از آنجا كه هوش و استعداد تحصیلی به‌عنوان دو عامل اساسی در پیشرفت تحصیلی،كمتر تحت تأثیر معلم یا مربی واقع می‌شود، سعی بر آن است كه با افزایش انگیزه دانش‌آموزان حداكثر بهره‌وری از هوش صورت گیرد. زیرا در حالت مساوی برابری هوش و استعداد تحصیلی افراد، مشاهده شده است كه پیشرفت تحصیلی افراد با انگیزه چشمگیرتر بوده است. با وجود آنكه معلمان در تغییر هوش و استعداد تحصیلی نقش چندانی ندارند، ولی می‌توانند در بالا بردن انگیزه دانش‌‌آموزان مفید واقع شوند.

انگیزه به دو نوع درونی و بیرونی قابل تقسیم است. از انگیزه بیرونی می‌توان به تقویت‌كننده‌هایی چون پول، تائید، محبت، احترام، نمره و از تقویت‌كننده‌های درونی می‌توان به رضایت خاطر و احساس خوب از یادگیری اشاره كرد.

آنچه كه بیشتر موجب رفتار خود‌جوش می‌شود، انگیزه درونی است. هدف عمده فعالیت‌های پرورشی معلم یا مربی این است كه دانش‌آموز به تدریج از انگیزه‌های بیرونی به سمت انگیزه‌های درونی هدایت شود.

تفاوت اساسی افراد دارای انگیزه درونی با افراد دارای انگیزه بیرونی این است كه افراد با انگیزه درونی احساس كفایت بیشتری در خود دارند و كمتر به دیگران اجازه می‌دهند كه محرك رفتارشان شوند. این گروه از دانش‌آموزان، خود تعیین كننده رفتارها هستند و به خاطر كفایتی كه در خود احساس می‌كنند، باور دارند كه می‌توانند با رفتارشان بر محیط خود تأثیر بگذارند.

این گروه از دانش آموزان با انگیزه درون‌گرا، تصورشان این است كه موفقیت و عدم موفقیت در تحصیل به خاطر نحوه رفتار صحیح یا غلط خودشان است.

اما برخلاف آنها، دانش‌آموزان باانگیزه برون‌گرا، احساس بی‌كفایتی یا كفایت كم داشته و همواره تصور می‌كنند كه موفقیت آنها تحت تأثیر عوامل محیطی نظیر:

معلم و سوالات سخت است. این گروه از دانش‌آموزان حتی اگر درس بخوانند، باز هم موفقیت چندانی نخواهند داشت. چرا كه اندك تلاش آنها به خاطر همان انگیزه‌های بیرونی، همچون فرار از تنبیه یا كسب خواست معلم است. اینان در صورت كسب موفقیت اندك هم آن را به شانس و تصادف نسبت می‌دهند و نه به تلاش و استعداد خود.

این دانش‌آموزان حتی اگر نیم‌نگاهی به موفقیت داشته باشند، آنقدر آن را صعب‌الوصول می‌دانند كه دست به عمل نمی‌زنند، در نتیجه هرگز طعم موفقیت را نخواهند چشید.

در حقیقت گام اول در برخورد با این افراد چشاندن طعم موفقیت به آنها و درهم شكستن تصور منفی آنها در مورد دستیابی به موفقیت است. در این صورت است كه «موفقیت»، «موفقیت» می‌آورد.

از آنجایی كه انسان آمادگی دارد تا فعالیت‌ها و تصوراتش را تعمیم دهد، موفقیت در یك درس منجر به موفقیت در دروس دیگر می‌شود و این موضوع در مورد دروس اصلی هر رشته مهم‌تر است.

درواقع، ضعف درسی در این دروس منجر به بی‌علاقگی به تحصیل و گاهی حتی ترك تحصیل می‌شود و البته عكس آن هم صادق است. به همین علت به معلمان دروس اصلی هر رشته توصیه می‌شود، شرایط آموزشی و امتحانی را مطلوب نمایند و با ارزشیابی‌های مناسب فضای كلاس را لذت‌بخش كنند.

به طوركلی به‌منظور افزایش انگیزه دانش‌آموزان و سوق دادن آنها به سمت درونی شدن انگیزه‌ها راهكارهای زیر توصیه می‌شود:

1 - سعی كنیم اولویت تجربه‌های دانش‌آموزان برای آنها جالب باشد، احساس موفقیت اولیه اعتماد به نفس آنها را افزایش می‌دهد. این موضوع در مسابقات ورزشی نیز مشهود است.

