هوش مصنوعی چیست ؟

هوش مصنوعی، شاخه‌ایست از علم كامپیوتر كه ملزومات محاسباتی اعمالی همچون ادراك (Perception)، استدلال(reasoning) و یادگیری(learning) را بررسی كرده و سیستمی جهت انجام چنین اعمالی ارائه می‌دهد.

هوش مصنوعی، دانش ساختن ماشین‌‌ ها یا برنامه‌های هوشمند است. همانگونه كه از تعریف فوق-كه توسط یكی از بنیانگذاران هوش مصنوعی ارائه شده است- برمی‌آید،حداقل به دو سؤال باید پاسخ داد: 
۱ـ هوشمندی چیست؟ 
۲ـ برنامه‌های هوشمند، چه نوعی از برنامه‌ها هستند؟تعریف دیگری كه از هوش مصنوعی می‌توان ارائه داد به قرار زیر است: 
هوش مصنوعی، شاخه‌ایست از علم كامپیوتر كه ملزومات محاسباتی اعمالی همچون ادراك (Perception)، استدلال(reasoning) و یادگیری(learning) را بررسی كرده و سیستمی جهت انجام چنین اعمالی ارائه می‌دهد. و در نهایت تعریف سوم هوش مصنوعی از قرار زیر است: 
هوش مصنوعی، مطالعه روش‌هایی است برای تبدیل كامپیوتر به ماشینی كه بتواند اعمال انجام شده توسط انسان را انجام دهد. به این ترتیب می‌توان دید كه دو تعریف آخر كاملاً دو چیز را در تعریف نخست واضح كرده‌اند. 
۱ـ منظور از موجود یا ماشین هوشمند چیزی است شبیه انسان. 
۲ـ ابزار یا ماشینی كه قرار است محمل هوشمندی باشد یا به انسان شبیه شود، كامپیوتر است. هر دوی این نكات كماكان مبهم و قابل پرسشند. آیا تنها این نكته كه هوشمندترین موجودی كه می‌شناسیم، انسان است كافی است تا هوشمندی را به تمامی اعمال انسان نسبت دهیم؟ حداقل این نكته كاملاً واضح است كه بعضی جنبه‌های ادراك انسان همچون دیدن و شنیدن كاملاً ضعیف‌تر از موجودات دیگر است. علاوه بر این، كامپیوترهای امروزی با روش‌هایی كاملاً مكانیكی(منطقی) توانسته‌اند در برخی جنبه‌های استدلال، فراتر از توانایی‌های انسان عمل كنند. بدین ترتیب، آیا می‌توان در همین نقطه ادعا كرد كه هوش مصنوعی تنها نوعی دغدغه علمی یا كنجكاوی دانشمندانه است و قابلیت تعمق مهندسی ندارد؟(زیرا اگر مهندسی، یافتن روش‌های بهینه انجام امور باشد، به هیچ رو مشخص نیست كه انسان اعمال خویش را به گونه‌ای بهینه انجام می‌دهد). به این نكته نیز باز خواهیم گشت. اما همین سؤال را می‌توان از سویی دیگر نیز مطرح ساخت، چگونه می‌توان یقین حاصل كرد كه كامپیوترهای امروزین، بهترین ابزارهای پیاده‌سازی هوشمندی هستند؟ 
رؤیای طراحان اولیه كامپیوتر از بابیج تا تورینگ، ساختن ماشینی بود كه قادر به حل تمامی مسائل باشد، البته ماشینی كه در نهایت ساخته شد(كامپیوتر) به جز دسته ای خاص از مسائلقادر به حل تمامی مسائل بود. اما نكته در اینجاست كه این "تمامی مسائل" چیست؟ طبیعتاً چون طراحان اولیه كامپیوتر، منطق‌دانان و ریاضیدانان بودند، منظورشان تمامی مسائل منطقی یا محاسباتی بود. بدین ترتیب عجیب نیست، هنگامی كه فون‌نیومان سازنده اولین كامپیوتر، در حال طراحی این ماشین بود، كماكان اعتقاد داشت برای داشتن هوشمندی شبیه به انسان، كلید اصلی، منطق(از نوع به كار رفته در كامپیوتر) نیست، بلكه احتمالاً چیزی خواهد بود شبیه ترمودینامیك! 
به هرحال، كامپیوتر تا به حال به چنان درجه‌ای از پیشرفت رسیده و چنان سرمایه‌گذاری عظیمی برروی این ماشین انجام شده است كه به فرض این كه بهترین انتخاب نباشد هم، حداقل سهل‌الوصول‌ترین و ارزان‌ترین و عمومی‌ترین انتخاب برای پیاده‌سازی هوشمندیست. 
بنابراین ظاهراً به نظر می‌رسد به جای سرمایه‌گذاری برای ساخت ماشین‌های دیگر هوشمند، می‌توان از كامپیوترهای موجود برای پیاده‌سازی برنامه‌های هوشمند استفاده كرد و اگر چنین شود، باید گفت كه طبیعت هوشمندی ایجاد شده حداقل از لحاظ پیاده‌سازی، كاملاً با طبیعت هوشمندی انسانی متناسب خواهد بود، زیرا هوشمندی انسانی، نوعی هوشمندی بیولوژیك است كه با استفاده از مكانیسم‌های طبیعی ایجاد شده، و نه استفاده از عناصر و مدارهای منطقی. در برابر تمامی استدلالات فوق می توان این نكته را مورد تاُمل و پرسش قرار داد كه هوشمندی طبیعی تا بدان جایی كه ما سراغ داریم، تنها برمحمل طبیعی و با استفاده از روش های طبیعت ایجاد شده است. طرفداران این دیدگاه تا بدانجا پیش رفته‌اند كه حتی ماده ایجاد كننده هوشمندی را مورد پرسش قرار داده اند، كامپیوتر از سیلیكون استفاده می كند، در حالی كه طبیعت همه جا از كربن سود برده است. مهم تر از همه، این نكته است كه در كامپیوتر، یك واحد كاملاً پیچیده مسئولیت انجام كلیه اعمال هوشمندانه را بعهده دارد، در حالی كه طبیعت در سمت و سویی كاملاً مخالف حركت كرده است. تعداد بسیار زیادی از واحدهای كاملاً ساده (بعنوان مثال از نورون‌های شبكه عصبی) با عملكرد همزمان خود (موازی) رفتار هوشمند را سبب می شوند. بنابراین تقابل هوشمندی مصنوعی و هوشمندی طبیعی حداقل در حال حاضر تقابل پیچیدگی فوق العاده و سادگی فوق العاده است. این مساُله هم اكنون كاملاً به صورت یك جنجال(debate) علمی در جریان است. 
در هر حال حتی اگر بپذیریم كه كامپیوتر در نهایت ماشین هوشمند مورد نظر ما نیست، مجبوریم برای شبیه‌سازی هر روش یا ماشین دیگری از آن سود بجوییم. 
● تاریخ هوش مصنوعی 
هوش مصنوعی به خودی خود علمی است كاملاً جوان. در واقع بسیاری شروع هوش مصنوعی را ۱۹۵۰ می‌ دانند زمانی كه آلن تورینگ مقاله دوران‌ساز خود را در باب چگونگی ساخت ماشین هوشمند نوشت (آنچه بعدها به تست تورینگ مشهور شد) تورینگ درآن مقاله یك روش را برای تشخیص هوشمندی پیشنهاد می‌كرد. این روش بیشتر به یك بازی شبیه بود. 
فرض كنید شما در یك سمت یك دیوار (پرده یا هر مانع دیگر) هستید و به صورت تله تایپ باآن سوی دیوار ارتباط دارید و شخصی از آن سوی دیوار از این طریق با شما در تماس است. طبیعتاً یك مكالمه بین شما و شخص آن سوی دیوار می‌تواند صورت پذیرد. حال اگر پس از پایان این مكالمه، به شما گفته شود كه آن سوی دیوار نه یك شخص بلكه (شما كاملاً از هویت شخص آن سوی دیوار بی‌خبرید) یك ماشین بوده كه پاسخ شما را می‌داده، آن ماشین یك ماشین هوشمند خواهد بود، در غیر این صورت(یعنی در صورتی كه شما در وسط مكالمه به مصنوعی بودن پاسخ پی ببرید) ماشین آن سوی دیوار هوشمند نیست و موفق به گذراندن تست تورینگ نشده است. باید دقت كرد كه تورینگ به دو دلیل كاملاً مهم این نوع از ارتباط(ارتباط متنی به جای صوت) را انتخاب كرد. اول این كه موضوع ادراكی صوت را كاملاً از صورت مساُله حذف كند و این تست هوشمندی را درگیر مباحث مربوط به دریافت و پردازش صوت نكند و دوم این كه بر جهت دیگری هوش مصنوعی به سمت نوعی از پردازش زبان طبیعی تاكید كند.

