی جهان است. 
در سالهای ۱۸۴۶–۱۸۴۵ ( دوران توقف در بروکسل)، مارکس و انگلس دومين اثر مشترک خود را با عنوان«ايدئولوژی آلمانی» نوشتند. اين کتاب نيز پس از مرگ نويسندگان آن انتشار يافت. مهمترين دورنمايه اين کتاب، رويکردی ماترياليستی به تاريخ است که اهميتی پايه‌ای در مارکسيسم دارد. همچنين در آن، انتقاداتی به هگلی‌های جوان وارد شده و همچون ديگر آثار مارکس، سبکی جدل آميز و تند دارد. نويسندگان تاکيد می‌کنند که : « طبيعت انسانها به شرايط مادی وابسته است و اين شرايط است که شيوه توليدشان را تعيين مي‌کند». آنان پس از برشمردن شيوه‌های توليد مختلف، به شيوه توليد سرمايه داری مي‌رسند و سپس نويد براندازی اين شيوه را بوسيله شيوه توليد کمونيستی مي‌دهند. 

مارکس در سال ۱۸۴۷ کتاب « فقر فلسفه» را نوشت که سرشار از جدل با پرودن فيلسوف فرانسوی است. در اين کتاب می‌نويسد: « در هر دوره تاريخی، مالکيت به گونه‌ای متفاوت و در مجموعه‌ای از مناسبات اجتماعی كاملاً متفاوتی تکامل می‌يابد. بدين سان تعريف مالکيت بورژوايی چيزی جز ارائه بيانی از تمامی مناسبات اجتماعی توليد بورژوايی نيست». در همين اثر می‌نويسد : « وظيفه اصلی نظريه پردازان پرولتاريا اين است که به پيکار پرولتاريا که در پيش چشمان شان جريان دارد، دقت کنند و بکوشند تا تبديل به سخنگويان آن شوند».