2 - برای موفقیت دانش‌آموزان پاداش در نظر بگیریم. منتظر نباشیم تا افت تحصیلی اتفاق افتد و سپس موفقیت را تحسین كنیم.

3 - با احترام گذاشتن به تفاوت‌های فردی دانش‌آموزان، هرگز آنها را با یكدیگر مقایسه نكنیم.

4 - دانش‌آموزان را در كلاس كمتر درگیر مسائل عاطفی منفی نمائیم و نسبت به حساسیت‌های عاطفی آنان آشنا و در كاهش آن كوشا باشیم. سخت‌گیری و انضباط شدید، تبعیض، بیان قضاوت‌های منفی و خبرهای ناخوشایند از جمله عواملی است كه موجب درگیری ذهنی و كاهش علاقه به یادگیری می‌شود.

5 - بلافاصله پس از آزمون یا پرسش كلاسی، دانش‌آموزان را از نتیجه كار آگاه كنید.

6 - برای اینكه دانش‌آموز بداند، در طول تدریس به‌دنبال آموختن به چیزی باشد، بیان اهداف آموزشی مورد انتظار از او را در ابتدای درس فراموش نكنیم.

7 - چگونگی یادگیری و نحوه انجام كار برای دانش‌آموز مشخص شود.

8 - به‌منظور افزایش حس كفایت در دانش‌آموز از او بخواهیم مطالب یاد گرفته شده را به دوستان یا كلاس آموزش دهد.

9 - در مورد مشكلات درسی دانش‌آموز و ریشه‌یابی آن، با او تبادل نظر و گفت‌وگو كنیم.

10 - تشویق كلامی در كلاس، به صورت انفرادی بسیار حائز اهمیت است.

11 - مطالب درسی را به ترتیب از ساده به دشوار مطرح كنیم.

12 - از بروز رقابت ناسالم در بین دانش‌آموزان پیشگیری شود.

13 - در فرآیند آموزش متكلم وحده نباشیم و یادگیرندگان را در یادگیری مشاركت دهیم.

14 - علاقه به دانش‌آموزان و تعلق خاطر و اهمیت دادن به یكایك آنها، سطح انگیزه‌ها را افزایش می‌دهد.

15 - آموزش را با «تهدید» پیش نبریم.

16 - برای دانش‌آموزان با انگیزه، خوراك علمی كافی داشته باشیم.

17 - با محول كردن مسئولیت به دانش‌آموزان كم توجه، آنان را به رفتارهای مثبت هدایت و علل كم‌توجهی در آنها را بررسی كنید.

18 - شیوه‌های تدریس را از سنتی به شیوه‌های روز تغییر داده و با استفاده از تكنولوژی آموزشی، حواس پنجگانه دانش‌آموزان را به كار گیریم.

19 - میان درس كلاس و مسائل زندگی كه به وسیله همان درس قابل حل است، ارتباطبرقرار كنیم.

20 - تدریس را با طرح مطالب و پرسش‌های جالب توجه آغاز كرده و با تحریك حس كنجكاوی، دانش‌آموزان را برانگیخته‌تر سازیم.

21 - به وضعیت جسمانی دانش‌آموزان توجه كرده و علل جسمی بی‌توجهی و كاهش انگیزه آنان را بیابیم.

22 - محیط كلاس را با طراحی زیبا و مناسب، جذاب سازیم تا مانع بروز كسالت روحی شویم.

23 - با فرهنگ و تاریخچه زندگی افراد مدرسه یا محله‌ای كه در آن تدریس می‌كنیم، آشنا شده و در طول تدریس از مثال‌های آشنا استفاده كنیم.

24 - به منظور اطلاع از نتیجه فعالیت درسی دانش‌آموزان و ارائه بازخورد به موقع و مناسب،تكالیف آنان را بلافاصله در جلسه بعدی ملاحظه و با رفع اشكالات، جنبه‌های مثبت را تشویق كنید.

25 - در گرفتن آزمون و امتحان به قول خود عمل كنیم.

26 - زمان یادگیری باید در حد توان دانش‌آموز باشد. برای تجدید قوا و انگیزه در میان كلاس از وقت تفریح و استراحت غافل نشویم.

27 - دانش‌آموز را از میزان پیشرفت خود آگاه سازیم تا بداند برای رسیدن به هدف چه گام‌های دیگری بردارد.

28 - به لحاظ اخلاقی و ایجاد انگیزه، همیشه خوش‌اخلاق و خوش‌رو باشیم.

29 - به منظور افزایش حس كفایت و مشاركت در ارائه دروس از نظرات دانش‌آموزان استفاده كنیم.

