اصول بهداشت فردی و عمومی در ورزش

تعريف سلامت:

کوشش هاي زيادي براي تعريف سلامتي انجام گرفته است. بعضي سلامتي را به صورت حالت طبيعي جسم و روان، يعني زماني که اعضاي بدن به صورت طبيعي عمل نمايند تعريف مي کنند. بعضي ديگر سلامتي را به صورت « فعاليت خوب اعضاي بدن و نبودن بيماري» تعريف کرده اند.

تعاريف ديگر به اين صورت است : تندرستي عبارت است از يک حالت تعادل نسبي در شکل ظاهري و اعمال و ترکيبات شيميايي بدن، اين تعادل در نتيجه تطبيق موفقيت آميزي است که بدن انسان، با عواملي که در پيرامون و محيط زيست او قرار دارد،به وجود مي آورد، اگر چه عوامل گوناگوني مي توانند اين تعادل را به هم بزنند.

تعريف سازمان جهاني بهداشت از سلامت :

سلامت عبارت است از تأمين رفاه کامل جسم و روح و اجتماع و نه فقط نبودن بيماري و نقص عضو.

مهم ترين ابعاد تندرستي يا سلامتي عبارتند از :

1) بعد جسمي

2) بعد رواني

3) بعد اجتماعي

اين سه بعد در يکديگر تأثيرمي گذارند. گاه يک بعد تسلط و نفوذ بيشتري در ابعاد ديگر دارد و گاه نيز امکان دارد و بعد يا هر سه بعد نسبت به يکديگر تأثير متقابل داشته باشند.

تعريف بيماري :

بيماري حالتي است ناخوشايند، داراي نشانه ها و خصوصيات مشخص، که ممکن است همه يا يک قسمت از بدن را فرا گيرد.

طيف تندرستي و بيماري :

افراد جامعه بر حسب حالت تندرستي يا شدت بيماري در گروه هاي زير قرار خواهند گرفت:

- افرادي که از تندرستي کامل برخوردارند.

- اشخاصي که داراي بيماري غير اشکار هستند.

- افرادي که در آنها بسياري به طور خفيف وجود دارد

- عده اي که بيمار با علائم و حد متوسطي در آنها ، نمايان است.

- اشخاصي که از بيماري شديد، رنج مي برند.

- افرادي که مبتلا به بيماري کشنده هستند.

- افرادي که به عللي نظير ضعف و پيري، ناتواني و بيماري، ارتباطشان با حيات، قطع مي شود.

عده اي که از افراد جامعه هيچگونه ناراحتي يا علامت بيماري از خود نشان نمي دهند، در حالي که معاينات دقيق و يا آزمايشات مختلف معلوم مي شود که مبتلا به بيماري هستند. اين افراد دچار بيماري غيرآشکار و يا تندرستي ظاهري و ناقص هستند.

اهميت حيات و حفظ سلامت بدن از ديدگاه اسلام:

چون اسلام براي انسان ، ارزش قائل است و او را موجودي شريف مي شمارد و مي خواهد براي او امکان رسيدن به کمال نهايي و مقصد اصلي حيات را فراهم کند، لذا به سلامت و بهداشت او نيز اهميت داده و در اين مورد دستوراتي داده است. زيرا لازمه پيمودن مسير شمال و رسيدن به هدف، داشتن وقت و نيرو است و وقت و نيرو در صورتي فراهم مي شود که انسان سالم باشد و دستگاه هاي بدنش، به خوبي کار کند و از طريق تأثير متقابل بين جسم و روح اختلالات جسمي منتهي به اختلال در فکر و روان نشود. براي سالم نگهداشتن بدن، رعايت بهداشت ضرورت پيدا مي کند و به همين دليل اسلام به بهداشت اهميت داد، در دستورات وسيعي در اين زمينه به پيرامون خود داده است.

تعريف بهداشت:

بهداشت عبارت است از علم و هنر دستيابي به سلامتي، در واقع بهداشت علم نگاهداري و بالابردن سطح سلامتي است.

تعريف بهداشت فردي :

رعايت بهداشت فردي، عبارت از پيروي افراد جامعه از يک سلسله دستورات و عادت هاي بهداشتي و دوري جستن از رفتارها و عادت هاي غيربهداشتي است که مجموعاً باعث مي شود افراد جامعه، در معرض عوامل و شرايط بيماري زا قرار نگرفته و به بيماري ناشي از آنها دچار نشوند. استراحت ، نظافت، خواب، رژيم غذايي مناسب، ورزش، پوشاک و استحکام از نکات مهم اصول بهداشت فردي هستند.