با فرارسيدن سال پر جنب و جوش ۱۸۴۸ که سال انقلاب در کشورهای فرانسه، آلمان، اتريش ، مجارستان و ايتاليا بود، مارکس از بروکسل به فرانسه بازگشت. انقلاب تصميات دولت سابق فرانسه را دائر بر تبعيد او بلااثر گذاشت. اما مارکس پس از چند ماهی اقامت در پاريس که صرف کوشش در راه برانگيختن امواج انقلابی در آلمان شد، به کشور خود بازگشت. او به شهر کلن آمد، زيرا دولت آلمان از بيم انقلاب، امکان جلوگيری از ورود مارکس را نداشت. مارکس که در اين هنگام ۳۰ سال داشت، جوانی پرشور و نسبتاً سرشناس و مولف چند کتاب بود و از جهت فکری نيز درباره مسايل اقتصادی، تاريخ، سرمايه داری و کمونيسم انديشيده بود. وي دور دوم روزنامه توقيف شده «روزنامه جديد راين» را اين بار با همراهی انگلس در کلن راه اندازی کرد. در اين دوران، تحليل مارکس اين بود که هنوز شرايط انقلاب سوسياليستی فراهم نشده و لذا مقالاتی درباره دفاع از انقلاب بورژوايی نوشت، اما انقلاب آلمان به شکست انجاميد. مارکس بطور غيابی محاکمه و مجدداً در فوريه سال ۱۸۴۹ ناچار به مهاجرت به لندن گرديد. او بقيه زندگی را تا پايان عمر در انگستان گذراند و تنها چند بار به قصد چند مسافرت کوتاه از لندن خارج شد. خود او اين سالهای دربدری را که قريب ۳۴ سال طول کشيد، «شب طولانی و تاريک مهاجرت» ناميده است. مارکس بخش عمده اين سالهای طاقت فرسا را در فقری سياه و با دشواريهای کمرشکن اقتصادی گذراند. بيماری، گرسنگی و مرگ دو دختر مارکس و حتی نداشتن لباس مناسب برای بيرون آمدن از خانه، نتوانست اراده نيرومند مارکس در پيگيری کار فکری و پژوهشی را متزلزل کند. مارکس با خانواده خود سالها در يک محله فقير نشين لندن زندگی کرد و سه فرزند خود را نيز به دليل شيوع بيماری وبا در اين محل از دست داد. وي عليرغم فشارهای روحی و اقتصادی، همه اوقات خود را صرف مطالعه و نوشتن کرد. اما هدف نويسندگی او همسو با هدف زندگی و عمل و نظرش، در راستای « نه تفسير، که تغيير جهان» و تحقق انقلاب پرولتری بود. در همين راستا، برای چند روزنامه، مقالات سياسی- تحليلی می‌نوشت و نيز با جنبش‌های کارگری و سياسی در بسياری از کشورهای اروپا در تماس دائم بود. مارکس همواره نظر و عمل را با هم در می‌آميخت و آثار خود را نيز در پاسخ به تحولات و نيازهای سياسی و نظری زمان خود می‌نوشت. پس از فروکش کردن شعله‌های انقلاب فرانسه، دو کتاب درباره تحليل و جمع بندی تجربه انقلاب فرانسه نوشت. « پيکار طبقاتی در فرانسه از سال ۱۸۴۸ تا ۱۸۵۰» که در سال ۱۸۵۰ منتشر شد و نيز کتاب «هجدهم برومر لويی بناپارت» که به سال ۱۸۵۲ انتشار يافت. در هر دوی اين کتابها آموزه هاي مارکس از تجربه انقلاب ۱۸۴۸ به سمت تشديد انقلابی گری است، زيرا ايده انقلاب دغدغه اصلی ذهن اوست. مارکس در کتاب «پيکار طبقاتی»، از پرولتاريا می‌خواهد که حساب خود را از «خرده بورژوازی» جدا کند و می‌نويسد: « سوسياليسم اعلام استمرار انقلاب و ديکتاتوری پرولتارياست و اين شرط  گذار به سوی الغاء تمايزات طبقاتی و تمام مناسبات توليدی است که بر اين تمايز مستقر است».
در کتاب «هجدهم برومر....»، تئوری دولت خود را بطور منسجم تری تکميل كرد. او نوشت : 
«همه اختلافات پيشين، ماشين دولت را تکميل کردند و حال آنکه بايستی آنرا در هم شکست». اين حکم که به سختی مورد حمايت لنين قرار گرفت، در واقع توجيه «خشونت قاطع انقلابی» است که اساس، سبک و شيوه تفکر لنينی نه تنها برای کسب قدرت، بلکه جهت حفظ آن نيز بود. 