30 - مطمئن باشیم كه توجه دانش‌آموزان برای شروع تدریس آماده است.

31 - تمام مطالب دشوار را یكجا و در یك جلسه آموزش ندهیم.

32 - به خاطر داشته باشیم، توجه افراطی به دانش‌آموزان (قوی یا ضعیف) موجب متشنج شدن فضای كلاس می‌شود.

33 - دانش‌آموزان را به گروه‌های «خوب»، «بد» و «ضعیف» تقسیم‌بندی نكنیم.

34 - از ورود به موضوعات حاشیه‌ای كه منجر به انحراف توجه كلاس می‌شود، بپرهیزیم.

35 - با ایجاد جلسات بحث و تحلیل به دانش آموزان فرصت تفكر و اظهار نظر بدهیم.

36 - هرگز دانش‌آموزان را مجبور به انجام فعالیت‌های تحقیركننده نظیر «جریمه» نكنیم.

37 - به افراد درون‌گرا، كمرو، مضطرب كه تمایلی به ابراز وجود ندارند، توجه كرده و با تقویت رفتارهای مثبت، آنها را به مشاركت در بحث‌های كلاسی و كارهای گروهی تشویق كنیم.

38 - در روش‌های تدریس، كنفرانس و سمینار را مد نظر قرار دهیم.

39 - تأكید بر نمره، اضطراب دانش‌آموزان را افزایش می‌دهد و مانع از توجه كامل به موضوع درس می‌شود. این دانش‌آموزان با وجود تلاش زیاد از نمرات پایینی برخوردارند و به تدریج رابطه میان تلاش و نتیجه را نادیده می‌گیرند كه در نهایت منجر به از دست رفتن انگیزه خواهد شد.

روال مدرسه را  از چند هفته قبل برقرار کنید

بهترین کار این است که چند هفته پایانی شهریور را برای برگشتن به ریتم روزانه مدرسه اختصاص دهید. مثلا هر روز صبح به موقع کودک را بیدار کنید و لباس‌هایش را بپوشانید. صبحانه، ناهار، شام و میان وعده را در زمان‌های مشخصی که به زمان مدرسه نزدیک است بخورید. همچنین مهم است که فرزندتان را صبح‌ها عادت دهید که از خانه بیرون برود. بهانه‌اش را هم باید پیدا کنید، مثلا می‌توانید چند هفته آخر فعالیت‌هایی ترتیب دهید و اگر اهل ورزش صبحگاهی هستید او را با خود ببرید. این کار بدون شک برای والدین شاغل سخت خواهد بود اما وقتی مدارس باز ‌شود کارتان راحت‌تر می‌شود.

ساعت خواب را تنظیم کنید

از آنجا که ممکن است به دلیل نداشتن برنامه مشخص، وقت خواب کودک هم زمان مشخصی نداشته باشد، باید از چند هفته قبل کودک را وارد یک برنامه خواب منظم کنید طوری که ساعت 9 شب حتما به تختخواب برود و صبح ساعت مشخصی از خواب بیدار شود. میزان خواب معمول برای کودکان 7 ساله حدود 8 ساعت است.

با خرید لوازم مدرسه ذهن  او را آماده کنید

یکی از راه‌های به هیجان آوردن فرزندتان برای روزهای مدرسه، خرید لوازم مدرسه اعم از کیف و کفش و لوازم‌التحریر است. در هفته‌های پایانی خرید وسایل مدرسه را آغاز كرده و وظایف دانش‌آموزی را تمرین کنید. مثلا آماده کردن کیف، پوشیدن روپوش و مقنعه، بستن کفش و یاد گرفتن آدرس و شماره تلفن. بهتر است از همین حالا جای مشخصی مثلا نزدیک دربرای قرار دادن آنچه صبح‌ها باید با خود ببرد تعبیه کنید. به این ترتیب کمتر احتمال فراموش کردن لوازم ضروری وجود دارد.

عادت غذایی را  از همین حالا در او ایجاد کنید

از همین ابتدا فرزندتان را به خوردن خوراکی‌های سالم عادت دهید. دلیلی ندارد تمام خوراکی‌های رنگارنگ سوپر را در کیف فرزندتان بگذارید. به فرزندتان هم بیاموزید پاستیل، چیپس، پفک، اسنک و... هیچ سودی برای او ندارد. میوه‌های سفت که پوست‌شان راحت جدا می‌شود یا باید آنها را گاز زد (به جای آبمیوه پاکتی)، نان‌، پنیر و گردو (گوجه را تکه نکنید زیرا آب زیادی دارد و تا زمانی که فرزندتان آن را بخورد خراب می‌شود)، مغز‌ها، پاکت شیر کوچک (به جای شیر کاکائو)، خرما، حلوا، کلوچه و... به او بدهید. مضرات هله هوله‌ها را به او بیاموزید تا اگر همکلاسی‌هایش خوراکی‌های او را مسخره کردند بتواند جواب آنها را بدهد.