از عادت ها و رفتارهاي غيربهداشتي پرخوري، استفاده بي دليل از داروها، شکستن مواد سخت مثل گردو و پسته با دندان و کشيدن سيگار را مي توان نام برد.

تعريف بهداشت عمومي :

بهداشت همگاني از نظر پروفسور ونيزلو عبارت است از «علم و فن پيشگيري از بيماري ها، افزايش طول عمر و ارتقاي سطح سلامتي و توانايي انسان از طريق کوشش هاي دسته جمعي افراد جامعه، به منظور بهسازي محيط، کنترل بيماري هاي واگيردار، آموزش بهداشت فردي، ايجاد خدمات پزشکي و پرستاري جهت تشخيص زودرس و درمان به موقع بيماري ها و ايجاد يک نظام اجتماعي که در آن هر فرد، داراي سطح زندگي مطلوبي، براي تأمين و نگهداري تندرستي خود باشد، به طوري که هر فردي از جامعه از حق طبيعي خود، يعني سلامتي و عمر طولاني، بهره مند شود.

تعريف بهداشت عمومي عبارت است از :

دانش و فن جلوگيري از بيماري، طولاني کردن عمر، بالابردن سطح سلامتي توانايي و تندرستي ، حداکثر استفاده از نيروي جسماني و فکري در راه پيشرفت اجتماع از راه فعاليت هاي متشکل جامعه براي بهسازي محيط، جلوگيري از عفونت هاي واگيردار، آموزش افراد درباره بهداشت شخصي، تشکيل خدمات طبي و پرستاري براي تشخيص فوري و اقدام براي جلوگيري از بيماري، توسعه سيستم اجتماعي که در آن هر کس از داشتن وسائل لازم زندگي که متضمن بقا و سلامت اوست برخوردار باشد و ترتيب و تنظيم اين خدمات به طوري که هر کس حق مسلم خود را در مورد سالم بودن و طول عمر تشخيص داده و بتواند تا دم مرگ فرد با ارزشي براي اجتماع باشد.

تعميم بهداشت عمومي به عنوان يک عبارت :

تعميم بهداشت عمومي و ارائه خدمات بهداشتي، با نيت ارتقاي سطح سلامت در جامعه مسلمانان و حفظ جان و سلامت انسان ها و بي نياز ساختن جامعه اسلامي از بيگانگان، از عبادات بسيار مهم و مورد عنايت خاص پروردگار به حساب مي آيد. هر گامي که در اين مسير برداشته شود، گامي در مسير عبادت و جلب رضايت خداست.

اولويت بهداشت بر درمان :

در ضرورت مقدم بودن پيشگيري نسبت به درمان ترديدي نيست، چون وقتي بيماري عارض شود، علاوه بر رنجي که به انسان تحميل مي شود، رفع آن مستلزم هزينه بسياري است. بسيار اتفاق مي افتد که درمان مؤثر واقع نمي شود و جان انسان به راحتي از بين مي رود، يا عوارضي با آثار سوء کم و بيش دائمي به جاي مي ماند. هم چنين خسارات ناشي از بستري شدن بيمار اعم از هزينه درمان و از دست رفتن وقت يک نيروي کار در جامعه، هزينه مصرف دارو و ساير هزينه ها را نيز بايد اضافه کرد.

بهداشت براي همه

بهداشت براي همه تا سال 2000:

در سال 1977، سازمان جهاني بهداشت اعلام داشت، مهم ترين هدف دولت ها بايد آن باشد که همه مردم جهان تا سال 2000 ميلادي (1379 شمسي) به سطحي از سلامت دست يابند که زندگي آنان از نظر اقتصادي ثمربخش و مفيد باشد.

لازمه مفيد و موفق بودن افراد در زندگي، داشتن نيرو و توان لازم است. نيرو و توان در صورتي فراهم مي شود که انسان سالم باشد و دستگاه هاي بدنش به خوبي کار کند و به دليل تأثير متقابل جسم و روح از نظر روحي نيز سلامت باشد. اين بيانيه بعدها به «بهداشت براي همه تا سال 2000» شهرت يافت و در واقع يک هدف اجتماعي محسوب مي شود.