آیا كامپیوترها می‌توانند فكر كنند؟

وقتی به نتایج و عملكرد كامپیوترها نگاه می‌كنیم و این مسئله را هم در نظر می‌گیریم كه رایانه‌های آینده بسیار پیچیده‌تر و پیشرفته‌تر از رایانه‌های امروزی خواهند بود، به نظر می‌رسد نتوان هیچ تفاوتی بین مغز انسان با كامپیوترها قائل شد. ربات‌های آدم‌نمای امروزی راه می‌روند و درب اتاق را می‌گشایند و حتی حركات نمایشی انجام می‌دهند.

بسیاری از ساخته‌هایی كه نوآوری محسوب می‌شوند، مشابهی درطبیعت یا ساخته‌های قبلی بشر دارند. مثلاً موشك فضایی كه قرن بیستم را در دهه‌هایی به نام آنْ می‌شناختند، گرچه از فناوری جدیدی برخوردار است چندان هم نوآوری به نظر نمی‌رسد و به راحتی می‌توان آنرا با هواپیما مقایسه كنیم. هواپیما نیز خود اقتباسی از پرنده‌هاست. در این میان رایانه‌ها به نظر می‌رسد از روی كاركرد مغز انسان و قدرت محاسبه‌گری آن ساخته شده باشند. پس طبیعی است اگر سؤال كنیم كه آیا رایانه‌ها در سایر جهات نیز شبیه انسان عمل می‌كنند و مثلاً بپرسیم كه آیا كامپیوترها می‌توانند فكر كنند؟ آیا فرقی بین ادراك موجودات زنده با داد و ستد اطلاعات توسط رایانه‌ها و مغزهای الكترونیك وجود دارد؟ و آیا عملكرد كامپیوترها حاكی از این است كه مغز انسان صرفاً یك ماشین پیچیده است؟ 
وقتی به نتایج و عملكرد كامپیوترها نگاه می‌كنیم و این مسئله را هم در نظر می‌گیریم كه رایانه‌های آینده بسیار پیچیده‌تر و پیشرفته‌تر از رایانه‌های امروزی خواهند بود، به نظر می‌رسد نتوان هیچ تفاوتی بین مغز انسان با كامپیوترها قائل شد. ربات‌های آدم‌نمای امروزی راه می‌روند و درب اتاق را می‌گشایند و حتی حركات نمایشی انجام می‌دهند. هرچند كه حركات اینگونه ماشین‌ها هنوز با حركات انسانی فاصله بسیاری دارد؛ اما چه‌بسا در سال‌ها و دهه‌های آینده ربات‌هایی ساخته شوند كه راه رفتن و حركاتشان دیگر هیچ فرقی با انسان‌ها نداشته باشد. 
به هرحال باید این را نیز درنظر داشت كه تكنولوژی رایانه‌ها، یك علم بسیار جوان است و رشد آن بسیار فوق العاده می‌باشد، پس چه دلیلی وجود دارد تا این تصور به ذهنمان نیاید كه شاید در آینده‌ای نه چندان دور و چه بسا تا چند سال آینده، پیشرفت تكنولوژی رایانه‌ای و ربات‌ها به جایی برسد كه ربات‌ها كاملاً مثل یك انسان عمل كنند؛ حرف بزنند و در كارخانه‌ها كار كنند و در جنگ‌ها به جای سربازان شركت كنند و یا به عنوان پیش‌خدمت كارهای خانه را انجام دهند. اگر چنین اتفاقی كه البته در فیلم‌های تخیلی بارها به تصویر كشیده شده رخ دهد و چنین ماشین‌هایی ساخته شوند، آیا این مطلب ثابت نمی‌شوند كه مغز و ذهن انسان چیزی جز یك ماشین محاسبه پیچیده نیست؟!(۱) 
البته نباید از جهت دیگر مطلب غافل بود. تحقیقات جدید خصوصاً پس از تصمیم دانشمندان برای نوشتن برنامه‌هایی رایانه‌ای كه حركت و سخن گفتن انسان را تقلید كند، نشان داد كه كاركرد ذهن انسان و نیز حیوانات بسیار پیچیده‌تر از آن است كه تصور می‌شد. حجم اطلاعات اندوخته شده در حافظه‌ی حتی یك كودك به قدری زیاد است كه حتی قوی‌ترین و بزرگترین رایانه‌های امروزی نیز حجم كافی برای ذخیره آنرا ندارند. اطلاعاتی كه برای راه رفتن لازم است در مقابل اطلاعاتی كه انسان برای سخن گفتن به كار می‌برد بسیار ناچیز است و دانشمندان راهی طولانی برای نوشتن برنامه‌ای رایانه‌ای در پیش دارند كه كار صحبت كردن را انجام دهد. در واقع ابداع رایانه‌ها و ربات‌ها و تصمیم بر تقلید از حركات معمول انسان، ابعاد پیچیدگی و عظمت و شگفت‌انگیزی خلقت انسان و سایر موجودات زنده را بسیار ملموس‌تر و آشكارتر ساخت. 
اما سختی كار یا طولانی شدن آن ارتباطی به فلسفه ندارد. فیلسوفان می‌توانند فرض كنند كه چنین امری تحقق یافته و ماشین‌های انسان‌نمایی ساخته شده است كه كاملاً حركات انسان‌ها را انجام می‌دهد بدون اینكه هیچ تفاوتی با راه رفتن و صحبت كردن و خندیدن یك انسان معمولی داشته باشد.(۲) ماشین‌ها نوعی تأمل و تدبیر از خود نشان می‌دهند كه اگر در انسان یا حیوان ظاهر شود علامت هوش شمرده می‌شود. كامپیوترهای شطرنج‌باز مدام از قهرمانان شطرنج جهان می‌برند. سؤال این است كه آیا می‌توان گفت كه چنین ماشینی دارای ذهنی انسانی است؟ بین ذهن انسان با مغز الكترونیكی رایانه‌ها چه فرقی است؟ آیا رایانه‌ها هم می‌توانند بیاندیشند و فكر كنند؟ چگونه می‌توان بین انسان‌ها و ربات‌ها فرق گذاشت؟ و به بیان دیگر، از دید یك ناظر خارجی، چه تفاوتی بین حركات و اعمال انسان‌ها و ربات‌های انسان‌نما وجود دارد؟ یك ربات نیز راه می‌رود، حرف می‌زند و به هر چیزی_ بنابر فرض_ همان عكس‌العملی را نشان می‌دهد كه انسان‌ها دارند و مگر ما بر اساس همین مشاهداتمان از انسان‌ها نیست كه آنها را موجوداتی عاقل می‌دانیم. پس چرا باید اصرار كنیم كه انسان و ربات دو چیز متفاوت‌اند؟ 
این مبحث در فلسفه سابقه‌ای طولانی دارد و همین سوالات، به شكل‌های مختلف ذهن اندیشمندان را به خود مشغول داشته و خصوصاً در فلسفه غرب موجب پیدایش نظرات مختلفی شده است و در حالیكه گروهی از فلاسفه و اندیشمندان از اصالت حیات (vitalism) طرفداری می‌كنند و معتقدند كه حیات و ماده حوزه‌های جداگانه‌ای هستند كه اصول مختلف و كاملاً متضادی بر آنها حاكم است كه به هیچ وجه نمی‌توان آنها را به یكدیگر تشبیه نمود، برخی دیگر طرفدار ماشین‌وارانگاری (مكانیسم) در زیست‌شناسی می‌باشند. این نظریه دوم را نخستین بار دكارت فرانسوی علناٌ مطرح نمود. از منظر وی، موجودات زنده از جمله حیوانات عالی‌تر، همانا ماشین‌های پیچیده‌ای‌اند كه به نحو خودكار و ناخودآگاه فعالیت می‌نمایند. (البته دكارت در انسان، یك جوهر اضافی یعنی ذهنی مجرد قائل بود كه غیر از بدن است اما پس از وی، این ذهن نیز حذف گردید). 