او را مستقل بار بیاورید

از زمانی که فرزندتان پا به مدرسه می‌گذارد موظف است مسائل زیادی را خودش به تنهایی مدیریت کند. شما می‌توانید با صحبت کردن او را برای این مسئله آماده کنید. به او مسئولیت بدهید. مثلا به او بگویید خودش برای تکالیفش برنامه بریزد، اینکه کی و چگونه تکالیف را انجام می‌دهد را به عهده خودش بگذارید. اگر فرزندتان کوچک است می‌توانید کارهایی به او یاد دهید که اعتماد به نفسش را بالا ببرد به طور مثال گره زدن کفش‌ها. اگر کودک شما بتواند نیازهای اساسی را بدون تکیه به بزرگسالان برآورده کند راحت‌تر به مدرسه می‌رود.

همه چیز را خوب تشریح کنید

به او بگویید همه بچه‌ها به اندازه او می‌دانند و محیط مدرسه برای همه آنها مانند او خجالت‌آور و پراسترس است. اگر چند تا از بچه‌ها از قبل هم را می‌شناسند، دلیلی ندارد احساس غربت کند. خودش به همکلاسی‌ها سلام کند، اسم‌شان را بپرسد، در مورد علایق مشترک و... بپرسد و بگوید. به او یاد بدهید که اگر یکی از همکلاسی‌ها او را انکار کرد، ناراحت نشود. محیط کلاس برای گوش سپردن به معلم و تعاملات هنگام یادگیری است. دوستی‌ها برای زنگ تفریح است که آن موقع هم اگر شاگرد خوب، زرنگ و پرتوانی باشد، همه دوست دارند بیایند با او دوست شوند. از مدرسه، مدیر، ناظم، معلم، هم‌شاگردی‌ها، درس‌ها، گچ، تخته، خاطرات خودتان، زنگ تفریح و... مفصل تعریف کنید. از آینده آنهایی که درس خوانده‌اند و موفق شده‌اند با آب و تاب تعریف كرده و اشتیاق رفتن به مدرسه را دركوچولوی‌تان شعله‌ور كنید.

روزهای اول همراه او باشید

اولین‌ها همیشه علاوه بر هیجان با نگرانی و شاید ترس هم همراه باشند. این در مورد اولین روز ورود به مدرسه هم صادق است، بنابراین همراهی کردن کودک در روزهای اول بسیار اهمیت دارد. حتی اگر از سرویس مدرسه استفاده می‌کند، روزهای اول بهتر است خودتان فرزندتان را در رفتن و برگشتن از مدرسه همراهی کنید. برای این کار شاید مجبور باشید ساعت کاری‌تان را طوری تنظیم کنید که خودتان یا همسرتان حتما در خانه باشید. اما بعد از اینکه کودک عادت کرد، می‌توان از دیگر اعضای خانواده مانند پدربزرگ و مادربزرگ هم کمک گرفت.

یک خداحافظی شیرین ترتیب دهید

وقتی به مدرسه رسیدید مراسم خداحافظی را کوتاه و شیرین تمام کنید. ممکن است معلم به شما اجازه دهد کمی با فرزندتان بمانید اما از فعالیت‌های ادامه‌دار مثل کشیدن نقاشی جلوگیری کنید چون در این حالت ممکن است فرزندتان برای اینکه شما از کنارش نروید، مدام بگوید نقاشی هنوز تمام نشده است. او را در آغوش بگیرید و به او بگویید بعد از مدرسه منتظرش خواهید بود. چون چنین قولی داده‌اید حواستان باشد که سر ساعت آنجا باشید. بعضی از والدین با خواندن شعر و قصه از فرزندشان جدا می‌شوند. به هر حال هر پدر و مادری بهتر می‌داند کودکش چگونه آرام می‌‌گیرد.