محتواي مراقبت هاي اوليه بهداشتي :

مراقبت هاي اوليه به معناي مراقبت هاي اساسي، ضروري و مناسب براي افراد، خانواده ها و جامعه است که موجبات سلامت جامعه را فراهم مي کند.

چون کشورهاي مختلف جهان از نظر امکانات مادي، نيروي انساني متخصص، وضعيت بيماري ها ، تعداد جمعيت ، شرايط آب و هوايي و ... با يکديگر تفاوت دارند، در نتيجه محتواي مراقبت هاي اوليه بهداشتي از کشوري به کشور ديگر متفاوت است و هر جامعه اي موظف است تا با در نظر گرفتن شرايط اجتماعي و امکانات فني و اقتصادي خود آنها را تعيين کند. اين مراقبت ها دست کم شامل موارد زير است:

1 – آموزش همگاني جامعه در زمينه مسائل بهداشتي

2 – بهبود غذا و تغذيه صحيح

3 – تهيه آب سالم و کافي براي آشاميدن، نظافت فردي و عمومي و بهسازي اساسي محيط

4 – ايجاد و ارائه خدمات قبل از زايمان، حين زايمان و بعد از آن و ارائه خدمات مربوط به تنظيم خانواده

5 – ايمن سازي عمومي در مقابل بيماري هاي عمده عفوني

6 – پيشگيري از بيماري هاي بومي و شايع و درمان و کنترل آنها

7 – ايجاد خدمات اوليه براي تمام افراد در مقابل جراحات و حوادث

8 – پيش بيني و تدارک داروهاي اساسي

به محتواي مراقبت هاي اوليه بهداشتي، اجزاي مراقبت هاي اوليه بهداشتي نيز گفته مي شود.

اصول مراقبت هاي اوليه بهداشتي:

الف) عدالت اجتماعي: يعني خدمات بهداشتي بايد بين همه مردم بدون توجه به شرايط اقتصادي مردم، عادلانه توزيع شود و همه مردم چه غني يا تهيدست، چه شهري يا روستايي به خدمات بهداشتي دسترسي داشته باشند.

ب) مشارکت جامعه: اگر مردم در برنامه ريزي و اجراي برنامه بهداشتي شرکت فعالانه اي داشته باشند، اين برنامه ها با نيازهاي آنها هماهنگي بيشتري خواهد داشت تا اين که تصميم گيري برنامه ها توسط مؤسسه اي از بيرون و بدون مشورت و مشارکت آنان انجام شود. در صورتي که برنامه هاي بهداشتي با مشارکت مردم انجام شود، داراي مزاياي زير است:

کار با پيشرفت بهتري انجام مي شود، خدمات با هزينه کمتر عرضه مي شود، استفاده مردم از طريق ارزش قائل شدن به نظرات و پيشنهادات آنها است و مردم در برابر انجام فعاليت هاي بهداشتي احساس مسؤوليت بيشتري مي کنند.

ج) هماهنگي بين بخشي : سلامت افراد فقط با ارائه خدمات بهداشتي تأمين نمي شود بلکه سلامت مردم به آنچه مي خورند، مي نوشند، شغلي که در آن مشغولند، مسکن مناسب و بهداشتي، تفريحاتي که براي اوقات فراغت انتخاب مي کنند و ... بستگي دارد. پس بايد بين بخش هاي بهداشت و بخش هاي ديگر مانند کشاورزي، صنعت ، حمل و نقل، آموزش و پرورش و وسايل ارتباط جمعي ، همکاري وجود داشته باشد.

در واقع بخش بهداشت به تنهايي قادر نيست که سلامت مردم را تأمين کند و لازم است ساير بخش ها نيز در اين کار فعاليت داشته باشند.

توسعه بهداشت به پيشرفت هاي اقتصادي واجتماعي منجر مي شود و در همان حال از آن تأثير مي پذيرد. يعني سلامتي منجر به نيروي کار و درآمد زيادتر مي شود و درآمد بيشتر قدرت خريد و استفاده از امکانات آموزشي، غذايي، بهداشتي و ... را بالا برده و برخورداري از اين امکانات به نوبه خود سلامتي را بيشتر تأمين مي نمايد و گردش اين دوره به طور دائم ادامه مي يابد.