دكارت بدن و موجودات زنده را بر اساس یافته‌های فیزیكی تفسیر می‌كرد، اما با پیشرفت علم شیمی افرادی نظیر وهلر (wohler)، شوآن (schwann) و دیگران بر اهمیت كنش‌های شیمایی در متابولیسم سلولی تأكید كردند و در نتیجه این اعتقاد شكل گرفت كه همه جنبه‌های حیات و ذهن (آگاهی) قابل تبیین بر قوانین فیزیك و شیمی هستند. 
این خلاصه‌ای بود از دیدگاه اندیشمندان غربی پیرامون این سوالات. اما حكما و فلاسفه‌ی اسلامی چه پاسخی برای اینگونه پرسش‌ها دارند؟ آیا اساساً می‌توان در چارچوب فلسفه اسلامی پاسخی مناسب و در خور به این پرسش‌های جدید یافت؟ 
●علم بی‌واسطه به خود 
اگر تنها به سایر انسان‌ها نظر می‌كردیم و اعمال و رفتار و صحبت كردن ایشان را می‌دیدیم و سپس با یك ربات انسان‌نما مواجه می‌شدیم كه آن نیز همان اعمال و رفتارها را تكرار می‌كرد، نمی‌توانستیم و حق نداشتیم فرقی بین انسان و ربات‌ها بگذاریم؛ زیرا فرض این است كه آنها نیز عیناً همان نوع رفتاری را انجام می‌دهند كه انسان‌ها انجام می‌دهند. 
اما این پایان ماجرا نیست. زیرا ما یك امتیاز ویژه داریم و آن آشنایی با یك نمونه منحصر به فرد است كه می‌توان اطلاعات بسیار مفید و دقیقی را از آن گرفت و در تحلیل فلسفی خود به عنوان معیار و ملاك به كار برد. این نمونه استثنائی كسی جز شخص خودمان نیست. ما خودمان را می‌شناسیم و با آنچه در اندرونمان می‌گذرد آشنائیم و به آن آگاهی و علمی مستقیم و بدون واسطه داریم و اگر راهی برای جواب گفتن به سوالاتمان باشد، آن تحلیل همین نمونه منحصر به فرد و استثنائی است، شاید به تفاوت واقعی انسان و ربات‌های مصنوعی پی بریم. پس لازم نیست برای یافتن پاسخ راه طولانی را طی كنیم؛ فقط كافی است به سراغ درون خود رویم تا با تحلیل آنچه در وجدان خود می‌یابیم به حقیقت امر پی بریم. 
●معنای علم و آگاهی 
اولین چیزی كه با مراجعه به درونم می‌یابم، علم و آگاهی است. معنای علم و آگاهی را هركس می‌فهمد و در واقع فهمیدن چیزی جز علم داشتن به آن چیز نیست و اگر كسی ادعا كند یا فكر كند معنای علم را نمی‌داند، به این معناست كه علم دارد كه معنای علم را نمی‌داند! و با سخن و فكر خود جواب خود را می‌یابد.(۳) 
●علم به خود 
در میان دانش‌های مختلفی نیز، پیش از همه علم و آگاهی خودم به خودم است كه خودنمایی می‌كند. من می‌دانم كه هستم و در هیچ حالتی نیز این علم و آگاهی را نمی‌توانم از كف بدهم. این علم به قدری قطعی است كه حتی نمی‌توان در آن شك كرد؛ زیرا حتی در حال شك، باز در اینكه هستیم و شك داریم، هیچ تردیدی نمی‌توانیم داشته باشیم. 
ما افتخار آشنایی با خودمان را مدیون آگاهی از اعمال و رفتارمان نیستیم، بلكه حتی اگر بالفرض در وضعیتی باشیم كه هیچ عمل و عكس‌العملی نیز از ما سر نزند، باز از خود و اینكه خود را می‌شناسیم غافل نخواهیم بود. می‌توان برای بهتر ترسیم شدن مطلب، شخصی را تصور كرد كه از ابتدای عمر در هوا معلق بوده است، به طوریكه بدنش با هیچ چیزی تماس ندارد تا احساسی در او ایجاد شود. سایر حواس او نیز هیچ دریافتی را به مغزش مخابره نمی‌كند و دما نیز در معتدل‌ترین حالت است و تغییری در دمای بدن این شخص ابداً رخ نمی‌دهد تا احساسی را برانگیزد. آیا چنین شخصی كه هیچ احساسی در او رخ نمی‌دهد، چنانچه قوه تفكرش فعال باشد، از خود و وجودش مطلع و آگاه است؟ حكمای اسلامی معتقدند كه آری، حتی در چنین فرضی نیز انسان از خود، یعنی همان كه از آن به «من» تعبیر می‌كنیم، آگاه است و وجود داشتن خویش را درك می‌كند.(۴) 
در واقع استثنایی بودن این نمونه هم دقیقاً به همین دلیل است كه ما از خود و وجودمان بدون هیچ واسطه‌ای، حتی اراده و فكر خویش آگاهیم و هیچ چیزی پرده و حجاب میان خود و خودمان نیست. یعنی در حالیكه به شعور و آگاهی دیگران، به واسطه‌ی مشاهده‌ی رفتار و اعمالشان پی می‌بریم، به علم و آگاهی خودمان، و كیفیت و شكل آن مستقیماً آگاه هستیم.(۵) 
البته علم‌های بی‌واسطه ما، منحصر به علم ما به خودمان نیست. ما به حالات درونی و باطنی خود نیز مستقیماً علم داریم؛ وقتی خوشحالیم، خوشحالی خود را بی‌واسطه درك می‌كنیم و اینگونه نیست كه تصویری از خوشحالی در ذهن ما نقش ببندد و سپس بگوئیم خوشحالیم. تفاوت خوشحالی واقعی و تصویر خوشحالی را در جایی كه خوشحالی دیگری را می‌بینیم بهتر درمی‌یابیم. اگر از امتحانی، دوست بغل‌دستی‌مان نمره‌ی خوبی آورده باشد و برعكس نمره‌ی خودمان رضایت‌بخش نباشد، گرچه از دیدن خوشحالی دوستمان، مفهوم خوشحالی در ذهنمان نقش می‌بندد؛ ولی این مسئله اصلاً ما را خوشحال نمی‌كند. برعكس به دلیل نمره‌ی پائین خود ناراحتیم و این بار ناراحتی است كه مستقیماً دركش می‌كنیم و اگر ناگهان متوجه شویم كه اشتباهی در جمع‌بندی نمراتمان صورت گرفته و نمره‌ی ما بسیار بیشتر از آن است كه اعلام شده، آن وقت است كه مزه‌ی خوشحالی را می‌چشیم. در مورد سایر امور و حالات درونی، نظیر غم، ترس، حسادت و شرم نیز همین مطلب صادق است.(۶) 
علاوه بر این موارد، علم ما به تصاویر ذهنیمان نیز علمی بی‌واسطه است. وقتی كه به درختان باغ می‌نگریم، صورتی از آن به وسیله‌ی قوه‌ی بینایی به ذهن مخابره می‌شود و ما از آن آگاه می‌شویم و لذا علم ما به درختان به واسطه این صورت ذهنی است؛ اما علم به خود این صورت ذهن چطور؟ 
آیا این علم نیز به واسطه صورت ذهنی دیگری است؟ خیر، زیرا اگر صورت ذهنی خود را به واسطه چیز دیگری درمی‌یافتیم، خود آن واسطه نیز لاجرم به واسطه‌ی دیگری نیاز داشت و همین طور سوال تكرار می‌شد، بدون اینكه به نقطه مشخصی برسیم.

