پاسخ :

پایه دوازدهم صفحه۷۸ شعرگردانی

ای نام تو بهترین سرآغاز                                 بی نام تو نامه کی کنم باز

هم قصه نانموده دانی                                     هم نامه نانوشته خوانی

مقدمه: خدایی زندگی کردن یکی از بالاترین درجات الهی است، آنکه خدا را هر لحظه شاهد و ناظر خود می بیند و رضا و رضایت او از هر چیزی برای او بالاتر است، همان خدایی که همه چیز را می داند و همه چیز را می بیند.

تنه انشاء: چقدر زیباست وقتی کسی در تمام سختی ها دستان گره خورده و نگاه غمگینت را می بیند و می گیرد در نگاهش لبخند خدا را ببینی، خدایی که همه ی ما می دانیم دستگیر همه ی بندگانش است هم بنده ی دارایش و هم بنده ندارش و چقدر زیباست که با تکیه بر این جمله که خدا همیشه حواسش به ما هست روزمان و تک تک کارهای روزمره یمان را با نام او شروع کنیم، آب می خوریم، نان می پزیم، کوه می کنیم و یا در تخت خوابمان آرمیده ایم نامش را ورد زبانمان سازیم و دل هایمان را خدایی کنیم

همان خدایی که عاقبت به خیری ما را از همه کس بیشتر می خواهد و از همه ی اتفاق های اطرافمان مطلع است، می داند در دل ما چه می گذرد و می داند در دل دشمنان چه پیش می آید، همان خدایی که قصه ی زندگیمان را وقتی که هنوز در آن نقش آفرینی نکرده ایم از حفظ است و از نامه ایی که هنوز نوشته نشده مطلع است، چه خدای بزرگی داریم و چقدر ناشکری ها می کنیم و باز خدا دستگیر ماست و ما چه توبه ها شکسته ایم و خدا باز در توبه را برایمان بازگذاشته است.

نتیجه گیری: در هر کاری در هر خیری و یا در هر شری وقتی نام خدا را به زبان می آوریم و به او تکیه می کنیم و توکل می کنیم، می بینیم که چقدر شگفت انگیز همه چیز به خوبی پیش می رود پس به جای خدایی کردن، خدایی زندگی کنیم.