د) تکنولوژي مناسب : يعني استفاده از راه و روش و يا وسايلي است که از نظر علمي دقيق و صحيح بوده و مي تواند براي ارائه خدمات بهداشتي، مورد استفاده قرار گيرد.

نظام عرضه خدمات بهداشتي درماني در سطح کشور:

مناسب ترين نظام عرضه خدمات بهداشتي – درماني، که بتواند در اين موقعيت و با رعايت اولويت خدمات بهداشتي اوليه، گروه هاي آسيب پذير و مناطق محروم را مورد توجه قرار دهد، نظام عرضه خدمات بهداشتي – درماني در قالب «شبکه هاي بهداشت و درمان شهرستان» است.

نظام شبکه به نحوي طراحي شده است که ضمن دسترسي آسان تمام مردم نقاط روستايي و شهري به خدمات مورد نياز، با رعايت اولويت هاي بهداشتي درماني، پوشش جامعي از اين خدمات را فراهم نمايد.

ساختار کلي نظام شبکه بهداشت و درمان شامل قسمت هاي زير است:

الف – خانه بهداشت : خانه بهداشت محيطي ترين واحد روستايي ارائه خدمات در نظام شبکه هاي بهداشتي درماني کشور است. هر خانه بهداشت با توجه به شرايط جغرافيايي يک يا چند روستا را تحت پوشش خدمات خود دارد. کارکنان خانه بهداشت، بهورزان زن و مرد هستند که از ميان اهالي بومي روستا با تحصيلات حداقل پنجم ابتدايي و حداکثر سوم راهنمايي انتخاب شده اند و به مدت 2 سال در آموزشگاه بهورزي براي ارائه خدمات تعليم مي بينند.

بهورزان ضمن سرشماري خانوارها، در زمينه هاي بهداشت خانواده که شامل : بهداشت در دوران کودکي، مدرسه ، بارداري ، زايمان ، بعد از زايمان و تنظيم خانواده است هم چنين بهداشت عمومي، بهداشت محيط روستا مبارزه و کنترل بيماري هاي شايع و بومي، واکسيناسيون و ... براي ارتقاي سلامتي جامعه فعاليت مي کنند.

از خصوصيات مهم ارائه خدمات در خانه هاي بهداشت فعال بودن اين خدمات است. يعني مواردي که نياز به مراقبت و پيگيري دارند و در زمان خود مراجعه نمي کنند توسط بهورزان پيگيري مي شوند و به منازل آنها مراجعه شده و براي مراقبت دعوت مي شوند.

ب – مرکز بهداشت درماني روستايي: واحد مستقر در روستاست که يک خانه بهداشت در همان روستا و غالباً چند خانه بهداشت از روستاهاي ديگر را تحت پوشش خود دارد.

وظيفه اصلي مرکز بهداشتي درماني روستايي، پشتيباني از خانه هاي بهداشت و نظارت بر کار آنها و پذيرش ارجاعات و برقراري ارتباط مناسب با سطوح بالاتر است.

ج – پايگاه بهداشتي شهري : کليه خدمات بهداشتي که در روستا به عهده خانه بهداشت است در مناطق شهري به عهده پايگاه بهداشت شهري است. تفاوت وظايف پايگاه و خانه بهداشت در سه نکته زير است:

پايگاه بهداشت شهري

مي تواند علاوه بر خدمات بهداشتي مذکور در وظايف خانه بهداشت IUD بگذارد و پاپ اسمير بگيرد.

- پيگيري فعال از طريق مراجعه به منازل ندارد. پيگيري خدمات در پايگاه شهري از طريق رابطين بهداشتي .

- اجاره پرداختن به خدمات درماني را ندارد و مي تواند مراجعه کنندگان بيمار را به مراکز بهداشتي درماني يا پزشکان بخش خصوصي ارجاع کند.

د – مرکز بهداشتي درماني شهري : اين واحد بر حسب تراکم جمعيت يک يا چند پايگاه بهداشت شهري را تحت پوشش دارد. تفاوت عمده اين واحد با مراکز بهداشتي درماني روستايي در مراجعه مستقيم بيماران به اين مراکز لازم نيست حتماً از طريق ارجاع از طريق پايگاه هاي بهداشت صورت گيرد.