درباره آموزش مجازی: آموزشی از نوع دیگر

قرن۲۱ به سمتی می رود كه اكثر مشاغل به دانش و مهارتهای رایانه ای نیاز خواهند داشت. ورود به این عرصه به نوع جدیدی از آموزش نیاز دارد كه با آموزش سنتی كنونی بخصوص آنچه هم اكنون در مدارس ایران در جریان است همخوانی ندارد.

قرن۲۱ به سمتی می رود كه اكثر مشاغل به دانش و مهارتهای رایانه ای نیاز خواهند داشت. ورود به این عرصه به نوع جدیدی از آموزش نیاز دارد كه با آموزش سنتی كنونی بخصوص آنچه هم اكنون در مدارس ایران در جریان است همخوانی ندارد. مدتی است برخی كشورهای جهان به تأسیس مدارس الكترونیكی یا آنچه در ایران مصطلح شده مدارس هوشمند دست زده اند. الگوی اولیه این مدارس از كشور انگلیس گرفته شده است و كشور مالزی یكی از پیشتازان ایجاد این مدارس به شمار می رود. با این رویكرد ایران هم اخیراً طرحی را در سه مدرسه اجرا كرده است. دانشگاهها هم به نوع دیگری از آموزش تحت عنوان آموزش مجازی متمایل شده اند. 
در مدارس هوشمند رایانه در نحوه تدریس و ارزشیابی تأثیر می گذارد و برنامه های درسی را تا حدودی تغییر می دهد. ولی در عین حال كاركردهای اجتماعی مدارس بر جای خود باقی می ماند چون در روابط اجتماعی به دانش آموزان یاری می رساند. 
در این مدارس دانش آموزان می آموزند انبوهی از اطلاعات را پردازش كنند و ازاین اطلاعات در جهت یادگیری بیشتر استفاده كنند. دانش آموزان حتی می توانند با منابع علمی جهان و معلمان و بچه های مدارس دیگر ارتباط برقرار كنند. 
در مدارس هوشمند معلمان می توانند به جای اینكه تلاش كنند خودشان پاسخی برای پرسشهای دانش آموزان پیدا كنند، از آنها بخواهند پاسخ پرسش هایشان را در رایانه پیدا كنند و برای بقیه بازگو كنند. البته مدارس هوشمند این كارایی را نیز دارند كه به دانش آموزان نشان دهند چه اطلاعاتی در وب موثق است تا كودكان و نوجوانان ضمن دریافت اطلاعات درست تحت تأثیر تبلیغات سوءاینترنت هم قرار نگیرند. در نهایت به كارگیری رایانه به معلمان خوش فكر كمك می كند به دوره آموزش براساس كتاب محوری و سخنرانی تك گویانه معلم در كلاس خاتمه دهند و سیستم آموزشی را به شكل سیستم مشاركتی، مبتنی بر آموزش توانایی های پژوهش، جمع بندی، تحلیل و نتیجه گیری دانش آموزان تبدیل كنند. 
دانش آموزان ایرانی در مقایسه با دانش آموزان كشورهای پیشرفته و برخی كشورهای در حال توسعه پیشرو، عقب ماندگی هایی دارند. بسیاری از آنها حتی روش روشن و خاموش كردن رایانه را نمی دانند. در كشورهای پیشرفته كودكان از همان ابتدا در خانواده با رایانه آشنا می شوند و با آن كار می كنند. در حالی كه در كشور ما رایانه به منازل بسیاری از خانواده ها چه بسا از طبقات متمول و تحصیلكرده راه پیدا نكرده است. 
البته كارشناسان هشدار می دهند حتی در صورت ایجاد امكان دسترسی همه دانش آموزان به امكانات لازم باز هم رایانه نمی تواند مشكلات ریشه ای مدارس را حل كند و اگر هدف از كاربرد رایانه در مدارس مشخص نشود، رایانه ها تنها به دستگاههای تحمیلی در مدارس تبدیل می شوند. 
مرضیه ابراهیمی كارشناس فناوری اطلاعات می گوید: «اگرچه در عصر تكنولوژی وا طلاعات سرعت تولید دانش تصاعدی است ولی به خاطر عمق داشتن و ریشه دار بودن علوم این سرعت نباید خطی و شتاب زده باشد. ما به آموزش شتابان نیازمندیم نه آموزش شتاب زده! و اگر راهی كه طی می كنیم اشتباه باشد فناوری بر سرعت ما در راه اشتباه می افزاید.» 
وی درباره چالش های سیستم آموزشی عصر حاضر كه ایران را واداشت به ورود فناوری اطلاعات در سیستم آموزشی اقدام كند می گوید: «پرورش خلاقیت و ایجاد تغییر و سوق دادن یادگیرندگان به سمت ناشناخته ها، ایجاد زمینه بهره مندی مناسب و عدالت در دسترسی به منابع موجود، انتقال و پردازش حجم عظیمی از دانش در عصر اطلاعات، ایجاد زمینه حضور صحیح دانش و فرهنگ ایرانی و زبان فارسی در تكنولوژیهای نوین آموزشی و محیط اینترنت و البته سابقه چند كشور دنیا در ایجاد مدرسه هوشمند كه البته بر مبنای ده سال پژوهش و تحقیق انجام گرفته بود باعث شد ما هم به ایجاد این مدارس بیندیشیم. در نتیجه با چند بازدید و مطالعه بر روی نمونه های مشابه ظرف یكسال طرح پایلوت مدرسه هوشمند در سه مدرسه منتخب كلید زده شد. البته زمانی كه كلید این طرح را زدیم بستر آموزشی و پژوهشی دقیق منطبق با شرایط محیطی و فرهنگی و آموزشی خودمان را نداشتیم. این كار را با سند محكم تحلیل شده با مدیریت قدرتمند پروژه و بازده های كاری كارشناس شروع نكردیم. به نظر می رسد طرحهای پایلوت در این بعد حداقل باید دارای یك سیستم آنالیز و تحلیل و ارزیابی تعریف شده از قبل باشد تا مرتباً پیشرفت پروژه را بسنجد و موانع و مخاطرات آن را از قبل پیش بینی و راه حلهای پیشنهادی را ارائه كند.» 
در مورد سیستمهای آموزشی نظیر آموزش و پرورش ما كه كتاب محور و مبتنی بر نقش بی بدیل معلم است، كارشناسان هشدار می دهند فناوری اطلاعات حتی می تواند سیستمهای محافظه كار تعلیم و تربیت را تشدید كند. به طوری كه معلمان علاوه بر همان شیوه كتاب محوری دانش آموزان را به سوی انبوه اطلاعات سوق دهند و معلمان از دانش آموزان بخواهند حجم بیشتری از اطلاعات را حفظ كنند. مرضیه ابراهیمی در تعریف مدارس هوشمند می گوید: «مدرسه هوشمند مدرسه ای است كه با كمك فناوریهای نوین سیستمهای آموزشی و دیجیتالی هوشمند درصدد سرعت بخشی به فرآیند یاددهی، یادگیری و بهبود مدیریت به صورت كاملاً نظام یافته باشد تا انسان عصر اطلاعات قادر به پردازش و دسته بندی و استفاده بهینه از منابع فنی دانش روز با توجه به طیف گسترده آن برای كشف استعداد خود و بروز خلاقیتها باشد. در طراحی یك مدرسه هوشمند باید به چهار فاكتور تأثیرگذار توجه كرد: عوامل محیطی(فضا و طراحی مناسب مدرسه، كلاسها و...)، عوامل اجرایی و یادگیرندگان (آموزش قبل از شروع به جهت توجیه مدیران، معلمان و دانش آموزان) ۳- عامل سخت افزاری و شبكه طراحی مهندسی وسایل ارتباطی شبكه و سخت افزاری ۴- عامل مهم نرم افزار و دیجیتال. فضای فیزیكی یك مدرسه هوشمند باید به یك زیر ساخت ارتباطی قوی مجهز باشد تا بتواند به شكل مستمر نسبت به وضعیت های متغیر محیط عكس العمل نشان داده و خود را با آنها وفق دهد. 