برای گریه‌ها راه‌حل پیدا کنید

برخی بچه‌ها شرایط سخت‌تری برای رفتن به مدرسه دارند و ممکن است هفته‌‌ها برای رفتن به مدرسه گریه کنند و از شما خواهش کنند آنها را به مدرسه نبرید. بچه‌هایی هم هستند که با خوشحالی مدرسه را شروع می‌کنند اما بعد از 3 هفته وقتی می‌خواهید از آنها جدا شوید شروع به گریه می‌کنند. بیشتر بچه‌ها اوقات خوبی را در مدرسه تجربه می‌کنند اما از تنها ماندن در مدرسه ناراحت می‌شوند. به نظر سنگدلی می‌آید که فرزند گریان‌تان را ترک کنید اما باید بدانید هر بچه گریانی بعد از چند دقیقه آرام می‌شود. صبوری و دلسوزی ممکن است کار دست‌تان دهد. با کودک صحبت کنید و آنچه موجب ترس او شده را باهم کشف کنید. شاید در همین کشف و شهودها تازه بفهمید تنها نگرانی کودک این است که نمی‌تواند کاپشنش را تنش کند. خب این را می‌توانید با هم تمرین کنید و به او بگویید اگر به مشکلی برخورد معلم آنجاست و می‌تواند کمکش کند. در برابر گریه‌های کودک مقاومت نشان دهید مثلا دوباره برنگردید و او را بغل کنید. حتی اگر برای شما هم سخت است که گریه‌های فرزندتان را ببینید هیچ وقت بدون خداحافظی او را ترک نکنید. ممکن است از اینکه او را با این حال ترک می‌کنید احساس گناه کنید اما این وظیفه معلم است که این مسئله را حل کند هرچند می‌توانید به معلم کمک کنید و اطلاعاتی درباره آنچه می‌تواند کودک‌تان را آرام کند به او بدهید تا او توجه کودک را به خود جلب کند. به یاد داشته باشید این گریه‌ها همیشگی نیستند و کودک شما کم کم به معلم و روزهای مدرسه عادت خواهد کرد.

زمان و مکانی برای تکالیف تعیین کنید

برخی والدین خود را مسئول کامل انجام تکالیف می‌دانند؛ به صورتی که در زمان انجام تکالیف بالای سر دانش‌آموز حضور دارند، زمان شروع انجام تکالیف را تعیین و راهنمایی‌های زائدی ارائه می‌کنند. هر چند لازم است والدین به ویژه در سال‌های اول دبستان و آمادگی با نظارت خود برنامه‌ریزی و مسئولیت‌پذیری را به کودک آموزش دهند، اما برخی والدین به اشتباه این مسئولیت را خود برعهده می‌گیرند، بنابراین نمی‌توانند احساس مسئولیت در قبال انجام تکالیف را به فرزند خود یاد دهند. به طوری که اگر یک روز مادر حضور نداشته باشد كودك اصلا به یاد هم نخواهد آورد که باید تکالیفش را انجام دهد. بهتر است از همین حالا جایی را برای انجام تکالیف اختصاص دهید. فرقی نمی‌‌کند روی میز آشپزخانه باشد یا در اتاقش اما تا آنجا که امکان دارد خودتان را هنگام انجام تکالیف در دسترس قرار دهید به خصوص در مورد بچه‌های کوچک‌تر. ممکن است در حال آشپزی یا خواندن روزنامه باشید اما در عین حال باید حواستان به روند انجام تکالیف باشد.

از او درباره اتفاقات مدرسه بپرسید

وقتی با فرزندتان به خانه برمی‌گردید از اینکه در مدرسه چه کارهایی کرده، سؤال کنید و از او بخواهید روزش را برایتان تعریف کند. بهتر است با معلم فرزندتان صحبت کنید تا بفهمید کودکتان بیشتر از چه چیزی در کلاس خوشش می‌آید كه بتوانید آن را در خانه اجرا کنید یا به او بگویید «انگار تو از نقاشی روی میز خوشت میاد؛ فردا هم می‌تونی این کار رو بکنی.»

هراس از مدرسه :

هراس از مدرسه يكي از نشانه ها و زيرمجموعه هاي اضطراب جدايي است . هراس از مدرسه به بي ميلي شديد به رفتن به مدرسه گفته مي شود. اضطراب شديد و عوارض جسمي مانند : سرگيجه، درد معده و تهوع و ... كودك را در منزل نگه مي دارد . والدين كه نگران سلامتي كودك هستند، غالبا رغبتي ندارند كه براي رفتن كودك به مدرسه از زور استفاده كنند.

تنها 50 درصد هراس از مدرسه ، ترس به عملكرد تحصيلي يا برخي جنبه هاي محيط مدرسه مربوط مي شود و در موارد مربوط به بي ميلي كودك به جدا شدن از مادر و خانه است. تصور اصلي بر اين است كه مادر و كودك به گونه اي شديد به هم وابسته اند. وابستگي شديد كودك برايش اين ترس را به وجود مي آورد كه امكان دارد براي خود يا مادرش اتفاق روي دهد.