در همان سال، «جامعه کمونيست‌ها» منحل شد و مارکس به مدت ۱۲ سال از صف اول مبارزه سياسی جدا شد. بدين ترتيب، مارکس بخش اصلی اوقات خود را در راه مطالعات اقتصادی و تاريخی در کتابخانه عمومی لندن صرف می‌کرد. مجموعه يادداشتهای او در کتابی به نام «گروندريسه، مبانی نقد اقتصاد سياسی» گرد آمده است. گروندريسه که به معنای «طرح پايه ای» است، از مهمترين آثار مارکس و نشان دهنده شيوه تفکر اوست. اين کتاب نيز سال ها پس از مرگ نويسنده آن (۱۹۴۱) منتشر شد. 
به طور كلي، روحيه و شخصيت مارکس به گونه‌ای بود که هرگز نمی‌توانست از رويدادهای سياسی و نيز بازيگران سياسی کناره گيری کند. به عبارت ديگر، سالهای ۱۸۵۰ تا ۱۸۷۰ سرشار از فعاليتهای سازمانگرانه مارکس است. «بين الملل اول» که در اثر تلاشهای شبانه روزی مارکس در سال ۱۸۶۴ پايه گذاری شده بود، در سال ۱۸۷۶ منحل اعلام شد. پس از آن، مارکس همه زندگی خود را صرف نويسندگی و کار فکری کرد. بدون ترديد «سرمايه» مهمترين اثر مارکس است که تنها پس از مرگ نويسنده در سراسر اروپا مشهور شد. هنگامی که مارکس «سرمايه» را می‌نوشت، سرمايه داری هنوز در جهان به شيوه توليد مسلط تبديل نشده بود و تنها در چند کشور غربی رشد يافته بود. اما بسياری از پيامدهای رشد سرمايه داری در جهان، نظير دشواريهای سودجويی در انباشت سرمايه و بحران افزونه توليد اجتماعی در اين کتاب به روشنی مورد تحليل قرار گرفته است. يکی از ويژگيهای کتاب «سرمايه» که نشانه روحيه و شخصيت هميشگی نويسنده آن است، قرائت انقلابی و دل بستگی عميق به رسالت « تغيير جهان» و نه تنها « تفسير جهان» است. اين رويه‌ای است که مارکس همه عمر برای آن می‌سوخت و انگيزه و محرک پايدار زندگی او بود. اما بايد بيان داشت که دامنه نفوذ مارکس در ايام زندگی او نه تنها در ميان جنبش کارگری، بلکه حتی در دنيای روشنفکران نيز چندان وسيع نبود و بسياری از آثارش، حتی معروف ترين آنها يعنی « سرمايه» بطور کامل تا آن زمان منتشر نشده بود. تنها جلد اول سرمايه در سال ۱۸۶۷ تحت نظر نويسنده و به ويراستاری همسر مهربانش انتشار يافت.
بطور کلی، نگاه عمومی مارکس به انسان و جامعه کاملا تحت تاثير انديشه کليدی او درباره پيکار طبقاتی است. وي اصولا به شاهکارهای ادبی و هنری دورانش اهميت نمی‌داد و حتی با آثار نويسندگان بزرگ دوران خود مثل فلوبر، ملويل، ايبسن و ادگار آلن پو آشنايی ژرفی نداشت. مارکس انسان را موجودی طبقاتی و از پوست و گوشت و استخوان مي‌داند و با ديگر ابعاد و نيازهای روحی، درونی و فرهنگی او کار زيادی ندارد. نگرش او به جامعه و نهادهای آن مانند دولت، جامعه مدنی، قرارداد اجتماعی و غيره نيز تحت تاثير نگرش طبقاتی او قرار دارد. لذا بسياری از اين مفاهيم و مقولات سياست مدرن و در رأس آن، انديشه آزادی و دمکراسی دغدغه ذهنی او نبوده اند. اما پرسش محوري مارکس، تضادی بود که ميان مناسبات توليدی سرمايه داری از يک سو و رشد نيروهای توليد از سوی ديگر وجود داشت. به باور او، اين تضاد نه تنها محرک تاريخ است، بلکه منجر به محو کامل جامعه سرمايه داری نيز خواهد شد.
سالهای پايانی زندگی مارکس کم و بيش مانند سابق، سخت و اندوه بار گذشت. وضع وخيم مالی، مشکلات خانوادگی، بيماری افسردگی و عصبی همسرش، و همچنين بيماری ريوی مزمن خود او که با دل درد و بواسير همراه بود، گوشه‌ای از مصيبتهای زندگی شخصی او را نشان مي‌دهد. انديشمندي که با ايده‌ها و زندگی خود، حتی سالها پس از مرگش جهان را به لرزه انداخت. سرانجام در١٤ مارس ۱۸۸۳ ديگر از خواب آرام بعد از ظهری برنخاست و بی صدا و ساکت به خواب ابدی فرو رفت. مارکس در قبرستان‌هايگيت لندن مدفون شد.
 