همچنین به همه این اجازه را بدهد كه از منابع موجود به صورت مؤثرتری استفاده كند و امنیت و آرامش آنها را افزایش دهد. ساختمان مدرسه هوشمند دربردارنده محیطی پویا و مقرون به صرفه است كه چهارعنصر اصلی سیستم ها، ساختار، سرویس ها و مدیریت در آنها یكپارچه شده و بینشان رابطه وجوددارد. 
برای ایجاد یك مدرسه هوشمند و یا كلاً ورود فناوری اطلاعات به مدارس وزارت آموزش و پرورش باید به دنبال ایجاد بانك های اطلاعاتی قوی و هماهنگ باشد كه بتواند شبكه آموزشی قوی و استانداردی را ایجاد كند تا خدمات محتوایی و آموزشی را به راحتی در دسترس مدرسه قرار دهد. تغذیه كننده این شبكه آموزشی می تواند بانك دپارتمان تحقیق و پژوهش، سازمان آموزش و پرورش و بانك استانداردهای آموزشی باشد. 
ازطرف دیگر طراحی فنی سیستم ارتباطات داخلی و تجهیزات سخت افزاری خود مدرسه جهت ایجاد امكانات مناسب برای استفاده اطلاعات آموزشی و نرم افزاری در مدرسه صورت بگیرد. 
سیستم های دیجیتال و نرم افزاری نیز باید دارای یك پیش زمینه و بستر دقیق مطالعاتی باشد. 
استفاده از انواع نرم افزارها و محتواهای آموزشی غیراستاندارد می تواند لطمات جبران ناپذیری را به بدنه آموزش وارد و یادگیرندگان را دچار سردرگمی كند. برای استفاده از سیستم دیجیتال نرم افزار باید قدم به قدم حركت كرد و مراحل فازبندی شده و رشد را تعریف كرد زیرا یكباره رسیدن به سیستمی كاملاً هوشمند رؤیایی و بی پایه و اساس است و بر این اعتقادیم كه در یك سیستم مدرسه هوشمند در صورتی كه برنامه ریزی شده و قدم به قدم عمل شود، هزینه ها با بهره وری رابطه مستقیم خواهدشد و با گذر زمان با پیچیدگی فرایند روبه رو خواهیم شد. 
معماری سیستم آموزش الكترونیكی برای طراحی یك نرم افزار جامع كه بتواند خونی را در پیكره طراحی شده فضای مدرسه هوشمند به جریان اندازد،باید از جدیدترین متدها و تكنولوژی های آموزشی استفاده كند كه برپایه زیرساخت های استانداردشده صنعتی و آموزشی با شناخت و تعریف دقیق وظایف آموزشی و اداری سیستم برپاشده باشد.» 
شرایط مناسب از نظر دست اندركاران چنین طرح هایی این است كه معلم دیگر آموزش دهنده صرف نیست، فعالیت های گروهی تشویق می شود، با تك تك دانش آموزان متناسب با توانمندی ها و استعدادهای آنها رفتارمی شود و دانش آموزان می توانند مواد درسی شان را ازطریق سایت های اینترنتی دنبال كنند. ارزشیابی نیز از شكل حافظه محوری خارج می شود. 
در مدارس هوشمند از اینترنت استفاده زیادی می شود. ولی این با آموزش مجازی متفاوت است. درآموزش از راه دور معلم و دانش آموز یا استاد و دانشجو ازطریق اینترنت صدا و تصویر یكدیگر را دریافت می كنند. درحالی كه در یك محیط و مكان حضور ندارند. 
در باب مزایای دانشگاههای مجازی گفته می شود كه تعداد دانشجویان افزایش می یابد ولی هزینه ها كاهش می یابد. آموزش مجازی به طوركلی به آموزش توسعه زیادی می دهد. افزایش تعداد این دست از دانشگاهها در سطح جهان نیز به این باور كه بهتر است این نوع دانشگاهها را در ایران گسترش دهیم دامن زده است. 
دكتر امیرحسین جهانگیر استاد دانشگاه شریف می گوید: «تعداد استادان و ظرفیت كلاس های دانشگاهی در كشور ما محدود است. ازطریق اینترنت می توان خیلی ها را آموزش داد. لازم نیست كلاس فیزیكی باشد. هركس می تواند در خانه ازطریق رایانه آموزش ببیند، تمرین حل كند و نمره بگیرد و براساس این نمرات به مراحل بعدی و دروس بعدی صعود كند. 
به این ترتیب در آموزش مجازی دانشگاهی در كلاس هایی شركت می كنید كه در خانه تان است. این آموزش مزایای دیگری هم دارد مثلاً محدودیت زمانی و مكانی وجودندارد. 
دانشجو انتخاب می كند كه چه موقع و كجا از كلاس استفاده كند و چندبار از كلاس استفاده كند و به عبارتی چندبار به فایل مراجعه می كند. تیم طراح نرم افزار هم مهم است. گرافیك و ترتیب مسائل درسی اهمیت زیادی دارد. ازملزومات آموزش مجازی یك شبكه ارتباطی است كه همه به آن وصل می شوند. بسیاری ازطریق اینترنت وصل می شوند. كه البته سرعت آن كم است. امكانات دیگر خود نرم افزار است كه لازم است نرم افزار خوب و با كیفیت و گرافیك مناسبی باشد. كیفیت نرم افزار خیلی تعیین كننده است. چون بحث ارزیابی دانشجویان و مسائل مالی و اداری و غیره را هم دربرمی گیرد، وگرنه كار آموزش را سی دی های موجود در بازار هم انجام می دهند. آموزش مجازی اگر در جایگاه خودش درست مورداستفاده قرارگیرد بسیار خوب است به شرط اینكه شعر نباشد! ظاهراً پول های كلانی به این امر اختصاص داده شده كه اگر به درستی مصرف شوند خوب است. منتها زمزمه هایی حاكی از آن است كه چون ظاهراً دانشگاه ها نتوانسته اند آموزش را پوشش دهند و به عبارتی چون نتوانسته ایم آموزش كلاسیك را توسعه دهیم به این آموزش روی آورده ایم درحالی كه هركدام جای خودشان را دارند. 
افزایش استفاده از رایانه در آموزش به یك نیاز تبدیل شده است. 
ما برای عقب نماندن از قافله جامعه جهانی كه به سرعت نقش رایانه ها را در مشاغل گسترش می دهد به سیستم آموزش مناسب این عصر نیازمندیم، منتها در صورتی كه به مشكلات ساختاری آموزش نپردازیم، تنها از رایانه ها دكوری خواهیم ساخت بی اینكه به نتایج موردنظر دست پیداكنیم.

