برای آنکه استخوان آسیب دیده درست جوش بخورد و ترمیم شود چه باید کرد ؟

استخوان‌ها دارای ظرفیت فوق‌العاده‌ای برای ترمیم خودشان هستند و با درمان مناسب، بیشتر شکستگی‌ها بدون هیچ عارضه‌ای بهبود خواهند یافت. اما برخی شکستگی ها مشکلاتی در ترمیم دارند.

 هنگامی که یک استخوان به کندی ترمیم می شود، به نام تاخیر در التیام خوانده می شود.

هنگامی که یک استخوان اصلا ترمیم نمی شود، به نام استخوان جوش نخورده خوانده می شود.

 علت جوش نخوردن استخوان

- وجود عفونت

- جریان خون کم به استخوان

- جدا شدن انتهای استخوان شکسته

- حرکت دادن استخوان شکسته

 استخوان هایی که جوش نمی خورند

1- شکستگی ناوی: یکی از 8 استخوان مچ دست است و در زیر انگشت شست قرار دارد.

 2- شکستگی تالوس: تالوس یکی از استخوان های مچ پا می باشد. بیش از نیمی از تالوس از غضروف پوشیده شده است. تالوس باعث حرکت مفصل پا، زیر مچ پا و قسمت میانی پا می شود.

 3- شکستگی گردن ران: درست در زیر توپ مفصل ران قرار دارد. هنگامیکه این استخوان شکسته شود، توپ را از استخوان ران جدا می کند.

 4- شکستگی متاتارس پنجم (جونز): از قسمت میانی پا به انگشت کوچک پا کشیده شده است. قسمت انتهای این استخوان، برآمده است و در طرف خارجی پا احساس می شود.

 چه کسانی در معرض جوش نخوردن استخوان قرار دارند؟

- افراد سیگاری

- دیابتی ها

- افراد چاق

- دیگر بیماران

 درمان استخوانهای جوش نخورده

بستگی به علت جوش نخوردن دارد.

- جراحی برای از بین بردن عفونت

- حرکت ندادن استخوان شکسته (با دستور پزشک)

- پیوند استخوان برای تحریک رشد استخوان

 نقش تغذیه در جوش خوردن شکستگی ها چیست

یک انسان بالغ با فعالیت فیزیکی متوسط روزانه به 2500 کالری نیاز دارد که از طریق تغذیه تامین می شود، همین انسان در صورتی که دچار چند شکستگی شود میزان کالری مورد نیاز وی به 6000 کالری افزایش خواهد یافت که باید آن را از طریق تغذیه تامین کرد.

 پروتیین ها

مهمترین ماده غذایی جهت تامین کالری پروتین ها می باشند. مصرف کم آنها باعث می شود که شکستگی ضعیف جوش بخورد و مدت جوش خوردن نیز طولانی شود. پروتئین ها باعث افزایش جذب کلسیم از روده و نیز افزایش نشستن کلسیم روی استخوان می گردند.

 یکی از مهمترین مواد تشکیل دهنده پروتئین ها در این مورد لیزین نام دارد که در شیر کم چرب، ماهی، سویا و مخمرها وجود دارد. بهتر است منبع تامین کننده پروتئین ها گیاهی باشد چون پروتئین های حیوانی مانند گوشت قرمز باعث برداشت کلسیم از استخوان و دفع آن از کلیه ها می گردند. پروتئینهای گیاهی را که به این منظور میشود استفاده کرد در غلات، لوبیا، و سبزیجات به مقدار زیادی وجود دارند.

 مواد معدنی

مهم ترین مواد معدنی استخوان کلسیم و فسفر می باشند، که بخصوص کلسیم در مواد غذائی زیر به مقدار زیادی وجود دارد. ماست کم چرب ( هر لیوان ماست حدود 350 میلی گرم کلسیم دارد )، ساردین، سبزیجات سبز، اسفناج، بادام، پرتقال ( هر عدد پرتقال متوسط حدود 50 میلی گرم کلسیم دارد )، سویا و بادام زمینی. بنا بر این خوردن این مواد در جوش خوردن شکستگی ها مفید است.

 مواد معدنی دیگری که باعث تحریک جوش خوردگی میشوند عبارتند از روی، مس، سیلیکون و منیزیم.

 روی کمک به ساخته شدن کال ( جوشگاه شکستگی ) کرده و کمک کننده تولید پروتئین های استخوان ساز است.

مس کمک کننده به تشکیل بافت همبند استخوان است .

سیلیکون کمک کننده به تشکیل بافت همبند استخوان و افزایش جذب کلسیم از روده می باشد.

منیزیوم جهت متابولیسم کلسیم وجود آن لازم است.

 ویتامین ها

ویتامین های E، B6, K, D و C در تشکیل جوشگاه شکستگی و درسرعت جوش خوردن شکستگی نقش مهمی دارند .

 ویتامین C : کمک کننده در تشکیل بافت همبند استخوان و ضد مواد اکسیدانت که مانع جوش خوردن هستند میباشد.

ویتامین D: تنظیم کننده جذب کلسیم مواد غذائی در روده است ( ۱۵دقیقه تابش آفتاب به پوست بدن در روز تمامی احتیاجات ویتامین D بدن را تامین میکند ، البته تابش آفتاب نباید از پشت شیشه باشد).

ویتامین K : باعث نشستن کلسیم روی استخوان و سبب کاهش دفع کلسیم از ادرار می شود. از طرف دیگر استخوان سازی را تحریک نموده و مانع پوکی استخوان است.

ویتامین B6 : تنظیم کننده اثرات ویتامینK روی استخوان است.

ویتامین E: ضد اکسیدانت های آزاد که اثر تخریبی روی استخوان دارند است.

 بعضی از مواد غذایی باعث افزایش دفع کلسیم از ادرار می شود، در نتیجه روی استخوان اثر تخریبی داشته و جوش خوردن را به تاخیر می اندازند. این مواد عبارت اند از :

کافئین ( قهوه، نوشابه )

گوشت قرمز

مشروبات الکلی

شکر ( شیرینی جات، نوشابه ) مصرف بیش از حد شکر مانع جذب پروتئین ها و سایر مواد غذایی از روده می شود.

برای اینکه شکستگی زودتر جوش بخورد باید نکات زیر را در رژیم غذایی رعایت کرد.

 مواد غذایی زیر را مصرف کنید:

1- مقدار کافی پروتئین ( پروتئین های گیاهی ترجیح داده می شوند)

2- کلسیم ( از طریق مواد غذایی یا داروهای مکمل )

3- مصرف بیشتر مواد غذایی که لیزین دارند( شیر کم چرب ، ماهی ، سویا و مخمرها )

4- ویتامین های E , C , B6 , D , K

5- مواد غذایی شامل منیزیم ، روی ، مس و سیلیکون