کارل راجرز 
روانشناس آمريكايي  ( 1902-1987 ) 

"كارل رانسوم راجرز"، پدر جنبش استعدادهاي نهفته‌‌ي بشر و يكي از سه روان - درمانگر نيك‌نام و برجسته‌ي زمان، در هشتم ژانويه‌ي سال 1902 در "اوك پارك" از توابع "شيكاگو" به دنيا آمد. 
پدر و مادر او گرايش‌هاي مذهبي داشتند، ولي مادرش در باورهاي خود استوارتر بود. هنگامي كه راجرز دوازده ساله بود، پدر و مادرش مزرعه‌اي در سي مايلي "شيكاگو" خريداري كردند كه در طول سالهاي دبيرستان، سرپرستي مزرعه با او بود. وي در سال 1919 به دانشگاه "ويسكانسين" راه يافت و در آنجا در كارهاي بسياري شركت جست. براي نمونه به عنوان نماينده در "كنفرانس جهاني فدراسيون دانشجويان مسيحي" به چين سفر كرد. بيماري زخم روده، او را براي مدتي از دانشگاه باز داشت. راجرز در سال 1924، در حالي كه تنها يك درس روانشناسي را گذرانده بود، توانست درجه‌ي ليسانس تاريخ خود را دريافت دارد و در همين سال نيز ازدواج كرد كه ثمره‌ي آن، دو فرزند به نامهاي "ناتالي" و "ديويد" بود. دخترش گهگاهي او را در انجام طرحهاي پژوهشي ياري مي كرد و پسرش به پيشه‌ي پزشكي روي آورد.
هنگامي كه پژوهش‌‌هاي دانشگاهي راجرز در سازمان مدارس الهيات نيويورك آغاز شد، با اينكه پژوهش‌‌هاي خود را در اين سازمان، بسيار شوق‌انگيز يافت، باز به اين نتيجه رسيد كه نمي‌خواهد به اصول عقيدتي مذهب ويژه‌اي وابسته باشد. 
سرانجام، راجرز براي كسب دانش در رشته‌ي روانشناسي باليني به كالج "تربيت معلم" دانشگاه "كلمبيا" رفت و در سال 1931، درجه‌ي دكتراي خود را از اين دانشگاه دريافت كرد. راجرز كارش را در سال 1928 و پيش از دريافت دكتراي خود در "راچستر" نيويورك با كودكان بزهكار و نيازمند و تنگدست آغاز كرد. اين كودكان را دادگاهها و نمايندگي‌ها به بخش پژوهش‌هاي "انجمن پيشگيري از تجاوز نسبت به كودكان" مي‌شناساندند. راجرز براي مدت كوتاهي، مدير مركز مشاوره بود. او در سال 1940 در سِمَت استادي به دانشگاه ايالتي "اوهايو" رفت و از 1945 تا 1957، به همكاري با مركز مشاوره‌ي دانشگاه "شيكاگو" پرداخت. پس از آن، به دانشگاه "ويسكانسين" رفت و در سال 1964 به عنوان عضو هميشگي، به سازمان‌ علوم رفتاري "وسترن" پيوست. وي از 1968 تا زمان مرگش، عضو ثابت "مرکز پژوهش‌هاي انساني" در "لاجولاي" كاليفرنيا بود.
در طي این سالها بود که راجرز، روش درمانی ويژه‌ي خود را به وجود آورد. این روش در ابتدا "درمان غیرمستقیم" خوانده می‌شد. این رویکرد که در آن درمانگر در نقش یک آسان‌‌کننده پديدار می‌شد تا یک هدایتگر، سرانجام، نام "درمان بیمار محور" را به خود گرفت. راجرز پس از ناسازواري‌هاي ديدگاهي که در دانشکده‌ي روا‌شناسی دانشگاه "ویسکانسین" پیش آمد، به مرکز پژوهش‌هاي رفتاری پیوست و سرانجام به همراه برخی همکارانش در آنجا، "مرکز پژوهش‌هاي فردي" (CPS) را بنا نهاد. کارل راجرز تا زمان مرگش در 1987 به کارهای خود در زمینه‌ي "درمان بیمار محور" ادامه داد. 
تاکید بنيادي این روانشناس آمریکایی، بر كارآمدي شگفت توانايی‌های نهفته‌ي انسان بر روانشناسی و آموزش است. کارل راجرز یکی از مهمترین انديشمندان انسانگرا بوده و روش درمان ابتکاری او که "درمان راجرین" نام گرفته، كارآيي بسياري در روشهای درمانی داشته است. 
افزون بر آن، بسياري بر اين باورند كه راجرز، كارآمدترین روانشناس قرن بیستم است. کارل راجرز در سال 1946 به عنوان رئیس انجمن روانشناسی آمریکا ( APA ) برگزيده شد و در سال 1987، نامزد دریافت جایزه‌ي صلح نوبل گرديد.
وي در چهارم فوريه‌ي سال 1987 در سن 85 سالگي، در پي يك عمل جراحي كه روي شكستگي لگن خاصره‌اش انجام شد، در اثر حمله ي قلبي در "لاجولاي" كاليفرنيا در گذشت. بنابر وصيت [ =سپارش ] راجرز، جسد وي بدون هيچ گونه تشريفاتي سوزانده شد.
 