نوشته شده توسط: حمیده احمدیان راد

درباره آموزش مجازی: آموزشی از نوع دیگر

قرن۲۱ به سمتی می رود كه اكثر مشاغل به دانش و مهارتهای رایانه ای نیاز خواهند داشت. ورود به این عرصه به نوع جدیدی از آموزش نیاز دارد كه با آموزش سنتی كنونی بخصوص آنچه هم اكنون در مدارس ایران در جریان است همخوانی ندارد.

قرن۲۱ به سمتی می رود كه اكثر مشاغل به دانش و مهارتهای رایانه ای نیاز خواهند داشت. ورود به این عرصه به نوع جدیدی از آموزش نیاز دارد كه با آموزش سنتی كنونی بخصوص آنچه هم اكنون در مدارس ایران در جریان است همخوانی ندارد. مدتی است برخی كشورهای جهان به تأسیس مدارس الكترونیكی یا آنچه در ایران مصطلح شده مدارس هوشمند دست زده اند. الگوی اولیه این مدارس از كشور انگلیس گرفته شده است و كشور مالزی یكی از پیشتازان ایجاد این مدارس به شمار می رود. با این رویكرد ایران هم اخیراً طرحی را در سه مدرسه اجرا كرده است. دانشگاهها هم به نوع دیگری از آموزش تحت عنوان آموزش مجازی متمایل شده اند. 
در مدارس هوشمند رایانه در نحوه تدریس و ارزشیابی تأثیر می گذارد و برنامه های درسی را تا حدودی تغییر می دهد. ولی در عین حال كاركردهای اجتماعی مدارس بر جای خود باقی می ماند چون در روابط اجتماعی به دانش آموزان یاری می رساند. 
در این مدارس دانش آموزان می آموزند انبوهی از اطلاعات را پردازش كنند و ازاین اطلاعات در جهت یادگیری بیشتر استفاده كنند. دانش آموزان حتی می توانند با منابع علمی جهان و معلمان و بچه های مدارس دیگر ارتباط برقرار كنند. 
در مدارس هوشمند معلمان می توانند به جای اینكه تلاش كنند خودشان پاسخی برای پرسشهای دانش آموزان پیدا كنند، از آنها بخواهند پاسخ پرسش هایشان را در رایانه پیدا كنند و برای بقیه بازگو كنند. البته مدارس هوشمند این كارایی را نیز دارند كه به دانش آموزان نشان دهند چه اطلاعاتی در وب موثق است تا كودكان و نوجوانان ضمن دریافت اطلاعات درست تحت تأثیر تبلیغات سوءاینترنت هم قرار نگیرند. در نهایت به كارگیری رایانه به معلمان خوش فكر كمك می كند به دوره آموزش براساس كتاب محوری و سخنرانی تك گویانه معلم در كلاس خاتمه دهند و سیستم آموزشی را به شكل سیستم مشاركتی، مبتنی بر آموزش توانایی های پژوهش، جمع بندی، تحلیل و نتیجه گیری دانش آموزان تبدیل كنند. 
دانش آموزان ایرانی در مقایسه با دانش آموزان كشورهای پیشرفته و برخی كشورهای در حال توسعه پیشرو، عقب ماندگی هایی دارند. بسیاری از آنها حتی روش روشن و خاموش كردن رایانه را نمی دانند. در كشورهای پیشرفته كودكان از همان ابتدا در خانواده با رایانه آشنا می شوند و با آن كار می كنند. در حالی كه در كشور ما رایانه به منازل بسیاری از خانواده ها چه بسا از طبقات متمول و تحصیلكرده راه پیدا نكرده است. 
البته كارشناسان هشدار می دهند حتی در صورت ایجاد امكان دسترسی همه دانش آموزان به امكانات لازم باز هم رایانه نمی تواند مشكلات ریشه ای مدارس را حل كند و اگر هدف از كاربرد رایانه در مدارس مشخص نشود، رایانه ها تنها به دستگاههای تحمیلی در مدارس تبدیل می شوند. 
مرضیه ابراهیمی كارشناس فناوری اطلاعات می گوید: «اگرچه در عصر تكنولوژی وا طلاعات سرعت تولید دانش تصاعدی است ولی به خاطر عمق داشتن و ریشه دار بودن علوم این سرعت نباید خطی و شتاب زده باشد. ما به آموزش شتابان نیازمندیم نه آموزش شتاب زده! و اگر راهی كه طی می كنیم اشتباه باشد فناوری بر سرعت ما در راه اشتباه می افزاید.» 
وی درباره چالش های سیستم آموزشی عصر حاضر كه ایران را واداشت به ورود فناوری اطلاعات در سیستم آموزشی اقدام كند می گوید: «پرورش خلاقیت و ایجاد تغییر و سوق دادن یادگیرندگان به سمت ناشناخته ها، ایجاد زمینه بهره مندی مناسب و عدالت در دسترسی به منابع موجود، انتقال و پردازش حجم عظیمی از دانش در عصر اطلاعات، ایجاد زمینه حضور صحیح دانش و فرهنگ ایرانی و زبان فارسی در تكنولوژیهای نوین آموزشی و محیط اینترنت و البته سابقه چند كشور دنیا در ایجاد مدرسه هوشمند كه البته بر مبنای ده سال پژوهش و تحقیق انجام گرفته بود باعث شد ما هم به ایجاد این مدارس بیندیشیم. در نتیجه با چند بازدید و مطالعه بر روی نمونه های مشابه ظرف یكسال طرح پایلوت مدرسه هوشمند در سه مدرسه منتخب كلید زده شد. البته زمانی كه كلید این طرح را زدیم بستر آموزشی و پژوهشی دقیق منطبق با شرایط محیطی و فرهنگی و آموزشی خودمان را نداشتیم. این كار را با سند محكم تحلیل شده با مدیریت قدرتمند پروژه و بازده های كاری كارشناس شروع نكردیم. به نظر می رسد طرحهای پایلوت در این بعد حداقل باید دارای یك سیستم آنالیز و تحلیل و ارزیابی تعریف شده از قبل باشد تا مرتباً پیشرفت پروژه را بسنجد و موانع و مخاطرات آن را از قبل پیش بینی و راه حلهای پیشنهادی را ارائه كند.» 
در مورد سیستمهای آموزشی نظیر آموزش و پرورش ما كه كتاب محور و مبتنی بر نقش بی بدیل معلم است، كارشناسان هشدار می دهند فناوری اطلاعات حتی می تواند سیستمهای محافظه كار تعلیم و تربیت را تشدید كند. به طوری كه معلمان علاوه بر همان شیوه كتاب محوری دانش آموزان را به سوی انبوه اطلاعات سوق دهند و معلمان از دانش آموزان بخواهند حجم بیشتری از اطلاعات را حفظ كنند. مرضیه ابراهیمی در تعریف مدارس هوشمند می گوید: «مدرسه هوشمند مدرسه ای است كه با كمك فناوریهای نوین سیستمهای آموزشی و دیجیتالی هوشمند درصدد سرعت بخشی به فرآیند یاددهی، یادگیری و بهبود مدیریت به صورت كاملاً نظام یافته باشد تا انسان عصر اطلاعات قادر به پردازش و دسته بندی و استفاده بهینه از منابع فنی دانش روز با توجه به طیف گسترده آن برای كشف استعداد خود و بروز خلاقیتها باشد. در طراحی یك مدرسه هوشمند باید به چهار فاكتور تأثیرگذار توجه كرد: عوامل محیطی(فضا و طراحی مناسب مدرسه، كلاسها و...)، عوامل اجرایی و یادگیرندگان (آموزش قبل از شروع به جهت توجیه مدیران، معلمان و دانش آموزان) ۳- عامل سخت افزاری و شبكه طراحی مهندسی وسایل ارتباطی شبكه و سخت افزاری ۴- عامل مهم نرم افزار و دیجیتال. فضای فیزیكی یك مدرسه هوشمند باید به یك زیر ساخت ارتباطی قوی مجهز باشد تا بتواند به شكل مستمر نسبت به وضعیت های متغیر محیط عكس العمل نشان داده و خود را با آنها وفق دهد. 