لازم به ذكر است درباره نقش پدر در اين زمينه اطلاعات كمي در دست است .

علائم :

اين علائم هيچكدام علت جسمي ندارد .

* اختلال در هضم غذا

* بي اشتهايي

* دردهاي شكمي

* حالت تهوع

* مشكلات خواب

* تب ، سردرد

* گوش درد

* سوزش سر معده

مثال : كودك مبتلا به هراس از مدرسه ، صبح زود در موقع رفتن به مدرسه دلش درد مي گيرد، حالت تهوع پيدا مي كند يا شب امتحان بيمار مي شود. ولي به محض تصميم جهت نرفتن به مدرسه از طرف والدين اين علائم همگي برطرف مي شود. گاهي ممكن است به علت دير درمان شدن آنها و در واقع به علت غم و اندوه بيمار شوند، حالت شديد هراس از مدرسه براي كلاس هاي اول تا سوم است و اگر مسوولين امر از اين حالت باخبر نشوند ممكن است حتي تا سال هاي آخر دبيرستان كشيده شود .

معمولا چه كساني دچار هراس از مدرسه به عنوان يك ترس مي شوند؟

* خانواده هاي پرفرزند

* وجود تبعيض در محيط زندگي

* سطح پايين فرهنگي ، اقتصادي و خجالتي

* اعتماد به نفس پايين

هراس از مدرسه در دختران بيشتر از پسران است .

چه بايد كرد :

* كودك را در مدرسه (مهد كودك) ثبت نام كنيد .

* به مدت يك هفته در مدرسه (مهد كودك) حضور يافته و به تدريج مدت زمان حضور را كم كنيد .

* اعلام محبت به كودك

* سهل و آسان جلوه دادن مقررات مدرسه

* براي حضور كودك جايزه بدهيد و او را تشويق كنيد

* از بين بردن عوامل نفرت مثل تنبيه و توبيخ در مدرسه

* گوش دادن به حرف هاي كودك

* سپردن مسووليت هاي ساده به كودك در كارهاي مدرسه

* آسان گيري به ويژه در سالهاي اول مدرسه و رفتار معلم به گونه اي باشد كه كودك مدرسه را خانه دوم خود حساب كند .

* دوستان كودك را به منزل دعوت كنيد و اسباب بازي در اختيارشان قرار دهيد تا بازي كنند و هنگام بازي اتاق را ترك كنيد .

* بررسي كنيد كه كودك در مدرسه مشكلي نداشته باشند و مورد آزار قرار نگرفته باشد.

* روابط خانوادگي را بررسي كنيد. گاهي كودك در منزل نگراني هايي دارد (مثل درگيري هاي والدين) كه بايد برطرف شود.

* در يك روز تعطيل به اتفاق اعضاي خانواده به مدرسه (مهد) كودك رفته و ضمن گذراندن ساعتي در آنجا ، ناهار را در محيط مذبور صرف كنيد .

توجه :

هراس از مدرسه با گريز از مدرسه تفاوت دارد . مدرسه گريزان معمولا به تناوب از مدرسه غايب شده و والدين شان از اين امر اطلاعي نداشته و معمولا شاگردان تنبلي هستند. اما در هراس از مدرسه ، كودك به طور پيوسته و طي دوره هاي طولاني به مدرسه نمي آيد و والدين از نرفتن او به مدرسه و ماندن او در خانه آگاهند.

مهدي ناظري در گفت‌وگو با ايسنا، با بيان اين‌که در جامعه هيچ تفاوتي ميان لذت‌ها و زحمت‌ها نيست، اظهار کرد: براي شاد‌ي‌ و تفريحات سالم بايد جايگاه تعريف شده‌اي وجود داشته باشد تا عدم لذت‌پذيري جامعه براي افراد، زمينه‌ساز بروز بسياري از مشکلات روحي و نارضايتي نشود.

وي با اشاره به اين‌که احساس خوشبختي و رضايت از زندگي، به ابعاد مختلفي نظير بعد فيزيولوژيکي، احساسي، فکر و شناخت فردي بستگي دارد، تصريح کرد: باتوجه به اين‌كه تعارضات اجتماعي بسيار زياد است، احساس خوشبختي در ميان اکثر افراد پايين است، به‌طوري که آرزوها و اهداف در جامعه باهم تداخل پيدا کرده‌اند كه در نتيجه دست نيافتن به آرزوها، زمينه نارضايتي از شرايط را فراهم مي‌كند.