هـ - بيمارستان : واحد تخصصي پزشکي در سطح شهرستان است و داراي قسمت هاي زير است:

بخش هاي بستري، بخش هاي تشخيصي، داروخانه، پلي کلنيک تخصصي اورژانس و ...

و – مرکز بهداشت شهرستان : يک واحد ستادي مرکب از کارشناسان مختلف بهداشتي است که وظيفه نظارت و پشتيباني مراکز بهداشتي درماني و خانه ها و پايگاه هاي بهداشت را برعهده دارد.

ز – مديريت شبکه : وظيفه هماهنگ سازي واحدهاي مختلف بيمارستان و مرکز بهداشت شهرستان و نظارت بر فعاليت آنها را به عهده دارد، مدير شبکه شهرستان ، نماينده وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکي در سطح شهرستان تلقي مي شود.

بهداشت فردی و عمومی در ورزش

قطعا نقش موثر ورزش بر بهداشت وسلامت جسم وجان بر هیچکس پوشیده نیست اما بایست بر تجارب ودانسته های قبلی معیار ها وملاک ها ایمنی بیشتر جهت کنترل ونظارت بر امور ورزشی داشته  باشیم که انچه سلامت جسم وجان مردم  را در هزاره سوم میلادی را به خطر افکنده دوری از ورزش و زندگی ماشینی که حاصلش بر همگان روشن است اما ایا اساسا هر نوع ورزش ویا هر شیوه ورزش برای هر سن وسالی ویا هر نوع پوشاک ویا سالن های ورزشی برای جامعه بشری مناسب است  در حال حاضر همه نوع کفش ورزشی با انواع واقسام  رنگ ها و قالب ها ومارک های معروف تجاری به سهولت یافت میشود ایا بهداشت سلامت  پا   در این موارد به چه موضوع و عواملی  بستگی دارد البته بایست با پیشرفت رشته های تحصیلی دانشگاههای نیز با ایجاد رشته های جدید  طراحی کفش های مختلف بخصوص کفش های ورزشی در کشور مان توجه بیشتری گرددچون به اندازه جمعیت کشور نیازمند کفش هستیم و خیلی ها با این کفش نیز به پیاده روی می پردازند که ممکن است نه تنها مناسب نباشد بلکه مضر نیز باشد  

واما  بحث دیگری که بایست مطرح نمود نقش شنا در سلامت جسم وجان است آیا تمام استخرهای پوشیده وسرباز  قابلیت استفاده مناسب دارد ایا  ازنظر جلوگیری از انتقال بیماریهای مسری و واگیری و بیمارهای پوستی و نکات ایمنی در استفاده از سالن های عمومی اساسا همگی رعایت میشود و اینکه برای ورزش نمودن چه لباسی می تواند مناسب باشد و یا چه مکانهای با چه معیار هایی برای امر ورزش وتامین سلامت جسم و جان  لازم است رعایت شود  این روز ها در تمام کارخانجات صنعتی وبهداشت کار وبهداشت محیط نکات ضروری بایست رعایت گردد که قطعا برای امر ورزش نیز بهداشت وسایل و محیط ورزش بایست بازنگری وبازسازی شود 