همچنین به همه این اجازه را بدهد كه از منابع موجود به صورت مؤثرتری استفاده كند و امنیت و آرامش آنها را افزایش دهد. ساختمان مدرسه هوشمند دربردارنده محیطی پویا و مقرون به صرفه است كه چهارعنصر اصلی سیستم ها، ساختار، سرویس ها و مدیریت در آنها یكپارچه شده و بینشان رابطه وجوددارد. 
برای ایجاد یك مدرسه هوشمند و یا كلاً ورود فناوری اطلاعات به مدارس وزارت آموزش و پرورش باید به دنبال ایجاد بانك های اطلاعاتی قوی و هماهنگ باشد كه بتواند شبكه آموزشی قوی و استانداردی را ایجاد كند تا خدمات محتوایی و آموزشی را به راحتی در دسترس مدرسه قرار دهد. تغذیه كننده این شبكه آموزشی می تواند بانك دپارتمان تحقیق و پژوهش، سازمان آموزش و پرورش و بانك استانداردهای آموزشی باشد. 
ازطرف دیگر طراحی فنی سیستم ارتباطات داخلی و تجهیزات سخت افزاری خود مدرسه جهت ایجاد امكانات مناسب برای استفاده اطلاعات آموزشی و نرم افزاری در مدرسه صورت بگیرد. 
سیستم های دیجیتال و نرم افزاری نیز باید دارای یك پیش زمینه و بستر دقیق مطالعاتی باشد. 
استفاده از انواع نرم افزارها و محتواهای آموزشی غیراستاندارد می تواند لطمات جبران ناپذیری را به بدنه آموزش وارد و یادگیرندگان را دچار سردرگمی كند. برای استفاده از سیستم دیجیتال نرم افزار باید قدم به قدم حركت كرد و مراحل فازبندی شده و رشد را تعریف كرد زیرا یكباره رسیدن به سیستمی كاملاً هوشمند رؤیایی و بی پایه و اساس است و بر این اعتقادیم كه در یك سیستم مدرسه هوشمند در صورتی كه برنامه ریزی شده و قدم به قدم عمل شود، هزینه ها با بهره وری رابطه مستقیم خواهدشد و با گذر زمان با پیچیدگی فرایند روبه رو خواهیم شد. 
معماری سیستم آموزش الكترونیكی برای طراحی یك نرم افزار جامع كه بتواند خونی را در پیكره طراحی شده فضای مدرسه هوشمند به جریان اندازد،باید از جدیدترین متدها و تكنولوژی های آموزشی استفاده كند كه برپایه زیرساخت های استانداردشده صنعتی و آموزشی با شناخت و تعریف دقیق وظایف آموزشی و اداری سیستم برپاشده باشد.» 
شرایط مناسب از نظر دست اندركاران چنین طرح هایی این است كه معلم دیگر آموزش دهنده صرف نیست، فعالیت های گروهی تشویق می شود، با تك تك دانش آموزان متناسب با توانمندی ها و استعدادهای آنها رفتارمی شود و دانش آموزان می توانند مواد درسی شان را ازطریق سایت های اینترنتی دنبال كنند. ارزشیابی نیز از شكل حافظه محوری خارج می شود. 
در مدارس هوشمند از اینترنت استفاده زیادی می شود. ولی این با آموزش مجازی متفاوت است. درآموزش از راه دور معلم و دانش آموز یا استاد و دانشجو ازطریق اینترنت صدا و تصویر یكدیگر را دریافت می كنند. درحالی كه در یك محیط و مكان حضور ندارند. 
در باب مزایای دانشگاههای مجازی گفته می شود كه تعداد دانشجویان افزایش می یابد ولی هزینه ها كاهش می یابد. آموزش مجازی به طوركلی به آموزش توسعه زیادی می دهد. افزایش تعداد این دست از دانشگاهها در سطح جهان نیز به این باور كه بهتر است این نوع دانشگاهها را در ایران گسترش دهیم دامن زده است. 
دكتر امیرحسین جهانگیر استاد دانشگاه شریف می گوید: «تعداد استادان و ظرفیت كلاس های دانشگاهی در كشور ما محدود است. ازطریق اینترنت می توان خیلی ها را آموزش داد. لازم نیست كلاس فیزیكی باشد. هركس می تواند در خانه ازطریق رایانه آموزش ببیند، تمرین حل كند و نمره بگیرد و براساس این نمرات به مراحل بعدی و دروس بعدی صعود كند. 
به این ترتیب در آموزش مجازی دانشگاهی در كلاس هایی شركت می كنید كه در خانه تان است. این آموزش مزایای دیگری هم دارد مثلاً محدودیت زمانی و مكانی وجودندارد. 
دانشجو انتخاب می كند كه چه موقع و كجا از كلاس استفاده كند و چندبار از كلاس استفاده كند و به عبارتی چندبار به فایل مراجعه می كند. تیم طراح نرم افزار هم مهم است. گرافیك و ترتیب مسائل درسی اهمیت زیادی دارد. ازملزومات آموزش مجازی یك شبكه ارتباطی است كه همه به آن وصل می شوند. بسیاری ازطریق اینترنت وصل می شوند. كه البته سرعت آن كم است. امكانات دیگر خود نرم افزار است كه لازم است نرم افزار خوب و با كیفیت و گرافیك مناسبی باشد. كیفیت نرم افزار خیلی تعیین كننده است. چون بحث ارزیابی دانشجویان و مسائل مالی و اداری و غیره را هم دربرمی گیرد، وگرنه كار آموزش را سی دی های موجود در بازار هم انجام می دهند. آموزش مجازی اگر در جایگاه خودش درست مورداستفاده قرارگیرد بسیار خوب است به شرط اینكه شعر نباشد! ظاهراً پول های كلانی به این امر اختصاص داده شده كه اگر به درستی مصرف شوند خوب است. منتها زمزمه هایی حاكی از آن است كه چون ظاهراً دانشگاه ها نتوانسته اند آموزش را پوشش دهند و به عبارتی چون نتوانسته ایم آموزش كلاسیك را توسعه دهیم به این آموزش روی آورده ایم درحالی كه هركدام جای خودشان را دارند. 
افزایش استفاده از رایانه در آموزش به یك نیاز تبدیل شده است. 
ما برای عقب نماندن از قافله جامعه جهانی كه به سرعت نقش رایانه ها را در مشاغل گسترش می دهد به سیستم آموزش مناسب این عصر نیازمندیم، منتها در صورتی كه به مشكلات ساختاری آموزش نپردازیم، تنها از رایانه ها دكوری خواهیم ساخت بی اینكه به نتایج موردنظر دست پیداكنیم.

