راز تفاوت جثه پستانداران چیست؟

دانشمندان قطعه‌ای دیگر از پازل تکامل را حل کرده‌اند مبنی بر این که چرا گروهی از حیوانات جثه بسیار بزرگی دارند در حالی که دیگران کوچک باقی مانده‌اند. 



به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، تیمی بین‌المللی از دانشمندان شامل دکتر آلیستایر ایوانز از دانشگاه موناش استرالیا نظریه‌ای جدید را ارائه داده‌اند که تنوع اندازه پستانداران از حشره‌خوار کوتوله که دو گرم وزن دارد تا نهنگ آبی که حدود 200 تن وزن دارد، را توضیح می‌دهد. 



به گفته دکتر ایوانز، اندازه بر تمامی جوانب آناتومی و فیزیولوژی یک حیوان و نقشی که در زیست‌بوم ایفا می‌کند، تاثیرگذار است و در این میان وزن نوزاد در مقایسه با توده بدن بزرگسال، نقش کلیدی را ایفا می‌کند. 



به دنبال انقراض دایناسورها، اندازه پستانداران تا حد قابل توجهی افزایش یافت. 



دانشمندان اندازه حداکثری گروهی از پستاندارن از قبیل نهنگ‌ها، فیل‌ها، پریمات‌ها و جوندگان را به منظور بررسی محدودیت‌های موجود در اندازه جثه آن‌ها، مطالعه کردند. 



آن‌ها دریافتند که در بازه زمانی مطالعاتی، گونه‌هایی که سریع‌تر بالغ ‌شدند و هر سال نوزاد با جرم بیشتری را در مقایسه با وزن خود تولید کردند، توانستند به جثه حداکثری تکامل یابند. آن‌ها احتمالا در نسل‌های کمتری به این اندازه می‌رسند. 



میزان بالای تولید زیستی صرف‌نظر از این که آیا نوزادان فراوان یا صرفا یک نوزاد بزرگ در هر سال متولد می‌شود، حیاتی است. 



دکتر ایوانز مدعی است که نهنگ‌ها بهترین نمونه تایید این نظریه هستند. 



نهنگ آبی بزرگ‌ترین حیوانی است که تاکنون تکامل یافته (حتی بزرگ‌تر از دایناسورها) و با بالاترین سرعت به اندازه‌ای که در این مطالعه ثبت شد، رسید. 



کلید این موفقیت این است که آن‌ها نوزادان با جثه بزرگی را تولید می‌کنند که به سرعت بالغ می‌شوند و ارتفاع آن‌ها طی هشت تا 10 سال به حدود 30 متر می‌رسد. 



به گفته دکتر جوردن اوکی، رهبر ارشد این مطالعه از دانشگاه آریزونا، پریمات‌ها در قطب مخالف این آونگ بودند. 



پریما‌ت‌ها دارای میزان تولیدمثل پایین هستند و بسیار کند تکامل یافته‌اند و در این تحقیق وزن آن‌ها هرگز به بیش از 500 کیلوگرم نرسید. 



این مطالعه همچنین اندازه بیشینه میزان مرگ و میر را بررسی کرد. 



به این دلیل که حیوانات بزرگ‌تر تمایل دارند که کمتر از حیوانات کوچک‌تر تولیدمثل کنند، در صورتی که نرخ مرگ و میر دو برابر شود، پیش‌بینی می‌شود حداکثر جثه آن‌ها 16 برابر کوچک‌تر باشد. 



این واقعیت به این موضوع اشاره دارد که چرا بسیاری از حیوانات با جثه بزرگ پس از آخرین عصر یخبندان منقرض شدند؛ تغییرات آب و هوایی احتمالا نرخ مرگ‌ و میر را افزایش می‌دهد.



حیوانات بزرگ همچنین در معرض خطر انقراض در محیط‌های مدرن هستند زیرا مدت طولانی‌ زمان می‌برد تا پس از بروز یک فاجعه جمعیت آن‌ها دوباره به جای اول بازگردد. 



جزئیات این تحقیق در Proceedings of the Royal Society B منتشر شد.