اين روانشناس باليني با يادآوري اين‌که آرزوها و اهداف، هر دو نوعي خواسته هستند، يادآور شد: عوامل تحقق آرزوها، بيروني است، اما اهداف، خواسته‌هايي هستند که بايد براي رسيدن به آنها تلاش شود، كه در شرايطي كه اين دو باهم تداخل پيدا ‌كنند، تحقق نيافتن آرزوها موجب مي‌شود که فرد چنين بپندارد که اهداف تعيين شده، قابل دسترسي نيست و اين امر را به‌ کل خواسته‌هاي خويش تعميم داده و به شانس و اقبال نسبت مي‌دهد که اين روند در مجموع، موجب بروز نارضايتي و عدم احساس خوشبختي در زندگي مي‌شود.

ناظري با بيان اين‌که از سوي ديگر اجتماع، افراد را به آرزوهاي بزرگ ترغيب مي‌کند، اظهارکرد: بديهي است زماني ‌که آرزوها و خواسته‌هاي فرد در حد توانايي خودش نيست، عدم دستيابي به آنها منجر به نوعي احساس شکست و افسردگي در وي خواهد شد.

وي با يادآوري اين‌که اکثر افراد جامعه به‌ويژه در استان زنجان، شخصيت دروني‌شان با آنچه که در ظاهر بروز مي‌دهند بسيار متفاوت است، متذکر شد: با توجه به ‌اين‌كه جامعه، همواره فرد را متقاعد مي‌کند که فقط به نيازهاي سخت‌افزاري توجه کند و مشکلات روحي را بروز ندهد، اکثر افراد از پيگيري و رفع مشکلات روحي و رواني خود خودداري مي‌کنند، حال آن‌که به جرأت مي‌توان گفت در آمار واقعي، افسردگي در جامعه حداقل سه برابر آمار اعلام شده است.

اين مقام مسوول با اشاره به اين‌که احساس گناه از ديگر پارامترهايي است که ميزان افسردگي را در جامعه افزايش مي‌دهد، گفت: اکثر افراد جامعه ما کساني هستند که از داشته‌ها و نداشته‌هاي خود احساس گناه مي‌کنند و گاه نيازهاي ديگران را آن‌چنان براي خود بزرگ و برجسته مي‌کنند که از نيازهاي خود غافل مي‌شوند كه اين امر موجب افسردگي افراد شده و از آنجايي که شادي در آنها حداقل است، غم جايگزين مي‌شود.

ناظري با بيان اين‌كه سبک زندگي جوانان تفاوت چنداني با سبک زندگي افراد سالمند ندارد، تصريح کرد: همين سبك زندگي، خود عاملي براي بروز سونامي پيري و کاهش احساس خوشبختي در جوانان جامعه مي‌باشد.

وي با تأکيد بر اين‌که نيازهاي نوجوانان و جوانان، واقعي و اساسي‌اند که بايد از سوي خانواده‌ها جدي گرفته شوند، خاطرنشان کرد: خانواده‌ها بايد هرچه به مسايل سخت‌افزاري زندگي بپردازند، ابعاد نرم‌افزاري را نيز مورد توجه قرار دهند و بپذيرند که نيازهاي فرزندان‌شان کاملاً واقعي است و نوع برآورده کردن آنها متفاوت است.

ناظري با اشاره به اين‌که در حال حاضر هيچ‌کدام از شركت‌هاي بيمه، بيماري‌هاي رواني را تحت پوشش خدمات خود قرار نمي‌دهند، يادآور شد: مسوولان بايد بهداشت رواني را بسيار جدي گرفته و در اين زمينه با شركت‌هاي بيمه وارد تعامل شوند.

1. کنجکاوی را دنبال کنید

"من هیچ استعداد خاصی ندارم. فقط عاشق کنجکاوی هستم"
چگونه کنجکاوی خودتان را تحریک می کنید؟
من کنجکاو هستم، مثلا برای پیدا کردن علت اینکه چگونه یک شخص موفق است و شخص دیگری شکست می خورد.
به همین دلیل است که من سال ها وقت صرف مطالعه موفقیت کرده ام.
شما بیشتر در چه مورد کنجکاو هستید؟
پیگیری کنجکاوی شما رازی است برای رسیدن به موفقیت.

2. پشتکار گرانبها است

"من هوش خوبی ندارم، فقط روی مشکلات زمان زیادی می گذارم"
تمام ارزش تمبر پستی توانایی آن به چسبیدن به چیزی است تا زمانی که آن را برساند.
پس مانند تمبر پستی باشید و مسابقه ای که شروع کرده اید را به پایان برسانید.
با پشتکار می توانید بهتر به مقصد برسید.