نوشته شده توسط: حمیده احمدیان راد

نوستالژی: ۴۷ از ۳۹۹

برای كسانی كه كار با كامپیوترهای شخصی را از اسپكتروم ۴۸ و كمودور ۶۴ شروع كرده‌اند، خاطره نوار‌كاست، خاطره‌ای فراموش نشدنی است. در زمانی كه این نسل از كامپیوترها حكمرانی می‌كردند، متداول‌ترین وسیله ورودی كامپیوتر، بعد از صفحه‌كلید، همین نوارهای كاست بودند.

برای كسانی كه كار با كامپیوترهای شخصی را از اسپكتروم ۴۸ و كمودور ۶۴ شروع كرده‌اند، خاطره نوار‌كاست، خاطره‌ای فراموش نشدنی است. در زمانی كه این نسل از كامپیوترها حكمرانی می‌كردند، متداول‌ترین وسیله ورودی كامپیوتر، بعد از صفحه‌كلید، همین نوارهای كاست بودند. كار با نوار‌كاست كه امروزه ممكن است مضحك به نظر برسد، به ترفندهای خاصی احتیاج داشت و از عهده هر كسی بر نمی‌آمد. برای كامپیوترهای سری‌اسپكتروم، دیسك درایو بسیار كم بود. در مورد كامپیوترهای كمودور نیز با آن‌كه دیسك درایو ۲۵/۵ اینچی وجود داشت، ولیكن به علت قیمت گران آن‌ها، كمتر كسی از استفاده می‌كرد و چون همراه كامپیوتر كمودور یك پخش كاستِ كوچك نیز وجود داشت، تقریباً استفاده از دیسك درایو بلاموضوع بود. باری، برنامه‌های این كامپیوتر‌ها كه عمدتاً در انواع بازی‌ها و گاهی نرم‌افزارهای جانبی نقاشی یا كامپایلر خلاصه می‌شدند، به روی نوارهای كاست كپی می‌شدند و در فروشگاه‌های كامپیوتر به فروش می‌رسیدند. البته این نوارها به سادگی قابل كپی كردن از طریق ضبط صوت‌های دو كاسته نبودند كه علت آن را در ادامه خواهم گفت و در نتیجه بازار فروش این نوارها، رونق خوبی داشت. اما طرز استفاده از نوارها به فوت‌وفن‌های ویژه‌ای احتیاج داشت كه تنها پس از بارها و بارها load كردن برنامه‌ها، كاربران با رموز آن آشنا می‌شدند. پس از آن‌كه یك ضبط صوت خانگی یا ضبط ویژه دستگاه‌های كمودور را به كامپیوتر متصل می‌كردیم و دستور load را وارد می‌نمودیم، ضبط را روشن می‌كردیم تا نوار را پخش كند. بله! تعجب نكنید. این نوار دیتا پخش می‌شد و صدایی كه تولید می‌كرد تقریباً شبیه صدای شماره‌گیری و hand shaking مودم‌های امروزی بود. روند load شدن برنامه بسته به حجم برنامه‌، ۵ تا ۶ دقیقه هم طول می‌كشید.گاهی پس از پایان بارگذاری برنامه، متوجه می‌شدیم كه برنامه به درستی كار نمی‌كند. در نتیجه مجدداً این روند را تكرار می‌كردیم تا به نتیجه مطلوب برسیم. 

اولین نكته‌ای كه حین كار با نوارهای كاست می‌آموختیم، همین نحوه load كردن بود. عوامل مهمی در این كار دخیل بودند كه به كیفیت پخش صوت و head ضبط صوت مربوط می‌شدند. به تجربه دریافته بودیم كه ضبط‌صوت‌های استریو برای load كردن داده‌ها اصلاً مناسب نیستند و اغلب اوقات كار را با مشكل مواجه می‌كنند. زیرا آن‌ها مقداری از نویزها را حذف می‌كردند و این نویزها بخشی از همان داده‌های موردنیاز بودند. در نتیجه هر چه ضبط‌صوتِ قدیمی‌تر و بی‌كیفیت‌تری را برای این‌كار پیدا می‌كردیم، احتمال موفقیت بیشتر بود. پخش صوتی كه همراه كامپیوترهای كمودور عرضه می‌شد نیز همین وضعیت را داشت و در حالت mono كار می‌كرد. نكته بعدی، وضعیت head دستگاه بود. اگر هد دستگاه ضبط‌صوت در وضعیت خوب و تمیز قرار داشت یا خیلی تنظیم بود، باز هم كارمان با اشكال روبرو می‌شد. در نتیجه مجدداً به سمت همان ضبط‌های بی‌كیفیت سوق داده می‌شدیم. البته پخش‌های كمودور دارای یك پیچ تنظیم بیرونی بودند كه امكان تنظیم هد را با كمك یك نرم‌افزار فراهم می‌آورد و از آن طریق می‌شد كه ضریب load شدن صحیح برنامه‌ها را افزایش داد. این دو موضوع ما را به آن‌جا رساند كه امكان كپی كردن نوارهای كاست از طریق ضبط‌صوت‌های دو كاسته كه در آن زمان تازه به بازار آمده بودند، وجود ندارد. زیرا كیفیت آن ضبط‌ها آن‌قدر خوب بود كه نوار حاوی دیتا را به چیز بی‌مصرفی تبدیل می‌كرد. حتی در اثر تكرار عمل load كردن نوارها، كم‌كم به آن درجه از مهارت می‌رسیدید كه با شنیدن صدای پخش نوار یعنی همان سوت كشیدن‌ها و قیژقیژها، متوجه می‌شدید كه كار با اشكال روبرو شده است یا با موفقیت در حال جلو رفتن است.اما ماجرا به همین جا ختم نمی‌شد. نوار كاست رسانه‌ای است با امكان دسترسی ترتیبی به جای امكان دسترسی تصادفی. یعنی آن‌كه مثلا‌ً برای رسیدن به برنامه پنجم روی نوار كاست، باید از چهار برنامه قبلی گذر كنید. این عبور كردن وقتی كه شما نمی‌توانید نشانه‌ای روی محل خاصی از نوار بگذارید، معنای بیشتری می‌یابد. اما كسانی كه با اسكپتروم كار می‌كردند در اثر مهارت و با شنیدن صدای نوار و مشاهده چشمی اندازه حلقه‌های نوار متوجه می‌شدند كه آیا به برنامه موردنظر رسیده‌اند یا خیر و مثلاً اگر در طرف A یك نوار تعداد ۱۰ برنامه وجود دارد، مثلاً برنامه هفتم حدوداً كجای نوار قرار دارد. با شنیدن صدای نوار نیز كمابیش حدس می‌زدند كه آیا انتهای برنامه ششم هستند یا ابتدای برنامه هفتم. البته پخش صوت‌های كامپیوترهای كمودور، این مشكل را به طریق دیگری حل كرده بودند زیرا روی آن یك شمارنده سه‌رقمی وجود داشت كه كارِ یافتن برنامه‌ها را آسان می‌كرد. به این ترتیب كه اگر مثلاً پخش شدن یك طرف نوار شصت دقیقه‌ای معادل چهارصد شماره بود، در نتیجه محل هر یك از برنامه‌ها قابل تعیین بود. برای همین هم همیشه در كنار هر نوار، یك یادداشت كوچك با مضمون این‌كه مثلاً برنامه اول از ۱۰ تا ۸۷، برنامه دوم ۹۰ تا ۲۲۰ و الی آخر وجود داشت. در نتیجه هر بار یافتن برنامه، مستلزم بردن نوار به ابتدای آن، صفر كردن شمارنده ضبط و جلو بردن مثلاً ۲۰۰ شماره برای رسیدن به اول برنامه موردنظر بود. خاطرم هست كه برای كار كردن با كامپیوتر اسپكتروم ۴۸، پس از آن‌كه مدت‌های مدیدی با همان شیوه گوش دادن و دیدن، محل برنامه‌ها را می‌یافتم، تصمیم به خریدن یك ضبط‌صوت گرفتم. منتها ضبط‌صوتی كه ضمن داشتن یك شمارنده، كیفیت پخش آن هم مونو باشد. جستجوی بسیار زیاد در فروشگاه‌های لوازم صوتی بالا‡خره نتیجه داد و یك ضبط كوچك بی‌نام و نشان تایوانی واجد مشخصات موردنظر بود. البته چهره فروشندگان نیز دیدنی بود. زیرا در زمانی كه همه در پی یافتن ضبط‌های با كیفیت بالا، دو كاسته، دولبه و استریو می‌گشتند، یك نفر در پی یك ضبط‌صوت مونوی بی‌كیفیت بود. امروزه وقتی می‌بینیم كه یك DVD خام تقریباً به قیمت نوار كاست همان سال‌هاست و به راحتی حجم ۷/۴ گیگابایت را تبادل می‌كند، به یاد همان نوارهای كاست می‌افتم. شاید این هم نوعی نوستالژی است. 
علیرضا صالحی