نام آوري او بیشتر به سبب کارهای زیر است: 
1- رویکرد غیرمستقیم برای درمان با نام "درمان بیمار محور" 
2- ارائه‌ي مفهوم "گرایش واقعی‌سازی" 
3- ارائه‌ي مفهوم "فرد با کارکرد کامل" 
 
 
برگرفته از :
 
http://haderbad.blogfa.com/post-17.aspx
http://forum.gigapars.com/showthread.php?t=25200
http://www.sarakarimia.blogfa.com
 
 

فلورانس اسکاول شین 
نویسنده‌ي آمریکایی ( ۱۸۷۱-۱۹۴۰ )  

"فلورانس اسکاول شین" در 24 سپتامبر سال 1871، از یک خانواده‌ي كهن "فیلادلفیایی" به دنيا آمد. او سالیان بسیار در مقام نقاش و متافیزیسین و سخنران، نامی پرآوازه داشت و با خدمت بزرگ شفا بخشیدن، هزاران تن از مردمان را در گشودن گره‌ها و از بين بردن دشواري‌هاي زندگی شان، یاری سترگ بود.
وي سالها در نیویورک، دانش الهي را تدریس می‌کرد. افراد بی‌شماری در کلاسهایش شرکت می‌جستند و از این راه، پیام معنویت را به بخش گسترده‌اي از مردم می‌رساند.
کتابهای او نه تنها در امریکا، بلکه در خارج از اين كشور نیز پُر شمارگان بودند و با مهارتی بسیار، جای خود را در دور افتاده‌ترین دهکده‌ها یا دورترین شهرهای اروپایی و باور نکردنی‌ترین سرزمين‌هاي جهان باز می‌کردند. 
بزرگترین راز كاميابي او این بود که همواره خودش بود: ساده و خودماني و بی‌ريا و بذله‌گو. از این رو هزاران تن که نتوانسته بودند، از راه سنت‌های كهن‌تر یا حتی بلندپايه‌تر، پیام معنویت را دریابند- یا دست کم در آغاز راه، كششي به سمت کتابهای رايج الهيات، نداشتند- به او پناه می آوردند.
اگرچه فلورانس، بسیار معنوی و روحانی بود، معنویت و روحانیت او در پس برخورد ساده و آرام با موضوع [ =جستار ] مورد گفتگو پنهان می‌شد. وي، گرایش فنی و فرهنگستانی نداشت و با مثالهای آشنا و عملی و روزمره، آموزش می‌داد. فلورانس، پیش از آنکه آموزگار راستي شود، برای کتابها نقاشی می‌کرد. 
پرآوازه‌ترين كتاب او، با نام "چهار اثر از فلورانس اسكاول شين"، برگردان خانم گیتی خوشدل بوده و تاكنون، شصت بار به چاپ رسيده است. این کتاب، گنجينه‌‌ای از چهار اثر زیر است :
1- بازی زندگی و راه این بازی
2- گفتار تو، عصای معجزه‌گر تو است
3- در مخفی كاميابي
4- نفوذ گفتار
 
ريشه‌هاي مذهبي
موج معنویت در آمریکا از اوایل قرن بیستم با پيدايش زنان و مردان عرفان‌گرا آغاز شد و در نیمه‌ي دوم قرن بیستم ثمره داد و همه گیر شد؛ به گونه‌اي كه کلیساها را دچار دگرگوني کرد. سردمداران این جنبش، "چارلز فیلمور" ، "اِِما کورتیس هاپکینز"، "فلورانس اسکاول شین"، "کاترین پاندر" و.... بودند که هر کدام در جای خود، سنگی از این بنا را نهادند و بانیان پايه‌گذاري کلیساهای وحدتی* نام گرفتند. 
فلورانس اسکاول شین، در گنجينه‌ي چهار کتاب خود که در ایران نیز فروش بالايي یافته، با زبان بسیار ساده و روان، لُب کلام و چكيده‌ي عرفان را بیان می‌کند و نيروي روح آدمی و جایگاه او را یادآور می‌گردد و با نفوذ گفتارش، چنان در جان آدمی رخنه مي نمايد که آدمي باور می‌کند و ایمان می‌آورد که می‌تواند؛ آری، به راستي می‌تواند آنی باشد که می‌خواهد و بايد باشد و به جایی می‌تواند برسد که جایگاه بلندمرتبه‌ي انساني است.
 
برگرفته از :
http://www.seemorgh.com
http://www.metaarchivegroup.com


* در این کلیساها از هر مذهب و مسلکی، افراد، گرد هم مي‌آيند و به سخنرانی گردانندگان این جنبش که از يكپارچگي و عشق و معنویت انسان و... سخن مي‌گويند، گوش می‌سپارند و در پايان، برای سازش جهانی و آرامش و تندرستي و هدایت همه‌ي انسانهای زمین دعا می‌کنند.