در گذشته مردم ساعتها در باغات و روستاها تحرک وفعالیت بدنی  داشتند و این تحرک ویا پیاده روی نقش موثری در سلامت جسم وجان داشته اما با توسعه شهر ها و شهر نشینی آرام ارام خانه های بزرگ به آپارتمان های کوچک  وکوچکتر مبدل شده که دیگر در فضای کوچک و محدود جای برای امر ورزش نیست  شایان ذکر است اخیر در کشور ژاپن اتاقک های دوسه متری  که فقط برای خوابیدن طراحی شده که شخص در حالت استراحت قادر باشد با اینترنت ویا تلفن وتلویزیون و رادیو استفاده نماید خب طبیعی است که این روش ومنش جایی برای ورزش وسلامت جسم وجان نیست لذا بایست امر ورزش بصورت گروهی و در مکانهای عمومی ویا صنعتی انجام گیرد که ان نیز نیازمند پیش فاکتورهای فراوان است تا سلامت جسم وجان را تامین کند در گذشته مردم کمتر به پارک ها وبستانها اطراف خانه وکاشانه خود میرفتند واگر هم می رفتند برای بازیس بچه ها خردسال خود که از وسایل خاص انان استفاده کنند ویا برای استراحت وتفریح به پارک های محلی می رفتند اما امروز وقتی به پارک ها وبستانهامشاهده می کنیم خیل عظیم مردم  در سنین مختلف اعم از  زن ومرد در سنین مختلف مشغول پیاده تند یا اهسته بصورت فردی یا گروهی هستیم  وبرخی نیز با وسایل طراحی شده در پارک ها وبستانها به  امر ورزش پرداختند که البته بایست حتی پیاده روی در پارک وبستان ها نیازمند آموزش است که در هر سطح وساعتی ورزش مناسب بدن نیست یکی از موار دیگر که می بایست کنترل ونظارت شود این است که در سالن های ورزشی یک پزشک حضور داشته باشد چون برخی وسایل ورزشی نیازمند نظارت جدی است و هر فردی در هر رده سن وسالی نمی تواند از این وسایل ورزشی استفاده کند چون مانند تردمیل ودوچرخه های ثابت و سونا خشک ویا سایر وسایل سنگین ورزشی که می تواند سلامت افراد را بصورت جدی به خطر اندازد ویا اینکه دوچر خه های ثابت حداکثر با چه سرعتی ورزش کنند و ضربان قلب  در چه معیار مناسب است

نکاتی در مورد بهداشت در ورزش

1. سعی كنید در هوای آزاد و بدون آلودگی ورزش نمایید. درصورتی كه تمرینهای ورزشی در مكانهای سرپوشیده انجام می‌گیرد، تهویه‌ی هوای درونی این گونه سالن‌ها الزامی است.

2.هنگام ورزش از پوشاك مناسب همان رشته‌ی ورزشی استفاده نمایید. هرگز با لباسهای معمولی و روزانه‌ای خود به ورزش نپردازید.

3. در خرید كفش ورزشی توجه بیشتری نشان دهید و تلاش كنید اندازه‌ی كفش را مناسب انتخاب نمائید تا پا در آن راحت قرار گیرد.

4. در صورت امكان، جنس لباس و جوراب از نوع نخ باشد تا مانع تبادل گرما بین پوست و محیط نشود، زیرا در اثر فعالیت بدنی گرما تولید شده و بدن برای دفع آن، جریان خون پوست را افزایش داده و تعریق صورت گرفته و در نهایت دمای بدن در حد طبیعی حفظ می‌شود (اگر این مسأله مختل شود شخص دچار گرمازدگی خواهد شد).

5. پس از پایان ورزش حتماً یك پوشاك مناسب و اضافه به تن كنید زیرا در غیر این صورت احتمال كاهش دمای بدن وجود خواهد داشت.

6. در هنگام ورزش در زمین و یا سالنها، دقیقاً به موانع و خطراتی كه امكان دارد پیش بیاید توجه كنید و از برجستگی و یا فرورفتگی‌های زمین بازی اطلاع داشته باشید و كوشش كنید برای همبازیهای خود خطری ایجاد نكنید.

7. هنگام استفاده از ابزار و وسایل ورزشی هوشیار باشید و چگونگی استفاده از آن را بدانید تا از ورزش خود لذت ببرید.

8. تلاش كنید ورزش و تمرین‌ها را با توجه به فصل انجام دهید.

9. از نوشیدن آب زیاد یا آشامیدنیهای بسیار سرد در خلال ورزش بپرهیزید (جرعه جرعه آب بنوشید) پیش و پس از انجام ورزش حتماً آب بنوشید تا در اثر تعریق بدنتان دچار كم آبی نشود.

10. پس از فعالیتهای ورزشی در معرض جریان هوای سرد قرار نگیرید زیرا احتمال گرفتاری به بیماریهای گوناگون مانند بیماریهای كلیه و سرماخوردگی همواره وجود دارد.

11. پس از ورزش جهت نظافت بدن، دوش آب گرم را فراموش ننمائید و از حوله‌ی مخصوص خود استفاده كنید.

12. پس از نرمش و بازی، لباسهای ورزشی خود را شسته و در زیر نور آفتاب خشك كنید زیرا لباسهای ورزشی آغشته به عرق بدن، محیط مناسبی برای رشد قارچهای بیماریزا است كه در صورت استفاده‌ی دوباره از آنها ممكن است انسان بیمار شود.