3. تمرکز بر حال

پدرم به من می گفت نمی توانی در یک زمان بر ۲ اسب سوار شوی.
من دوست داشتم بگویم تو می توانی هر چیزی را انجام بدهی اما نه همه چیز.
یاد بگیرید که در حال باشید و تمام حواستان را بدهید به کاری که در حال حاضر انجام می دهید.
انرژی متمرکز، توان افراد است، و این تفاوت پیروزی و شکست است.

4. تخیل قدرتمند است

"تخیل همه چیز است. می تواند باعث جذاب شدن زندگی شود. تخیــل به مراتب از دانش مهم تر است"
آیا شما از تخیلات روزانه استفاده می کنید؟
تخیل پیش‌درآمد تمام داشته‌های شما در آینده است.
نشانه واقعی هوش دانش نیست، تخیل است.
آیا شما هر روز ماهیچه های تخیل تان را تمرین می دهید؟
اجازه ندهید چیزهای قدرتمندی مثل تخیل به حالت سکون دربیایند.

5. اشتباه کردن

"کسی که هیچ وقت اشتباه نمی کند هیچ وقت هم چیز جدید یاد نمی گیرد"
هرگز از اشتباه کردن نترسید چون اشتباه شکست نیست.
اشتباهات شما را بهتر، زیرک تر و سریع تر می کنند، اگر شما از آنها استفاده مناسب کنید.
قدرتی که منجر به اشتباه می شود را کشف کنید.
من این را قبل گفته ام، و اکنون هم می گویم، اگر می خواهید به موفقیت برسید اشتباهاتی که مرتکب می شوید را ۳ برابر کنید.

6. زندگی در لحظه

"من هیچ موقع در مورد آینده فکر نمی کنم، خودش بزودی خواهد آمد"
تنها راه درست آینده شما این است که در همین لحظه باشید.
شما زمان حال را با دیروز یا فردا نمی توانید عوض کنید.
بنابراین این از اهمیت فوق العاده برخوردار است که شما تمام تلاش خود را به زمان جاری اختصاص دهید.
این تنها زمانی است که اهمیت دارد، این تنها زمانی است که وجود دارد.

7. خلق ارزش

"سعی نکنید موفق شوید، بلکه سعی کنید با ارزش شوید"
وقت خود را به تلاش برای موفق شدن هدر ندهید بلکه وقت خود را صرف ایجاد ارزش کنید.
اگر شما با ارزش باشید، موفقیت را جذب می کنید.
استعدادها و موهبت هایی که دارید را کشف کنید.
بیاموزید چگونه آن استعدادها و موهبت های الهی را در راهی استفاده کنید که برای دیگران مفید باشد.
تلاش کنید تا با ارزش شوید و موفقیت شما را تعقیب خواهد کرد.

8. انتظار نتایج متفاوت نداشته باشید

"دیوانگی یعنی انجام کاری دوباره و دوباره و انتظار نتایج متفاوت داشتن"
شما نمی توانید کاری را هر روز انجام دهید و انتظار نتایج متفاوت داشته باشید، به عبارت دیگر، نمی توانید همیشه کار یکسانی (کارهای روزمره) را انجام دهید و انتظار داشته باشید متفاوت به نظر برسید.
برای اینکه زندگی تان تغییر کند، باید خودتان را تا سر حد تغییر افکار و اعمالتان متفاوت کنید، که متعاقبا زندگی تان تغییر خواهد کرد.

9. دانش از تجربه می آید

"اطلاعات به معنای دانش نیست. تنها منبع دانش تجربه است"
دانش از تجربه می آید. شما می توانید درباره انجام یک کار بحث کنید، اما این بحث فقط دانش فلسفی از این کار به شما می دهد.
شما باید این کار را تجربه کنید تا از آن آگاهی پیدا کنید.
تکلیف چیست؟ دنبال کسب تجربه باشید!
وقت خودتان را صرف یاد گرفتن اطلاعات اضافی نکنید. دست بکار شوید و دنبال کسب تجربه باشید.

10. اول قوانین را یاد بگیرید بعد بهتر بازی کنید

"اگر شما قوانین بازی را یاد بگیرید از هر کس دیگر بهتر بازی خواهید کرد"
دو گام هست که شما باید انجام بدهید:
اولین گام اینکه شما باید قوانین بازی که می کنید را یاد بگیرید، این یک امر حیاتی است.
گام دوم هم اینکه شما باید بازی را از هر فرد دیگری بهتر انجام بدهید.
اگر شما بتوانید این دو گام را حساب شده انجام دهید موفقیت از آن شماست .